https://www.facebook.com/103775856086035/

Unsent Stories, Perth (2025)

05/11/2025

🧛‍♀️ Ang Bampira ng High School: Ang Kuwento nina Ana at Tom 💔
Part 1:
Ako si Ana, simpleng high school student lang ako, at hilig ko lang mag-aral at magbasa ng mga fantasy books. Pero one day, nag-iba ang buhay ko sa library. Nakita ko si Tom. Grabe, ang weird niya talaga. Laging naka-black, sobrang putla, tapos 'yung mga mata niya, parang black hole sobrang lalim, at parang may dala-dala siyang libu-libong taong lungkot.

Siyempre, pansin na pansin ko siya kasi ang lamig niya tignan. Sa tuwing nagtatama ang tingin namin, parang may malamig na kuryente na dumadaan sa akin. Tapos, palagi siyang nagtatago at bigla na lang umaalis bago sumikat ang araw. Kaya sa isip ko: Hala, sino ba 'tong lalaking 'to?

Hindi ko na talaga kinaya ang curiosity ko, kaya nilapitan ko na siya. Sa una, super mailap si Tom, parang gusto akong iwasan...sino ba namang vampire ang gustong makipag-chika sa akin, 'di ba? Pero ako, mapilit! Hindi ako na-intimidate. Sinimulan ko sa simpleng mga tanong tungkol sa assigned readings at mga lumang libro na hawak niya. Doon na nag-start. Dahil sa pagiging genuine ko, dahan-dahang bumigay si Tom.
Unti-unti, nag-usap kami. Doon ko na-realize na si Tom pala, sobrang talino at ancient mag-isip. Parang galing sa matagal nang panahon ang mga sinasabi niya; may wisdom na hindi pang-high school. Ito ang nagpa-click sa aming dalawa.. siya, nakahanap ng refuge sa seryosong usapan, at ako, may kausap na level niya ang kaisipan. Naging magkaibigan kami sa dilim.
Pero siyempre, ang daming Red Flags! Ito ang mga napansin ko na lalong nagpa-mystery kay Tom:
Lamig ng Kamay: Kapag nagkakamayan kami o nagkakaabutan ng libro, ang kamay niya, kasing-lamig ng yelo!
Ayaw niya sa Araw: Palagi siyang naka-hoodie o jacket, kahit hindi naman sobrang lamig.
Hindi Kumakain: Hindi ko siya nakikita sa kantina o kahit uminom man lang ng juice. Minsan, may dala siyang thermos, pero ang laman daw ay special mix niya (secret lang!).
Ancient Talk: Ang mga pananaw niya sa History, parang personal experience niya!

04/11/2025

Noong nasa riles pa kami nakatira, sobrang hirap ng buhay. Ang pagkain namin, halos hindi sapat. Kaya nang imbitahan ako ni Susan, ang kapatid ko, para sa kaarawan ng anak niya, napilitan akong pumunta. Pero hindi para kumain; sabi niya: "Nena, ikaw na lang ang maghugas ng pinggan para may naiambag ka naman." Parang la*on sa tainga ko, pero inisip ko, baka makakain nang disente ang mga anak ko.
Pagdating namin, punong puno ng pagkain ang lamesa. Agad akong dumiretso sa lababo. Ang mga anak ko sina Mona, Boyet, at Lina ay tahimik na nakaupo sa sulok, pinapanood lang ang mga pinsan nilang nagsasaya. Ayaw kong makita nila akong umiiyak, kaya nakayuko lang ako habang naghuhugas, sinasarili ang sakit.

Ang pinakamahirap na parte ay nang lumapit si Susan sa mga bata. Dala niya ang isang maliit na platito. Hindi ko malilimutan ang laman: dalawang kutsarang kanin, at dalawang hiwa ng hotdog na hinati pa niya sa gitna.
"Oh, eto na. Heto na ang sukat ng pagkain niyo," sabi niya. Tapos, tumingin siya sa akin, na nakayuko pa rin sa lababo. "Nena, huwag ka nang kumain, hindi naman ikaw ang bisita ko. Iyan ay para sa mga bata lang. Huwag silang maging matakaw, marami pa tayong bisita."
Tumulo ang luha ko. Nakita ko si Mona, kinuha ang platito at dahan dahang hinati ang hotdog sa dalawang kapatid niya. Si Boyet, umiyak nang tahimik. Si Lina, dahan dahang kumain, tila natatakot na baka mawala agad ang munting biyaya. Doon ko naintindihan: Hindi lang gutom ang naramdaman namin. Kahihiyan.

Nang matapos ang handaan, naglakad kaming apat pauwi sa riles. Sa dilim, niyakap ko ang mga anak ko.
"Mga anak," bulong ko, "Hindi na mauulit ito. Ang sakit at gutom na naramdaman ninyo ngayon, iyan ang magiging ga*olina natin para umangat."
Wala kaming pera, pero may determinasyon kaming magiina. Nagsimula ako sa pagtinda ng kakanin—biko, palitaw, kutsinta. Ang kinita ko, itinabi ko para sa pag aaral ng mga bata.

Si Mona tumulong sa negosyo habang nagaaral. Siya ang accountant namin.
Si Boyet nagtinda ng pahayagan at tumulong mag deliver.
Si Lina tumulong sa munting gulayan.
Ang aral ang naging pinakamahalaga sa amin.
Ang Matamis na Tagumpay at Paghaharap
Lumipas ang taon, at ang negosyo namin ay lumago at naging isang malaking catering service. Nagtapos si Mona bilang Cum Laude, si Boyet bilang Engineer, at si Lina bilang Teacher. Nakalipat na kami sa sarili naming bahay.

