PostrockandmoreBelgium

PostrockandmoreBelgium Onze missie is simpel: een plek creëren waar muziek zonder grenzen centraal staat. Wat maakt ons platform uniek? Heb je een release die past binnen ons concept?

Here, people without pigeonholes meet each other, who look beyond the classic verse/chorus songs, create an atmosphere with guitars, strings or wind instruments, regardless of whether they come from rock, classical or jazz Postrock & More Belgium: Een Nieuwe Stem voor Grenzeloze Muziek (English version below, version française ci-dessous)

Onlangs hebben we, enkele gepassio

neerde muziekliefhebbers, het platform Postrock & More Belgium gelanceerd. Of je nu houdt van de diepe, emotionele klanken van postrock (in brede zin waarbij we slowcore, dreampop, sludge metal, shoegaze, avant-garde,... niet schuwen), de introspectieve sfeer van ambient of de experimentele combinaties van klassieke muziek en jazz – bij ons is er ruimte voor alles wat verder gaat dan de traditionele muziekstructuren. Op Postrock & More Belgium willen we de muziek delen die je niet zomaar in de mainstream tegenkomt. Onze focus ligt voornamelijk op instrumentale muziek, met een speciale interesse in het creëren van sfeer en soundscapes. Maar wat ons écht onderscheidt, is de brede, cross-genre benadering die we hanteren. We kijken niet naar hokjes, maar naar de emotie en het verhaal dat de muziek vertelt – of het nu komt uit de wereld van de rock, klassieke muziek, jazz, of daarbuiten. Met regelmatige reviews van nieuwe releases en concerten op zowel deze pagina als https://www.instagram.com/postrockandmorebelgium, proberen we een platform te bieden voor zowel gevestigde artiesten als opkomend talent. We geloven in het verbinden van muzikanten met een publiek dat verder kijkt dan de traditionele strikte structuren van populaire muziek. Jouw muziek op ons platform

De passie voor muziek die zowel ongekend als herkenbaar is, brengt ons bij elkaar. Wij zijn altijd op zoek naar interessante nieuwe releases, en het zou fantastisch zijn om ook jouw muziek te delen met onze volgers. Of je nu een soloproject hebt of een band, bij Postrock & More Belgium is er ruimte voor muziek die raakt en in beweging brengt. Ben jij een band of artiest die werkt met experimentele, sfeer-georiënteerde muziek? Wij zouden het geweldig vinden om jouw muziek te ontdekken en te delen met onze volgers. We staan open voor nieuwe releases en willen je graag een kans geven om te schitteren op ons platform. Stuur ons gerust een bericht naar [email protected]. We kunnen niet wachten om je werk te beluisteren en het te delen met onze groeiende gemeenschap van muziekliefhebbers! Hou graag in het achterhoofd dat we een groepje vrijwilligers zijn die niet zozeer streven naar kwantiteit maar naar kwaliteit. Join the Journey

Bij Postrock & More Belgium draait alles om de muziek die buiten de gebaande paden treedt en grenzen verlegt. We hopen dat jij ons pad wilt volgen, of dat nu als luisteraar of als artiest is. Samen kunnen we de magie van grenzeloze muziek vieren. Postrock & More Belgium: A New Voice for Borderless Music

Recently, we, a few passionate music lovers, launched the platform Postrock & More Belgium. Our mission is simple: create a place where music without borders is central. Whether you like the deep, emotional sounds of postrock (in a broad sense, where we do not shy away from slowcore, dream pop, sludge metal, shoegaze, avant-garde,...), the introspective atmosphere of ambient or the experimental combinations of classical music and jazz – with us there is room for everything that goes beyond the traditional music structures. What makes our platform unique? At Postrock & More Belgium we want to share the music that you don't just find in the mainstream. Our focus is mainly on instrumental music, with a special interest in creating atmosphere and soundscapes. But what really sets us apart is the broad, cross-genre approach we take. We don't look at pigeonholes, but at the emotion and the story that the music tells – whether it comes from the world of rock, classical music, jazz, or beyond. With regular reviews of new releases and concerts on both this page and https://www.instagram.com/postrockandmorebelgium, we try to offer a platform for both established artists and upcoming talent. We believe in connecting musicians with an audience that looks beyond the traditional strict structures of popular music. Your music on our platform

The passion for music that is both unknown and recognizable brings us together. We are always looking for interesting new releases, and it would be great to share your music with our followers. Whether you have a solo project or a band, at Postrock & More Belgium there is room for music that touches and moves. Are you a band or artist who works with experimental, atmosphere-oriented music? Do you have a release that fits within our concept? We would love to discover your music and share it with our followers. We are open to new releases and would like to give you a chance to shine on our platform. Feel free to send us a message at [email protected]. We can’t wait to hear your work and share it with our growing community of music lovers! But please bear in mind that we're a bunch of volunteers that don't aim for quantity but quality. Join the Journey

At Postrock & More Belgium we’re all about music that goes off the beaten track and pushes boundaries. We hope you’ll follow our path, whether as a listener or as an artist. Together we can celebrate the magic of music without boundaries. Postrock & More Belgium : une nouvelle voix pour une musique sans frontières

