Oriental Mindoro OFW Page

24/07/2025

23/07/2025

Big shout out to my newest top fans! 💎 Shaun Matulin, Ariel Prio, Mendoza Suzanne

Drop a comment to welcome them to our community,

23/07/2025

Shout out to my newest followers! Excited to have you onboard! Jayson Oliva Patropez, Ja Nah, Mallare Rivera Fhe, Virginia Lopez, Mildred Lazieras, Carmelita Pascua, Francia Nazareth Nadres, Ghie Oirada Palaganas, Lourdes Sabido, Jesusa Pujante, Dump Fione, Castillo Mendoza Lorena

20/07/2025

Hindi mo obligasyon bayaran ang mga magulang mo sa lahat ng ginawa nila para sa'yo. Hindi mo kailangang suklian ang bawat gatas, lampin, o tuition fee na binayad nila noon.

Pero darating ang araw na sila naman ang manghihina. Hindi na sila makakapagtrabaho. Hindi na sila kasing-lakas tulad noong bata ka pa.

At sa panahong ‘yon, hindi na nila kailangan ng pera mo. Kailangan na nila ng oras mo. Ng lambing mo. Ng pag-unawa mo.

Dahil habang tumatanda ang mga magulang natin, bumabalik sila sa pagiging bata — mas emosyonal, mas maramdamin, mas mahina. Kaya kung meron kang maibabalik, ibalik mo sa paraang kaya mong ibigay: yakap, respeto, at presensya.

Hindi ka nila pinalaki para suklian mo. Pinalaki ka nila dahil mahal ka nila.
Ngayong sila naman ang nangangailangan ng alaga,
Sana ikaw naman ang magmahal nang walang kapalit.

19/07/2025

“NAGKA-HIV AKO SA BARKO”

Isang gabi ng ligaya. Isang habang-buhay na pagbabago.

Seaman ako. Sanay sa alon, gising sa makina, palaging malayo sa pamilya. Sabi nga ng mga beterano:

“Sa barko, trabaho. Sa puerto, ligaya.”

Pagdating namin sa South America, sabik ang buong crew. “Pre, labas tayo. Minsan lang ‘to.” Nag-ikot kami, tumoma, nagtawanan.

At sa dulo ng gabi, may babae akong nakilala. Mapang-akit ang ngiti, matamis ang halik, mainit ang bisig.

Alam kong delikado, pero kinain ako ng tukso.

“Isang gabi lang naman...”

Pagkalipas ng ilang linggo sa dagat, napansin ko ang sarili ko. Nilalagnat. Nanlalambot. Di ako makakain ng maayos.

Akala ko simpleng sipon lang. Pero sa bawat araw, pakiramdam ko parang may bumubunot sa lakas ko.

Sa engine room, muntik na akong himatayin. Sabi ng Chief Engineer:

“Pre, nagpapabaya ka yata. Check up ka pagdating sa Asia.”

Pagdating sa Singapore, nagpa-test ako sa clinic. Kinabukasan, tinawag ako ng doktor, mag-isa. Walang drama. Walang paikot. Diretso ang sabi:

“Positive ka sa HIV.”

Walang sumabog, pero para akong binagsakan ng mundo. Di ko alam kung iiyak, magwawala, o tatanggapin lang.

Nasa kabin ako, tulala. Lahat ng ingay ng barko — makina, radio, dagat — naging katahimikan sa loob ko.

Naalala ko ang asawa ko sa Pilipinas. Naalala ko ang anak kong babae.
Naalala ko ang gabing 'yon… isang babae, isang gabi, isang desisyon.

Dinala ako ng kumpanya sa isang espesyalista. Sinimulan ko ang ARV treatment. Araw-araw, gamot. Araw-araw, takot. Pero sa bawat tableta, may kaunting pag-asa.

Ang doktor nagsabi:

“Kung susundin mo ‘to, pwede kang mabuhay ng normal. Basta mag-ingat ka.”

Pero hindi lang gamot ang kailangan ko — kailangan ko ng tapang, araw-araw.