Ang pinakamatamis na bahagi? Nang tumawag si Susan. Hindi na para maghugas ako ng pinggan, kundi para kunin ang serbisyo ng catering namin.
Susan: "Nena... tumawag ako. Alam kong malaki na ang catering service mo. Sana, eh, sa inyo kami kukuha ng pagkain .
Sumagot ako nang propesyonal at kalmado.

Nang araw ng handaan, dumating ako kasama ang mga anak ko. Umupo kami sa isang magandang lamesa. Ang mga kamag anak, puno na ng paggalang ang tingin.
Lumapit si Susan sa akin, tila nagsisisi.
Susan: "Nena... ang gaganda at ang gagaling ng mga anak mo. Naalala ko, dati, ang liit lang ng... ng laman ng plato nila."
Nena: (Tumingin ako nang diretso sa kanya, walang galit, pero may diin) "Susan, kaya kami nagtagumpay. Hindi na namin kailangang sukatin ngayon ang aming kakainin. At alam mo, Susan, ang pinakamasarap na pakiramdam ay ang malaman na hindi na kami aasa sa awa ng iba, kundi sa sarili naming sipag at abilidad. Salamat sa inyo, dahil kayo ang nagbigay sa amin ng inspirasyon."
Bago ako umalis, inabot niya sa akin ang buong bayad. Hindi na ako nagtrabaho para sa kanila; kliyente na ni Nena si Susan. Ang dalawang kutsarang kanin na iyon ang naging daan para hindi na kami muli pang manlimos ng awa.

04/11/2025

Hi Kuya US

Tuwing Araw ng mga Patay, para lang 'yang malaking reunion sa sementeryo. Bonding, kainan, at siyempre, libo libong kandila na nagniningning. Parang pista, diba? Masaya. Pero para sa akin, may naging nakakakilabot na bahagi ang Undas, at doon ko nalaman ang tunay na halaga ng pagbisita at pagtataas ng tanglaw.
Noon, bata pa ako, na curious ako sa parte ng sementeryo na madilim at walang gaanong tao. Doon sa gilid na halos puro lumot na ang mga lapida. Nandoon 'yung lugar na hindi nasisikatan ng kandila, at parang nakalabas na yelo ang lamig ng hangin. Hindi iyon galing sa gabi, kundi galing sa matinding lungkot.
Nakakita ako ng isang puntod na walang kahit ano. Walang bulaklak, walang linis, at wala man lang ni isang sindi ng kandila. At doon, nakita ko siya. Isang lalaki na nakatayo, nakatalikod, sobrang tahimik.

Pagtanong ko, "Kuya, bakit wala kang sindi?" hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Hindi siya kumibo. Parang hangin lang na dumaan.
Pero noong dahan-dahan siyang lumingon... doon na nag-iba ang lahat.
Imagine mo: 'Yung mukha niya, parang luma, gusot na picture na binasa ng ulan. Malabo. Grayish. Tapos 'yung mata niya, wala talagang emosyon. Para lang butas. Hindi mo makitaan ng ningning, ng buhay. Parang... patay na patay.

Yung pakiramdam ko noon? Para akong nabato. Hini ako makasigaw. Alam mo 'yung parang may sumakal sa lalamunan mo? Ganoon. Nanginginig ang buong katawan ko, pero hindi ako makagalaw. Naramdaman ko 'yung lamig niya, pero hindi sa balat ko kundi sa buto ko. Dumiretso sa kaluluwa ko.
Tapos, 'yung boses niya. Hindi sa tenga ko puma*ok, kundi diretso sa utak ko. Parang may nagbubulong sa loob ng ulo ko, at bawat salita, parang yelo na bumababa sa spine ko.

"Wala akong ilaw... nakalimutan ako. Paano ako lalakad? Paano ako babalik sa init? Ang lamig ay kumakain sa akin, at ang dilim ay pumipigil sa aking pag alis."
'Yung sinabi niya na "lamig ay kumakain sa akin," ramdam na ramdam ko 'yon. Parang kinakain din ang tapang ko, ang init ko. Nawawalan ako ng lakas.
At ang pinakanakakatakot? 'Yung pag-abot niya ng kamay. Hindi niya ako hinawakan, pero 'yung galaw niya, 'yung desperation niya, 'yung longing niya, 'yun ang talagang nagpatindig ng balahibo ko. Parang gusto niya akong hilahin sa kadiliman niya, na iparamdam sa akin ang nararamdaman niya. 'Yung lungkot niya na parang bumubulung-bulong sa hangin, "Ayaw kong mag-isa..."
Alam mo 'yung pakiramdam na gusto mong umiyak pero walang lumalabas na luha? Gusto mong tumakbo pero ayaw gumalaw ng mga paa mo? Gusto mong pumikit pero ayaw mag-shut down ng mata mo dahil baka pagmulat mo, mas malapit na siya? Ganoon ang takot na naramdaman ko.
Pero sa kabila ng lahat, hindi ko nakalimutan 'yung sinabi niya na "wala akong ilaw." Kaya kahit halos himatayin ako sa takot, 'yun ang nagtulak sa akin para tumakbo. Para makakuha ng ilaw. Para hindi na niya maramdaman ang lamig.

