
20/08/2025
Nënë Tereza – Shqiptarja që nderoi njerëzimin
Më 14 gusht 1989, për herë të parë, Nënë Tereza shkelte tokën mëmë. Pas dekadash të gjata ndalimesh e pengesash nga regjimi komunist, dëshira e saj e kahershme për të vizituar varret e nënës dhe motrës, të cilave nuk mundi t’u qëndronte pranë në çastet mortore, u bë realitet. Vetëm gjashtë muaj më vonë, më 14 shkurt 1990, Ajo do të pajisej edhe me nënshtetësinë shqiptare – një akt simbolik, që vulosi përjetësisht lidhjen e saj me kombin.
Anjezë Gonxhe Bojaxhiu, e lindur më 26 gusht 1910 në Shkup, bijë e Nikollë Bojaxhiut nga Mirdita dhe Drane Barnajt nga Gjakova, do të bëhej një prej figurave më të ndritura të shekullit XX. Shqipëtarja trupvogël, me zemër të madhe, iu kushtua gjithë jetën të varfërve, të braktisurve dhe të harruarve të botës. Për përulësinë dhe sakrificën e saj të pashembullt, në vitin 1979 u nderua me Çmimin Nobel për Paqen, duke bërë që e gjithë bota të mësonte kombësinë e saj shqiptare.
Rruga e saj nisi më 1928, kur la Shkupin për t’u vendosur në Kalkutë të Indisë. Atje shërbeu si mësuese, më pas si drejtoreshë e shkollës së vajzave, por thirrja e shpirtit e çoi drejt një misioni më të madh. Në vitin 1951 themeloi urdhrin e famshëm “Misionaret e Dashurisë”, që u bë shtëpi shprese për qindra mijëra njerëz të harruar.
Në mesin e viteve ’80, pasqyra e veprimtarisë së saj ishte tronditëse në madhështi: kujdestaria e mbi 7,500 fëmijëve në 60 shkolla; mjekimi i gati një milion të sëmurëve në 213 dispanseri; trajtimi i dhjetëra mijëra viktimave të lebrozës në dhjetëra klinika; përkujdesja ndaj mijëra të moshuarve të braktisur dhe adoptimi i qindra fëmijëve jetimë. Çdo shifër ishte një jetë e shpëtuar, një dhimbje e lehtësuar, një shpresë e ringjallur.
Nënë Tereza do të mbetet përgjithmonë shqiptarja humaniste botërore, që me rrënjët e saj shqiptare nderoi kombin tonë në sytë e njerëzimit. Ajo është dëshmi se madhështia e një kombi nuk matet me territore apo pasuri, por me bijtë e tij që i japin dritë botës.