16/09/2025
#സൗഹൃദം
ബാൽക്കണിയിൽ ചാറ്റൽമഴ നനഞ്ഞ് അവൻ ഇരുന്നു. കൈയ്യിലൊരു പഴയ ഫോൺ. ഗ്യാലറി തുറന്നു, നിറം മങ്ങിയൊരു ഗ്രൂപ്പ് ഫോട്ടോ. 'ഓൾഡ് ഗ്യാങ്' എന്ന് പേരിട്ട വാട്‌സ്ആപ്പ് ഗ്രൂപ്പ്. പേര് പോലും ഒരു പഴങ്കഥ പോലെ തോന്നി.
അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഓരോ മുഖത്തിലും തങ്ങിനിന്നു. ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങൾ, തമാശ പറയുന്ന കണ്ണുകൾ... ഓർമ്മകൾ ഒരു നനഞ്ഞ തുണികൊണ്ട് തുടച്ചെടുക്കുന്നത് പോലെ അവനറിഞ്ഞു. എത്രയോ കാലമായി അവർ പരസ്പരം വിളിച്ചിട്ട്.
ഓർമ്മകളിൽ നിന്ന് പുറത്തുകടന്ന് അവൻ സ്വയം ചോദിച്ചു. "അവൻ വിളിക്കാറില്ല."
ഉണ്ട, രവി, നവാബ്... അങ്ങനെ ഓരോരുത്തരുടെയും പേരുകൾ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു.
"അവനും വിളിക്കാറില്ല."
അവസാനമായി എപ്പോഴാണ് അവന് ഒരു ഫോൺ കോൾ പ്രതീക്ഷിച്ചതെന്ന് അവനോർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഒരു കോൾ പോലും വരാത്തതിലുള്ള ഒരു നേരിയ വേദന അവന്റെ ഉള്ളിൽ പതിഞ്ഞുകിടന്നിരുന്നു.
"അവരാരും വിളിക്കാറില്ല."
എല്ലാവരും അവരവരുടെ ലോകങ്ങളിലേക്ക് പോയി, തിരക്കുകളിലേക്ക് മാഞ്ഞു. അതവന് അറിയാമായിരുന്നു. പക്ഷേ എവിടെയോ ഒരു പ്രതീക്ഷ, ഒരു വിളി... അത് മാത്രം അവനെ വിട്ടുപോയില്ല.
പെട്ടെന്ന്, ആ പഴയ ഫോട്ടോയിലെ അവന്റെ ചിരിക്കുന്ന മുഖം അവനോട് ചോദിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി:
"അപ്പൊ നീയോ?"
ഒരു നിമിഷം അവൻ തളർന്നു. അവൻ വിളിക്കാത്തത് കൊണ്ടാണ് അവർ വിളിക്കാത്തത്. അങ്ങനെയല്ലേ?
പക്ഷേ അവന്റെ മനസ്സ് ഒരു മരവിച്ച കടൽ പോലെ ശൂന്യമായി. വിളിക്കാൻ അവന്റെ കൈകൾ ഉയർന്നെങ്കിലും വിരലുകൾക്ക് ഒരു ചലനവുമില്ല. ഒരു കാരണവും പറയാൻ അവനായില്ല. പിന്നെ അവൻ നിശബ്ദമായി പിറുപിറുത്തു.
"അതിന്‌ ഞാനില്ലല്ലോ."
അവന് അവനെത്തന്നെ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഒരു കാലത്ത് അവരെല്ലാമായിരുന്ന അവൻ ഇന്ന് എവിടെയാണ്? ആരാണ് അവൻ? ഒരുപാട് നാളുകൾക്ക് മുൻപ് എല്ലാത്തിനും മുന്നിൽ നിന്ന് നയിച്ചിരുന്ന, ചിരിച്ചിരുന്ന, അവരെല്ലാം ചേർന്നുണ്ടായിരുന്ന ആ 'ഞാൻ' ഇന്നെവിടെ?
മഴത്തുള്ളികൾ അവന്റെ കണ്ണുനീരിനോട് കലർന്നു. അവൻ സ്വയം ഉത്തരം കണ്ടെത്തി.
"ഞാൻ.. ഞാൻ എന്നേ മരിച്ചില്ലേ..."
ആ സൗഹൃദങ്ങൾ അവസാനിച്ചത് അവർ വിളിക്കാത്തതുകൊണ്ടല്ല. അവർക്ക് മുൻപേ അവനിലെ അവൻ മരിച്ചുപോയതുകൊണ്ടാണ്. അന്ന് മരവിച്ചുപോയ ആ സൗഹൃദങ്ങളോടൊപ്പം അവനും എന്നെന്നേക്കുമായി മരിച്ചുപോയിരുന്നു.
©️J4Media