Tumakbo ako, pramis, parang may humahabol sa akin! Pagbalik ko sa lote namin na sobrang liwanag, kumuha agad ako ng isang maliit na kandila. Kahit nanginginig ako, bumalik ako sa sulok na 'yun, at sinindihan ko 'yung kandila.
Pag sindi ko, parang may nagbago agad. Nawala 'yung matinding lamig. Hindi ko na nakita 'yung lalaki. Tanging ang usok lang ng kandila ang umakyat. Parang may sumunod sa liwanag, at sa wakas, nagpahinga na.
Kaya, ito ang lesson ko, guys:
Bakit Mahalaga ang Pagbisita? Para ipakita sa kanila na hindi sila nakalimutan. 'Yung presensya natin, 'yung pag aalala natin, 'yun ang comfort nila. Sabi nga, tandaan mo sila, para hindi sila mawala nang tuluyan.
Bakit Mahalaga ang Kandila? 'Yan ang liwanag nila. Para silang may GPS sa sementeryo. 'Yun ang nagtuturo sa kanila ng daan, at nagsasabi na, "Heto kami, nandito ang pagmamahal namin."
Kaya, next time na mag Undas, sindihan mo 'yan! Huwag mong hayaang maging nagiisa ang mahal mo sa buhay sa dilim. Okay? Baka kasi, maramdaman mo rin 'yung lamig at lungkot nila, tulad ng nangyari sa akin.

04/11/2025

Hi Kuya Unsent

Alam mo ba, kami ni Adrian, kami 'yung tipo ng couple na akala ng lahat, walang katapusan. Limang taon kaming magkasama, parang pinaligo sa sweetness, tipong pag nakikita kami, sasabihin mo, “Sana all.” Ang dami na naming plano: 'yung bahay, 'yung a*o, 'yung travels abroad.

Sabi ko na eh, pag masyadong perpekto, may kalokohan 'yan. Nagsimula siya sa maliliit na bagay. Hindi lang 'yung late umuuwi, kundi 'yung parang laging abala ang isip niya. Laging may urgent meetings kuno.

Nalaman ko, ang urgent meeting pala niya ay si Sofia, co worker niya sa kabilang department. Sabi niya sa akin, matapos siyang umamin, "Sobrang na stress lang ako, Mika. Parang nawawala ako. Si Sofia, siya 'yung nakikinig sa akin. Hindi ko mahal, pero... comfort lang ang hinanap ko."
Ang sakit diba? Dahil sa sobrang busy namin sa pagbuo ng future namin, hindi na raw kami nag usap nang totoo. Parang may kulang sa akin na hindi ko alam kung ano.

Pero ako? Matagal bago ako nagduda. Pero dumating 'yung gabi na hindi ko na kinaya 'yung kaba sa dibdib ko. Bandang alas dos ng madaling araw, tahimik siyang natutulog sa tabi ko. Kinuha ko ‘yung cellphone niya. Nanginginig 'yung kamay ko. Naisip ko, 'Sana wala. Sana mali ako.'
Pagbukas ko pa lang ng chat thread nila, parang sinaksak ako nang paulit-ulit. Hindi lang simpleng flirt, kundi ‘yung mga plans nilang magkasama sa future—'yung mga pangarap na sa akin dapat niya sinasabi. Nakita ko 'yung message niya kay Sofia: "Salamat sa pagiging totoo, ikaw ang comfort ko." Sa isang iglap, parang binagsakan ako ng buong mundo.

Hindi ko na hinintay na magising si Adrian. Kinabukasan, dumeretso ako sa opisina nila. Nalaman ko ang cubicle ni Sofia. Hindi ako nag eskandalo. Nilapitan ko lang siya nang tahimik habang nagta type siya.
Sabi ko, "Hello Sofia. Mika ako. Ako 'yung girlfriend ni Adrian. Nakita ko na lahat."
Tumaas ang tingin niya. Hindi siya nagulat. Bumaba ang tingin niya sa akin, parang wala lang. Hindi siya nag sorry, hindi siya umiyak. Ang sabi niya lang, "Alam kong darating ito. Hindi ako nagtatago. Pero Mika, hindi ako ang problema mo. Ang problema mo, 'yung pagod ni Adrian sa inyo. Ako 'yung naging temporary solution lang."

Grabe. Parang sinampal ako. Mas masakit pa sa sampal niya 'yung kalmado niyang pag-amin. Wala akong nagawa kundi umalis. Ang gusto ko lang malaman, totoo ba ang pinagsasabi niya?

Pag-uwi ko, doon na ako sumabog. Hinampas ko sa mukha niya 'yung cellphone. Nagising siya, at kitang kita ko sa mata niya 'yung takot, hindi lang guilt. Grabe 'yung iyak ko. Umamin si Adrian. Sabi niya, “Mistake lang, Mika. Ikaw pa rin, please, bigyan mo pa ako ng chance.” Pero mahal ko pa rin siya, kaya hindi ako agad bumitaw.

Sabi ko, sige, subukan natin. Pero alam mo ‘yung feeling na kahit nagta try kayo, may la*on na sa loob ng relasyon niyo?
Naging detektib ako. Pero si Adrian, para patunayan na tapos na talaga, siya pa ang nag insist sa 'three way closure'. Sinabi niya, “Mika, makikipagkita ako kay Sofia. Sa isang public place, tapos sasabihin ko sa kanya, ‘Ito ang pinili ko. Maghiwalay na tayo.’ Gusto kong nandoon ka. Para makita mo na seryoso ako.”

