https://www.facebook.com/531293443390087/

εκδόσεις ωκυτόκια, KEIV, Καλύμνου 38, Athens (2025)

23/04/2025

23 Απριλίου | Παγκόσμια ημέρα βιβλίου

~

Ο Ρίτσαρντ Ράιτ γεννήθηκε το 1908 στο Νάτσεζ του Μισισίπι και πέθανε το 1960 στο Παρίσι. Θεωρείται, κατά γενική παραδοχή, ένας από τους κορυφαίους μαύρους λογοτέχνες και διανοούμενους της Αμερικής του 20ού αιώνα, γνωστός κυρίως για τα βιβλία του «Γέννημα θρέμμα» (1940) και «Μαύρο αγόρι» (1945). Υπήρξε πρότυπο για μια γενιά μαχητικών μαύρων συγγραφέων – όπως ο Ραλφ Έλλισον, του οποίου το μυθιστόρημα «Ο αόρατος άνθρωπος» (1952) αντλεί άμεσα από το έργο του Ράιτ· ή όπως ο Τζέιμς Μπόλντουιν, που στον τίτλο της πρώτης του συλλογής δοκιμίων «Σημειώσεις ενός γεννήματος θρέμματος» (1955), αποτίει ευθέως φόρο τιμής στο έργο του Ράιτ.

Η ιδιαιτερότητα του «Ανθρώπου που έζησε υπογείως» έγκειται στο γεγονός ότι, παρότι ο Ράιτ το έγραψε ανάμεσα στα δύο μεγάλα έργα της περιόδου –και, μάλιστα, το θεωρούσε ο ίδιος ως το πιο πηγαίο και αντιπροσωπευτικό του δημιούργημα–, το κείμενο δεν εκδόθηκε ενόσω εκείνος ζούσε, αλλά είδε το φως της δημοσιότητας μόλις το 2021. Ο λόγος ήταν πως η ωμή αμεσότητα των περιγραφών του σόκαρε τους υπεύθυνους του εκδοτικού οίκου Harper & Brothers, με αποτέλεσμα να παραμείνει στο συρτάρι του συγγραφέα. Σήμερα, ωστόσο, διαθέτουμε μια πλήρη έκδοση, η οποία περιλαμβάνει –εκτός από το μυθιστόρημα– το αυτοβιογραφικό δοκίμιο «Αναμνήσεις από τη γιαγιά μου», επίμετρο του εγγονού του συγγραφέα, καθώς και το σημείωμα της έκδοσης και αναλυτικό χρονολόγιο.

~

Richard Wright
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΥΠΟΓΕΙΩΣ
μτφρ. Γιάννης Πεδιώτης

12/04/2025

Αντί να διακινδυνεύσει να συλληφθεί και να φυλακιστεί, ο Φρεντ αποφασίζει να μείνει εκεί, στο υπέδαφος. Ξαφνικά βλέπει τη ζωή του και των άλλων από μια νέα οπτική. [...] Αποφασίζει να ζήσει με τους δικούς του κανόνες από αυτό το σημείο και μετά, γιατί πλέον εκτιμά τον εαυτό του και τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Όμως, όπως σε κάθε υπαρξιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα –από το Έ γ κ λ η μ α κ α ι Τ ι μ ω ρ ί α του Ντοστογιέφσκι μέχρι τον Ξ έ ν ο του Αλμπέρ Καμύ– ο ατομικισμός του Φρεντ τον απελευθερώνει με το κόστος να θέτει σε κίνδυνο άλλους ανθρώπους. Όταν επιστρέφει στο υπόγειο της εταιρείας ακινήτων, βρίσκει τους μπάτσους να κατηγορούν έναν από τους εργάτες ότι λήστεψε το χρηματοκιβώτιο. Ο εργάτης τελικά αυτοκτονεί. Στη συνέχεια ο Φρεντ ξαναμπαίνει σε ένα κοσμηματοπωλείο από το οποίο έκλεψε μερικά διαμάντια. Εκεί βλέπει έναν μπάτσο να κατηγορεί τον φύλακα για κλοπή και μετά να τον βασανίζει για να του αποσπάσει ομολογία. Αρχικά, ο Φρεντ σκέφτεται ότι «η άδικη κατηγορία του φύλακα μπορεί να χρησιμεύσει για να τον ανυψώσει σε μια υψηλότερη κατάσταση επίγνωσης», ακριβώς όπως συνέβη με αυτόν. Όμως, αν και θέλει να το πιστέψει αυτό, φοβάται ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο και ότι ο φύλακας θα υποφέρει άσκοπα για τις πράξεις του Φρεντ. Τελικά ο Φρεντ αποφασίζει ότι πρέπει να επιστρέψει στον υπέργειο κόσμο για να μοιραστεί τις αλήθειες που έμαθε. Δεν έχει άλλη επιλογή: μη μπορώντας πια να ζει ευτυχισμένος υπόγεια, επιστρέφει στους δρόμους. Και κατευθύνεται στο αστυνομικό τμήμα των τριών μπάτσων που αναίτια τον συνέλαβαν…

