05/19/2025
KafshatĂ« qĂ« sâkapĂ«rdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi
kur shef ftyra tĂ« zbeta edhe sy tâjeshilta
qĂ« tâshikojnĂ« si hije dhe shtrijnĂ« duert e mpita
edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin
të tan jetën e vet derisa të vdesin.
E mbi ta nâajri, si nĂ« qesendi,
therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,
profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta
shkëlqejnë. e mjerimi mirfilli ndien tradhti.
Mjerimi ka vulĂ«n e vet tâshĂ«mtueme,
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme,
balli që e ka, syt që e shprehin,
buzĂ«t qĂ« mĂ« kot mundohen ta mshefin â
janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,
tâmbetunat e flliqta rreth e pĂ«rqark tryezĂ«s
mbi tâcilĂ«n hangri darkĂ«n njĂ« qen e pamshirshĂ«m
me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.
Mjerimi sâka fat, por ka vetĂ«m zhele,
zhele fund e majë, flamujt e një shprese
tâshkyem dhe tĂ« coptuem me tâdalun bese.
Mjerimi tĂ«rbohet nâdashuni epshore.
nĂ«pĂ«r skaje tâerrta, bashkĂ« me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, tâqelbta, tândyta, tâlagta
lakuriqen mishnat, si zhangĂ«; tâverdhĂ« e pisa,
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fash*tet etja
nâepshin kapĂ«rthyes, kur mbytet vetvetja
dhe aty zajnĂ« fillin tâmarrĂ«t, shĂ«rbtorĂ«t dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.
Mjerimi nĂ« dritzĂ«n e synit tâkĂ«rthinit
dridhet posi flaka e mekun e qirit
nĂ«n tavan tâtymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,
ku foshnja e smume qan si shpirtâ i keq
tuâ ndukĂ« gjitĂ« e shterruna tâzezĂ«s amĂ«,
e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.
foshnjâ e saj nuk qesh, por vetĂ«m lĂ«ngon,
e ama sâe don, por vetĂ«m mallkon.
vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
ku foshnjën përkundin lot edhe të fshamit!
Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive
të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund tâu prishet qetsia zotnive
kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.
Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet,
don ta msojĂ« tâi iki grushtit qâi kĂ«rcnohet,
atij grusht qĂ« nâgjumĂ« e shtĂ«rngon pĂ«r fytit
kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit
dhe fetyrĂ«n e fĂ«mis e mblon hijâ e vdekjes,
një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.
nji fryt kur sâpiqet dihet se ku shkon
qashtu edhe fĂ«mia nâbark tâdheut mbaron.
Mjerimi punon, punon dit e natë
tuâ i vlue djersa nĂ« gjoks edhe nĂ« ballĂ«,
tue u zhigatun deri nâgjujĂ«, nâbaltĂ«
e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.
shpërblim qesharak! për qindenjë afsh
nĂ« ditĂ« â vetĂ«m: lekĂ« tre-katĂ«r dhe âmarsh!â.
Mjerimi kaiherâ i ka faqet e lustrueme,
buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin pĂ«rmendore e njĂ« tregtis sândytĂ«,
që asht i gjikuem të bijë në shtrat vet i dytë,
dhe për at shërbim ka për të marrë do franga
ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.
Mjerimi gjithashtu len dhe nâtrashigim
-jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,
por eshtnat e shtrembta e nâgjoks ndoj dhimbĂ«,
mund qĂ« tâlen kujtim ditĂ«n e dikurshme
kur pullazâ i shpis u shemb edhe ra
nga kalbsinâ e kohĂ«s, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zanâ i njeriut qĂ« vdiste nĂ«n tra.
kĂ«shtu nĂ«n kambĂ«târandĂ« tâzotit tâegĂ«rsuem â
thotĂ« prifti â vdes ai qĂ« çon jetĂ« tĂ« dhunuem.
dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash
mbushet gotâ e helmit nĂ« trashigim brezninash.
mjerimi ka motër ngushulluese gotën.
në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale
të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën
nâfyt pĂ«r me harrue nandhetenandâ halle.
e gota e turbull, gota satanike
tuâ e ledhatue e pickon si gjarpni-
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.
tĂȘ gjitha hallet skami nâgotĂ« i mbyt
kur njiqind i derdh një nga një në fyt.
mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina
dhe bajnĂ« tym si hejt qâi ban shkrum shkreptima.
Mjerimi sâka gĂ«zim, por ka vetĂ«m dhimba,
dhimba paduruese qe tâbajnĂ« tâçmendesh,
qĂ« tâap in litarin tĂ« shkojsh fillâ e tâvaresh
ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.
Mjerimi sâdon mshirĂ«. por don vetĂ«m tĂ« drejt!
mshirë? bijë bastardhe e etënve dinakë,
tâcilt nâmnyrĂ« pompoze posi farisejt
i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak
tuâ ia lĂ«shue lypsiti njĂ« grosh tĂ« hollâ nâshplakĂ«.
Mjerimi asht një njollë e pashlyeme
nâballĂ« tĂ« njerzimit qĂ« kalon nĂ«pĂ«r shekuj.
dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.
đđ đ đđąđ„đ„đšđŹđĄ đđŁđđ«đ đŁ đđąđ€đšđ„đ„đ đđđđđđđ
#đđđŹđđ«đŻđđ«đđźđ„đ