Ang sakit ng eksenang 'yun, sa isang coffee shop. Nasa kabilang table ako, nagkunwari akong nagbabasa. Nakita ko silang magkatabi, nag uusap nang mahina. Tapos, hinawakan niya ang kamay ni Sofia, huling hawak. Nakita ko ang pagtawa ni Sofia, parang tinanggap niya na lang. Pagkatapos, tumayo si Sofia, tumingin sa akin, at nag nod lang siya bago umalis. Parang sinasabi niya, 'Sa iyo na siya. Sawa na ako.'
Humiliation 'yun, diba? Ginawa kong witness ang sarili ko sa pagtatapos ng kabit niya. Pero 'yun daw ang kailangan para mag-heal ang tiwala ko. Pero ang nangyari? Mas lalo akong nasira.
Pagod na pagod kaming dalawa. Isang taon kaming nagtagal sa ganoong estado. Pero habang tumatagal, mas lalong nalilinawan ako na ang sinira niya, hindi lang 'yung relasyon, kundi 'yung tiwala ko sa future namin.

Isang hapon, nakaupo kami sa parke. Walang imikan. Walang galit, walang sigawan. Tahimik lang.
Tumingin ako sa kanya, at sa unang pagkakataon matapos ang lahat, wala akong naramdamang galit. Lungkot, oo. Pero hindi galit.
Sabi ko, "Adrian, gusto kong maging masaya ka. Pero hindi na ako 'yung daan para maging masaya ka. Hindi na ako 'yung magpapatawa sa iyo, at hindi mo na ako 'yung magpapakalma. Gusto ko, maging masaya ako, at hindi na ito ang lugar ko."
Umiyak kaming pareho, pero hindi dahil sa away, kundi dahil sa pagtanggap. Tinanggap niya na kahit mahal niya ako, sinira niya ‘yung pundasyon, at hindi na talaga maibabalik. Ang pag ibig ay hindi sapat para buuin ang tiwalang nawasak.
Hindi na kami naghabulan. Naghiwalay kami nang maayos. Mas masakit ‘yung pag bitaw na may pagmamahalan pa, pero alam mong tama na. Nag yakapan kami, at nagpasalamat sa nakaraan.

Alam mo ba, ang pinakamahirap na parte ng pag let go? 'Yung marinig mo ang kalagayan niya. Sa simula, gusto ko siyang i-check. Nabalitaan ko sa common friends namin na nahirapan talaga si Adrian. Pumayat daw siya, laging balisa, at siyempre, hindi rin nagtagal 'yung relasyon nila ni Sofia. Naghanap siya ng comfort, pero hindi pala 'yun ang sagot sa problema niya.
Noong una, 'yung balita na nagdurusa siya, parang nagtulak sa akin na gusto ko siyang balikan. Parang sinisisi ko 'yung sarili ko, na baka kung hindi ako bumitaw, inalagaan ko siya, baka okay kami. Feeling ko, obligasyon kong ayusin ang brokenness niya. Ang toxic 'di ba?
Pero unti unti, habang inaalagaan ko ang sarili ko, naintindihan ko. Ang pagdurusa niya ay resulta ng desisyon niya, hindi ng pag bitaw ko. Hindi ako ang sagot sa kaniya, at hindi siya ang sagot sa kaligayahan ko. Pag nakikita ko na 'yung posts niya na parang nagta travel na siya at mukhang okay na, wala na akong naramdaman. Hindi na inggit, hindi na lungkot. 'Yun pala 'yung totoong paglaya: ang makita mo ang dating mahal mo na masaya na, at wala ka nang pakialam.

Ngayon, magkaibigan na lang kami. Nag check in kami sa isa’t isa minsan, pero wala nang romantic feelings. Nakita ko na ang pagmamahal sa sarili, ‘yun pala ang pinakamahalaga. Hindi lahat ng love story, may happily ever after. Minsan, may peaceful closure lang. At para sa akin, 'yun ang totoong kaligayahan.

20/10/2025

ANG GALING MO LORD 🙏

Si Lita, simple lang, masipag. May maliit na tindahan siya sa harap ng bahay nila. Akala niya, okay na lahat. May trabaho si Mang Leo, ang asawa niya, at nakakapag ipon sila kahit papaano para sa pag aaral ng dalawa nilang anak. Masaya, sapat lang.
Pero siyempre, ang buhay, hindi yan parang saging na laging matamis.
Biglang nagkasakit si Mang Leo. Grabe. Hindi lang sipon. Kailangan ng seryosong gamutan. Siyempre, huminto siya sa trabaho. Doon na nagsimula ang pagsubok. Unang naubos ang ipon. Sumunod ang mga paninda sa tindahan. Lahat naibenta, pati yung mga lumang gamit nila. Nagpatong patong ang bayarin sa ospital, sa renta, at siyempre, wala na silang kikitain.
Isang gabi, Biyernes iyon. Umulan nang malakas. Nakaupo si Aling Lita sa sulok ng kusina nila. Wala na silang bigas, Bes. Wala nang pambili ng gatas ng bunso niya. May kaunting lagnat pa yung bata. Tiningnan niya yung wallet niya. Walang wala talaga. Pati pambili ng acetaminophen wala.
Doon na siya tuluyang umiyak. Yung iyak na walang tunog, yung iyak na humihina na lang sa sobrang pagod.
"Diyos ko po," bulong niya habang nakatingala sa kisame na tumutulo na. "Nasaan po Kayo? Bakit po parang mag isa na lang ako?"
Pakiramdam niya noon, parang nakalimutan na siya ng mundo, pati na ng Diyos. Yung pananampalataya niya, parang kandila na unti unti nang namamatay dahil sa hangin ng problema. Pero sa gitna ng iyak niya, may naisip siya. Kahit parang wala nang pag asa, kinuha niya ang lumang Bibliya nila, yung manipis na yellow pages na laging nasa itaas ng cabinet.
Hinawakan niya iyon nang mahigpit at nanalangin siya. Hindi na siya humingi ng pera. Ang sabi niya lang, "Panginoon, kung may plano po Kayo sa amin, bigyan niyo po ako ng sign. Bigyan niyo po ako ng lakas para bukas." Talagang isinuko niya na lahat.
Pagkatapos niyang manalangin, bigla siyang nakaramdam ng pagod pero payapa. Natulog siya nang mahimbing sa tabi ng mga anak niya.