~

Ο Θανάσης Μήνας γράφει στο Merlin's Music Box για τον «Άνθρωπο που έζησε υπογείως» του Ρίτσαρντ Ράιτ (μτφρ. Γιάννης Πεδιώτης). Τον ευχαριστούμε.

~

Ολόκληρο το κείμενο στο link στα σχόλια.

09/03/2025

[Π]έρα από τις προφανείς θεωρητικές αναγνώσεις του βιβλίου, που θα μπορούσαν να στρέψουν κάποιους αναγνώστες στην πεποίθηση ότι ο Ράιτ κάνει επαναστατική προπαγάνδα και όχι λογοτεχνία, έχει νομίζω αξία να σημειώσουμε τους καθαρά λογοτεχνικούς τρόπους με τους οποίους ο συγγραφέας οργανώνει το υλικό του. Και ο ήχος, με τη δημιουργία δύο διακριτών ηχοτοπίων, είναι θεωρώ ο βασικός πυλώνας. Από τη διαπλοκή εξωτερικών ήχων (που παραπέμπουν σε μια «κανονική» καθημερινότητα, όπως αυτός του τραμ) με την εσωτερική αίσθηση της κίνησης του αίματος κατά τον βασανισμό του Φρεντ, έως την μανιακή σειρήνα του περιπολικού καταδίωξης που τον ωθεί στον υπόνομο, και την απόλυτη σιωπή που βρίσκει εκεί, η πορεία του Φρεντ είναι μια πορεία όχι ιδεολογικής ανοικείωσης με την κοινωνική πραγματικότητα αλλά ηχητικής:

«Η απέραντη σιωπή έκανε και τον παραμικρό ήχο πέρα για πέρα αλλόκοτο. Κι όμως, αυτοί οι ασυνήθιστοι ήχοι τού ήταν κατά κάποιο τρόπο γνώριμοι πολύ· ναι, αυτό ήταν: α σ υ ν ή θ ι σ τ ο ι, πλην όμως γ ν ώ ρ ι μ ο ι! Ήταν σαν να πάσχιζε να θυμηθεί κάτι που είχε σχεδόν σβηστεί από τη μνήμη του. Όμως τι ακριβώς ήταν; Μουσική; Ή μήπως κάποιο τραγούδι; Ή μήπως οι χαλύβδινες ράγες του τραμ; Ή μια σειρήνα; Ή κλάμα μωρού…;» [...]

Η σιωπή του υπόνομου θα αποκαλύψει το ψεύδος της μουσικής των ανθρώπων, είτε πρόκειται για ψαλμωδίες, είτε για ήχους ταινιών, είτε για φυσικούς διαλόγους. [...] Οι βίαιες εικόνες στον «Άνθρωπο...» ακολουθούν –σε αντίθεση με την κλασική υστέρηση της βροντής έναντι της αστραπής– κάποιον παράταιρο ήχο. Ο Ράιτ ομολογεί την έμπνευσή του από την τζαζ, για να τονίσει μάλλον την εξοικείωση με την χρήση του φαινομενικά παράδοξου, αλλά αυτή συνίσταται νομίζω και στη δημιουργία αυτών των περίπλοκων ηχοτοπίων που διαπλέκουν σιωπή και θόρυβο για να δείξουν τη φθαρμένη ζωή.

