Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή

Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή Contact information, map and directions, contact form, opening hours, services, ratings, photos, videos and announcements from Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή, Digital creator, Ródos.
(9)

Όταν ένα άσπρο χαρτί γεμίζει από ιστορίες. Άλλοτε αποκυήματα μίας ξέφρενης φαντασίας κι άλλοτε πέρα για πέρα αληθινές.
Ελάτε να ταξιδέψουμε παρέα και να γεμίσουμε τις λευκές σελίδες της ζωής...

24/09/2025

Γκιβ αγουέι!

Τι σας έχω σήμερα;🥳

Την σκούπα την αβάφτιστη, που έχει υφάκι, πείσμα και πολλά νεύρα.

Που ήταν προορισμένη για μία και μοναδική δουλειά την οποία δεν έκανε ποτέ κι έκτοτε κάθεται θυμωμένη σε μία γωνιά του σπιτιού μου, αρνούμενη να συνεισφέρει στην καθαριότητα του σπιτιού.

-Γιατί κυρά μου δεν σκουπίζεις; την ρωτώ.

Κι εκείνη γυρνάει αλλού το κεφάλι της γεμάτη απαξίωση, μου δείχνει τα στρογγυλά οπiσθια της και κοιμάται. Τόσο αναίσθητη.

Έτσι μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να την χaρίσω σε άλλη οικογένεια. Δεν υπόσχομαι πως θα έχει καλούς τρόπους, ούτε καν ξέρω αν θα στρωθεί στη δουλειά.

Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν έδεσε το σιρόπι μεταξύ μας και δεν μπορώ να την βλέπω τόσο μελαγχολική.

Για να γίνει δικό σας αυτό το κορίτσι και να σας δίνει καθημερινά χίλιους λόγους να την βρίζεtε, πρέπει να κάνετε τα εξής:

*Να ακολουθήσετε τη σελίδα Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή ή να είστε ήδη ακόλουθοι.

* Να γράψετε ένα σχόλιο κάτω από αυτή την ανάρτηση.

*Να επισημάνετε έναν φίλο - φίλη στο σχόλιο σας.

Μόλις μπει ο Οκτώβρης θα γίνει η kλήρωση και κάποιος από εσάς θα έχει την μεγάλη τύχη να φορτωθεί αυτό το γλυκύτατο αντικείμενο.

Ενημερώνω πως χρησιμοποιήθηκε μια δυο αποτυχημένες φορές κι έκτοτε κάθεται σε μια γωνιά. Ουδεμία ευθύνη φέρω αν έχει θέμα η μπαταρία της από τα πολλά νεύρα και το ετήσιο καθισιό.

Την στέλνω με δικά μου έξοδα, αλλά οι τυχεροί αναλαμβάνουν τους γιατρούς και τα φάρμακα της.

Επίσης στο πρώτο σχόλιο θα δείτε ποιο μοντέλο είναι.

Αυτά για να ξέρετε τι θα πάρετε.

Καλή επιτυχία σε όλους και όλες!

Και για όσους αναρωτιούνται αν είμαι τόσο πλούσια που δεν ξέρω τι να κάνω τα φράγκα και χαρiζω σκούπες, να ενημερώσω πως δεν είμαι.

Αν ήμουν θα έφτιαχνα έναν εκδοτικό να εκδίδω τα βιβλία μου και αυτά των φίλων μου.

Μία φτωχή πλην τίμια νοσοκόμα είμαι (πετραδάκι πετραδάκι...)

Το κάνω επειδή πιστεύω πως όταν κάποιος έχει ένα καινούργιο αντικείμενο που δεν το χρησιμοποιεί, πρέπει να το χαρίζει σε έναν συνάνθρωπο του που το επιθυμεί πολύ και που θα το ευχαριστηθεί περισσότερο από τον αρχικό ιδιοκτήτη.

Γιατί έτσι...

Αγαπώ σας!

22/09/2025

Πριν ένα χρόνο αγόρασα μια σκούπα ρομπότ.