Kinabukasan, Sabado. Medyo sumikat ang araw. Mga alas otso siguro, may malakas na katok sa pinto nila.
Medyo nag alangan pa si Aling Lita magbukas kasi nahihiya siya. Baka singil na naman sa utang. Pero binuksan pa rin niya.
Nakita niya si Aling Rosa, yung dating kapitbahay niya na matagal na niyang hindi nakita. May dala itong malaking basket. Punung puno ng pagkain. Bigas, kape, gatas, de lata, at siyempre, may gamot.
"Lita," bungad ni Aling Rosa. "Kuwento ni Nena sa akin ang nangyari. Hay naku, alam mo ba? Kagabi, habang nagluluto ako ng hapunan, bigla akong kinalabit ng puso ko. Sabi ng isip ko, 'Bigyan mo si Lita. Ngayon na.' Hindi ko alam kung bakit pero hindi ako pinatulog hangga't hindi ako nag eempake ng grocery para sa iyo."
Grabe, Bes. Halos himatayin si Lita sa gulat at tuwa.
Hindi lang iyon. May inabot pa si Aling Rosa na maliit na sobre. "Tsaka itong pera, pambayad sa upa mo. Saka may alam akong trabaho. Maglilinis ka lang ng opisina, pero pang umaga lang para maalagaan mo si Mang Leo."
Noong oras na iyon, alam ni Aling Lita. Yung panalangin niya kagabi, sinagot. Hindi dumating ang Diyos na may dalang bagahe ng pera na bumagsak sa bubong nila. Dumating Siya sa pamamagitan ng puso ng isang kaibigan. Yung tawag sa puso ni Aling Rosa, iyon ang sign na hiniling niya.
Napayakap na lang si Aling Lita kay Aling Rosa at umiyak siya ulit. Pero this time, iyak na ng pasasalamat.
Simula noon, kahit paunti unti, naka ahon sila. Gumaling si Mang Leo. Nagkaroon ng kita si Aling Lita. Pero ang pinakamahalaga, hindi na siya natakot. Alam niya na sa bawat sulok ng problema, may Diyos na handang kumalabit sa puso ng ibang tao para tulungan ka.

19/10/2025

ANG LABAN NG ISANG KABIT

Hindi ako nagising nang mag-isa nitong Martes ng umaga. Nandito pa si Carlo. Nakayakap sa akin. Pero ang bigat ng yakap niya, hindi dahil sa pagmamahal, kundi dahil sa guilt.
"Carlo," bulong ko, "baka mahuli ka na."
"Hayaan mo na," sagot niya, pero alam kong hindi niya hahayaan. Alam kong sa isip niya, nag-uumpisa na siyang mag-imbento ng dahilan para kay Linda, ang asawa niya.

Ako si Andrea. At hindi ako 'yung tipong babaeng tatanggap na lang sa sulok. Simula nang maging kami ni Carlo, lumaban ako. Hindi ako nagtago. Sinabi ko sa kanya: "Kung mahal mo ako, panindigan mo. Huwag mo akong itago na parang pagkain na kinakain mo lang kapag wala ang asawa mo."
Ilang buwan na ang lumipas, at puro pangako ang nakuha ko. Hihiwalayan niya si Linda. Aayusin niya ang papers. Ako ang buhay niya.
Isang gabi, nag-text ako. Hindi sa kanya. Kay Linda.
"Linda, alam kong masakit. Pero mahal ko si Carlo. At mahal niya rin ako. Hindi ka niya mapapaligaya. Kaya please, mag-usap kayo nang maayos. Hindi ko kayo ginugulo, inilalabas ko lang sa dilim ang totoo."
Oo, gago ako. Alam ko. Pero desperada ako. Gusto kong sumabog na ang lihim para mapuwersa si Carlo.

Kinabukasan, parang gumuho ang mundo. Tinawagan ako ni Carlo. Galit na galit.
"Anong ginawa mo?!" sigaw niya. "Bakit mo ginulo ang pamilya ko?!"
"Gusto kong panindigan mo ako, Carlo! Hindi ako gagawin mong option lang. Lumaban ako para sa atin!" Sigaw ko pabalik. Sa phone lang kami nag-aaway, dahil hindi niya ako kayang harapin sa bahay ko.
Narinig ko ang iyak ni Linda sa likod ng linya. Hindi 'yung iyak na galit, kundi 'yung iyak na parang nalulunod.
Biglang huminahon si Carlo. "Andrea, mahal kita... pero hindi kita kayang piliin."
Natigilan ako. Hindi kita kayang piliin. Hindi niya sinabing mahal niya si Linda. Ang sinabi niya, hindi niya ako kayang piliin.
"Bakit, Carlo? Dahil sa mga bata? Dahil sa pera? Sabihin mo sa akin, dahil ba sa mas maganda siya?" Umiiyak na ako noon. Pero gusto kong malaman ang totoo.
"Hindi, Andrea. Dahil kapag pinili kita, ako ang magiging masaya. Pero kapag pinili ko sila, tatahimik ang mundo. Kailangan ko ng tahimik. Hindi ko kayang wasakin sila. Hindi ko kayang sirain ang tingin nila sa akin."

