https://www.instagram.com/oneiro_htane/

Όνειρο ήτανε, Athens (2025)

25/09/2025

«Δε σ’ αγαπώ» του Πάμπλο Νερούδα (1904-1973)

«Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ’ τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.
Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,
παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.»

~*~ Pablo Neruda, (Μτφ.: Ηλίας Ματθαίου) ~*~

📸 Κλαρκ Γκέιμπλ, Βίβιαν Λι, από το "Όσα παίρνει ο άνεμος "...

{ Αφιέρωμα: Pablo Neruda , 23 Σεπτεμβρίου 1973 ✝️ }

24/09/2025

Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει...

~*~ Pablo Neruda ~*~

{ Αφιέρωμα: Pablo Neruda , 23 Σεπτεμβρίου 1973 ✝️ }

24/09/2025

Τα πόδια σου

Όταν δεν μπορώ να δω την όψη σου
κοιτάζω τα πόδια σου.

Τα πόδια σου που ‘ναι τόξα οστέινα,
τα μικρά, τα δυνατά σου πόδια.

Ξέρω σε βαστούν γερά,
όλο το γλυκό σου βάρος
από ‘κείνα τα δύο σηκώνεται.

Τη μέση, τους μαστούς σου,
τη διπλή πορφύρα
των θόλων τους,
τον περιστερώνα των ματιών σου
που ακόμη φτερουγίζουν,
το πλατύ φρουτώδες στόμα σου,
την κόκκινη χαίτη σου
ποθώ,
μικρέ, μικρέ μου πύργε.

Τα πόδια σου όμως τ’ αγαπάω
για έναν μόνο λόγο:
που περπατάν στο χώμα,
στο νερό και στον άνεμο
ώσπου να ‘ρθουν εδώ
να μ’ απαντήσουν, να με βρούνε...

~*~ Pablo Neruda ~*~

{ Αφιέρωμα: Pablo Neruda, 23 Σεπτεμβρίου 1973 ✝️ }

24/09/2025

Ο λόγος που κάνουμε αυτήν την ανάρτηση (αφού πρώτα δημοσιεύτηκε από οικογενειακό πρόσωπο του θύματος) είναι για να πούμε σε κάθε νέο κορίτσι που μας παρακολουθεί ότι οι συμπεριφορές αυτές δεν πρέπει να είναι ανεκτές από κανέναν και καμία!
Κορίτσια, είστε καλύτερες από αυτό και όλοι και όλες εμείς πρέπει να δούμε πως έχουμε κάνει λάθος ως κοινωνία και βλέπουμε όλο και συχνότερα τέτοια τρομακτικά περιστατικά.

Αν σου έχει συμβεί κάτι τέτοιο μίλησε σήμερα :
Εθνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS: 1056
Safe Youth:
www.stop-bullying.gov.gr

Τα τέσσερα κορίτσια πλησίασαν τη 13χρονη έξω από Γυμνάσιο της Πάτρας, την ανάγκασαν να σκύψει και να τους φιλήσει τα πόδια, την απείλησαν, την εξύβρισαν και βιντεοσκοπούσαν με κινητό τηλέφωνο τις πράξεις τους, σύμφωνα με την ΕΛ. ΑΣ. Η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη τεσσάρων κοριτσιών ηλικίας 13 έως 15 ετών ενώ σχηματίστηκε δικογραφία εις βάρος των γονιών τους. Σε βίντεο που ανάρτησε σε instagram story η Διονυσία Κουκίου αναφέρει πως η 13χρονη είναι ανηψιά της ενώ ευχαρίστησε "τη διευθύντρια του σχολείου και την αστυνομία της Πάτρας που πήραν θέση και έκαναν σωστά τη δουλειά τους και άμεσα".