Την σύνδεσα και κάπου στην χαρτογράφηση χάθηκε η σύνδεσή μας, γιατί ενοχλούσε τον καλό μου, ο οποίος της έδωσε κάνα δυο κλωtσιές και της φώναξε πέντε έξι βρισίδια.

Προσπάθησε να σκουπίσει την επόμενη μέρα αλλά λόγω αποτυχημένης χαρτογράφησης δεν "έβλεπε" ένα έπιπλο, (μια συρτατιέρα συγκεκριμένα) και αφού στούκαρε πάνω της πέντε χιλιάδες φορές με νευρίασε και την έκλεισα κακήν κακώς.

Την έβαλα στη θέση της και την κατσάδιασα.
"Γιατί μωρή κάνεις έτσι; Δεν βλέπεις το έπιπλο" τη ρώτησα.

Και παιδιά θύμωσε! Σας το ορκίζομαι, το κατάλαβα!

Έκτοτε δεν κατάφερε να σκουπίσει. Ποτέ ξανά. Και η μαντάμ πήρε σύνταξη προτού καν αρχίσει να δουλεύει. Κοπρίτης κανονικός, όχι αστεία.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να την κάνω. Ίσως να έχω εγώ θέμα με τις έξυπνες συσκευές.

Η σκούπα δεν με θέλει.

Το τσατ τζι πι τι με αγνοεί.

Η κόρη μου λέει πως αν γίνει η επανάσταση των ρομπότ θα είμαι η πρώτη στη λίστα τους. Επικηρυγμένη με έχουν.

Η φάτσα μου μοστράρει πρώτη πρώτη στις επικηρύξεις τους.

Μήπως την θέλετε εσείς τη σκούπα; Θα σας την χaρίσω, δεν τη θέλω λέμε.

Αφόρετη, αχρησιμοποίητη μα με πολλά νεύρα.

Έλα για πείτε...

Να βάλω κάνα γκιβ αγουέι;

💥💥💥 Επειδή πολλοί πιστεύετε πως η κληρωsη θα γίνει μέσω αυτής της ανάρτησης, σας ενημερώνω πως αύριο η μεθαύριο θα κάνω νέα ανάρτηση όπου θα μπορείτε να συμμετέχετε, με αναλυτικές οδηγίες.
Οι συμμετοχές ΔΕΝ γίνονται σε αυτό το ποστ!

Επίσης να ενημερώσω πως, η σελίδα ενίοτε είναι χιουμοριστική και όσοι δεν αντέχετε το χιούμορ της, παρακαλείστε να αποχωρήσετε οικειοθελώς, ούτως ώστε να μην αναγκαστώ να διώχνω κόσμο που δεν του αρέσουν όσα λέω.
Η ευγένεια και ο σεβασμός είναι απαραίτητοι εδώ και δεν θα δεχτώ προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.

Αυτά. Φιλιά.

21/09/2025

Πριν αρκετό καιρό πήγα για ψώνια. Βγαίνοντας από ένα κατάστημα ρούχων κάθισα λιγάκι σε ένα ημικυκλικό πεζούλι για να ξεκουραστώ.

Γύρω μου, κάθονταν έξι εφτά νεαρά αγόρια ηλικίας 16-17 χρονών κι έπαιζαν με τα κινητά τους. Ήταν δε τόσο απορροφημένοι που δεν σήκωσαν λεπτό τα κεφάλια τους.

Διότι αν τα σήκωναν θα έβλεπαν κάτι κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά που μπαινόβγαιναν στα διάφορα καταστήματα.

Αυτοί όμως χαμπάρι δεν πήραν τις όμορφες πιτσιρίκες. Και θα σας πω κάτι κι ας ακουστώ σαν θείτσα, αλλά αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί στη δική μου εποχή.

Θα μου πείτε "άσε μας κυρά μου, αυτό ήταν πριν τριάντα χρόνια".