Nakinig ako sa kanya. Sa wakas, naintindihan ko. Hindi ako tinalo ni Linda. Tinalo ako ng katahimikan. Tinalo ako ng takot ni Carlo na maging masamang tao sa mata ng mundo at ng pamilya niya.
"Sige, Carlo. Naiintindihan ko na." Malamig kong sinabi. "Simula ngayon, wala nang Martes. Burahin mo na ako sa buhay mo. Hindi ako ang kaligayahan mo. Ang takot mo sa sakit ang mas matimbang kaysa sa pagmamahal mo sa akin."
Wala siyang nasabi. Huminga lang siya nang malalim. Doon ko naramdaman na talo na ako. Wala na akong baraha. Ang tanging laban ko ay ang pag-ibig, pero mas malakas ang responsibilidad niya.

Ngayon, ilang buwan na ang lumipas. Martes ulit. Umiinom ako ng kape. Mapait pa rin. Pero ngayon, nakikita ko na ang sarili ko: nakalabas na ako sa digmaan.

Sana, naging masaya si Carlo sa "tahimik" niyang buhay. Ako? Pinipilit kong bumuo ng bago, kung saan ang pag-ibig ay hindi kailangang ipaglaban sa ibang tao, kundi sa sarili lang.

19/10/2025

BABAE SA BALETE TREE

Madalas na umuuwi si Mariel nang hatinggabi. Nag-aaral siya sa lungsod at tuwing Biyernes lang siya nakakauwi sa kanila. Kailangan niyang maglakad ng mga dalawampung minuto mula sa kanto kung saan siya ibinaba ng huling dyip. Tahimik ang lugar na iyon, at ang tanging naririnig mo ay ang tunog ng kuliglig at ang ihip ng malamig na hangin mula sa bangin.
Sabi ng matatanda, may pumapara raw doon na babaeng nakaputi. Pero hindi ito humihingi ng sakay. Naghihintay lang daw ito.

Isang Biyernes ng gabi, eksaktong 11:45 PM, bumaba si Mariel. Parang mas matindi ang dilim ngayon. Ang mga ilaw ng poste ay parang nanlalaban lang sa kadiliman, at may bahagi ng kalsada na wala talagang ilaw. Nagsimulang maglakad si Mariel, mahigpit ang hawak sa strap ng kanyang bag. Sinubukan niyang mag-isip ng masayang bagay, pero parang may pumipigil sa kanya.

Nang makarating siya sa tapat ng malaking Balete Tree alam mo na, 'yung malaking puno na parang may sariling aura doon niya naramdaman ang lamig. Hindi lamig ng hangin. Lamig na umaabot sa buto.
At pagkatapos... narinig niya.
Isang mahinang hagulhol. Parang galing sa isang babaeng matagal nang umiiyak.
Huminahon si Mariel at lumingon. Sa ilalim ng Balete Tree, nakita niya.
Naroon ang isang babae, nakasuot ng puting bistida. Pero hindi ito makinis na puti; ito ay parang puti na naka-mantsa ng putik at kalungkutan. Mahaba ang buhok nito, nakatakip sa mukha, at nakayuko ito. Akala mo, may hinihintay lang siyang sundo.
Naisip ni Mariel na baka may naaksidente o nagkasakit. Pero habang papalapit siya, unti-unti niyang napansin ang kakaiba. Walang-wala siyang marinig na ibang tunog maliban sa mahinang hagulhol. Walang hangin, walang kuliglig. Puro katahimikan, at ang iyak lang ng babae.

Nang maging malapit na si Mariel mga limang hakbang na lang ang layo... tumigil ang pag-iyak.
At dahan-dahan, dahan-dahan, itinaas ng Babaeng Puti ang kanyang ulo.
Hindi nakita ni Mariel ang mukha, dahil natatakpan pa rin ito ng kanyang mahabang itim na buhok. Pero sa liwanag ng buwan na tumatagos sa mga sanga, nakita ni Mariel ang isang detalye na nagpatigil sa kanyang paghinga.
Ang damit ng babae ay hindi nasasabitan ng lupa. Ang laylayan nito ay malinis, at hindi ito nakatapak sa kalsada.
Ang Babaeng Puti ay nakalutang sa ere, mga dalawang pulgada mula sa semento.
At nang tiningnan niya ito nang mas matagal, napansin niya ang isa pang nakakakilabot na detalye: Ang kinatatayuan ng babae ay hindi ang kalsada. Nakalutang siya sa ibabaw ng walang-hanggang kadiliman ng bangin. Ang kalsada ay nasa gilid niya lang.
Napakagat-labi si Mariel. Hindi siya makasigaw. Ang tanging nagawa niya ay tumakbo. Tumakbo siya nang tumakbo, hindi lumingon, kahit parang may humahabol sa likod niya, isang malamig na ihip ng hangin na parang kasabay niya sa pagtakbo.