Récemment, des passionnés de musique ont lancé la plateforme Postrock & More Belgium. Notre mission est simple : créer un lieu où la musique sans frontières occupe une place centrale. Que vous aimiez les sons profonds et émotionnels du post-rock (au sens large, où l'on n'hésite pas à s'intéresser au slowcore, à la dream pop, au sludge metal, au shoegaze, au avant-garde,...) , l'atmosphère introspective de l'ambient ou les combinaisons expérimentales de la musique classique et du jazz, chez nous, il y a de la place pour tout ce qui va au-delà des structures musicales traditionnelles. Qu'est-ce qui rend notre plateforme unique ? Chez Postrock & More Belgium, nous voulons partager la musique que vous ne trouverez pas seulement dans le grand public. Nous nous concentrons principalement sur la musique instrumentale, avec un intérêt particulier pour la création d'atmosphères et de paysages sonores. Mais ce qui nous distingue vraiment, c’est notre approche large et intergenre. Nous ne regardons pas les cases, mais l’émotion et l’histoire que raconte la musique – qu’elle vienne du monde du rock, de la musique classique, du jazz ou au-delà. Avec des critiques régulières de nouvelles sorties et de concerts sur cette page et sur https://www.instagram.com/postrockandmorebelgium, nous essayons de fournir une plate-forme aux artistes établis et aux talents émergents. Nous croyons qu’il faut connecter les musiciens avec un public qui regarde au-delà des structures strictes traditionnelles de la musique populaire. Votre musique sur notre plateforme

La passion pour une musique à la fois méconnue et reconnaissable nous rassemble. Nous sommes toujours à la recherche de nouvelles sorties intéressantes, et ce serait formidable de partager également votre musique avec nos abonnés. Que vous ayez un projet solo ou un groupe, chez Postrock & More Belgium, il y a de la place pour une musique qui touche et bouge.
Êtes-vous un groupe ou un artiste qui travaille avec une musique expérimentale et atmosphérique ? Avez-vous une sortie qui correspond à notre concept ? Nous aimerions découvrir et partager votre musique avec nos followers. Nous sommes ouverts aux nouvelles sorties et aimerions vous donner une chance de briller sur notre plateforme. N'hésitez pas à nous envoyer un message à [email protected]. Nous avons hâte d'entendre votre travail et de le partager avec notre communauté grandissante de mélomanes ! Veuillez garder à l’esprit que nous sommes un groupe de bénévoles qui ne recherchent pas la quantité mais la qualité. Rejoignez le voyage

Postrock & More Belgium, c'est de la musique qui sort des sentiers battus et repousse les limites. Nous espérons que vous suivrez notre chemin, que ce soit en tant qu’auditeur ou en tant qu’artiste. Ensemble, nous pouvons célébrer la magie d’une musique sans limites.

MØNJARD (B) 'Live from the shed' (English version below)Het viertal Mønjard uit Stad Geraardsbergen heeft drie nummers l...
07/08/2025

MØNJARD (B) 'Live from the shed' (English version below)

Het viertal Mønjard uit Stad Geraardsbergen heeft drie nummers live opgenomen in hun schuur, én digitaal gereleased op de streaming platforms én tegelijk ook als video op YouTube.
Het is een slimme zet om te tonen wat voor live band je bent in een landschap dat bedreigd wordt door artificiële plastiek.
Ze omschrijven hun muziek zelf als instrumentale postrock die afwisselt tussen drijvende energie en trippy soundscapes.

Wat is postrock eigenlijk?
‘Post’ betekent ‘na’, dus het moet op één of andere manier ná rock komen.
Rock, dat zijn liedjes, songs, begeleid door drums, gitaren en andere instrumenten die ook luid gaan (of dat toch kunnen). De zanger vertelt een verhaal: het is dat wat de luisteraar meeneemt, dáár zit de melodie, al kan de rest van de muziek die rol wel overnemen. Singer-songwriters met meer lawaai, quoi.

Wat wordt er meegenomen van dat verleden en wat is er veranderd? De esthetiek van de luide versterker blijft in ieder geval overeind. Hetgeen postrock achter zich laat is het dogma van strofes, refreinen, en de bridge. Een typische postrock-structuur is: A-B-A-C-A. Elke letter is een muzikaal idee: een riff, een loop, een maatsoort,… Die ideeën volgen elkaar dan op. De dynamiek kan enorm wisselen — bv. A is een minimale gitaar lick, B is "Alles Vollenbak" en vaak is er een lange opbouw van zacht naar hard — dat is dan C.
Het verhaal van een zanger(es) is er ook niet meer. Naar een rocksong kan je luisteren zoals je naar een film kijkt. Een verhaal speelt zich duidelijk op een bepaalde plek af. Postrock is meer een droom. Soms blijft er iets de hele tijd hetzelfde, soms weet je plots niet waar je bent. Het is aan je verbeelding of het nu New York City of Strawberry Fields is of een abstract limbo met niks dan emotie.