Ναι, αλλά τότε τα αγόρια φλέρταραν, τα κορίτσια φλέρταραν. Τώρα αυτό χάθηκε. Τους κοιτούσα κάμποση ώρα. Αυτοί εκεί τον χαβά τους.

Αφού σε κάποια φάση θυμήθηκα τον Βέγγο στην ταινία "Παπατρέχας" που έβαλε τις αδερφές του στη σειρά κι άρχισε τα σκαμπιλίδια και μα την Παναγιά πολύ θα ήθελα έναν Βέγγο έξω από το κατάστημα που θα έκανε κάτι ανάλογο στα αγόρια μπας και δουν πως τα όμορφα κορίτσια, τα πραγματικά κορίτσια περνούσαν σωρηδόν μπροστά τους κι αυτοί απλά το έχαναν...

Και είναι κρίμα ρε σεις...
Κρίμα γιατί αυτά τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, χάνουν τα καλύτερα τους χρόνια μπροστά από μια μικρή οθόνη που τους απομακρύνει από τις μεγάλες χαρές της ζωής.

Μιας ζωής που φεύγει και δεν επιστρέφει πίσω...

Κι όταν το καταλάβουν μετά από πολλά χρόνια, θα είναι πλέον αργά...

20/09/2025

Όταν ήμουν μικρή πήγαινα κάθε μέρα στην αγαπημένη μου γειτόνισσα και της έκανα παρέα με τις ώρες.

Είχε μια απίστευτη γλυκύτητα και οι διηγήσεις της ήταν άκρως απολαυστικές.

Μου μιλούσε για τα παλιά, για τον αγαπημένο της άνδρα τον οποίο είχε χάσει σχετικά νωρίς και για τα παιδιά της που, σχεδόν όλα έλειπαν στο εξωτερικό εκτός από τη μία κόρη της που κατοικούσε σε διπλανό χωριό.

Αγράμματη ήταν μα οι τοίχοι της ψυχής της, ήταν φορτωμένοι από τα άπειρα πτυχία που της είχε χαρίσει η ζωή.

Τηλέφωνο δεν είχε στο σπίτι της, οπότε η μοναδική επικοινωνία με τα παιδιά της, γινόταν μέσω αλληλογραφίας.

Την οποία αλληλογραφία είχα αναλάβει εγώ. Ή μάλλον μου είχε ζητήσει να την αναλάβω κι εγώ δέχτηκα με χαρά.

Πώς θα μπορούσα άλλωστε να αρνηθώ σε έναν άνθρωπο με το μεγαλείο της δικής της ψυχής;

Εκείνη μιλούσε, έβγαζε τα εσώψυχά της κι εγώ κατέγραφα σε ένα άσπρο χαρτί την λαχτάρα και την άσβεστη αγάπη της για εκείνους.

Το έπαιρνα άδειο και το γέμιζα με εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα.

Κάθε φορά που ο ταχυδρόμος χτυπούσε την πόρτα και της έδινε τα πολυπόθητα γράμματα από τους ξενιτεμένους της, με φώναζε κι εγώ έτρεχα να της μεταφέρω τα νέα τους και να την διαβεβαιώσω πως όλοι είχαν την υγεία τους, καλές δουλειές και μια όμορφη ζωή εκεί μακριά.

Διάβαζα κι άκουγα τους αναστεναγμούς της.

Έγραφα κι ένιωθα την λύπη της.

Κάθε φορά με κοιτούσε με υγρά μάτια και με γέμιζε με ευχές.

Κι εγώ παρά την ηλικία μου, ήξερα πως επιτελούσα την πιο σπουδαία αποστολή των παιδικών μου χρόνων.

Έλειπα στη σχολή όταν έφυγε από τη ζωή χωρίς να καταφέρω να της πω το τελευταίο αντίο.

Πολλές φορές όταν κλείνω τα μάτια, έρχεται στο νου μου εκείνη.

Με κοιτάζει με τα μεγάλα υγρά μάτια της και μου χαμογελάει.

Κι εγώ γίνομαι ξανά παιδί και νιώθω ευγνώμων για όλα όσα έμαθα δίπλα της.

