14/08/2025
Οι θέσεις των κινηματογραφιστών είναι σαφείς, γιατί «σαφείς» είναι και οι ανάγκες που τις επιβάλλουν. Εκείνη που εμφανίζεται ασαφής και αμφίρροπη είναι η κυβέρνηση, που με την αναποφασιστικότητα της περιπλέκει τα προβλήματα όλο και περισσότερο σε βάρος πάντα του ελληνικού κινηματογράφου. Τι να σημαίνει άραγε αυτή η παντελής αδυναμία χάραξης μια στοιχειώδους κινηματογραφικής πολιτικής;
Διαβάζουμε ένα (επίκαιρο) άρθρο του Θανάση Ρεντζή από το 1978 και το Περιοδικό ΑΝΤΙ
------------------------------
«Η τέχνη, η δυνατότητα της έκφρασης και της επικοινωνίας είναι ανάγκες ζωτικές για οποιαδήποτε κοινωνία, και για τη δική μας αυτή τη στιγμή που αντιμετωπίζει μια πολύπλευρη επίθεση από πολιτιστικά υποπροϊόντα, ακόμη ζωτικότερη.
Αυτή η επίθεση δεν αλλοιώνει μόνο την πολιτιστική μας φυσιογνωμία, αλλά και την κοινωνική, γιατί καθώς κάθε χρόνο εισάγονται πάνω από 500 ξένες ταινίες (περισσότερες από κάθε άλλη χώρα) και παράγονται ελάχιστες (ενώ φτάνουν στο κοινό ακόμη λιγότερες), είναι φυσικό η ελληνική κοινωνία όλο και περισσότερο να νιώθει το αίσθημα αδυναμίας για έκφραση του εαυτού της και εντονότερο το αίσθημα της εξάρτησης.
Κατά συνέπεια, η προοπτική στην οποία τείνουν όλες οι προσπάθειές μας είναι ο αντίποδα της σημερινής κατάστασης: επιζητούμε μια κινηματογραφία σαν γενική συνθήκη παραγωγής κινηματογραφικών προϊόντων σε εθνική κλίμακα δεμένη με την παράδοση ή εναρμονισμένη με ετις σύγχρονες διεθνείς τάσεις ή ριζοσπαστική και πρωτοποριακή αλλά πάντως ελληνική κατά το πνεύμα και την πραγμάτωση.
Οι θέσεις των κινηματογραφιστών είναι σαφείς, γιατί «σαφείς» είναι και οι ανάγκες που τις επιβάλλουν. Εκείνη που εμφανίζεται ασαφής και αμφίρροπη είναι η κυβέρνηση, που με την αναποφασιστικότητα της περιπλέκει τα προβλήματα όλο και περισσότερο σε βάρος πάντα του ελληνικού κινηματογράφου. Τι να σημαίνει άραγε αυτή η παντελής αδυναμία χάραξης μια στοιχειώδους κινηματογραφικής πολιτικής;»
Θανάσης Ρεντζής (Περιοδικό ΑΝΤΙ, Περίοδος Β', Τεῦχος 92, Σάββατο 11 Φλεβάρη 1978)