09/08/2025
“Δεν είναι ο Ιντζάγκι που είναι ερωτευμένος με τα γκολ, τα γκολ είναι ερωτευμένα με τον Ιντζάγκι.” Χρόνια πολλά, μεγάλε Πίπο.
𝐓𝐇𝐄 𝐁𝐎𝐘 𝐖𝐇𝐎 𝐂𝐑𝐈𝐄𝐃 𝐆𝐎𝐀𝐋𝐒 | Λίγοι ποδοσφαιριστές της αξίας του έχουν ακούσει περισσότερα αρνητικά σχόλια, βαρύγδουπες δηλώσεις από σημαντικούς ανθρώπους του αθλήματος. “Αυτό το παλικάρι πρέπει να γεννήθηκε όφσαϊντ” είχε, θρυλικά, πει ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον σε μία από τις πολλές κλασικές του ατάκες. Ο Γιόχαν Κρόιφ: “Κοιτάξτε, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να παίξει καν ποδόσφαιρο. Απλά, είναι πάντα στη σωστή θέση.” Ένας επιθετικός που βρίσκεται πάντα στη σωστή θέση, τι λές ρε παιδί, τέτοια ζημιά για την ομάδα; “Μα, δεν το έχει, πλέον”, θα πει σε μία προπόνηση ο Αντριάνο Γκαλιάνι στον Αντσελότι. “Γιατί δεν βάζουμε τον Τζιλαρντίνο μπροστά να παίξει;”. Η απάντηση του Καρλέτο, η πιο Καρλέτο απάντηση: “O Πίπο είναι ένα strange animal. Αύριο θα είναι η βραδιά του.”
Σύμφωνοι, ως επιθετικός δεν ήταν το πιο ελκυστικό πακέτο που έχουμε δει στα γήπεδα. Δεν ήταν ο πιο γρήγορος, ο πιο δυνατός, ο πιο καλός στον αέρα, δεν είχε μαγικό σουτ από μακρινή απόσταση, δεν είχε ντρίπλα που άφηνε ξερούς στο βήμα τους τους αμυντικούς (αν και για τα δύο τελευταία κάποιοι πρώην παίκτες της Μπάγερν ίσως διαφωνήσουν), και σίγουρα δεν άρχιζε από αυτόν η αμυντική λειτουργία της ομάδας.
Ο Πίπο Ιντζάγκι ήταν ένας επιθετικός που έβαζε γκολ. Όχι και μικρό πράγμα, ρωτήστε και την Τσέλσι. Αρκετά και σημαντικά γκολ. Τα καφενεία, διαδικτυακά και μη, μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, ότι ήταν άμπαλος, αυτόν τον μεγάλο χαρακτηρισμό που χρησιμοποιούν, κυρίως, εμ… άμπαλοι. Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αν είσαι αυτό που λέμε “‘αμπαλος” δεν παίζεις ούτε στην Γ’ κατηγορία. Δεν είσαι ικανός να φτάσεις ούτε ως εκεί, όχι να σηκώσεις Μουντιάλ.
Υπάρχει και μία άλλη συζήτηση. Θα μπορούσαν οι παλιοί μεγάλοι παίκτες να επιβιώσουν σήμερα; H λογική απάντηση είναι ναι. Η εκγύμναση τους θα ήταν ανάλογη με την εποχή και θα έπαιζαν με μία μπάλα που δεν ζυγίζει διακόσια κιλά σε ανθρώπινους αγωνιστικούς χώρους. Μένοντας στην Μίλαν, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το γεγονός ότι ο Τζάνι Ριβέρα θα μπορούσε να σταθεί σήμερα στο γήπεδο. Δείτε τα βίντεο, ο άνθρωπος έκανε μαγικά πράγματα σε χωράφια, έχω δει μποστάνια πιο ίσια από μερικά γήπεδα του τότε Καμπιονάτο. Το ότι δεν θα μπορούσαν να αγωνιστούν στην εποχή μας ο Πελέ και ο Κρόιφ είναι μία αστεία διατύπωση.
Και ο Πίπο; Εδώ, και πάλι, είναι μια άλλη συζήτηση. Ίσως, όντως, στο μοντέρνο ποδόσφαιρο να μην είχε θέση σαν επιθετικός. Ίσως να ήταν ένας ποδοσφαιριστής της εποχής του και μόνο. Δεν φταίει αυτός, είναι το ποδόσφαιρο που έχει αλλάξει και, όχι, δεν ήταν ούτε ο Κρόιφ, ούτε ο Πελέ. Όπως και ένας άλλος μεγάλος αρτίστας της μπάλας, ένας μαγικός maverick των γηπέδων, για σένα μιλάω Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, εσένα που γεννήθηκες δέκα χρόνια πιο αργά, εσένα που η ίδια η μπάλα σε ερωτεύτηκε και έκανε ό,τι της έλεγες, εσένα που θεωρούσες το τρέξιμο αχρείαστο.
