15/10/2025
«Γιατί δεν έφυγε;»
Η αόρατη πραγματικότητα πίσω από μια κακοποιητική σχέση
Συχνά, κάτω από ειδήσεις για κακοποιήσεις ή γυναικοκτονίες, βλέπω τα ίδια σχόλια να επαναλαμβάνονται:
«Γιατί δεν έφυγε;»
«Γιατί έκανε παιδιά μαζί του;»
«Δεν είδε ποιος ήταν από την αρχή;»
«Είναι αδύναμη, εγώ στη θέση της θα είχα φύγει.»
Και κάθε φορά νιώθω ένα σφίξιμο.
Γιατί αυτά τα σχόλια δεν είναι απλώς κρίσεις· είναι αποδείξεις του πόσο λίγο καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί μια κακοποιητική σχέση.
Και πόσο εύκολα ρίχνουμε την ευθύνη σ’ αυτόν που πληγώθηκε, αντί σε αυτόν που πληγώνει.
💔 Η αρχή δεν μοιάζει ποτέ με κακοποίηση
Καμία κακοποιητική σχέση δεν ξεκινά με φωνές, έλεγχο ή φόβο.
Ξεκινά με αγάπη.
Με έναν άνθρωπο που δείχνει ενδιαφέρον, φροντίδα, πάθος.
Με λόγια όπως «εσύ είσαι ό,τι έψαχνα», «κανείς δεν σε έχει αγαπήσει όπως εγώ».
Αυτή η φάση ονομάζεται love bombing — μια υπερβολική έκφραση αγάπης που σε κάνει να νιώσεις ξεχωριστή, ασφαλής, επιτέλους «αρκετή».
Κι έτσι, δένεσαι. Εμπιστεύεσαι. Ανοίγεσαι.
Και τότε, αργά και σιωπηλά, τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν.
🕸️ Η χειραγώγηση δεν φαίνεται στην αρχή
Δεν υπάρχει “μια μέρα” που κάποιος καταλαβαίνει ότι ζει κακοποίηση.
Είναι μια σταδιακή διάβρωση της ψυχής.
Ξεκινά με μικρές φράσεις:
«Είσαι υπερευαίσθητη.»
«Απλώς θέλω το καλό σου.»
«Όλοι σε χρησιμοποιούν, μόνο εγώ είμαι δίπλα σου.»
Λίγο λίγο, ο άλλος σε κάνει να αμφιβάλλεις για τη δική σου αντίληψη της πραγματικότητας.
Αυτό λέγεται gaslighting – μια μορφή ψυχολογικής κακοποίησης που σε κάνει να νιώθεις ότι ίσως φταις εσύ.
Και κάθε φορά που σκέφτεσαι να φύγεις, έρχεται με δάκρυα, υποσχέσεις, αγάπη.
«Συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω.»
«Απλώς σε αγαπώ πολύ και φοβάμαι να σε χάσω.»
Έτσι αρχίζει ο φαύλος κύκλος — κακοποίηση, μετά ηρεμία, μετά πάλι ένταση.
Και εσύ μένεις εγκλωβισμένη μέσα σε μια ψευδαίσθηση ότι “ίσως αυτή τη φορά αλλάξει”.
⚡ Το σώμα μαθαίνει να επιβιώνει μέσα στον φόβο
Όταν ζεις μέσα σε συνεχή ένταση, το νευρικό σου σύστημα μπαίνει σε κατάσταση επιβίωσης.
Ο εγκέφαλος παράγει κορτιζόλη (φόβος) και ντοπαμίνη (ελπίδα).
Αυτό το μείγμα σε κρατά δεμένη – όχι με τη λογική, αλλά με τη χημεία του σώματος.
Αυτός είναι ο λεγόμενος τραυματικός δεσμός (trauma bond):
το σώμα σου εξαρτάται συναισθηματικά από τον ίδιο άνθρωπο που σε πληγώνει.
Γιατί μαζί με τον φόβο, είναι κι αυτός που σου δίνει στιγμές “αγάπης” και “ηρεμίας”.
Δεν μένεις γιατί θέλεις τον πόνο·
μένεις γιατί έχεις μάθει να ελπίζεις, να προσαρμόζεσαι, να επιβιώνεις.
🪞 «Δεν είδε ποιος ήταν;»
Όχι, δεν τον είδε έτσι.
Κανείς δεν βλέπει τον κακοποιητή όπως είναι στην αρχή.
Γιατί ο θύτης ξέρει πώς να κερδίζει εμπιστοσύνη, πώς να δείχνει ευαίσθητος, πώς να σε κάνει να πιστεύεις ότι μαζί του είσαι ασφαλής.
Μέχρι που αρχίζεις να χάνεις κομμάτια από τον εαυτό σου.
Την αυτοπεποίθησή σου, τους φίλους σου, τη φωνή σου.
Και πριν το καταλάβεις, νιώθεις παγιδευμένη σε κάτι που σε πονά αλλά δεν ξέρεις πώς να ξεφύγεις χωρίς να καταρρεύσεις.
🌱 Η έξοδος δεν είναι στιγμή· είναι διαδικασία
Το να φύγεις από μια κακοποιητική σχέση δεν είναι μια απλή απόφαση.
Είναι μια μακρά εσωτερική διαδικασία.
Πρώτα πρέπει να ξαναβρείς τη φωνή σου,
να πιστέψεις ότι αξίζεις κάτι διαφορετικό,
να νιώσεις ότι υπάρχει κάπου ασφάλεια έξω από αυτό.
Και χρειάζεται υποστήριξη — όχι σχόλια, όχι «εγώ στη θέση σου…».
Χρειάζεται ανθρώπους που να ρωτούν:
«Πώς μπορώ να σε στηρίξω;»
«Τι χρειάζεσαι για να νιώσεις ασφαλής;»
💬 Αντί για κριτική, ας δείξουμε κατανόηση
Κάθε φορά που βλέπουμε μια τέτοια ιστορία, μπορούμε να θυμόμαστε ότι πίσω από αυτήν υπάρχει χειραγώγηση, φόβος και ψυχολογικός έλεγχος, όχι αδυναμία.
Η κακοποίηση δεν αφορά μόνο τις σωματικές πληγές — αφορά τις αόρατες: την αυτοεκτίμηση, την ταυτότητα, την ψυχή.
Αντί να ρωτάμε
«Γιατί δεν έφυγε;»
ας αρχίσουμε να ρωτάμε:
«Τι την κράτησε;» και «Πώς μπορούμε να μην επιτρέψουμε σε άλλες να βρεθούν εκεί;»
Γιατί μόνο έτσι, αλλάζει κάτι πραγματικά.
✨Γράφει η Έρμα Γεωργίου (Relationship & Transformational Coach ).