Η μουσική υπογείως. Ο αναγνώστης και η αναγνώστρια μπορούν να επιστρέψουν στον Τελόνιους Μονκ και στο «καταφύγιό» του για να ολοκληρώσουν την εμπειρία της καταβύθισης σε ένα υπόγειο που ανάγεται εντέλει σε υπερώο.

~

Στο τρέχον τεύχος του ΖΗΝ, του ένθετου περιοδικού του The Press Project, ο Χρήστος Νάτσης υπογράφει ένα εμπνευσμένο κείμενο για τον «Άνθρωπο που έζησε υπογείως» του Ρίτσαρντ Ράιτ (μτφρ. Γιάννης Πεδιώτης). Τον ευχαριστούμε θερμά!

(Ολόκληρο το κείμενο στο link στα σχόλια.)

01/03/2025

Αντιγράφουμε από πρόσφατη ανάρτηση του Θανάση Μήνα (κι ανυπομονούμε για την προσεχή έκδοση του βιβλίου του για τα αφροαμερικανικά κινήματα «Black Power» από τις εκδόσεις Πόλις):

«Για πρώτη φόρα στα ελληνικά ένα σπουδαίο μυθιστόρημα της αφροαμερικανικής λογοτεχνίας, από έναν εμβληματικό συγγραφέα του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών: "Ο άνθρωπος που έζησε υπογείως" του Richard Wright από τις νεοσύστατες εκδόσεις ωκυτόκια (καλή αρχή!), σε μετάφραση του Γιάννη Πεδιώτη. Γεννημένος το 1908 στην Πολιτεία του Μισσισσιπή, ο Wright βίωσε από μικρός τους φυλετικούς διαχωρισμούς (το επονομαζόμενο Jim Crow) και τα ρατσιστικά εγκλήματα του αμερικάνικου Νότου και αργότερα τον κοινωνικό αποκλεισμό του γκέτο στο Σικάγο όπου εγκαταστάθηκε, Ουσιαστικά αυτοδίδακτος, στις αρχές της δεκαετίας του 1940 δημοσίευσε το συγκλονιστικό "Γέννημα Θρέμμα", ένα μυθιστόρημα σκληρού ρεαλισμού (στα ελληνικά από τη Σύγχρονη Εποχή, 1989, μτφρ. Ελένη Εξαρχοπούλου), το οποίο ορισμένοι κριτικοί αντιπαρέβαλλαν με το "Έγκλημα και Τιμωρία" μεταφερμένο στο γκέτο. Το μυθιστόρημα αυτό επηρέασε έντονα άλλους Αφροαμερικανούς διανοούμενους όπως τον James Baldwin ή τον Ralph Ellison, ο οποίος "συνομιλεί" ευθέως με τον Wright στον δικό του "Αόρατο άνθρωπο" (Εκδόσεις Κέδρος, 2010, μτφρ. Αγορίτσα Μπακοδήμου). "Ο άνθρωπος που έζησε υπογείως" επίσης γράφτηκε στις αρχές τις δεκαετίας του 1940. Σε σημεία καφκικό ως προς το ύφος και τη θεματολογία του, που όμως προσαρμόζονται στην αφροαμερικανική εμπειρία, το μυθιστόρημα περιγράφει την παντελώς αναίτια σύλληψη, τον εξευτελισμό, τον βασανισμό και τελικά τη δολοφονία ενός μαύρου από τρεις λευκούς αστυνομικούς μόνο και μόνο επειδή ως μαύρος ήταν ο βολικός ένοχος για κάποιο έγκλημα και επειδή έβρισκαν απόλαυση σ' αυτό που έκαναν. Ωστόσο, στην εποχή του το μυθιστόρημα θεωρήθηκε ιδιαίτερα σκληρό και προκλητικό (για τον τρόπο που περιγράφει τη βιαιότητα των λευκών αστυνομικών) και απορρίφθηκε από τους εκδοτικούς οίκους με τους οποίους σχετιζόταν ο συγγραφέας. Ο Richard Wright δεν πρόλαβε την κορύφωση του κινήματος του Black Power το οποίο μαζί με άλλους προετοίμασε, καθώς απεβίωσε αυτοεξόριστος στο Παρίσι το 1960. Στη συνέχεια το χειρόγραφο χάθηκε, ωσότου το ανακαλύψει η κόρη του. Τελικά το βιβλίο εκδόθηκε στις ΗΠΑ μόλις το 2021».

