01/08/2025
🕵️සෙවණැල්ලේ පාපොච්චාරණය🕵️
=================================
සසෙක්ස් කඳුකරයේ හුදකලා නිවස, කාලය විසින් හපයක් මෙන් සාරය උරා දැමූ මගේ ශ්‍රේෂ්ඨතම ප්‍රතිවාදියාගේ සොහොන් ගැබ බවට පත්ව තිබිණ.
ෂර්ලොක් හෝම්ස්, එංගලන්තයේ අපරාධ ලෝකය දණ ගැස්සවූ ඒ තීක්ෂණ බුද්ධියේ පහන් තරුව, දැන් අළු මත වැටුණු දුර්වල ගිනි පුපුරක් සේ නිවී යමින් පැවතුණි. ඔහුගේ හුස්ම රැල්ල පවා වේදනාකාරී විය.
ඔහුගේ ගිලී ගිය දෑස් මදක් විවර විය. ඒ දෑස් මා දෙස බැලුවත්, දුටුවේ ඔහුගේ විශ්වාසවන්ත, කාරුණික මිතුරා වූ වොට්සන්වය.
"වොට්සන්..." ඔහුගේ කටහඬ දූවිල්ලක් සේ වියළි විය.
"රයිකන්බැක්... මට දැනුණා ඔහු මාත් එක්කම පහළට වැටෙනවා. ඒත් ඔහුගේ අපරාධ අධිරාජ්‍යය... ඒක නැවතුණේ නෑ. ඔහුගේ භූතය තවමත් ජීවත් වුණා. මට කවදාවත් ඒ ජාලයේ මුල අල්ලගන්න බැරි වුණා. මොරියාටි, මගේ ජීවිතයේ ලොකුම අසාර්ථකත්වය ඒකයි."
"හෝම්ස්, මගේ මිත්‍රයා" මම කාරුණික ස්වරයෙන් කතා කළෙමි. "ඔබට මොරියාටිගේ ජාලයේ මුල අල්ලගන්න බැරි වෙන්න හේතුවක් තිබුණා. ඒක ඔබ හිතනවට වඩා සරලයි, ඒ වගේම සංකීර්ණයි."
ඔහු දුර්වල නමුත් තියුණු දෑස් වලින් මා දෙස බැලීය.
"ඔබ දන්නා මහාචාර්ය මොරියාටි කියන චරිතය ඇත්තෙන්ම හිටියා, හෝම්ස්. ඒ මමයි. නමුත්..."
මම මොහොතකට නතර වී, මගේ වචනවල බර ඔහුට දැනෙන්නට ඉඩ හැරියෙමි. "ඔබ දන්නා වෛද්‍ය ජෝන් වොට්සන් කියන චරිතය... කවදාවත් හිටියේ නැහැ."
මම ඔහුගේ ඇඳ අසලට වී, ඔහුගේ අත මගේ අතට ගත්තෙමි. වෙස් මුහුණ පිටුපස සිටි මගේ සිත, ජයග්‍රහණයේ මත් බවින් ප්‍රමුදිතව තිබුණි. ඔහුට සත්‍යය දැනගැනීමට අයිතියක් ඇත. ලොව සිටි එකම වටිනා ප්‍රතිවාදියා ලෙස, මගේ නිර්මාණයේ ශ්‍රේෂ්ඨත්වය දැක බලා මිය යාමට ඔහුට අවස්ථාව දිය යුතු විය.
ඔහුගේ සිරුරේ ඉතිරිව තිබූ සියලු පණ එකවරම ඇදී ගියාක් මෙන් මට දැනිණි. ඔහුගේ දෑස් අවිශ්වාසයෙන් සහ භීතියෙන් විශාල විය. ඔහු යමක් කීමට උත්සහ කළත්, වචන පිට නොවීය.
මම මගේ පාපොච්චාරණය ආරම්භ කළෙමි.
"ඔබේ 'ජීවන අධ්‍යයනය' නම් ලිපිය කියවූ දා, මම වටහාගත්තා මගේ අපරාධ අධිරාජ්‍යයට ඇති එකම තර්ජනය ඔබ බව.
සාමාන්‍ය ඝාතකයෙක් එවීම බොළඳ ක්‍රියාවක්. මට ඔබත් සමග මේ ක්‍රීඩාව කිරීමේ දැඩි ආශාවක් ඇති වුනා. ලෝකයේ ශ්‍රේෂ්ඨතම විමර්ශකයා පාලනය කරන්න නම්, ඔහුගේ ලෝකයම බවට පත්විය යුතුයි. ඒ නිසා, මම වෛද්‍ය ජෝන් වොට්සන්ව නිර්මාණය කළා. යුද්ධයෙන් ආපසු ආ, තුවාල ලැබූ, හුදකලා, විශ්වාසවන්ත මිතුරෙක්. ඔබට අවශ්‍යම චරිතය.