Via: Υπέροχες Γυναίκες

24/09/2025

Ο λόγος που κάνουμε αυτήν την ανάρτηση (αφού πρώτα δημοσιεύτηκε από οικογενειακό πρόσωπο του θύματος) είναι για να πούμε σε κάθε νέο κορίτσι που μας παρακολουθεί ότι οι συμπεριφορές αυτές δεν πρέπει να είναι ανεκτές από κανέναν και καμία!
Κορίτσια, είστε καλύτερες από αυτό και όλοι και όλες εμείς πρέπει να δούμε πως έχουμε κάνει λάθος ως κοινωνία και βλέπουμε όλο και συχνότερα τέτοια τρομακτικά περιστατικά.

Αν σου έχει συμβεί κάτι τέτοιο μίλησε σήμερα :
Εθνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS: 1056
Safe Youth:
www.stop-bullying.gov.gr

Τα τέσσερα κορίτσια πλησίασαν τη 13χρονη έξω από Γυμνάσιο της Πάτρας, την ανάγκασαν να σκύψει και να τους φιλήσει τα πόδια, την απείλησαν, την εξύβρισαν και βιντεοσκοπούσαν με κινητό τηλέφωνο τις πράξεις τους, σύμφωνα με την ΕΛ. ΑΣ. Η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη τεσσάρων κοριτσιών ηλικίας 13 έως 15 ετών ενώ σχηματίστηκε δικογραφία εις βάρος των γονιών τους. Σε βίντεο που ανάρτησε σε instagram story η Διονυσία Κουκίου αναφέρει πως η 13χρονη είναι ανηψιά της ενώ ευχαρίστησε "τη διευθύντρια του σχολείου και την αστυνομία της Πάτρας που πήραν θέση και έκαναν σωστά τη δουλειά τους και άμεσα".

Via: Υπέροχες Γυναίκες

23/09/2025

Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το αργυρό που σε γεννά.

[.....................]
Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου μου το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πέθαινα.

~*~ Pablo Neruda ~*~

{ Αφιέρωμα: Pablo Neruda, 23 Σεπτεμβρίου 1973 ✝️ }

23/09/2025

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .

Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .

Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .

Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.

~*~ Pablo Neruda ~*~

Σαν σήμερα, 23 Σεπτεμβρίου του 1973, πέθανε στο Σαντιάγο της Χιλής ο Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής Πάμπλο Νερούδα. Σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα. Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας και των κομμουνιστικών του πεποιθήσεων. Σήμερα κι αύριο θα δημοσιεύσουμε δικά του ποιήματα στη μνήμη του ...

{ Αφιέρωμα : Pablo Neruda, 23 Σεπτεμβρίου 1973 ✝️ }

23/09/2025

Απ' όσα πράγματα έχω δει,
μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,
απ' ό,τι έχω αγγίξει,
μονάχα το δέρμα σου θέλω ν' αγγίζω:
αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,
μ' αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.

Πώς να γίνει, αγάπη, αγαπημένη,
δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν,
δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε,
εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,
φυσικότατα ερωτευμένος.
Μ' αρέσεις κάθε βράδυ και πιο πολύ.

Πού να 'ναι; όλο ρωτάω
αν λείψουν μια στιγμή τα μάτια σου.
Πόσο αργεί! σκέφτομαι και με πειράζει.
Αισθάνομαι φτωχός, ανόητος και θλιμμένος,
και φτάνεις εσύ κι είσαι θύελλα
που φτερούγισε μέσα απ' τις βερυκοκιές.

Γι' αυτό σ' αγαπώ κι όχι γι' αυτό,
για τόσα πράματα και τόσο λίγα,
κι έτσι πρέπει να 'ναι ο έρωτας
μισόκλειστος και ολικός,
ιδιάζων και τρομαχτικός,
σημαιοστόλιστος και πενθοφορεμένος,
λουλουδιασμένος σαν τ' αστέρια
και χωρίς μέτρο - όριο, σαν το φιλί.