Waar nam ‘In the shed’ mij naartoe?
De EP klinkt in elk geval niet als een repetitiekot! Er is genoeg reverb om meteen een reisgevoel te hebben en genoeg compressie om een springkasteel in no time overeind te krijgen.
Het eerste nummer dat Tidal* me laat horen heet ‘604’. Het steekt van wal met een zwervend tremolo-akkoord, wat elektronische drumgeluidjes en een meditatieve piano-riff, in een patroon van 10/4 dat net niet wringt, en dán, dames en heren, komt mijn favoriet moment van het hele gebeuren: de vette bas en een distortion gitaar worden één monster, de drum schiet in versnelling en er waait een strijker-synth door.. Faith No More? Dream Theater? Is het eigenlijk post-metal? Enfin, daar wordt het groots en dat lijkt me waar Mønjard zich het beste thuisvoelt.
’S T A T I C’ laat zoveel vermoeden: we worden bijna meteen in twee stoner riffs gedompeld, en pas na twee minuten brengen de orgelklanken van een POG soelaas. Volgens mij gaat deze reis naar de binnenkant van een gitaarpedaal! Ja, muzikanten hebben dat soort dromen.
‘I/O’ had ook ’14’ kunnen heten, vliegt er echt direct in. Ik ben gecharmeerd door de elektronische drums in het B gedeelte. Zou er daar in de rest van hun repertoire nog plaats voor zijn? Nadien volgt er een lange opbouw, in volle postrock traditie.

De video is cool als het je ding is om van dichtbij naar mannen met gitaren, (véél) effectpedalen en versterkers, te kijken. Het is geen grote schuur en dat voel je. Maar man, wat moet het daar luid zijn geweest. Voor mij was het verrassend om te zien hoe veel synth- en orgelpartijen uit een gitaar blijken te komen, en hoe er anderzijds hier en daar een sampler wordt gebruikt met opgenomen distortion akkoorden - zoals ten tijde van My Bloody Valentine!

De muziek van Mønjard gaat nergens over, maar dat is niet erg — we hebben niet altijd een verhaal nodig.
Je stapt in op de achterbank van een Ford Mustang en vanaf dan gaat het vooruit! Af en toe verandert het landschap.
Strak. Hard. Moedig. Rechtdoor.

*f**k Spotify.

Tracklist: 1. STATIC (live) 2. 604 (live) 3. I/O (live)

Volgende optredens:
16 august Sambar Oosterzele (B) https://www.facebook.com/events/1197127291861770
6 september Delirium Geraardsbergen with V O I D E D band
13 september B52 music club with Kill The Hollow (B)
27 september @ Caplette
(B)

Video: https://www.youtube.com/watch?v=8Y5ONEdY4o8

Spotify: https://open.spotify.com/album/2dOzdubNmwGxqvx5mkzDl6?si=6pj1OkliQ0mEc_U78KwVww & https://open.spotify.com/playlist/5H4pjW99rOl6yzckDTEelr?si=-I3Bf8xCQxi7aOrdNVOACg

© 2025 JT

-----------------------------------------------------------

MØNJARD (B) 'Live from the shed' (English version)

Mønjard, a four-piece band from Stad Geraardsbergen, recorded three songs live in their shed, and released them digitally, on streaming platforms but also as a video on YouTube.
It is a smart move to show what kind of a live band you are, in a landscape threatened by artificial plastic.
They describe their music as instrumental postrock, alternating between driving energy and trippy soundscapes.

What is postrock in fact?
‘Post’ means ‘after’, so in some way it has to come after Rock.
Rock music is songs, backed by drums and guitars and other instruments that can go loud. The singer tells a story: this is what takes the listener by the hand and leads them to a distant land, though the rest of the music can take over that role now and then. Singer-songwriters with more noise, innit.
What is kept from that past, and what is changed? The aesthetic of the loudness of amplifiers is certainly still standing. What postrock departs from, is the dogma of verse, chorus, bridge. A typical postrock structure is: A-B-A-C-A. Every letter is a musical idea: a riff, a loop, a time signature,.. Those ideas are then placed one after the other. The dynamics can vary immensely, e.g. A is a minimal guitar lick, B is Everything Full On, and there are often long buildups from soft to hard - that would be C.
The story told by the singer is also left behind. You can listen to a rock song the way you watch a movie. The story unfolds in a certain place. Postrock is more like a dream. Sometimes you seem to get stuck in a scene, sometimes of a sudden you don’t know where you are. It is up to your imagination whether it’s New York City, Strawberry Fields, or an abstract limbo with nothing but emotion.

Where did ‘In the shed’ take me? The EP certainly doesn’t sound like a shack! There’s enough reverb to be instantly in journey-mode, and enough compression to erect a bouncy castle in no time.
The first song on the Tidal* playlist is called ‘604’. It pushes off with a wandering tremolo-chord, some fleeting electronic drum sounds, and a meditative piano-riff, in a 10/4 pattern that just manages not to throw you off, and THEN, ladies and gentlemen, comes my favourite moment: the fat bass becomes one with a distorted guitar, the drums kick in, and a stringy synth weaves its way.. Faith No More? Dream Theater? Is this actually post-metal? Anyhow, this is where it gets grand, and that seems to me where Mønjard feels right at home.
’S T A T I C’ backs that impression: we are immersed almost immediately in two stoner riffs, and it’s only after a couple of minutes that the organ-like sounds of a POG bring solace. I think this journey is taking us to the centre of a guitar pedal! Yes, musicians have those kinds of dreams.
‘I/O’ could also have been named ’14’, and dives straight in. I am charmed by the electronic drum sounds in the B part. I wonder whether there is more room for those in the rest of their repertoire.. And then a long buildup ensues, in full postrock fashion.