10/02/2025

«Το βιβλίο αυτό μπορεί εύκολα να θεωρηθεί το πιο έξοχα φιλοτεχνημένο και πιο δυσοίωνα προφητικό έργο του Ράιτ». — Kiese Laymon

«Σε αυτό το συνταρακτικό μυθιστόρημα, η δύναμη και ο πόνος στη γραφή του Ράιτ γίνονται φοβερά απτοί... Ο συγγραφέας αποδίδει εύγλωττα το αίσθημα της ρατσιστικής καταδίωξης, ενόσω η ιστορία οδηγείται σε σπαρακτικό τέλος, και η συμπερίληψη του δοκιμίου του “Αναμνήσεις από τη γιαγιά μου” φωτίζει τον τρόπο που εμπνεύστηκε το βιβλίο. Πρόκειται για μια εφιαλτική ιστορία ρατσιστικής τρομοκρατίας, η οποία συγκλονίζει». — Publishers Weekly

Διαβάστε περισσότερα για τον «Άνθρωπο που έζησε υπογείως» εδώ: bit.ly/okitokia .

24/12/2024

«Ένας μαύρος Αμερικανός στο υπόγειο του Ντοστογιέφσκι»: Ο Δημήτρης Δουλγερίδης γράφει στη στήλη «το βιβλίο της εβδομάδας» του in.gr για τον «Άνθρωπο που έζησε υπογείως» του Ρίτσαρντ Ράιτ (μετάφραση: Γιάννης Πεδιώτης). Θερμές ευχαριστίες.

~

[...] Από το σημείο εκείνο κι έπειτα ο κεντρικός χαρακτήρας ζει υπογείως. Σε μια αθέατη και απρόσιτη περιοχή που τον προστατεύει από τη βία της καθημερινότητας. [...] Από το νέο του εφαλτήριο ο Φρεντ θα βιώσει πρωτόγνωρες εμπειρίες [...].
Οι εμπειρίες αυτές λειτουργούν σαν τις αντίστοιχες «επιφάνειες» του Τζόις, εκεί όπου η πραγματικότητα της εμπειρίας εισβάλλει στο κείμενο μέσω της γραφής. Ο Φρεντ βρίσκει το φως μέσα στο σκοτάδι και όταν επιστρέφει στον επάνω κόσμο, οι σκιές του καταναγκασμού και της βίας επιμένουν. Υπάρχει εδώ μια ανάμνηση από την πλατωνική ιδέα του σπηλαίου, η οποία αναπτύσσεται ξεκάθαρα στο επεισόδιο όπου ο αντιήρωας φτάνει κοντά σε μια κινηματογραφική αίθουσα. [...] Στον επίλογο του βιβλίου, ο εγγονός του Ράιτ, Μάλκολμ, σημειώνει σχετικά: «Ο Πλάτωνας φρόντισε να επισημάνει ότι οι κάτοικοι μπορεί να αντισταθούν ακόμα και με θανατηφόρα βία για να παραμείνουν εντός του σπηλαίου, επεξηγώντας, έτσι, συνοπτικά τους λόγους για τη μακροημέρευση κάθε πολιτικού καθεστώτος. Ο δε Φρεντ Ντάνιελς, θέλοντας να ξεφύγει από τις χαλκευμένες κατηγορίες μιας βάναυσα αδιάφορης και ρατσιστικής κοινωνίας, εκτράπηκε από την πεζή τροχιά του σε μια πορεία προς το επέκεινα. Το χρονικό του Ντάνιελς είναι η πλατωνική αλληγορία αντεστραμμένη. Ο Ντάνιελς καταφεύγει στους υπονόμους της πόλης. Το άνοιγμα του δικού του ορίζοντα βρίσκεται εντός του σπηλαίου και όχι εκτός αυτού».
[...]