Ngayon, nakasampa ulit ako. Pero hindi na ako katulad ng dati. Wala na ‘yung lalaking palaging nauuna sa puerto, nauuna sa bisyo, nauuna sa tukso.

Ako na ngayon ang tahimik lang sa sulok, nagtitimpla ng kape, tahimik na nananalangin. Na sana walang ibang seaman na dadaan sa ganitong sakit — hindi lang sa katawan, kundi sa puso.

📢 Mensahe ko sa Kapwa Marino:

“Hindi lahat ng sugat ay dumudugo — may iba, tinatago ng katawan, binubuo ng hiya.”

“Isang gabi ng ligaya, isang habang-buhay na laban.”

“Magpatingin. Mag-ingat. Magpakalalaki — hindi sa dami ng babae, kundi sa tibay ng paninindigan.”

18/07/2025

Kwento ng OFW, naway mapulutan natin ng aral.
Credit to the owner

",When i was young around 10yrs.old, simple lang ang Pangarp ko, mag aaral hanggang sa makatapos,
"Graduate ako ng high school wala ang aking Ama at ina (Sila ay ofw) 6 kami magkakapatid (lola ang nag aalaga) nong araw na iyon galit na galit ako sa aking magulang, panay sabi na uuwi pero di naman natutupad.
" Ako'y nasa koliheyo na, lagi kong sinasabi ang mag abroad ay diko pinapangarap! Diko tularan ang aking mga magulang, Bawat may mababasa ako about ofw dko dinaramdam,
" Araw ng aking graduation (kolehiyo) Di parin dumating ang aking mga magulang) Tinatanong ko si Lola bakit wala sila (sabi ni lola ang iyong Ama at Ina ay matagal ng hiwalay, ay iyong Ina na lamang ang kumakayod para sa inyo kung uuwi ang inyong Ina, malamang dika nakapagtapos, Katulong lang ang iyong Ina, di nakapag aral ng koliheyo, kaya wag kang magalit sa iyong Ina, nagpapakahirap siya, di makauwi ang iyong Ina kasi panay advance sahod sa amo niya.
"Di ko mapigilan ang umiyak, diko alam hiyang hiya ako sa aking Ina, na nooy sinasabi ko mahalin niya mga alaga niya kasi sila ang kanyang mga Anak"
" Nakapagtrabaho ako sa isang banko ok naman ang sahod, pero d kakayanin kasi 2 kong kapatid ay koliheyo, may high school at elementary pa,
Naisip ko ang aking Ina na hindi parin umuwi,
" Biglang sumagi sa aking isip na mag abroad, diko pinaalam kay lola at sa aking Ina na nag apply ako
Sa awa naman natanggap ako,
Sabi ko sa aking Lola, ( Lola d ako makakauwi kasi na assign ako sa Maynila bilang supervisor) ganun din ang sinabi ko sa aking Ina di nila alam na lipad ko na sa bansang Dubai,
" Umabot ng 2 buwan sobrang namiss ko ang aking mga kapatid, lalo na sa aking ina na nasa bansang Dubai rin, hinanap ko ang adres ng pinagtratrabahuan niya,
Nahanap ko na " Doorbell" Biglang may sumagot " Alam ko boses ni Nanay,
"Nay ikaw ba yan, ako to si verna" biglang nawala binaba ang phone" may lumabas sa maliit na gate nakita ko ang aking Ina,
Subra na niyang tanda hinawakan ko ang kanyang mga k**ay, na halos lumabas na ang mga ugat,
" Bigla kong sinabi" Nanay umuwi kana sa atin, ako nalang ang magtratrabaho, umuwi kana (iyak ko na pagkasabi, ( Biglang tinawag ang aking Ina, ng amo nya, nagtanong kung sino,(I told you visitor or family are not allowed to go here(galit ang amo niya)
Sabi ko Madam im her daughter i miss my mother, ( Arabic, Diko na intindihan kasi bgo lng ako sabi ni Nanay magbayad daw siya ng utang 6,000 dirhams, yun ay advance ng aking Ina sa sahod niya at payagan na siyang umuwi ng Pinas,
" Tumawag ako sa mga katrabaho ko na uutang sa kanila, (nabuo ang 6k at umuwi na si Nanay,
"Sa ngayon, 4na taon na akong nagtratrabaho bilang OFW naintindihan ko na si Nanay kung bakit di siya makauwi uwi noon dahil sa pinipilit niya kaming patapusin ng pag aaral.
"Sa mga anak na nasa Pinas intindihin si Nanay o Tatay kung di man makauwi sa mahalagang okasyon.