The video is cool if you’re into watching guys with guitars, (LOTS of) pedals, and amplifiers from close by. The shed is obviously not very big. Man, it must have been loud in there.
It was a surprise to discover how many of the synth or organ sounds actually come from a guitar, and on the other hand it turns out they use a sampler here and there with recorded distorted chords - the way My Bloody Valentine did back in the day!

Mønjard’s music isn’t about anything, but that’s fine — we don’t always need a story.
You are put in the back seat of a Ford Mustang, then it takes off! and now and then the scenery changes.
Tight. Hard. Courageous. Onward.

*f**k Spotify.

Tracklist: 1. STATIC (live) 2. 604 (live) 3. I/O (live)

Upcoming shows:
16 august Sambar Oosterzele (B) https://www.facebook.com/events/1197127291861770
6 september Delirium Geraardsbergen with V O I D E D band
13 september B52 music club with Kill The Hollow (B)
27 september @ Caplette Flobecq (B)

Video: https://www.youtube.com/watch?v=8Y5ONEdY4o8

Spotify: https://open.spotify.com/album/2dOzdubNmwGxqvx5mkzDl6?si=6pj1OkliQ0mEc_U78KwVww & https://open.spotify.com/playlist/5H4pjW99rOl6yzckDTEelr?si=-I3Bf8xCQxi7aOrdNVOACg

© 2025 JT

Op (on)regelmatige tijdstippen geven we bands het woord, via onderstaande Q&A, zodat ze zichzelf hier in de schijnwerper...
30/07/2025

Op (on)regelmatige tijdstippen geven we bands het woord, via onderstaande Q&A, zodat ze zichzelf hier in de schijnwerpers kunnen plaatsen.
Vandaag is het de b***t aan Lost Between The Roads. (English version below)

Q: Wie zijn jullie? Stel jullie zelf graag even voor aan het (grotere) publiek?
A: Ik ben Antonio La Rocca, ook wel bekend als "WeiR", de geest en ziel achter Lost Between The Roads, een instrumentaal postrockproject geboren uit eenzaamheid, stilte en de behoefte om emoties te uiten waar woorden tekortschieten. Vóór dit soloproject speelde ik jarenlang in de underground muziekscene van Catania, Italië, met bands uit het lokale circuit (Diane and the shell, Before We Die, Near the Blockhouse).

Q: Waar komen jullie vandaan?
A: Ik kom oorspronkelijk uit Catania, Sicilië — een plek rijk aan contrasten en emoties — en woon nu in Barcelona, Spanje, waar ik nog steeds creëer en produceer.

Q: Omschrijf jullie muziek zelf eens?
A: Filmisch, emotioneel, meeslepend. Het is postrock met ambient texturen, gelaagde gitaren, langzame opbouw en introspectieve energie. Een soundtrack voor die momenten waarop je gewoon even weg wilt dromen.

Q: Hoe zijn jullie begonnen?
A: Het begon tijdens late-night sessies, alleen in mijn thuisstudio. Na jarenlang in bands te hebben gespeeld, had ik behoefte aan een persoonlijke uitlaatklep – iets intiems en ongefilterds. Lost Between The Roads is op natuurlijke wijze uit dat proces ontstaan.

Q: Wat is jullie meest memorabele optreden tot nu toe?
A: Met dit soloproject zijn de liveshows nog in de maak. Maar ik draag onvergetelijke herinneringen mee aan de intense, zweterige optredens in de underground van Catania – chaotisch, rauw en vol passie.

Q: Wat is jullie, als band, meest indrukwekkende ervaring tot nog toe?
A: De reacties op Fading Lights zijn verrassend. Mensen uit verschillende landen hebben contact opgenomen om te zeggen dat het hen diep heeft geraakt – dat is de impact waar ik van droom.

Q: Wat kunnen we verwachten als we jullie live zien?
A: Een volledig meeslepende set – minimale woorden, maximale emotie. Visuele projecties, ambient-overgangen en een rauwe dynamische flow van fragiel naar explosief.

Q: Waar kunnen we jullie muziek horen en jullie muzikale veroveringstocht volgen?
A: 🌐 Linktree (all platforms): https://linktr.ee/lostbetweentheroads

Q: Wat is jullie droom als band?
A: Een diepe connectie maken met mensen over de hele wereld, optreden op festivals zoals ArcTanGent en muziek maken die iemands veilige plek wordt – zoals anderen dat voor mij zijn geweest.

Q: Wat willen jullie bereiken met jullie nieuwe album? Wat zijn de ambities?
A: Met de aankomende EP wil ik een sonische identiteit creëren die eerlijk, meeslepend en betekenisvol aanvoelt – iets dat indruk maakt en deuren opent naar toekomstige samenwerkingen en liveshows.

Q: Welke song van eigen makelij is representatief voor jullie?
A: Fading Lights – het vormt de basis van het hele project. Het legt de spanning vast tussen kwetsbaarheid en kracht, licht en donker, hoop en verlies. Het is mijn stem zonder woorden.