Mula noon, hindi na umuwi si Mariel nang hatinggabi. At tuwing dumadaan siya sa Daang Liblib, kahit sa umaga, ramdam niya ang lamig.
Sabi ng marami, ang Babaeng Puti raw ay kaluluwa ng isang babaeng nagpatiwakal sa bangin matapos iwanan. Pero ang sabi ng iilan... hindi lang daw siya naghihintay ng sasakay; naghihintay daw siya ng kasabay.

18/10/2025

Liham Kay Santa Claus:

Mula kay: Marco Santos
Para kay: Santa Claus, North Pole

Mahal na Santa Claus,
Alam kong puma*ok ka sa bahay namin kagabi.
Hindi ako nagpadala ng wish list ngayong taon dahil wala na akong hihilingin pa. Hindi ako naniniwala sa iyo, Santa. O, sa iyo noon. Pero ngayong umaga, paggising ko, may bago akong paniniwala. Alam ko na ngayon kung sino ka talaga.

"Matulog ka na Marco, hindi ka bibisitahin ni Santa Claus kung hindi ka matutulog" paalala ni mama.

Kagabi, Christmas Eve, hindi ako makatulog. Binuksan ko ang aking ipad at nanood ng Netflix. Mag aalas-dose na, at tahimik ang bahay. Pero bigla kong narinig ang ingay sa fireplace namin. Hindi parang daga, mas mabigat. Para bang may nagpipilit na lumabas.
At nagulat ako sa aking nakita.

"Santa?", hindi ikaw si Santa", bulong ko.
Dali daling akong nagtago. Hindi siya 'yung Santa sa mga card at napapanood ko sa tv. Hindi siya 'yung masaya at puting matanda na may rosy cheeks. Maitim ang kanyang balat at matigas ang kanyang balbas na kulay abo. Dilaw ang kanyang mga mata na parang mga kandila na nag-aapoy. At ang damit niya, hindi bright red. Maroon ito, kulay ng pinatuyong dugo.
Naka-upo siya sa sahig, at nakalawit ang kanyang butas na sako sa kanyang balikat.

Tumibok ng malakas ang aking puso sa laman ng sako, "Santa... hindi ito mga laruan". Bata.. mga bata ang laman nito.
Naririnig ko ang mga bata. Hindi tawanan....Iyak. Mga boses na umiiyak, at ang amoy... amoy abo at metal, na parang pinaglumaang pabrika.

Pagkatapos, tumingin siya sa ilalim ng Christmas tree at may dinukot sa kanyang bulsa, isang bagay na hindi ko makakalimutan.
Hindi ito kendi. Hindi ito barya. Ito ay isang ngipin.
Isang itim na ngipin, parang ngipin ng tao, pero ang laki ay parang sa kabayo. Inilagay niya ito sa loob ng aking medyas. Tahimik. Walang tunog.

Pagkatapos, tumingin siya pabalik sa akin, at ngumisi. Hindi Ho-ho-ho. Ang ngisi niya ay dahan-dahan, habang nakangiti siya, nakita kong maitim, at matulis ang kanyang ngipin.

Lumapit ito sa aking kinatatayuan.
"gusto mo ng regalo?, halika at silipin mo ang laman ng aking sako." Sabay ngisi nito.

Agad kong ipinikit ang aking mata at nanalangin ng malakas habang nanginginig sa takot.

Pagkamulat ng aking mga mata ay mabilis itong bumalik sa fireplace. Parang anino na dahan-dahang kinain ng dilim. Mabilis akong bumalik sa aking kwarto at nagtago gamit ang aking kumot. Takot na takot..

Kaya, Santa, ngayon ay alam ko na.
Hindi ka nagdadala ng mga regalo sa mga batang gising sa gabi.
Sana hindi mo ito mabasa, pero alam kong mababasa mo.
Sa susunod na pasko ay pipilitin kong matulog na.

Nagmamahal,
Marco

17/10/2025

Trick or treat - Haloween 👻👻👽😱

Sa isang maliit na bayan ng Brgy. Mabini, naghahanda ang lahat para sa pinaka-aabangang gabi ng Halloween!

Exicited si Maya, suot niya ang kanyang costume na diwata, na gawa sa lumang kurtina ng kanyang ina at mga dahon na nilagyan ng glitters. Ang kanyang kapatid na si Ben, ay nakasuot naman ng costume na munting bampira, na may pekeng ngipin na gawa sa karton.

"Handa ka na bang mangolekta ng maraming kendi, Ben?" tanong ni Maya, habang inaayos ang kanyang pakpak.
"Oo! Sana marami tayong makuha!" sigaw ni Ben, habang pinapakita ang kanyang itim na balabal.

Kasama ang kanilang ina, lumabas sila ng bahay paglubog ng araw. Ang kalangitan ay kulay kahel at lila, at ang malamig na hangin. Ang bawat bahay sa kanilang kalye ay may nakasinding ilaw at ang mga dekorasyon ay nagbibigay ng saya at kaunting takot. May mga pekeng sapot ng gagamba, mga nakakatuwang multo, at mga kalansay na sumasayaw sa hangin.

Pumunta sila sa unang bahay, na may nakasabit na malaking multo sa puno. Kinabahan si Ben, ngunit hinawakan ni Maya ang kanyang kamay. Kumatok si Maya sa pinto at nang bumukas ito, binati sila ng isang nakangiting matandang babae.