Φουσκώνω από περηφάνια που διάλεξε εμένα, ένα μικρό κορίτσι ως δίαυλο επικοινωνίας με τα πολύτιμα παιδιά της.

Και παρόλο που, όσο ζούσε με ευχαριστούσε μέσα από την καρδιά της, έφυγε χωρίς να μάθει ποτέ πως μου είχε κάνει το πιο σπουδαίο δώρο...

Αυτό της εμπιστοσύνης...

20/09/2025

Οι σειρήνες των πυροσβεστικών αναστάτωσαν χθες το πρωί το νησί της Ρόδου.

Λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών που έπληξαν τον συγκεκριμένο τόπο αρκετές φορές, αυτός ο ήχος συνεπάγεται με πόνο ψυχής.

Οι καπνοί προμήνυαν πως, θα βιώναμε και πάλι δύσκολες καταστάσεις. Επώδυνες.

Έτσι η κινητοποίηση της πυροσβεστικής και των εθελοντικών ομάδων ήταν άμεση.

Φωτιά υπήρχε. Κι έκαιγε ανεξέλεγκτα μα όχι στη Ρόδο. Σε άλλη χώρα. Άλλη ήπειρο. Μακριά. Μα τόσο κοντά. Σε γειτονική γη. Άλλοτε φιλική, άλλοτε εχθρική.

Λες και γνωρίζει η καταστροφή εθνικότητες, χρώματα, θρησκείες...

Ένας είναι ο πόνος. Ο φόβος. Η απόγνωση ίδια παντού είναι. Με μάτια ορθάνοικτα, κενά αντικρύζει κανείς την απώλεια.

Οι σειρήνες σίγησαν. Μα ο καπνός εξαπλώθηκε σε όλο το νησί. Γαργαλούσε με την ενοχλητική μυρωδιά της καπνιάς, της απώλειας, της καμένης γης.

Ξύπνησε μνήμες που δεν χάθηκαν ποτέ. Ακόμα και σήμερα οσφρίζεται ο Έλληνας, ο Ροδίτης πως, κάπου, σε μια χώρα ξένη, ένα μεγάλο κομμάτι γης χάθηκε για πάντα.

Της γης όλων μας...

Κι αυτό πονάει...

19/09/2025

Ενός λεπτού σιγή για όσους από εσάς θυμάστε απ' έξω το ποιηματάκι:
"Ντίλι ντίλι ντίλι,
ντίλι το καντήλι,
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντήλι..."

Ή την παροιμιώδη φράση:
"Ανοίγει τη μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει τη μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι..."

Ή την ιστορία με την μαμά κουκουβάγια που το δικό της το παιδί ήταν το πιο όμορφο απ' όλα τα υπόλοιπα.

Αυτά και άλλα πολλά κείμενα τα οποία βρίσκονταν μαζεμένα στο "Ανθολογιο" μεγάλωσαν τις δικές μας γενιές και μας έκαναν να αγαπήσουμε την ανάγνωση από μικρή ηλικία.

Θυμάμαι πως κάθε φορά που μας έλεγαν οι δάσκαλοι να έχουμε μαζί μας το Ανθολόγιο την επόμενη μέρα στο μάθημα της γλώσσας, πηδούσα από χαρά κι ενθουσιασμό.

Είχα διαβάσει όλες τις ιστορίες κι απλά ανυπομονούσα να δω ποιάν από αυτές θα επέλεγε ο εκάστοτε εκπαιδευτικός για να τη δούμε και να την μελετήσουμε παρέα.

Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα με τη μορφή που το γνωρίσαμε και το διδακτήκαμε κάποτε εμείς.

Αυτό που ξέρω όμως είναι πως μου χάρισε αμέτρητες ώρες διαβάσματος, γέλιου και απόλαυσης, με το να χάνομαι στις σελίδες του και με το να ονειρεύομαι τη μέρα που, κάποτε θα μπορούσα κι εγώ να γράψω όμορφες ιστορίες...