-------------------------------------

At (ir)regular times we give bands the floor, via the Q&A below, so that they can put themselves in the spotlight here.
Today it's the turn of Lost Between The Roads (English version).

Q: Who are you? Would you like to introduce yourselves to the (larger) audience?
A: I'm Antonio La Rocca, aka "WeiR", the mind and soul behind Lost Between The Roads, an instrumental post-rock project born from solitude, silence and the need to express emotions where words fail. Before this solo project, I played for years in the underground music scene of Catania, Italy, with bands from the local circuit (Diane and the shell, Before We Die, Near the Blockhouse).

Q: Where are you from?
A: I’m originally from Catania, Sicily — a place rich in contrast and emotion — and now based in Barcelona, Spain, where I continue creating and producing.

Q: Describe your music?
A: Cinematic, emotional, immersive. It’s post-rock with ambient textures, layered guitars, slow builds and introspective energy. A soundtrack for those moments when you just need to drift away.

Q: How did you start?
A: It started during late-night sessions alone in my home studio. After years playing in bands, I needed a personal outlet — something intimate and unfiltered. Lost Between The Roads was born naturally from that process.

Q: What is your most memorable performance so far?
A: With this solo project, live shows are still in the works. But I carry unforgettable memories from the intense, sweaty gigs of Catania’s underground — chaotic, raw and full of passion.

Q: What is your most impressive experience as a band so far?
A: The response to Fading Lights has been surprising. People from different countries have reached out to say it moved them deeply — that's the kind of impact I dream of.

Q: What can we expect when we see you live?
A: A fully immersive set — minimal words, maximal emotion. Visual projections, ambient transitions, and a raw dynamic flow from fragile to explosive.

Q: Where can we hear your music and follow your musical conquest?
A: 🌐 Linktree (all platforms): https://linktr.ee/lostbetweentheroads

Q: What is your dream as a band?
A: To connect deeply with people all over the world, to play festivals like "Arctangent" , and to create music that becomes someone’s safe place — like others have been for me.

Q: What do you want to achieve with your new album? What are your ambitions?
A: With the upcoming EP, I want to build a sonic identity that feels honest, immersive and meaningful — something that leaves a mark and opens doors to future collaborations and live shows.

Q: Which song of your own making is representative of you?
A: Fading Lights — it’s the foundation of the entire project. It captures the tension between fragility and strength, light and dark, hope and loss. It’s my voice without words.

© 2025 (AO)
Note: Fading lights has been added to our playlist on https://open.spotify.com/playlist/5H4pjW99rOl6yzckDTEelr?si=MrnSOhnzRA-dJBh_IjoQxQ

Eydís Evensen & Niklas Paschburg live Gent Jazz - 8 juli 2025 (English version below)Eydís Evensen Worldwide zet 4 jaar ...
19/07/2025

Eydís Evensen & Niklas Paschburg live Gent Jazz - 8 juli 2025 (English version below)

Eydís Evensen Worldwide zet 4 jaar na haar debuut ‘Bylur’ een zacht en introspectief optreden neer op Gent Jazz 2025. De set werd intiem ingezet, waarbij haar vaardigheid als componiste en pianiste meteen duidelijk werd. Hierna stelde ze haar Ijslandse medemuzikanten voor en werden we getrakteerd op heerlijke klanklandschappen gecombineerd met eenvoudige maar
boeiende melodieën. Met deze variatie tussen virtuoze pianostukken en filmische soundtracks - vertolkt door piano, strijkkwartet en trompettist - werd het publiek meteen tot
rust gebracht en tegelijk aangezet tot aandachtig luisteren. Dit werd nog meer in de verf gezet toen Evensen het publiek toesprak met de boodschap om samen bewust te worden van dit moment en met een diepe ademhaling tot bezinning te komen. Een passende, mooie boodschap die tussenin de kleurrijke nummers de herhaling van luisteren en klappen bij een concert even doorbreekt.
In dit optreden speelt Evensen met een muzikaal licht en donker, die elkaar bijna om de song afwisselen en die ze inzichtvol verwerkt in haar composities, akkoorden en melodieën.
Een nummer zoals ‘Snow Storm’ vertaalt de noordelijke winter, wat steeds terug te horen is bij de opvoering ervan: de strijkers klinken ijzig, de piano kraakt als voetstappen in de
sneeuw en de trompet klinkt als een ver gezang in de wind. De samensmelting van de instrumenten is subliem en des te meer een compliment voor Evensen’s arrangementen. De
manier waarop piano en strijkers worden gecombineerd op sferische wijze doet denken aan andere Ijslandse artiesten als o.a. Ólafur Arnalds. De subtiele en fluisterzachte noten van de
bugel zijn steeds heel pakkend. De trompettist wisselt vaak af tussen geïmproviseerde stukken en vaste melodieën, wat soms doet denken aan groepen als Mammal Hands of
Vega Trails. Het geheel toont aan hoe verbeelding aan de pas kan komen bij instrumentale muziek. Een vleugje post-rock blijft ook steeds herkenbaar en draagt bij aan de
melancholische tocht doorheen Evensen’s muziek.
De onderdompeling in de sfeer van het concert werd even tegengehouden door de momenten van applaus. Gelukkig leek het alsof de muzikanten de gedachte gehoord hadden want hierna werden de meeste nummers wel aan elkaar gespeeld. Vanaf dan was de filmische ervaring compleet.
Al bij al is Evensen’s muziek fantastisch geschreven en gebracht, en een vallende speld was meer dan terecht hoorbaar. De techniekers van Gent Jazz mogen ook vermeld worden, want de klank was uitstekend. Daarnaast was het lichtwerk heel passend en verrijkend voor de set, nog een bonuspunt voor de crew. Haar volgende terugkeer naar België heeft zeker een extra toeschouwer erbij.