"Trick or Treat!" sabay nilang sabi.
"Naku, ang gaganda at ang gagwapo naman ng mga bisita ko!" sabi ng matanda habang naglalagay ng mga tsokolate at lolipop sa kanilang mga basket.

Habang naglalakad, nakita nila ang iba pang mga bata na nakasuot din ng kani-kanilang mga costume. Mayroong nakabihis na superhero, prinsesa, at maging isang nakakatawang hotdog!

Habang lumalalim ang gabi at papalayo sila sa pinaka dulo ng barangay, nagsimulang magbago ang kapaligiran.

Napansin ni Maya na biglang tumahimik ang kanilang ina na si Aling Nina. Ang mga mata nito ay nakatingin lang sa dulo ng kalsada, kung saan nakatayo ang bahay ni Lola Selya, ang matandang babae na bihira nang makita sa bayan.

"Ma, doon po tayo pupunta?" tanong ni Ben, habang mahigpit na humawak sa jacket ng kanyang ina. Lumamig bigla ang hangin at ang mga ingay ng mga bata ay tila humina at naglaho.

"Syempre, anak," bulong ng ina, ngunit ang boses niya ay tila patag at walang emosyon. "Sabi ni Lola Selya, doon daw ang pinakamasarap na kendi."

Habang papalapit sila, napansin ni Maya na walang ni isang dekorasyon ang bahay ni Lola Selya. Walang ilaw. Walang sapot ng gagamba. Tanging ang makapal at itim na anino lamang ang bumabalot dito. Sa halip na matamis na amoy ng kendi, may naamoy si Maya na kakaiba, isang amoy na parang pinagsamang tuyong dahon at lumang lupa.

Kumatok ang kanilang ina sa pinto ng tatlong beses. Walang sumagot, ngunit biglang bumukas ang pinto nang kusa, na parang may nagbukas mula sa loob. Ang dilim sa loob ay tila mas matingkad kaysa sa dilim ng gabi.

"Trick or Treat!" sabi ni Ben, ngunit ang boses niya ay nanginginig.
Mula sa dilim, may lumabas. Hindi ito si Lola Selya. Ito ay isang matangkad at payat na pigura, nakasuot ng luma at kumupas na damit na parang pangkasal. Ang mukha nito ay hindi malinaw, tanging dalawang butas lamang na tila mata ang nakikita ni Maya, at ang isang mahaba, kulubot na kamay.

Ang pigura ay hindi nagsalita, ngunit itinaas nito ang kamay. Sa halip na kendi, may hawak itong mga maliliit na bagay na nakabalot sa madilim, makintab na papel.

"Kumuha na kayo," bulong ng kanilang ina.
Lumapit si Ben at kumuha ng isa, pagkatapos ay mabilis na umurong. Nang hawakan ni Maya ang isa, naramdaman niya na hindi ito matamis. Matigas ito at tila buto sa loob. Nagkaroon siya ng masamang pakiramdam. Lumingon siya sa kanyang ina, ngunit nakita niya na ang mga mata nito ay nanatiling nakatingin lang sa pigura, at may kakaibang ngiti sa labi.
Nagsimulang kumalat ang lamig sa buong katawan ni Maya.

"Marami pa," sabi ng pigura, at sa unang pagkakataon ay narinig niya ang boses nito. isang malalim at kumakalansing na tunog, parang mga lumang kadena. "Hindi lang mga kendi ang nakokolekta sa gabing ito."

Tumingin si Maya sa mga balot na bagay sa kanyang kamay. Sa ilalim ng liwanag ng buwan, nakita niya ang bahagyang pagkakabukas ng papel. Hindi kendi ang nasa loob kundi mga tuyong daliri na kasinlaki ng lolipop.

Napasigaw si Maya. Binitawan niya ang lahat at tumakbo.
"Ben! Takbo!" sigaw niya.
Lumingon si Ben, nagtataka. Pero nang makita niya ang takot sa mukha ni Maya, sumunod siya.
Habang tumatakbo sila, narinig nila ang mahinang tawa ng pigura sa likuran nila.
Nilingon ni Maya ang kanyang ina. Ang ina niya ay nakatayo pa rin doon, nakangiti, at ang kanyang mga kamay ay dahan-dahang itinaas patungo sa balabal ng pigura, parang nag-aalay ng kanyang sarili.

"Ma! Halika na!" sigaw ni Maya, ngunit ang tanging tugon ay ang patuloy na pagtawa ng pigura.
Tumakbo sila ni Ben hanggang sa makarating sila sa kanilang bahay. Nang maisara nila ang pinto, humingal sila sa takot. Hindi na bumalik ang kanilang ina.

Kinabukasan, walang nakakita sa bahay ni Lola Selya. Naglaho ito na parang bula.
At ang lahat ng natagpuan sa kalsada ay ang mga bakas ng maliliit na paa na tumakbo palayo, at ang isang basket na puno ng makintab, maitim na balat ng mga kendi na sa ilalim ay mga tuyong buto.

Si Maya at Ben ay nag-iisa na, at sa bawat Halloween na dumarating, alam nila na hindi lang mga kendi ang hinahanap ng mga pigura sa mahiwagang gabi. Mayroong naghahanap ng mga bagay na mas matamis pa sa tsokolate.

Unsent Stories

05/11/2025

04/11/2025

04/11/2025

04/11/2025

20/10/2025

19/10/2025

19/10/2025

18/10/2025

17/10/2025

Address

Telephone

Website

Alerts

Shortcuts

Share