10/10/2024
At biða um hjálp og at blíva hoyrdur um sína sálarligu støðu er av alstórum týdningi fyri heilsu og trivnað. Vit liva í einum samfelag, har vit ofta seta krøv um at vera sterk, sjálvstøðug og duga at loysa trupulleikar á egnum hondum. Men tá tað kemur til sálarliga heilsu, er tað avgerandi at kenna síni mørk og vita, nær man skal biðja um hjálp.
Fyri tað fyrsta er tað ein sterkleiki at biðja um hjálp. Tað vísir, at tú ert tilvitaður um tínar egnu kenslur og at tú tekur tær sjálvum í álvara. At góðtaka, at tú ikki altíð megnar alt sjálvur, kann geva tær møguleikan at finna stuðul og hjálp frá øðrum. Tað kann vera eitt stig í rætta vegnum at venda sær til ein vin, familjulim ella professionell fyri at tosa um síni kenslur. Tað er eitt tekin um styrki at tora at seta orð á, hvussu tú hevur tað, og soleiðis fær tú hjálp at koma víðari.
At blíva hoyrdur er eitt annað týdningarmikið punkt. Tað at hava onkran, ið veruliga lurta og vísir áhuga fyri tínum sálarligu avbjóðingum, kann gera ein munandi mun. Tað skapar eitt trygt rúm, har tú kanst kenna teg virðismiklan og ikki dømdan. Tá ið ein følir seg hoyrdan, kann tað lætta um sálarligt trýst og skapa betri sálarligan javnvág.
Tað er eisini týdningarmikið at skilja, at sálarlig heilsa er eitt grundleggjandi partur av lívinum. Lærdómur vísir á, at sálarligir trupulleikar, sum ikki verða viðgjørdir, kunnu ávirka bæði likamligu heilsuna og samband við onnur. Tí er tað ikki bert eitt persónligt mál at biðja um hjálp, men eisini ein ábyrgd fyri at tryggja, at tú megnar at liva eitt gott og javnvágt lív.
At biðja um hjálp er tí ikki eitt tekin um veikleika, men heldur eitt tekin um, at tú ert tilvitaður um tínar tørvir og hevur dirvi at søkja hjálp, tá ið tørvur er á tí. Vit mugu virðismeta sálarligu heilsuna á sama hátt, sum vit virðismeta ta likamligu. Tá ið vit biðja um hjálp, lata vit upp fyri møguleikanum at fáa eina sunnari og betri framtíð.
At blíva svikin av landinum er ein av teimum djúpastu sorgum, ein kann uppliva, serliga tá tað kemur til sálarliga heilsu. Tá ið ein ikki verður hoyrdur, ella tá hjálpin ikki verður latin, kann tað følast, sum um samfelagið hevur vent tær bakið. Hetta er ein serstakliga tung byrða at bera, tí tað er ofta landið – ígjøgnum skipanir sum heilsuverkið og samfelagsstuðulin – sum fólk vænta sær hjálp frá, tá tey hava tað trupult.
Tann kenslan av at vera ósjónligur og ikki hoyrdur um síni sálarligu stríð kann skapa eina fatandi kenslu av einsemi og hjálparloysi. Tað kann elva til mistreysti og kensluna av, at ongin veruliga skilur ella hevur áhuga fyri, hvussu tú hevur tað. Tá tað kemur til sálarliga heilsu, er tað avgerandi at føla seg virðismiklan og stuðlaðan, men tá tann stuðulin manglar, ella verður frátikin, kann tað hava álvarsligar avleiðingar.
At vera svikin av landinum merkir ikki bara, at tú ikki fært ta neyðugu hjálpina. Tað merkir eisini, at tín álit á samfelagið og á fólkini kring teg verður skert. Hetta kann skapa eina djúpa kenslu av mistrúgv, sum kann gera tað truplari at søkja hjálp aftur, sjálvt tá hon er tøk. Tað kann føra við sær, at ein heldur alt inni og ikki tórir at lata seg upp fyri øðrum.
Tá samfelagið ikki gevur tann neyðuga stuðulin til sálarliga heilsu, verður tað ofta ein tyngri og longri bardagi fyri einstaklingin. Tey, sum føla seg svikin, kunnu enda við at føla, at tey mugu bera alt sjálvi, uttan tann stuðul og umsorgan, ið tey hava rætt til sum borgarar. Tað er ikki bert ein persónlig sorg, men eisini ein víðkað sorg fyri samfelagið, ið ikki megnar at taka sær av sínum veikastu limum.
Tí er tað avgerandi, at vit sum samfelag taka ábyrgd og hoyra tey, ið hava brúk fyri hjálp. Tað er ikki bert ein tann rætti hátturin at stuðla hvørjum øðrum, men eisini ein vegur til at byggja eitt sterkt og tryggt samfelag, har øll kunnu føla seg virðismett og hoyrd.