~*~ Pablo Neruda, μτφρ. Δανάη Στρατηγοπούλου ~*~

{ Αφιέρωμα: Pablo Neruda, 23 Σεπτεμβρίου 1973 ✝️ }

23/09/2025

ΠOTE ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙ ΑΓΑΠΗ

Τον κοίταξε έντονα στα μάτια. Μα τώρα πια δεν ήξερε ποιος είναι. Της κράταγε το αριστερό με το αριστερό του και με το δεξί την τάιζε, όπως τάιζε εκείνη τα μικρά μωρά τους κάποτε. Επτά. Επτά Ήλιοι. Επτά στερεώματα. Τα παιδιά τους. Τώρα ούτε εκείνα τα γνώριζε πια, δεν θυμόταν πως εκείνη τα γέννησε. Εκείνος την τάιζε και της έλεγε παραμύθι, όπως έκανε και εκείνη όταν τάιζε τα μωρά τους. Κι εκείνη τον κοίταζε στο μέτωπο, ποιος ξέρεις, μέσα στη σιωπή τού αλτσχάιμερ ίσως της θύμιζε τους πολλούς του ιδρώτες, τους ιδρώτες εκ κόπων, τους ιδρώτες εξ έρωτος, ποιος ξέρει, αμήχανο το βλέμμα της πλανιόταν μια στο μέτωπό του, μια στα μάτια του.
-Θεανώ, ωραία μου Θεανώ (ωραία την έβλεπε ακόμη ο ωραίος Άνθρωπος), πόσο πολύ σε αγαπώ, αυτό ποτέ μη το ξεχάσεις , της έλεγε και πάσχιζε με χάδι να της το θυμίσει. Και με φιλί στο αριστερό που της κρατούσε.
Ενενήντα χρόνια ζωής εκείνος, ογδόντα επτά εκείνη, τα εξήντα τρία μαζί, πόση ζωή τούς είχε ενώσει! Αλλά τώρα ήρθε η απώλεια του νου κι η αγάπη μονομερώς εκδηλωνόταν, φαινομενικά τουλάχιστον, αφού εκείνη, δίχως νου πια, δεν είχε πια δυνατότητα έκφρασης συναισθημάτων κι η ψυχή φαινόταν να αδρανούσε ενώπιον της απώλειας του νου.
-Θεανώ μου, αγαπημένη της ψυχής και των ματιών μου, της έλεγε και με το κουτάλι στο δεξί προσπαθούσε να της δώσει λίγη τροφή ακόμη. Την ήθελε να ζει….να ζει δίπλα του έστω έτσι, έστω χαμένη στο χάος της λήθης και της έδινε τροφή με το κουτάλι και με την ψυχή του, την γεμάτη πόνο. Μακάρι να τα είχα χάσει και εγώ έλεγε, αλλά πάλι, καλύτερα ας είμαι καλά. Όσην αγάπη κι αν της έχουν τα παιδιά μας, μόνο εγώ, ο σύντροφος ζωής, μόνο εγώ μπορώ να της χαρίσω τόσην όσην όρια δεν έχει.
Τον κοίταξε άλλη μία φορά στα μάτια, τ’ ανοιγόκλεισε κι έσπρωξε με το χέρι της το κουτάλι πέρα.
-Ωραία, χόρτασες λοιπόν καλή μου, έλα τώρα…
Της έπιασε το χέρι και την πήρε προς τον καναπέ. Κάθισαν δίπλα δίπλα και της χάιδεψε ξανά τα ολόλευκα μαλλιά. Κι εκείνη, ίδια κοπελιά που έρωτα ζητά, έγειρε το λευκό κεφάλι μέσα στην ωραία ανδρική αγκάλη κι ένας ύπνος, ο γλυκύτατος των ύπνων που άνθρωπος μπορεί να ζήσει, χαλάρωσε το σώμα της κι έκλεισε απαλά τα πάντα πράσινά της μάτια.
Χαλάρωσε κι ο γέροντας, μ’ εκείνην κουλουριασμένη όλη μες στην αγκαλιά του και τα μάτια του εκλείσανε κι εκείνου απαλά.
Μα πάνω εκεί στο γλάρωμα, εκείνη τράνταξε ολόκληρη, σφίχτηκε πιο πολύ, πολύ, πάρα πολύ απάνω του κι η ανάσα της εβάρυνε, βόγγος βαθύς στο στόμα της , τεντώθηκε, σήκωσε το βλέμμα της με ζόρι και τον κοίταξε στα μάτια, τον κοίταξε έντονα, τον κοίταξε βαθιά:
Παναγιώτη μου….αγάπη μου…., είπε και ξεψύχησε. Τον θυμήθηκε την ώρα εκείνη της αιώνιας αμνησίας.

~*~ ΓΙΩΡΓΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ ~*~

Στις 21 Σεπτεμβρίου ήταν η Παγκόσμια ημέρα κατά της νόσου Αλτσχάιμερ

22/09/2025

Απ’ όλα μπορείς να σωθείς
εκτός απ’ τη νοσταλγία σου για κάτι πολύ μακρινό
που δεν το θυμάσαι.

~*~ Τάσος Λειβαδίτης, Απογευματινό τσάι (απόσπασμα) ~*~

Συλλογή: «ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ - 3», 1987
Εκδόσεις Μετρονόμος, τόμος 3ος, σελ. 366-370

21 Σεπτεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της νόσου Αλτσχάιμερ

22/09/2025

Ο κυρ Στέλιος πάντα ήταν αυτό που λέμε ο κλασικός άντρας παλιάς κοπής. Ίσως πιο λαϊκά κάποιος θα τον έλεγε βαρύμαγκα. Όχι από τους δήθεν με τα πολλά λόγια και τις λίγες πράξεις. Αντιθέτως πολύ δεν μιλούσε, αλλά όταν μιλούσε θα τα έλεγε για τα καλά. Μεγαλωμένος στην φτώχια και στα βάσανα, είχε καταφέρει να βγάλει μόνο ένα Δημοτικό και αυτό με το ζόρι, ότι κατάφερε στη ζωή του ήταν με τα χέρια του. Σιδεράς και μάλιστα από τους καλύτερους. Χρόνια στην πιάτσα. Τα χέρια του πρόδιδαν εξάλλου τους κόπους της δουλειάς. Τραχιά και σκληρά γεμάτα σημάδια. Αλλά έτσι επιβίωσε.

Παντρεύτηκε την Αλέκα σχετικά μεγάλος για τα δεδομένα της εποχής και απέκτησε μαζί της δύο κόρες που πλέον τους χάρισαν δύο εγγόνια, τριών χρόνων ήταν το μεγαλύτερο εγγονάκι τους. Γλυκό σύζυγο δεν θα τον έλεγες με την έννοια του ρομαντισμού αλλά ποτέ δεν έλειψε τίποτα από κανέναν τους. Αγαπούσε την γυναίκα του και τα παιδιά του και ας μην το έδειχνε με αγκαλιές η με μεγάλα λόγια. Ποτέ δεν ήταν καλός στα λόγια άλλωστε.

Πλέον μετά την συνταξιοδότηση του περνούσε την μέρα του κυρίως στο σπίτι με την Αλέκα και λίγες ώρες στο καφενείο παίζοντας κάνα χαρτάκι με τους συνομηλίκους του. Δεν είχε μάθει το καθισιό ο Κυρ Στέλιος, τον έτρωγαν τα χέρια του και η ψυχή του για δουλειά αλλά οι δυνάμεις του πλέον δεν τον βαστούσαν για τέτοια πράγματα. Κάθε πρωί που ξυπνούσε πλάι στην κυρά Αλέκα έβλεπε την διαφορά σε όλα αλλά δεν μίλαγε. Είπαμε εξάλλου ποτέ δεν ήταν καλός στα λόγια. Έπιναν τον ελληνικό τους καφέ και εκείνος πάντα τον συνόδευε με τα αφιλτρα τσιγάρα που χρόνια έκανε. “Μην καπνίζεις τόσο” του έλεγε συχνά πυκνά η γυναίκα του αλλά εκείνος με ένα νεύμα τύπου μια χαρά είμαι της το σταμάταγε αμέσως. “Άσε με βρε Αλέκα να τον πιω τον καφέ μου με ηρεμία, τον πέτυχες κιόλας σήμερα, μην μου χαλάς την όρεξη”. Και κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες τους.