18/07/2025

PABIGAT NA SI MAMA‼️‼️

Hello po admin, Moral Story.
Ako si Carlo, taga-Caloocan."

Bata pa ako noon, siguro mga 7 years old lang ako, nung una kong nakita kung paano nila pinalayas si Lola.
Sabi ni Mama, "Pabigat na si Mama, puro gastos lang! Wala nang silbi!"
Si Lola, tahimik lang. Nakayuko, hawak ang maliit na bag na punong-puno ng damit at gamot.
Hindi ko makakalimutan yung iyak niya. Yung tingin niya sa amin, puno ng lungkot at sakit.
Pero wala kaming magawa. Maliit pa kami noon, di pa namin kayang ipaglaban si Lola.
Pqinagpasa-pasa nila si Lola sa mga kapatid ni Mama. Pero lahat sila, parehong reklamo: "Wala na kaming pera, magastos si Mama, pabigat siya dito!" Hanggang sa nauwi si Lola sa kalsada.

Lumipas ang taon. Lumaki ako, pero hindi ko siya nakalimutan.

Kahit estudyante pa lang ako noon, sinubukan ko siyang hanapin. Araw-araw akong umiikot sa palengke, sa mga waiting shed, sa kalsada.
Hanggang isang araw, nakita ko siya. Nakahiga sa gilid ng kalsada, marumi, payat, at halos di na makalakad.

Yung Lola na dati kong kausap tuwing gabi, yung Lola na nagtuturo sa'kin magsulat, ngayon, halos di na makilala sarili niya.

Niyakap ko siya agad. Umiiyak ako, siya rin.
“Carlo… apo…” mahina niyang sabi habang nanginginig ang k**ay niya.

Inuwi ko siya. Pinagluto ko. Nilinisan. Pinatulog sa k**a ko mismo.

At mula noon, hindi na ako bumalik sa school. Nag-decide ako magtrabaho kahit anong klase — construction, kargador, delivery — para may panggastos kay Lola. Para hindi na siya paalisin ni Mama.

Masakit? Oo. Pero mas masakit kung pababayaan ko siya ulit.
Dahil sa huli, siya lang naman ang nagturo sa'kin ng totoong pagmamahal.

"Ang matatanda, hindi pabigat. Sila ang dahilan kung bakit tayo nandito. Hindi nila kailangan ng malaking bahay o maraming pera — kailangan lang nila ay pagmamahal at respeto."

17/07/2025

UP GRADUATE GIVES HEARTFELT SPEECH -

“Sana Hindi N’yo Na Lang Ako Pinanganak”
(A Graduation Speech That Shook the Nation)

In a society that romanticizes resilience but often overlooks the pain that fuels it, the graduation post of Jaynard, a Magna Cum Laude Chemical Engineering graduate from the University of the Philippines Los Baños.was not just a story. It was a mirror. A cry. A plea for understanding.

"Sana hindi n’yo na lang ako pinanganak."

It is a sentence that cuts deep, not just for parents, but for anyone who has ever questioned their place in this world. Jaynard’s post didn’t go viral because it was sensational. It resonated because it was real.

•Growing Up with Dreams Bigger Than Circumstances
Jaynard grew up in a home filled with love but void of luxury, comfort, or even stability. His parents were hardworking, his father juggling every job he could find and his mother taking on multiple roles just to put food on the table. Yet, love does not erase hunger. It does not pay tuition. It cannot silence the questions a young mind asks when it sees his peers eating full meals while he and his brother split a single egg, fighting silently over who got the yolk.