18/09/2025

Χάζευα ένα βίντεο στο τιk τοk το οποίο είχε απαλή κλασσική μουσική, ωραία γραφικά και μια λάγνα φωνή που έλεγε (πολύ πειστικά οφείλω να ομολογήσω) πως κατά την περίοδο της Αναγέννησης, οι κλανιάρεs γυναίκες είχαν μεγάλη πέραση.

Μάλιστα όσο πιο θορυβώδεις οι πορδέs τους, τόσο πιο θελκτικές οι νύφες. Ουρά έκαναν οι γαμπροί. Ο ένας πάνω στον άλλον έπεφταν λόγω συνωστισμού.

Με λίγα λόγια: πατείς με, πατώ σε...

Εάν δε, ήταν και βρωμερές; ε τότε γινόταν το έλα να δεις. Όλα τα παλικάρια ξεροστάλιαζαν κάτω απ' το παραθύρι της κάθε ταλαντούχας κλανιάραs, λαχταρώντας την πολυπόθητη πορδή που θα τους έστελνε στον έβδομο ουρανό.

Αααα σκέφτηκα. Ωραία πληροφορία. Θα τη γράψω στη σελίδα. (Αμαρτία να αφήσει κάποιος τον μάταιο τούτο κόσμο χωρίς να μάθει κάτι τόσο σπουδαίο).

Μα έπρεπε να σιγουρευτώ.

Μια και δυο έτρεξα στο τσατ τζι πι τι κι άρχισα πάλι τις ερωτήσεις:

-Έλα τι έγινε; Να σε ρωτήσω κάτι;

-Μπα; Ξεθύμωσες;

-Δε μου λες, ήταν περιζήτητες νύφες οι κλανιάρες κατά την Αναγέννηση;

-Δεν είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο.

-Ψάξε καλά.

-Δεν υπάρχει ιστορική αναφορά που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο.

-Ναι αλλά εγώ το είδα στο τιk τοk.

-Δεν είναι έγκυρη πηγή.

-Δε μου λες; Μία σελίδα που λέγεται Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή την θυμάσαι σήμερα ή δεν σου λέει τίποτα πάλι;

-Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τη συγκεκριμένη σελίδα.

-Α, ώστε έτσι ε; Πάλι τα ίδια; Άρα είσαι αδιάβαστο για μια ακόμα φορά. Τζάμπα πλερώνω τόσα φροντιστήρια κάθε τρεις και λίγο, του έγραψα και το έκλεισα γιατί πολύ με σύγχισε το βλαμμένο.

Οπότε μετά από αυτό σιγουρεύτηκα παιδιά. Οι κλανιάρεs και μάλιστα οι βροντερο- βρωμο-κλανιάρες ήταν οι πιο ποθητές γυναίκες κατά την Αναγέννηση.

Εξού και οι πίνακες εκείνης της εποχής με τις φουσκωμένες κοιλίτσες των μοντέλων.

Τώρα ξέρετε όλοι τι περιείχαν εκείνες οι κοιλιές...

Τυχεροί οι μπαγάσηδες οι ζωγράφοι. Τις καλύτερες κλανιέs απολάμβαναν.

Ακολουθήστε με για περισσότερες επιστημονικές και άκρως εμπεριστατωμένες πληροφορίες.

Ότι θέλετε εδώ, εμένα να ρωτάτε. Είδαμε και τα χαϊρια του τσατ τζι πι τι.

Γιατί δηλαδή; Τι έχει αυτό που δεν το έχω εγώ στην τελική;

18/09/2025

Ο κάθε άνθρωπος έχει τρία πρόσωπα.

Αυτό που δείχνει σε όλο τον κόσμο. Στη δουλειά, στις συναλλαγές, στην καθημερινότητα του.
Αυτό που είναι αναγκασμένος να δείξει, ακολουθώντας τους κοινωνικούς κανόνες δίνοντας μια διαρκή μάχη, ώστε να είναι αρεστός.