Nadien mocht Niklas Paschburg, een Duitse electro/house muzikant uit Hamburg – meine Stadt, de avond van 8
juli op Gent Jazz afsluiten op de Garden Stage. Veel mensen waren na het optreden van
Max Richter, op de main stage, reeds vertrokken naar huis en het leek erop dat de afsluiter voor slechts een handvol mensen moest spelen. Maar wat volgde, deed het publiek snel aangroeien en was een elektronisch bad van intrigerende klanken en meeslepende beats.
Paschburg bracht zijn solo set omringd door synthesizers, een laptop, drumcomputers en, verrassend
genoeg, een accordeon. Zijn songs werden steeds mooi opgebouwd vanuit één noot of klank, waarna vaak een arpeggiator volgde en de beats langzaam maar zeker aanzwelden.
Dit werd echter nooit voorspelbaar. Hijzelf kaderde zijn songs als beelden van hoog gelegen landschappen en hoe hij daardoor tijdens het rondreizen in Scandinavië geïnspireerd werd.
Je zou denken dat elektronische muziek niet in staat is tot het vertolken van natuurbeelden, maar daar zou hij je op een heel vriendelijke manier het tegendeel in bewijzen. Elk nummer
voelde als een enkel klankbeeld, in de zin dat die vaak bestonden uit één hoofdmelodie of akkoordsequens. Paschburg zorgde er echter voor dat elk van deze aparte sferen mooi werden uitgediept en op een zachte, meeslepende manier een trance opwekten.
Eenmaal de synths en drums aan het loopen waren, was de kers op de taart de accordeon die over de complexe elektronische instrumental heen zong. Dit had een pakkend effect en maakte zijn grootse klanken toch menselijk.
De manier waarop de Duitse synth-tovenaar het loopen en live spelen combineerde was zeer indrukwekkend. Alles liep vlekkeloos in elkaar over en de focus lag, zoals het hoort, bij
de sfeer die hij neerzette. Het geheel werd dansbaar en toch introspectief, groots maar intiem, verreikend maar persoonlijk. Ook de momenten tussen nummers waarbij Paschburg vertelde hoe hij deze songs simpelweg wilde delen, maakte de ervaring tussen publiek en artiest vertrouwelijk. Deze combinatie tussen grootse muziek en persoonlijkheid is uniek en mooi om te voelen tijdens een optreden.
Op een laat moment in de dag, wanneer de kou van de nacht al aanwezig was, maakte Niklas Paschburg de Garden Stage net dat stukje warmer en vriendelijker.
Op een lange festivaldag met prachtige optredens, waaronder ook Anoushka Shankar, is het boeien van een vermoeid festivalpubliek niet vanzelfsprekend. Toch brachten de persoonlijkheid, de slimme muzikale keuzes, de vaardigheid en artistieke visie van deze artiest iedereen die
aanwezig was in beweging. Dit is een mooie, persoonlijke take op elektronische en dansbare muziek, die ik alvast opnieuw wil meemaken.

Line-up Eydis Evensen: Unnur Jónsdóttir Pétur Björnsson &

Setlist Eydis Evensen:
1. OM 2. Dagdraumur 3. Deep Under 4. Anna's Theme 5. 17.03.22 6. Eternal 7. Tranquillant 8. Winter's Void 9. Fyrir Mikael 10. Transcending 11. Tephra Horizon 12. Fragility 13. Wandering II 14. Brotin 15. Bylur

----------------------------------------------------------

Eydís Evensen Worldwide & Niklas Paschburg live Gent Jazz - 8 juli 2025 (English version below)

Four years after her debut, "Bylur," Eydís Evensen delivered a gentle and introspective performance at Gent Jazz 2025. The set began intimately, immediately revealing her skill as a composer and pianist. She then introduced her Icelandic fellow musicians, and we were treated to delightful soundscapes combined with simple yet captivating melodies. This interplay between virtuoso piano pieces and cinematic soundtracks —performed by piano, string quartet, and trumpet — at once calmed the audience while encouraging attentive listening. This was further emphasized when Evensen addressed the audience, urging them to become aware of this moment together and to reflect with a deep breath. A fitting, beautiful message that, between the colorful numbers, briefly interrupted the repetitiveness of listening and clapping at a concert.
In this performance, Evensen plays with a musical light and dark, which alternate almost every song and which she insightfully incorporates into her compositions, chords, and melodies.
A song like "Snow Storm" embodies the northern winter, a characteristic that is constantly audible throughout its performance: the strings sound icy, the piano creaks like footsteps in the snow, and the trumpet sounds like a distant song in the wind. The fusion of the instruments is sublime and all the more a compliment to Evensen's arrangements. The way the piano and strings are combined in an atmospheric way is reminiscent of other Icelandic artists such as Ólafur Arnalds. The subtle and whisper-soft notes of the flugelhorn are always very captivating. The trumpeter often alternates between improvised pieces and fixed melodies, sometimes reminiscent of groups like Mammal Hands or Vega Trails. The whole thing demonstrates how imagination can be applied to instrumental music. A touch of post-rock remains recognizable throughout, contributing to the melancholic journey through Evensen's music.
The immersion in the concert's atmosphere was briefly interrupted by moments of applause. Fortunately, it seemed as if the musicians had heard the idea, because after this, most of the songs were played together. From then on, the cinematic experience was complete.
All in all, Evensen's music is fantastically written and delivered, and a pin drop was more than justifiably audible. The techs of Gent Jazz also deserve a mention, as the sound was excellent. Moreover, the lighting was very fitting and enriching for the set, another bonus point for the crew. Her next return to Belgium will certainly attract an extra audience.