Έχει επίσης τη σημασία του το γεγονός ότι οι Ραλφ Έλισον και Τζέιμς Μπάλντουιν θα κρατήσουν αποστάσεις από τον «πρόγονό» τους, τον οποίο αρχικά θαυμάζουν, χρεώνοντάς του περισσότερη ιδεολογία και λιγότερη τέχνη στο στυλ γραφής. Εκείνος, έλεγαν, ήθελε να ξεμπροστιάσει τις τερατωδίες της λευκής κυριαρχίας, εκείνοι να υποδείξουν την ανάγκη και τη δύναμη της ανθεκτικότητας των μαύρων. Ίσως. Η ανάγνωση πάντως με τα σύγχρονα φίλτρα μπορεί και να ανασκευάζει τις εντυπώσεις. Περισσότερο και από τη «συνομιλία» με τον Ραλφ Έμερσον ή την αμερικανική παράδοση ο Ράιτ θα μπορούσε να αντλεί την έμπνευσή του από ένα άλλο υπόγειο. Εκείνο του Ντοστογιέφσκι.

~

Ολόκληρο το κείμενο στο link στα σχόλια. Βρείτε το βιβλίο σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

Κεντρική διάθεση: Νικολόπουλος Ι., Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου (Ζαλόγγου 9)

19/12/2024

Ο Γιάννης Καλογερόπουλος γράφει στο No14me για το μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Ράιτ «Ο άνθρωπος που έζησε υπογείως» (μτφρ. Γιάννης Πεδιώτης). Τον ευχαριστούμε θερμά.

~

«Η ιστορία καθόδου στον υπόνομο μπορεί να διαβαστεί και ως αντιστροφή της πλατωνικής σπηλιάς. Η περιδιάβαση ανάμεσα στα λύματα και το σκοτάδι που κυριαρχεί κάτω από την επιφάνεια είναι ένα μέρος στο οποίο ο Φρεντ Ντάνιελς μπορεί να αναπνεύσει και να νιώσει την ελευθερία, κάτι αδύνατο στην οργανωμένη κοινωνία. Η ενσυναίσθηση εδώ δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, προσωποκεντρική, αφού στο πρόσωπο του Ντάνιελς αντανακλάται το σύνολο του φυλετικού ρατσισμού, υπήρξαν πολλοί Φρέντ πριν και μετά, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί Φρεντ. Κάτι ακόμα: διαβάζοντας το βιβλίο αυτό δεν ένιωσα καμία έκπληξη, τίποτα δεν μου φάνηκε τραβηγμένο, τίποτα δεν θεώρησα λογοτεχνική υπερβολή για χάρη κάποιας σύμβασης. Ταυτόχρονα όμως ο ρεαλισμός δεν επικράτησε, η ιστορία δεν παρέμεινε στις επικράτειες του ντοκουμέντου. Και αυτό το αντιστικτικό συναίσθημα, να διαβάζεις αχόρταγα, εξαιτίας της λογοτεχνικής ομορφιάς, κάτι τόσο φρικιαστικά γνώριμο, είναι ένα συναίσθημα καθηλωτικό, αν και πάντοτε από την ασφάλεια και την απόσταση του προνομίου.

Η έκδοση είναι κάτι παραπάνω από πλήρης. Το σημείωμα του μεταφραστή Γιάννη Πεδιώτη λειτουργεί εισαγωγικά, δίνοντας το πλαίσιο πίσω από τη (μη) έκδοση του βιβλίου. Η έκδοση περιλαμβάνει επίσης και ένα θεωρητικό κείμενο του ίδιου του Ράιτ σχετικά με τη σύλληψη και την εκτέλεση της αρχικής ιδέας, κείμενο που παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον όχι μόνο σχετικά με το μυθιστόρημα καθαυτό αλλά και την εν γένει σχέση του Ράιτ με τη λογοτεχνία και έναν εμπνευσμένο συσχετισμό με το παράλογο και τη τζαζ μουσική».