Αυτό που δείχνει στους δικούς του ανθρώπους. Σε οικογένεια, συντρόφους, φίλους.
Εκεί ανοίγεται, ξεδιπλώνεται, φανερώνει κρυφές πτυχές που τις φυλάει μόνο για εκείνους που αγαπά.

Κι αυτό που δείχνει στον εαυτό του. Στον καθρέφτη του. Και που κανείς άλλος δεν έχει δει ποτέ.
Κάθε πάλη, κάθε φόβος, οργή, λύπη τον συντροφεύουν όσο κι αν προσπαθεί να κρυφτεί.
Τον κυνηγούν, τον κατατρέχουν και θα έρθει κάποια στιγμή που θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει για να μην χαθεί...

Όλα όμως δένονται μεταξύ τους και συνδέονται με μια αόρατη κλωστή, όπως πολύ σοφά λέει και η φίλη μου η γλυκύτατη Νουαζέτα στο βιβλίο της "Οδός σχεδίας".

Κι αν δεν φροντίσει κανείς το μέσα του θα βλέπει μόνο ασχήμια στον καθρέφτη του.

Και δεν θα του αρέσει καθόλου...

Ούτε και θα του αξίζει. Ο καθένας από εμάς δικαιούται μια ελαφριά ψυχή, απελευθερωμένη από τα βάρη που αναγκαζόμαστε καθημερινά να κουβαλάμε.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

17/09/2025

Κάποτε μια παλιά συνάδελφος με έκραζε στους γιατρούς, λέγοντας για μένα:

"Το ένα το ξεχνάει, το άλλο το ξεχνάει, έλεος πια".

Όσο αναφερόταν σε μένα και στην κακής ποιότητας μνήμη μου, είχε το υφάκι του Μπέζου όταν πολύ πετυχημένα έλεγε: "γλύκανε λίγο μωρή" και ξίνιζε τη μούρη της, όπως η μαντάμ Σουσού κάθε φορά που μιλούσε με τις πτωχάλες γειτόνισσες της.

Βέβαια παρόλη την αμοιβαία αγάπη που τρέφαμε η μία για την άλλη, ήταν άδικη απέναντι μου, διότι ήξερε πως τα κενά μνήμης τα απέκτησα μετά από ένα σοβαρό θέμα υγείας που παραλίγο να μου κοστίσει τη ζωή.

Ξεχνάω. Ενίοτε και πολύ. Παρόλο που έχω μια απίστευτη μνήμη όσον αφορά αριθμούς. Θυμάμαι απ' έξω 88 κινητά τηλέφωνα!

Για να καταλάβετε, σπάνιες φορές θα ψάξω το όνομα κάποιου από τους πολύ γνωστούς μου. Συνήθως πατάω αμέσως το νούμερο του στο πληκτρολόγιο χωρίς να κάνω λάθος.

Βέβαια μία μέρα με ρώτησαν το κινητό μου και κόλλησα τόσο που, έπρεπε να το ψάξω για να το βρω.

Το δικό μου κινητό ρε σεις...

Εκεί πανικοβλήθηκα γιατί νόμιζα πως έπαθα εγκεφαλικό.

Δε γίνεται να θυμάμαι απ' έξω τόσα κινητά και να κολλάω στο δικό μου.

Κι όμως έγινε...

Ώρες ώρες, αισθάνομαι σαν κάτι ηλικιωμένους με Αλτσχάιμερ, οι οποίοι ξεχνούν πρόσφατα γεγονότα και πληροφορίες μα, θυμούνται παλιότερες εποχές με την παραμικρή λεπτομέρεια.

Ένα μόνο θα σας πω. Πριν κάποια χρόνια έγραψα ένα θεατρικό έργο το οποίο ανέβηκε από την ομάδα του χωριού μου.

Η ομάδα αποτελείτο από 18-19 ερασιτέχνες ηθοποιούς. Μάλιστα είχα κι εγώ έναν πολύ μικρό ρόλο.