Afterwards, Niklas Paschburg, a German electro/house musician from Hamburg – meine Stadt closed out the evening of July 8th at Gent Jazz on the Garden Stage. Many people had already left after Max Richter's performance on the main stage, and it seemed the closing act would only be for a handful of people. But what followed quickly swelled the audience into an electronic bath of intriguing sounds and captivating beats.
Paschburg performed his solo set surrounded by synthesizers, a laptop, drum machines, and, surprisingly, an accordion. His songs always built beautifully from a single note or sound, often followed by an arpeggiator, and the beats slowly but surely swelled.
However, this was never predictable. He framed his songs as images of high-altitude landscapes, inspired by them while traveling in Scandinavia. You might think that electronic music couldn't capture images of nature, but he would prove you wrong in a very friendly way.
Each song felt like a single soundscape, often consisting of a single main melody or chord sequence. However, Paschburg ensured that each of these distinct atmospheres was beautifully deepened, inducing a trance in a gentle, captivating way.
Once the synths and drums were looping, the icing on the cake was the accordion singing over the complex electronic instrumental. This had a captivating effect and made his grand sounds feel human.
The way the German synth wizard combined looping and live performance was truly impressive. Everything flowed seamlessly, and the focus was, as it should be, on
the atmosphere he created. The whole thing was danceable yet introspective, grand yet intimate, far-reaching yet personal. Even the moments between songs, when Paschburg explained how he simply wanted to share these songs, made the experience between audience and artist intimate. This combination of great music and personality is unique and beautiful to experience during a performance. Late in the day, when the chill of the night had already set in, Niklas Paschburg made the Garden Stage just that little bit warmer and friendlier.
On a long festival day with wonderful performances, including Anoushka Shankar, captivating a weary audience isn't easy. Yet, this artist's personality, clever musical choices, skill, and artistic vision got everyone in attendance moving. This is a beautiful, personal take on electronic and danceable music, one I'm eager to experience again.

Line-up Eydis Evensen: Unnur Jónsdóttir Pétur Björnsson &

Setlist Eydis Evensen:
1. OM 2. Dagdraumur 3. Deep Under 4. Anna's Theme 5. 17.03.22 6. Eternal 7. Tranquillant 8. Winter's Void 9. Fyrir Mikael 10. Transcending 11. Tephra Horizon 12. Fragility 13. Wandering II 14. Brotin 15. Bylur

© 2025 RL



Greenhouse Talent

Peace of Spirit ‘Start of the Way’ (English version below)Toen er nog vrouwen met wapperend haar over straat liepen was...
14/07/2025

Peace of Spirit ‘Start of the Way’ (English version below)

Toen er nog vrouwen met wapperend haar over straat liepen was er in Iran een levendige rock scene. De Islamitische revolutie van 1979 bracht een verbod op westerse muziek met zich mee, maar daarvoor gingen artiesten als Kourosh Yaghmaei met elektrische gitaren, orgels en drums hun psychedelische Amerikaanse en Britse voorbeelden achterna. Je voelt de Perzische traditie er nog in, en Yaghmaei zingt in het Farsi: platen die in het vakje ‘exotica’ of ‘world’ passen. Zijn single van 1974, “Gol-e Yakh”, werd gesampled door NAS en Kanye West.

Anno 2025 is er in Iran wel degelijk een underground waar metal en alternative rock worden gespeeld - genres die de Perzische cultuur of de Islamitische traditie niet bepaald bevorderen. Wie zonder officiële vergunning wil spelen moet op zoek naar verborgen plekken, en je muziek wordt niet gedraaid of geadverteerd in het openbaar.
Volgens Wikipedia (trefwoorden Iranian rock) hebben Iraanse alternative bands een grote vette sound met veel distortion, lange gitaarsolo’s op overstuurde versterkers, en “overall loudness”, en zingen ze vaak over de gevolgen van de mechanisatie van het leven, over leven en dood, en protest tegen kapitalistische regeringen.