"අපේ පළමු හමුවීම, 'ලෝහිත අධ්‍යයනය'... ඒක මගේ නිර්මාණයක් හෝම්ස්. ඒ මිනීමැරුම සිදුවන විදිහත්, ඔබට ඒ ගැන ආරංචි වෙන විදිහත්, ඔබට මාව හමුවෙන විදිහත්, සියල්ල මගේ සැලැස්ම වුණා.
මම ඔබට නඩුවක් දුන්නේ නැහැ, හෝම්ස්. මම ඔබව මගේ පරීක්ෂණාගාරයට ගෙන්වා ගත්තා. ඔබව අධ්‍යයනය කරන්න, ඔබේ සිතීමේ රටාව ඉගෙන ගන්න, ඔබේ සෑම පියවරක්ම කලින් දැනගන්න."
ඔහුගේ හුස්ම ගැනීම වේගවත් විය. ඔහුගේ මොළය දශක ගණනාවක මතකයන්, සංවාද, නිරීක්ෂණ නැවත විශ්ලේෂණය කරන බව මට පෙනුණි.
"බැස්කවිල්වරුන්ගේ දඩබල්ලා මතකද?" මම සිනාසෙමින් ඇසුවෙමි. "ඔබ ඩෙවොන්ෂයර්වල මනඃකල්පිත භූතයෙක් පස්සේ පන්නද්දී, මගේ ලන්ඩන් මෙහෙයුම් කිසිම බාධාවකින් තොරව සිදුවුණා. මම ඔබට හඹා යන්න සෙවණැල්ලක් මවා දුන්නා."
"රයිකන්බැක් දිය ඇල්ල... ඒ මගේ විශිෂ්ටතම නිර්මාණය. ලෝකයට මොරියාටිව මිය යන්න අවශ්‍ය වුණා. ඒ නිසා මම ඔහුට මිය යන්න ඉඩ දුන්නා. ඔබ ඔබේ ප්‍රතිවාදියා පරාජය කළ වීරයා ලෙස නැවත පැමිණියා. නමුත් ඔබ දන්නේ නැහැ, ඔබව නැවත ලන්ඩනයට ගෙන ඒමට උදව් කළ, ඔබේ වික්‍රමයන් ලියූ, ඔබේ 'මරණය' ගැන වැළපුණු ඒ 'වොට්සන්' පිටුපස සිටියේත් මමම බව."
හෝම්ස්ගේ දෑස් වලින් කඳුළු බිඳක් ගලා ගියේය. ඒ දුක නිසා නැගුණු කඳුළක් නොවේ. ඒ, පරම, බුද්ධිමය පරාජයේ කඳුළයි. ඔහුගේ මුළු ජීවිතයම, ඔහුගේ මිත්‍රත්වය, ඔහුගේ වික්‍රමාන්විතයන්, සියල්ලම ඔහුගේ සතුරා විසින් ලියන ලද පිටපතක් බව ඔහු වටහාගෙන තිබුණි.
මම ඔහුගේ ඇඳ අසලින් නැගිට්ටෙමි. මගේ කාර්යය අවසන්. මේ මහා ක්‍රීඩාවේ අවසාන 'චෙක්මේට්' එක ප්‍රකාශ කිරීමට කාලයයි. මම ඔහුගේ කනට ලංවී, මගේ සැබෑ, සීතල, ගණනය කරන ස්වරයෙන් මෙසේ කීවෙමි.
"ඔබ සෙවණැල්ල පසුපස හඹා ගියා, හෝම්ස්. ඒ අතරේ, ඒ සෙවණැල්ල මවපු මිනිසා, පහන අතින් අල්ලාගෙන ඔබ අසලම සිටියා. සියවසේ ශ්‍රේෂ්ඨතම අපරාධකාරී මොළකරු ඔබේ පරම සතුරා වුණේ නැහැ; ඔහු ඔබේ චරිතාපදානය ලියූ ලේඛකයා වුණා. එයයි, මගේ ආදරණීය හෝම්ස්, මගේ අග්‍රකෘතිය."
ඔහුට තවත් වචනයක්වත් කතා කිරීමට නොහැකි විය. ඔහුගේ දෑස් මා දෙස බලා සිටියේ, බිඳී ගිය, පරාජිත දෙවි කෙනෙකු ලෙසය. මම කාමරයෙන් පිටතට පැමිණ, සසෙක්ස් කඳුකරයේ අඳුරට මුසු වීමි. මහා ෂර්ලොක් හෝම්ස්ගේ අවසන් නඩුව විසඳී තිබුණි. ඒ නඩුව, ඔහුම විය.
මම ඔබට සියල්ල පවසන්නම් හෝම්ස්...
(ඊලඟ කොටසෙන් හමුවෙමු, ඔබේ අදහස් කොටන් යන්න, හොඳනම් ශෙයා කරන්න)
-ජේ. මැල්කම්, ලන්ඩන් නුවර සිට-