~

Ολόκληρο το κείμενο στο link στα σχόλια. Βρείτε το βιβλίο σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

Κεντρική διάθεση: Νικολόπουλος Ι., Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου (Ζαλόγγου 9)

19/12/2024

[Κ Υ Κ Λ Ο Φ Ο Ρ Ε Ι]

Richard Wright
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΥΠΟΓΕΙΩΣ
μετάφραση: Γιάννης Πεδιώτης

~

Τρεις αστυνομικοί συλλαμβάνουν έναν ανύποπτο νεαρό μαύρο, τον Φρεντ Ντάνιελς, κατηγορώντας τον αδίκως για διπλό φονικό. Αφού τον βασανίσουν ανηλεώς, τον αναγκάζουν να «ομολογήσει». Εκείνος, όμως, κατορθώνει να δραπετεύσει στους υπονόμους της πόλης, όπου και ξεκινά ένα ταραχώδες ταξίδι στη σκοτεινή καρδιά της αμερικανικής ζωής.

Πρόκειται για μια πυρετική ιστορία φυλετικής βίας, στην οποία ο Ρίτσαρντ Ράιτ (1908-1960), ένας από τους κορυφαίους μαύρους λογοτέχνες της Αμερικής, μπολιάζει τη λογοτεχνική παράδοση του «κοινωνικού ρεαλισμού» με υπερρεαλιστικές τεχνικές και αναπτύσσει μοτίβα που μας είναι επίσης γνώριμα από το έργο του Ντοστογιέφσκι και του Κάφκα, δίνοντάς μας μια οικουμενικού ενδιαφέροντος αλληγορία για τη μαύρη εμπειρία στην Αμερική.

Το μέχρι πρόσφατα ανέκδοτο μυθιστόρημα (κυκλοφόρησε το 2021 –μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ– παρότι γράφτηκε το 1941) συνοδεύεται από το δοκίμιο «Αναμνήσεις από τη γιαγιά μου», στο οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί μια κοινωνιολογικά άκρως ενδιαφέρουσα εμβάθυνση στους ιστορικούς και βιογραφικούς όρους της δημιουργίας του· κλείνει, δε, με τον επίλογο του εγγονού του, του Μάλκολμ Ράιτ, ο οποίος φωτίζει την αναπόφευκτη σημασία αυτής της «υπόγειας εμπειρίας» στο παρόν, κάνοντας λόγο για μια επίκαιρη «αντιστροφή της πλατωνικής αλληγορίας του Σπηλαίου».

~

Καλλιτεχνικός σχεδιασμός: Μάριος Σταμάτης | studio precarity
Τυπογραφικός σχεδιασμός: Αχιλλέας Τζάλλας
Εκτύπωση: Βιβλιοτεχνία

Κεντρική διάθεση: Νικολόπουλος Ι., Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου (Ζαλόγγου 9).

Διαθέσιμο σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

11/12/2024

Η σειρά SATOR* φιλοξενεί κείμενα έντεχνου λόγου.

*«σπορέας, γεννήτορας»

~

[Κ Υ Κ Λ Ο Φ Ο Ρ Ε Ι]

Richard Wright
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΥΠΟΓΕΙΩΣ
μετάφραση: Γιάννης Πεδιώτης

[Ε Τ Ο Ι Μ Α Ζ Ο Ν Τ Α Ι]

Βιάτσεσλαφ Ι. Ιβάνοφ - Μιχαήλ Ο. Γκερσεζόν
ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΑΚΡΕΣ ΕΝΟΣ ΔΩΜΑΤΙΟΥ
μετάφραση: Δημήτρης Μ. Μόσχος

Daniel P. Schreber
ΤΑ ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ ΕΝΟΣ ΦΡΕΝΟΒΛΑΒΟΥΣ
μετάφραση: Γιάννης Πεδιώτης

08/12/2024

*ω κ υ τ ό κ ι α (τα) [okitókia]: αρχαιότατα μέσα για τη διευκόλυνση του τοκετού και την προστασία των επιτόκων, π.χ. η Κυλίστρα.

~

Για μας, όρος που λειτουργεί αλληγορικά για τις φροντίδες της καρποφόρας εργασίας, κρυπτογράφημα για κάτι που είναι γενικά ολοφάνερο κι όμως συχνά περνά απαρατήρητο – παρά τον επίμοχθο χαρακτήρα του.

εκδόσεις ωκυτόκια

23/04/2025

12/04/2025

09/03/2025

01/03/2025

10/02/2025

24/12/2024

19/12/2024

19/12/2024

11/12/2024

08/12/2024

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category