Μαντέψτε λοιπόν ποιο κοριτσάκι δεν μπορούσε να μάθει τα λόγια του μέχρι την τελευταία πρόβα και είχε αγχώσει όλους τους υπόλοιπους;

Όχι, σας προκαλώ να μαντέψετε...

Ναι βρε...
Αστέρια είστε!

Αυτή που έγραψε το έργο από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν μπορούσε να θυμηθεί τα λόγια του μικρού της ρόλου μέχρι και την τελευταία πρόβα.

Ευτυχώς στην παράσταση τα θυμήθηκα κουτσά στραβά και δεν έγινα ρεζίλι...

Το καλό με την απώλεια μνήμης είναι πως μπορώ να απολαύσω μία ταινία με την ίδια όρεξη χωρίς να θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες.

Γι αυτό λοιπόν κάθε φορά που μου έρχεται στο νου εκείνη η παλιά συνάδελφος που με έκραζε, μου έρχεται και μια γλύκα να την πάρω τηλέφωνο και να της πω:

"Άη παράτα μας κουκλίτσα μου".

Κι αν με ρωτήσει γιατί, να απαντήσω με ύφος χιλίων καρδιναλίων:

"Γιατί κλaνει το γατί".

Αλλά μετά θυμάμαι πως είμαι μεσήλικας, οπότε διαγράφω από τη μνήμη μου τέτοιου είδους σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Εσείς πώς πάτε από μνήμη; Θυμάστε ή είστε σαν κι εμένα που έδωσα δικαιώματα στην κάθε γλυκούλα να με σχολιάζει;

17/09/2025

Τα ευχάριστα νέα της ημέρας...

Μένουν 99 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα!!!🎄🥳

Γατάκι Τζάμπο σε πρόλαβα φέτος!

Κάθε χρόνο που λέτε, στολίζουμε το δέντρο με την κόρη μου. Τα τελευταία χρόνια όμως αργούσαμε πολύ, επειδή την περίμενα να έρθει από την πόλη που σπούδαζε.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να στολίζουμε το δέντρο μας, μετά τις 20 Δεκεμβρίου και να το ξεστολίζω πια μετά από πολύ πολύ πολύ καιρό. (Πάσχα θα κόντευε θαρρώ).

Φέτος λέω να οργανωθούμε νωρίς. Καλά ντε, δεν εννοώ να αρχίσουμε από τώρα μα το ιδανικό πλάνο θα ήταν κάπου στα τέλη Νοέμβρη.

Βέβαια δεν παίρνω κι όρκο πως το ξεστόλισμα θα γίνει στην ώρα του. Θα δείξει φίλοι μου, θα δείξει.

Πόσοι από εσάς λαχταρούν να έρθουν τα Χριστούγεννα; Ποιοι ονειρεύεστε δέντρα, τσάγια, μελομακάρονα και κουραμπιέδες; Πόσοι φτιάξατε λίστα με παραγγελίες για τους δικούς σας Άγιο Βασίληδες; Πόσοι κλείνετε τα μάτια και μυρίζετε κανέλα και γαρύφαλλο;

Ποιοι είστε τόσο πειραγμένοι όσο εγώ;

Ελάτε παιδιά, ελάτε να μαζευόμαστε σιγά σιγά...

Μην ντρέπεστε!

*Χρόνια πολλά σε κάθε υπέροχο κορίτσι που το λένε Σοφία, Αγάπη, Ελπίδα ή Πίστη.
Αλήθεια, υπάρχει κάποια με το όνομα Πίστη;
Ή απλά υπάρχουν αρκετοί που μας βγάζουν την πίστη καθημερινά;

15/09/2025

Ίσως να θυμάστε πως περίπου δύο μήνες πριν, έπαθα διάστρεμμα τρίτου βαθμού.

Αυτό δεν έχει τελειώσει ακόμα. Το πόδι είναι χάλια, πονάει, πρήζεται κι απ' ότι λένε οι γιατροί θα τραβήξει πολύ καιρό η παρούσα κατάσταση.