He excelled in school, not because it was easy, but because it was the only way out. He believed in education the way some people believe in miracles. But hope is heavy when it’s carried alone.

The sadness in his words is not rooted in hate or ingratitude, but in exhaustion. In the relentless burden of being the family’s hope. Of constantly sacrificing one’s own desires just to survive just to make meaning of the suffering.

•When Childhood is a Battlefield
At only 11, Jaynard had his first taste of deep emotional despair. A simple request to ride with his friends during a local fiesta was denied due to lack of money. A child’s innocent wish turned into a bitter reminder of poverty’s grip. It wasn’t just about the ride; it was about being reminded, again, that they didn’t have enough. That he didn’t have enough.

That night, he uttered it for the first time: “Sana hindi n’yo na lang ako pinanganak.”

To some, this may sound ungrateful. But to those who have known poverty intimately, it’s not about blaming your parents. It’s about the heartbreak of knowing they’ve given everything, and still, it’s not enough.

•Even in College: Hunger, Guilt, and a Heavy Crown
Fast forward to UP scholarships, stipends, and a title: “Iskolar ng Bayan.” But while he bore that title with pride, he also bore the weight of unpaid debts, of siblings still in need, of bills piling up. His allowance, instead of covering his daily needs, was sent home. His stomach empty, his mind tired, he whispered those painful words again.

In those moments, he didn’t hate his parents, he hurt for them. He grieved not only for his own struggles, but for the dreams his parents never got to chase. What if his father had become the engineer? What if his mother, brilliant and ambitious, had finished college and become a professional?

“Don’t Let Your Child Be Like Me.”
This wasn’t a message of bitterness. It was a warning.

“Parenthood isn’t just about love,” Jaynard stressed. “It’s about readiness.”

He wasn’t condemning his parents. He was confronting a cycle, a system where people bring life into the world out of pressure, tradition, or accident, without the resources to truly nurture it. Where poverty births more poverty. Where children grow up carrying not just their own burdens, but the dreams and debts of the generation before them.

•To future parents, he had a powerful message: Think. Wait. Prepare. Don’t have a child simply because “it’s time” or “everyone else does.” Ask: Can I give them a life where they don’t have to choose between eating and studying? Where they don’t have to feel guilty for existing?

•And Yet, Love Endures
Despite the pain, Jaynard never stopped loving his parents. His story is filled with longing for a better life, not just for himself but for them. When his mother responded publicly, affirming her love and pride for her son, it was a full-circle moment.

She had no regrets. Her child, despite the odds, had become someone extraordinary. And that, perhaps, was worth everything.

•To the Silent Fighters: You Are Not Alone
To every student who skipped meals to buy school supplies. To every eldest child who became second parent. To every dreamer forced to grow up too soon:

Your pain is valid. Your journey is hard. But you are not alone.

As Jaynard said, “Living in poverty is no joke. But let’s not lose hope.”

Let us dream of a world where no child has to justify their birth. Where being born poor doesn’t mean being born doomed. Let us break the cycle, through compassion, through accountability, through readiness.

So that one day, no child will ever have to say,
“Sana hindi n’yo na lang ako pinanganak.”

And instead say,
“Salamat, dahil kahit mahirap, hindi ninyo ako pinabayaan.”

May this story spark not just empathy, but action. Toward a future where every child is a choice, a blessing, and a promise fulfilled.

-GalawangFrancisco

•In Photo: Jaynard, a Magna Cum Laude Chemical Engineering graduate from the University of the Philippines Los Baños

17/07/2025

I got over 1,000 reactions on my posts last week! Thanks everyone for your support! 🎉

17/07/2025

Big shout out to my newest top fans! 💎 Shaun Matulin, Mendoza Suzanne

Drop a comment to welcome them to our community,

17/07/2025

Shout out to my newest followers! Excited to have you onboard! Abe Jane C. Deleon, Ariel Prio