Ξημέρωνε Δευτέρα όταν η Αλέκα του είπε πως θα έρθουν παιδιά και εγγόνια σε 2 εβδομάδες από το χωριό για να τους δουν. Χάρηκε και εκείνος. “Το καλύτερο κοκόρι θα σου φέρω να το κάνεις κοκκινιστό που το κάνεις λουκούμι” της είπε. “Αν και ξέρω πως εσύ τώρα θα αρχίσεις να πλέκεις καμία κατοσταριά ρούχα για τα μωρά κι ας μπαίνει Καλοκαίρι” της είπε με ένα αχνό χαμόγελο καθώς έβαζε την ζακέτα του να κατέβει προς το καφενείο σχεδόν τρέχοντας.

Την περίμενε σαν τρελός εκείνη την μέρα ο Κυρ Στέλιος. Μιας και τα παιδιά έμεναν εδώ και ένα χρόνο στην επαρχία. Είχε φροντίσει όμως για όλα. Από εκείνη την στιγμή σταμάτησε να πηγαίνει οπουδήποτε αλλού. Πήρε τα κλειδιά από το παλιό σιδεράδικο του και χώθηκε μέσα για δουλειά. Ήξερε τι πρέπει να κάνει. Είχε μάθει. Τόσο καιρό κλεισούρας δεν ήταν και δύσκολο εξάλλου. Μόνο στην αρχή κάπως του φάνηκε, αλλά μετά τα χέρια πήραν μπρος από μόνα τους. Δύο εβδομάδες κοντά καθόταν τουλάχιστον 6 ώρες εκεί ανάμεσα στα παλιά σίδερα και τα εργαλεία του. Γκρίνιαζε η κυρά Αλέκα που έλειπε τόσο αλλά εκείνος ήταν πάντα της άποψης πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και όντως σκοπό το είχε βάλει. Ίσως από τους πιο μεγάλους και συγκριτικά με αλλά πράγματα που είχε φτιάξει ήταν και από τους πιο δύσκολους αλλά τα κατάφερε. Ήξερε πως θα τα κατάφερνε αλλά η υπερηφάνεια του σαν τελείωσε και κοίταξε το επίτευγμα του δεν περιγράφεται με λέξεις.

Μια μέρα πριν την έλευση της οικογένειας ξύπνησε αξημέρωτα. Τα έφτιαξε όλα όπως πρέπει. Όπως ακριβώς τα είχε στο μυαλό του. Σαν άρχισε να χαράζει πήγε σιγά στο κρεβάτι του ώστε να μην ξυπνήσει την Αλέκα.

Φωνές και χαμός πλημμύρισαν λίγες ώρες μετά το σπιτικό τους. Αγκαλιές φιλιά και η αγάπη περιστρεφόταν αόρατα στην ατμόσφαιρα. Μοσχομύριζε το φαγητό και αν η μυρωδιά ήταν μια φορά υπέροχη, η γεύση ήταν λουκούμι όπως είχε προβλέψει ο Κυρ Στέλιος. Έκατσαν μετά όλοι μαζί. Περιχαρής η Αλέκα έφερε ένα ξύλινο κουτί γεμάτο υπέροχα παιδικά πλεκτά για τα παιδιά και τι δεν είχε εκεί μέσα. Από μικροσκοπικά καλτσακια και κασκολάκια μέχρι μικρές μπλούζες με όμορφα χρώματα περίτεχνα πλεγμένα στο χέρι. Τα παιδιά έβγαλαν κραυγές χαράς και η περήφανη γιαγιά γελούσε σαν παιδί. “Α ρε πάτερα” ψιθύρισε καθώς τον κοίταξε δακρυσμένη η μια κόρη ενώ εκείνος διακριτικά της χαμογέλασε και της είπε ήρεμα να σωπάσει με ένα νεύμα.

