09/07/2023
რამდენიმე თვის წინ სულ სხვა თვალით ვუყურებდი სამყაროს, სულ სხვაგვარად აღვიქვამდი მის შესანიშნავ გარემოს, თუმცა ყველაფერი იქედან დაიწყო, როცა ახალი პროფესიის შესწავლა დავიწყე. გადავწყვიტე, ექთანი გავხდე. სწავლასთან შეთავსებთ ერთ- ერთ კლინიკაში დავიწყე მუშაობა, ექთნის დამხმარის პოზიციაზე. ჩემი პირველი დღე იყო კლინიკის და მედპერსონალის გაცნობა. ერთი შეხედვით არც თუ, ისე რთული ჩანდა აქ მუშაობა. მოხიბლული და მონუსხული დავრჩი კლინიკის მედპერსონალის დამოკიდებულებით პაციენტების მიმართ. აქ თავი სახლში ვიგრძენი, მე იქ ვიყავი, სადაც უნდა ვყოფილიყავი. ენთუზიაზმით სავსე, ბევრი რამის შესწავლისა და სიხარულით გამსჭვალულ თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი სიახლეების მოლოდინში. სასწრაფოს სირენაზე აღტაცებით გავცქეროდი EMERGENS_ის მიმღების კარებს თუ ვის? და როგორ პაციენტს მოიყვანდნენ, ისე მწყუროდა სიახლე ინტერესისგან თუ როგორ პაციენტს რა მანიპულაციას ჩაუტარებდნენ, მინდოდა ყველაფერი სრულფასოვნად შემესწავლა, თუმცა ჩემი ასეთი აღტაცება ხანმოკლე აღმოჩნდა.
მალევე მივხვდი, რომ ეს საქმე, არც ისე იოლია, როგორც ერთი შეხედვით ჩანდა. მივხვდი რომ ექთნის როლი დიდად საპასუხისმგებლო და შრომატევადი საქმეა, სადაც ერთმა უმნიშვნელო შეცდომამაც კი შესაძლოა ადამიანის სიცოცხლე იმსხვერპლოს, მალევე შეიცვალა სასწრაფოს სირენებზე ჩემი დამოკიდებულებაც, უკვე სიხარულის ნაცვლად შიშსა და თანაგრძნობის განცდას იწვევდა ჩემში.
სულ რაღაც ორიოდე დღე იქნებოდა გასული რაც EMERJENS-ის მიმღებში ჩოჩქოლი და სასწრაფოს სირენები ერთმანეთში ირეოდა, ჯერ სიხარულით გამოვედი ახალი პაციენტის სანახავად ეს ხომ ჩემთვის ახალი გამოცდილების მიღების საშუალება უნდა ყოფილიყო, რომელიც მესწავლა თუმცა, სასწრაფომ ახალგაზრდა მამაკაცი შემოიყვანა ავტო საგზაო შემთხვევა, ღია და დახურული ჭრილობებით, მრავლობითი მოტეხილობებით, უნდა გენახათ ექიმების გუნდური მუშაობა ექთნების დაუზარელი და თავგანწირული მიდგომა პაციენტისადმი, ყველა ერთ გუნდად შეკრული, ამ დროს კიდევ ერთი ახალგაზრდა მამაკაცი ტრამვებით ფუტკრებივით მოფუსფუსე ექთნები ეს იყო პირველი შოკი ჩემთვის და აი აქ მივხვდი რომ ეს არა არის იოლი.
ერთი თვე დავყავი EMERJENS-ის მიმღებში, სადაც ბევრი ცხოვრებისეულ გაკვეთილთან ერთად პროფესიული უნარჩვევებიც შევიძინე. შემდეგ ახალი სირთულეების ძიებაში რეანიმაციაში გადავინაცვლე. აქაც თითქოს განსაკუთრებული არაფერი თუმცა გაცილებით მძიმე სანახაობა ჩემთვის აქ უმძიმესი პაციენტები დამხვდნენ რომლებიც სიცოცხლისთვის იბრძოდნენ, ექიმები და ექთნები კი მათთვის დაუღალავად შრომობენ 24 საათის განმავლობაში. უამრავი უძილო ღამის მიუხედავად ისინი ყოველი დღე მთელი ძალებით ებრძოდნენ ვერაგ დაავადებებს. მივხვდი რომ ცხოვრება ძალიან ხანმოკლეა ფიქრისთვის რა ჩავიცვა? რა ვჭამოთ? სად გავერთოთ და დავისვენოთ? აქ მივხვდი, რომ ცხოვრება იმდენად ლამაზია, რომ მისით უნდა დატკბე სანამ ცოცხალი ხარ. მახსოვს ჩემი პირველი პაციენტი, რომელიც ჩემს თვალწინ სიცოცხლეს ებრძოდა და დამარცხდა სიკვდილთან, იცით რა იყო მისი უკანასკნელი სურვილი? წყალი . დიახ მას მხოლოდ წყალი სურდა.
ჩემთვის ეს იყო პიკი ემოციების. მივხვდი, რომ ჩვენს მიწიერი ცხოვრებას ვაუფასურებთ. მთელ დღეებს ვატარებთ ვიღაცის ქილიკში ან სოციალურ ქსელებში, იქაც სხვის ცხოვრებას ვადევნებთ თვალს ვინ რას ჭამს და სად იყო და რა ეცვა? ეს არის კომა - (კომა (ბერძ. koma — ღრმა ძილი, თვლემა) — კომატოზური მდგომარეობა, მძიმე, სიცოცხლისათვის სახიფათო მდგომარეობა — ცნობიერების ღრმა დარღვევა და გარე გამღიზიანებლებზე ორგანიზმის რეაქციის მკვეთრი შესუსტება ან სრული დაკარგვა. ) ხალხნო კომაში ვართ, გამოიღვიძეთ. ვეცადოთ გამოვიდეთ ამ მდგომარეობიდან. ვეცადოთ სხვა მხრივ გავიცნოთ სამყარო, გადით გარეთ, შეიგრძენით ბუნება, დატკბით ერთმანეთით, გაუზიარეთ სიყვარული, სიხარული და ბედნიერება ერთმანეთს. ცხოვრება ისეთი მშვენიერია, რომ ის ხანმოკლე ცხოვრება, რომელიც უფალმა გვიბოძა გავატაროთ ისე, რომ უკან მოხედვისას სინანული არ გაგვყვეს.( გაგრძელება იქნება)
