هر کس خودشه بشناسه

08/07/2021

08/07/2021

صلح درینجاست !

08/07/2021

کارگر شاروالی جاپان در روز تقاعد خود موضوعی را گفته بود که مشخص ساخت چرا این کشور همیشه در حال ترقی و پیشرفت است.
این کارگر گفته بود: ما هر ماه دو دانه جاروی جدید برای جارو کردن سرک و جاده ها دریافت می کردیم، چون من می خواستم به کشورم کمکی انجام دهم هر شب جاروی خود را مرطوب می ساختم تا دوام آن بیشتر شود از همین سبب من در یک ماه به جای دو جارو تنها یک جارو مصرف می کردم و‌ پول یک جاروی دیگر به کشورم ذخیره میشد، در مدت چهل سال من از مصرف صد ها جاروی اضافه جلوگیری کردم و این یگانه کاری بود که از دست من برایم کشورم ساخته بود.

مترجم: اسحاق جواد

08/07/2021

به کس پناه نجوئیم پی گشایش کار خویش
همان که دربی بسته ، درب دگری باز خواهد کرد

08/07/2021

اینهم یک نمونه کوچک از فعالتهای زیر نام حقوق زن و اطفال نهاد های همکار در وطن

ما افغانستان ( بیچاره که بخااطر تشکری از تمام کشور ها ، برای

دفاع ب وطن ما سرباز ان شانرا بدون پاسپورت و ویزه فرستاده

بودند و میدهند ....) :

08/07/2021

در یکی از قریه های یکی از ولسوالی ها معلمی بنام شین گل در درس مضمون ریاضی به شاگردانش میگوید که اگر در یک کاسه 12 عدد انار باشد، در 6 کاسه چند عدد انار خواهیم داشت؟
شاگردان : ببخشید استاد انار چی است؟
معلم: آیا شما نمیدانید انار چی است؟
شاگردان: ما تابحال انار ندیده‌ ایم
معلم فکری به نظرش میرسد، مقداری از خاک آن قریه را به یک مؤسسه کشت و زراعت در شهر فرستاده و از آنها سوال میکند که آیا این خاک برای کشت و زراعت درخت انار مناسب است یا نی؟
آن مؤسسه پاسخ میدهد که این خاک و آب و هوای آن قریه برای کشت و زراعت انار مناسب بوده و همچنین مقداری بوته درخت انار و دستورالعمل غرس و برداشت محصول را برای استاد میفرستد.
معلم شاگردان را به حویلی مکتب برده و طرز غرس و قلمه نمودن بوته های انار را به شاگردان یاد میدهد و به آنها میگوید که امسال از شما امتحان ریاضی نخواهم گرفت.
بجای آن به هر کدام از شما شش قلمه بوته درخت انار میدهم که آنها را به خانه برده و غرس آنها را همانطوری که یاد گرفته‌اید، به پدر و مادرتان یاد بدهید.
وقتی که قلمه های کوچک درخت انار به حاصل رسیدند میوه آنها را در یک ظرف گذاشته و به مکتب می‌آورید.
برای هر یک عدد انار یک نمره خواهید گرفت.
وقتی میوه‌ ها رسیدند، شاگردان آنرا در بشقابی گذاشته و به مکتب ‌آوردند.
معلم میپرسد که مزه‌شان چطور بود؟ شاگردان میگویند که چون پای نمره در میان بود، اصلا از آنها نخورده ایم.
معلم میخندد و میگوید همه شما نمره کامل را میگیرید، میتوانید بخورید.
شاگردان برای نخستین بار طعم شیرین انار را میچشند.
بعد از چند سال از آن ماجرا، مردم آن قریه که تا به آن زمان توت انار ندیده بودند، در بازارهای محلی شان، انار میفرختند.
معلم بودن یعنی این...
فقط روی تخته سیاه تدریس ضرب و تقسیم نیست.
معلم بودن شاید از خود اثری برجا گذاشتن باشد.
پس بیاییم در زندگی اثری از خود بجا بگذاریم.
بیایم زندگی مردم را به سمت شادی تغییر دهیم.
کاری کنیم بعد از مرگمان ما را دعا کنند نه لعنت.