Επιστρέφουμε στον Ιντζάγκι. Γιουβέντους και Μίλαν. Μόνο στην Serie A έχει σημειώσει 156 γκολ. Αν αυτός ο αριθμός, στην εποχή μετά από το “μία φορά κάθε εκατό χρόνια” δίπολο Μέσι - Κριστιάνο, και σε αυτή των Εμπαπέ και Χάλαντ που ήδη διανύουμε, φαντάζει μικρός, να σημειώσουμε πως είναι ακριβώς ο ίδιος αριθμός γκολ που έχουν στην κατηγορία ο θρυλικός Τζίτζι Ρίβα, ο Ζλάταν, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι. Ο Πιατσεντίνο φορ έχει κερδίσει τρία πρωταθλήματα, δύο Τσάμπιονς Λιγκ και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτά είναι μόνο τα “μεγάλα” τρόπαια. Είναι τέταρτος σε χατ-τρικ, με δέκα, από τότε που έχουμε ιταλικό ποδόσφαιρο. Μπροστά του; Ο Νόρνταλ, ο Μεάτσα, και ο Χάμριν. Είναι έκτος σκόρερ στην Ιστορία των Ατζούρι.
Επίσης, είναι και ο πρώτος σκόρερ στην Ιστορία της Μίλαν στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις με σαράντα ένα γκολ. Μιλάμε για μία ομάδα που έχει κατακτήσει επτά φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών, ενώ έξι επιθετικοί έχουν κατακτήσει οκτώ Χρυσές Μπάλες φορώντας τη φανέλα της. Δεν το λες και μικρό το κατόρθωμα.
Ό,τι και να ειπωθεί για αυτόν, αυτές οι διακρίσεις και μόνο, του έχουν κρατήσει πανάξια μία θέση σε μία γωνία της ποδοσφαιρικής μνήμης. Αλλά δεν είναι οι διακρίσεις που του έχουν κρατήσει μια ανάλογη θέση και στην καρδιά των ποδοσφαιρόφιλων. Όχι, πάνω από αυτές, είναι ο τρόπος που αντιμετώπιζε κάθε ματς, σαν να ήταν το τελευταίο του, κάθε γκολ του, που το πανηγύριζε σαν να έχει μπει στις καθυστερήσεις ενός τελικού, τρέχοντας προς το σημαιάκι με τα χέρια ψηλά, σαν να φωνάζει τον κόσμο να μπει στο γήπεδο, το, σε κανονικές συνθήκες, ήρεμο πρόσωπο του να παίρνει μια τρομερή μορφή, σαν να τον χτυπάνε χιλιάδες βολτ, ένας άνθρωπος υπό την επήρεια μια μανίας, της μανίας του γκολ, της απόλυτης έκστασης, όπως εκείνο το βράδυ του 2007 στην Καλογρέζα.
Η αυλαία της περίφημης καριέρας του έπεσε ένα απόγευμα τον Μάιο του 2012. Αντίπαλος η Νοβάρα, ο Σούπερ Πίπο θα μπει αλλαγή και θα σκοράρει το γκολ της νίκης, πάλι αυτός, ταιριαστά, κίνηση στην πλάτη της άμυνας, κατέβασμα με το στήθος, το βολέ του από τα πέντε μέτρα δεν αφήνει περιθώρια, θα τρέξει να σκαρφαλώσει στις κερκίδες, λες και σκόραρε σε τελικό Μουντιάλ, όχι με την Νοβάρα. Το Σαν Σίρο σείεται. Ένα Σαν Σίρο ηλιούλουστο, γεμάτο, και συναισθηματικά φορτισμένο όσο δεν πάει.
Με το σφύριγμα της λήξης, μαζί με τον Ιντζάγκι, θα πει το αντίο του ο τεράστιος Κλάρενς Ζέεντορφ, ο Τζενάρο Γκατούζο, ο Αλεσάντρο Νέστα, ο Τζιανλούκα Τζαμπρότα, οι περίφημοι senatori, μια ολόκληρη εποχή, ο τελευταίος δακρύζει, ο Μπονέρα δακρύζει, ο Πίπο δακρύζει, μεγάλοι άνθρωποι στις κερκίδες δακρύζουν, ο Τιτσιάνο Κρουντέλι δακρύζει, οκ, δεν δακρύζει, κλαίει γοερά, ο φίλος μου ο Αλμπέρτο δακρύζει δίπλα μου σε ένα ισόγειο στους Αμπελόκηπους.
Το ιταλικό ποδόσφαιρο ως άθλημα έχει τους ήρωες του, οι ομάδες ως ζωντανοί οργανισμοί στο πέρασμα των εποχών, επίσης, έχουν τους δικούς τους. Ο Πίπο Ιντζάγκι πατάει και στις δύο πλευρές της γραμμής, εκεί, και για πάντα, στο όριο του όφσαϊντ, του μεγαλείου, με την μπάλα στα δίχτυα. Ίσως, μέσα σε όσα έχουν ειπωθεί, το καλύτερο να ανήκει στον Ιταλό πρώην παίκτη και προπονητή Εμιλιάνο Μοντόνικο: “Δεν είναι ο Ιντζάγκι που είναι ερωτευμένος με τα γκολ, τα γκολ είναι ερωτευμένα με τον Ιντζάγκι.”