Ήταν περίπου 8 μήνες πριν όταν η κυρά Αλέκα διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ. Στην αρχή ήταν πιο ήπια η κατάσταση αλλά πλέον ξεχνούσε και μπέρδευε σχεδόν τα πάντα. Κάθε μέρα ο Κυρ Στέλιος έφτιαχνε δύο καφέδες και ύστερα της έλεγε πόσο ωραίους τους έκανε εκείνη, έμαθε να μαγειρεύει και την ώρα του φαγητού την παίνευε για το μαγείρεμα της. Ίσως η τελευταία του πράξη με τα πλεκτά, ήταν το πιο δύσκολο μιας και στην αρχή με το πλέξιμο τα βρήκε λίγο σκούρα αλλά κατάφερε να φτιάξει τα πιο όμορφα ρουχαλάκια για τα εγγόνια του και να χαρίσει την μεγαλύτερη χαρά στην γυναίκα του η οποία είχε ξεχάσει πως να πιάνει μέχρι και το βελόνι. Σήμερα μέχρι το χάραμα είχε ετοιμάσει τον πιο ωραίο κόκορα που είχαν φάει ποτέ όλοι τους. “Μπράβο κορίτσι μου” είπε στην Αλέκα του καθώς την φίλησε στο μάγουλο “Όλα τέλεια τα έκανες είδες που αγχωνόσουν, όλα τα πρόλαβες”, ενώ εκείνη πιάνοντας του το χέρι απαλά τον ρώτησε αν του άρεσε το κοκόρι χαϊδεύοντας του τα μαλλιά.

~*~ Δέσποινα Μανάκου ~*~
Πηγή: https://thebluez.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD/?fbclid=IwAR1VBSxt8nBPtxF7LRDs4RwQSVS05SNBXWGshdkagk3mnu-bdJHf0XL9VlI

{ 21 Σεπτεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της νόσου Αλτσχάιμερ }

22/09/2025

Χθες 21 Σεπτεμβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα νόσου Alzheimer

«Κάποιος είπε κάποτε ότι όταν αγαπάς κάποιον με άνοια τον χάνεις όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Πότε διαγνώσκονται, πότε περνάνε από διαφορετικά στάδια, πότε χρειάζονται θεραπεία και πότε πεθαίνουν. Αυτό λέγεται “απώλεια Ambigua”.

Δεν θα ευχόμουν άνοια σε κανέναν. Καθώς ο εγκέφαλος πεθαίνει αργά, αλλάζει σωματικά και τελικά ξεχνά ποιοι είναι οι αγαπημένοι τους. Μπορεί να καταλήξουν να είναι κατάκοιτοι χωρίς να κινούνται και να μην τρώνε ή να πίνουν.

Θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν scroll με αυτή την ανάρτηση γιατί η άνοια δεν τους έχει αγγίξει. Μπορεί να μην ξέρουν πώς είναι να έχεις ένα αγαπημένο πρόσωπο που πάλεψε ή πολεμάει την άνοια.

Για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο για αυτή τη σκληρή ασθένεια, θα ήθελα οι φίλοι μου να βάλουν αυτό στη σελίδα τους σήμερα.

Κρατήστε το δάχτυλο στη δημοσίευση για αντιγραφή και επικόλληση στο χρονολόγιό σας.

Ευχαριστώ όλους όσους (είχαν) φίλους ή συγγενείς που ζουν με άνοια.

Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ σε όλους τους πρόθυμους να το δημοσιεύσουν στο χρονολόγιό τους για την εβδομάδα ευαισθητοποίησης για το Αλτσχάιμερ».

Ελένη Ράντου

Η μητέρα της Ελένης Ράντου έχει διαγνωστεί με άνοια, ενώ σε συνέντευξη της έχει αποκαλύψει ότι πλέον την αναγνωρίζει περισσότερο μέσα από τον ρόλο της ως «Ελένη Βλαχάκη» στη σειρά «Κωνσταντίνου και Ελένης».

Όνειρο ήτανε

25/09/2025

24/09/2025

24/09/2025

24/09/2025

24/09/2025

23/09/2025

23/09/2025

23/09/2025

23/09/2025

22/09/2025

22/09/2025

22/09/2025

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category