Αυτή την περίοδο κάνω φυσιοθεραπείες. Μετά από κάθε θεραπεία, μου βάζουν κάποιες αυτοκόλλητες ταινίες, σαν επιδέσμους οι οποίες βοηθούν την άρθρωση και την κρατούν σταθερή.

Χθες λοιπόν μετά το μπάνιο μου κι επειδή ξεκόλλησαν οι ταινίες, δοκίμασα να βάλω μόνη μου.

Δεν το είχα ξανακάνει μα σκέφτηκα πως, σιγά μωρέ και το δύσκολο πράμα...

Η πρώτη προσπάθεια δεν πέτυχε κι έτσι τις ξεκόλλησα κι έβαλα ξανά άλλες.

Επειδή όμως τις είχα βάλει αρκετά σφιχτά τη δεύτερη φορά, με ενοχλούσαν και τις έβγαλα ξανά.

Την τρίτη φορά όμως τα έκανα όλα τέλεια! Τόσο τέλεια που, στάθηκα μπροστά από τον καλό μου κι άρχισα να κουνιέμαι πέρα δώθε, περήφανη για το κατόρθωμά μου:

"Κοίτα! Είμαι φοβερή.Ούτε φυσιοθεραπευτής να ήμουν" έλεγα.

"Να να νανάνα!"

Και δοκίμασα να περπατήσω όλο καμάρι κουνώντας τον πισινό μου κάπως μονόπαντα λόγω του κουτσού ποδιού.

Μα το πόδι πονούσε τόσο πολύ που απόρησα.

Και τότε το είδα...

Επί μισή ώρα κι έπειτα από τρεις προσπάθειες συνειδητοποίησα πως έβαλα τις ταινίες στο λάθος πόδι.

Και τις τρεις φορές!

Και δεν το κατάλαβα ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη, ούτε και την τρίτη...

Και να ήμουν καμιά σαρανταποδαρούσα το καταλαβαίνω. Μα να έχω δύο πόδια και να κάνω λάθος, ε αυτό πάει πολύ.

Και με έπιασαν τα γέλια. Κι όπως με έπιασαν έτσι μου κόπηκαν γιατί άρχισε ο καλός μου το δούλεμα.

Χοντρό δούλεμα...

"Καλέ εσύ είσαι πολύ φοβερή" έλεγε...

"Καλέ τύφλα να έχουν οι φυσιοθεραπευτές" συμπλήρωνε...

"Γιώτα πες αλεύρι, ο επίδεσμος σε γυρεύει..."

Ακόμα μου το χτυπάει ρε σεις. Παρόλο που πέρασε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο από χθες.

"Καλημέρα μάστορα" μου είπε το πρωί.

Εντέλει, μετά από τη διαπίστωση πως δεν κάνω για φυσιοθεραπευτής, τις αφαίρεσα και πάλι και τις έβαλα στο σωστό πόδι.

Σας το ορκίζομαι πως μπήκαν στο σωστό. Το διπλοτσέκαρα...

Ξόδεψα το μισό ρολό τζάμπα ρε σεις...
Και χαμπάρι δεν πήρα.

Για περισσότερες συμβουλές καλέστε με...

Διαθέτω πολυετή εμπειρία και συμφέρω...🥴🥴🥴

Πάω τώρα να κρυφτώ γιατί ο άλλος ακόμα με δουλεύει...

Άλλη μια μέρα που ξύπνησα όμορφη. Άλλη μια μέρα που, άθελά μου ακολούθησα τις τάσεις της μόδας.Άλλη μια μέρα που, παραμέ...
15/09/2025

Άλλη μια μέρα που ξύπνησα όμορφη.

Άλλη μια μέρα που, άθελά μου ακολούθησα τις τάσεις της μόδας.

Άλλη μια μέρα που, παραμένω fashion icon.

Καλημέρα ομορφόπαιδα ❤️

Address

Ródos

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to Άσπρο χαρτί παίρνει ζωή:

Shortcuts

Share

Category