Het is in die underground dat ik Peace of Spirit situeer: een ‘instrumentaal ambient postrock project’ uit Teheran, die net hun debuutalbum ‘Start of the Way’ hebben uitgebracht.
Mijn westerse oren horen niks exotisch: geen wisselende modi, ongewone ritmes of microtonaliteit.
Saleh Hadidi en de zijnen volgen perfect het postrock-boekje zoals het rond 1997 werd geschreven door bands als Mogwai, Godspeed You! Black Emperor, Do Make Say Think,… Cleane gitaarloopjes in mineur worden over elkaar gelaagd met een goeie portie delay, begeleid door eenvoudige baslijnen en een niet al te geproducete drum. Je drijft een tijdje mee op een melancholische melodie, en dan vallen de distortion pedalen en massa’s cymbalen binnen: de dynamiek van emotie!
Het is een beproefd recept, en dat werkt altijd. Het geheel klinkt in elk geval erg dramatisch.
Ik mis een beetje het gevoel van instrumenten en versterkers en mensen in een echte ruimte. Mede daarom stel ik me voor dat ’Start of the Way’ het resultaat is van vele uren achter een PC met een koptelefoon in een zweterig appartement.

De band gebruikt titels als ‘Separation of Soul from Body’ en ‘Reviving in the Deep Spirit’ (met een fijne arpeggio van de basgitaar, trouwens) en beschrijft het album als een spirituele reis van vervreemding naar ontwaken en verlichting. Ze houden zich wat te veel aan hetzelfde idioom om echt van een evolutie te spreken, al klinkt er inderdaad wat meer hoop door de akkoorden van de laatste nummers. Midden in de reis wordt er ook fraai afgeweken van de rock-trio bezetting: ‘The Sorrow Will Never Die’ begint met een verre piano, die wordt vervoegd door de klank van een cello. In de afsluiter ‘The End is Endless’ verschijnen ook een weidse synthesizer en pianoriedels.
De productie van het album is gul met galm, maar ik zou het geen ambient noemen.

Peace of Spirit is een héél pure postrock-band, en zeker voer voor liefhebbers van het genre. Het gitaarwerk van Saleh Hadidi is netjes en meeslepend. Bassist Matin Azadi en drummer Abtin Raftari vervullen hun rol zoals het hoort.
Moest ik ooit in Teheran verzeilen, zou ik wellicht de ondergrondse kanalen afschuimen om te zien of ik hen ergens live kon meemaken.

© 2025 JT

-----------------------------------------------

Peace of Spirit ‘Start of the Way’ (English version)

When there were still women walking the streets with waving hair, Iran had a lively rock scene. The Islamic revolution of 1979 brought a prohibition of western music, but before that, artists like Kourosh Yaghmaei followed their psychedelic American and British examples with electric guitars, organs, and drums. You could still sense the Persian tradition though, and Yaghmaei sings in Farsi: records to file under ‘exotica’ or ‘world’. His 1974 single “Gol-e Yakh” was sampled by NAS and Kanye West.

In 2025, there is indeed an Iranian underground metal and alternative rock scene - genres that don’t exactly promote Persian culture or Islamic tradition. If you want to perform without an official permit, you have to look for hidden venues, and your music will not be played or advertised in public spaces.
According to Wikipedia (Iranian rock), Iranian alternative rock bands have a thick and powerful sound, with lots of distortion, long guitar solos on overdriven amplifiers, and “overall loudness”. They often sing about the consequences of the mechanisation of life, life and death, and protest against capitalist governments.

It is in this underground that I situate Peace of Spirit: an ‘instrumental ambient postrock project’ based in Tehran, who have just released their debut album ‘Start of the Way’.
My western ears hear nothing exotic: no varying modes, unusual rhythms, or microtonality.
Saleh Hadidi and company play perfectly by the postrock book, as it was written around 1997 by bands like Mogwai, Godspeed You! Black Emperor, Do Make Say Think,… Clean guitar lines in a minor key are looped and layered, with a solid helping of delay, accompanied by simple bass lines and starkly produced drums. You float along for a while on a sad melody, and then the distortion pedals and loads of cymbals hit you: the dynamics of emotion!
It is a tried and tested recipe, and those always work. The whole certainly sounds quite dramatic.
I kind of miss the feel of instruments and amps and people in a real space. That is partly why I imagine ‘Start of the Way’ is the result of many hours spent at a PC with headphones, in a sweaty apartment.

The band uses titles like ‘Separation of Soul from Body’, and ‘Reviving in the Deep Spirit’ (a song with a very nice bass guitar arpeggio, by the way), and describes the album as a spiritual journey from disconnection and emotional numbness toward inner awakening and transcendence. They stick to the same idiom too much to really call it an evolution, though the last songs’ chords do carry a little more hope. There is a comely digression from the rock trio setup in the middle of the journey: ‘The Sorrow Will Never Die’ takes off with a faraway piano, joined by the sound of a cello. The closing track ‘The End is Endless’ also features a synth pad and some piano notes.
Overall, the production of the album is generous with reverb, but I would not call this music ‘ambient’.

Piece of Spirit is a very pure postrock band, certainly worth checking for lovers of the style. Saleh Hadidi’s guitar work is neat and compelling. Bassist Matin Azadi and drummer Abtin Raftari play their role well.
Should I ever end up in Tehran, I would probably search the underground channels to see how they perform live.

© 2025 JT

Adres

Leuven

Website

https://bsky.app/profile/postrockandmorebe.bsky.social

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer PostrockandmoreBelgium nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Snelkoppelingen

Delen

Type