12/11/2024
ইজৰাইল-পেলেষ্টাইনী সংঘাতৰ প্ৰেক্ষাপটত পেলেষ্টাইনী নেতৃত্ব আৰু পেলেষ্টাইনী ৰাইজে দীৰ্ঘদিনীয়া দাবী কৰি আহিছে।
১৯৬৭ চনৰ সীমান্তৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি পেলেষ্টাইন ৰাষ্ট্ৰ স্থাপন কৰাৰ দাবী কৰি আহিছে।
১৯৬৭ চনত ছয়দিনীয়া যুদ্ধৰ পূৰ্বে থকা সীমান্তৰ হিচাপত এখন সাৰ্বভৌম পেলেষ্টাইন ৰাষ্ট্ৰ গঠনৰ কথা কোৱা হৈছে।সেই যুদ্ধৰ সময়ত ইজৰাইলে পশ্চিম পাৰ (পূব জেৰুজালেমকে ধৰি), গাজা ষ্ট্ৰিপ, চিনাই উপদ্বীপ আৰু গোলান দখল কৰিছিল । ১৯৬৭ চনৰ সীমান্ত (সততে "সেউজ ৰেখা" বুলি কোৱা হয়) আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় সমাজে পেলেষ্টাইন ৰাষ্ট্ৰ গঠনৰ আলোচনাৰ ভিত্তি ৰেখা হিচাপে বহুলভাৱে স্বীকৃতি দিয়ে। পেলেষ্টাইন কৰ্তৃপক্ষ আৰু ৰাষ্ট্ৰসংঘকে ধৰি বহু আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় নেতাই দুখন ৰাষ্ট্ৰৰ সমাধানৰ ধাৰণাক সমৰ্থন কৰিছে য’ত ইজৰাইল আৰু এখন সাৰ্বভৌম পেলেষ্টাইন ৰাষ্ট্ৰই শান্তিপূৰ্ণভাৱে কাষে কাষে সহাৱস্থান কৰে।
জেৰুজালেম ইজৰাইলী আৰু পেলেষ্টাইনী উভয়ৰে বাবে উল্লেখযোগ্য ধৰ্মীয়, ঐতিহাসিক আৰু ৰাজনৈতিক গুৰুত্বৰ গভীৰ প্ৰতিদ্বন্দ্বিতামূলক চহৰ। ১৯৬৭ চনত ইজৰাইলে দখল কৰা আৰু পিছলৈ নিজৰ অধীনত অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছে (আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় পৰ্যায়ত স্বীকৃতি নোপোৱা পদক্ষেপ) পূব জেৰুজালেমক পেলেষ্টাইনীসকলে তেওঁলোকৰ ভৱিষ্যত ৰাষ্ট্ৰৰ ৰাজধানী হিচাপে কল্পনা কৰে। আনহাতে ইজৰাইলে সমগ্ৰ জেৰুজালেম চহৰখনক নিজৰ "চিৰন্তন আৰু অবিভক্ত ৰাজধানী" বুলি গণ্য কৰে। এই পাৰ্থক্য শান্তি প্ৰক্ৰিয়াৰ অন্যতম প্ৰত্যাহ্বানমূলক বিষয় হৈ আহিছে।
শৰণাৰ্থীৰ ঘূৰি অহাৰ অধিকাৰ:
১৯৪৮ চনৰ আৰব-ইজৰাইল যুদ্ধৰ সময়ত স্থানচ্যুত বা পলায়ন কৰা পেলেষ্টাইনী শৰণাৰ্থীসকলক (আৰু তেওঁলোকৰ বংশধৰসকলক) বৰ্তমানৰ ইজৰাইলত থকা নিজৰ মূল ঘৰলৈ উভতি যাবলৈ দিয়াৰ কথা কোৱা হৈছে।
এই বিষয়টো অতি স্পৰ্শকাতৰ, কিয়নো ইজৰাইলে আশংকা কৰিছে যে বৃহৎ পৰিমাণৰ শৰণাৰ্থী ঘূৰি আহিলে ইয়াৰ জনগাঁথনিগত ভাৰসাম্য সলনি হ’ব আৰু ইহুদী ৰাষ্ট্ৰ হিচাপে নিজৰ পৰিচয়ৰ প্ৰতি ভাবুকি আহিব। বৰঞ্চ ইজৰাইললৈ ঘূৰি অহাৰ সম্পূৰ্ণ অধিকাৰ দিয়াৰ পৰিৱৰ্তে ইজৰাইলৰ নেতাসকলে ভৱিষ্যতৰ পেলেষ্টাইন ৰাষ্ট্ৰ বা তৃতীয় দেশত থকা সকলক ক্ষতিপূৰণ দিয়াৰ কথা কৈছে।
এই লক্ষ্যত উপনীত হোৱাৰ প্ৰত্যাহ্বানসমূহ:
ইজৰাইলৰ উদ্বেগ: ইজৰাইলে বিশেষকৈ ১৯৬৭ চনৰ যুদ্ধৰ আগৰ সীমান্তৰ সম্পৰ্কত নিৰাপত্তাজনিত উদ্বেগৰ উদাহৰণ দাঙি ধৰে, যিটো তেওঁলোকে সামৰিকভাৱে সুৰক্ষাহীন বুলি গণ্য কৰে। জেৰুজালেমক বিভাজিত কৰি শৰণাৰ্থীক বৃহৎ পৰিসৰত ঘূৰি অহাৰ অনুমতি দিয়াৰ ক্ষেত্ৰতো যথেষ্ট প্ৰতিৰোধৰ সৃষ্টি হৈছে।
সহমতৰ অভাৱ: পেলেষ্টাইন আৰু ইজৰাইলী উভয় সমাজৰ ভিতৰত ৰাজনৈতিক বিভাজন আছে। কিছুমান ফৈদে আপোচৰ বিৰোধিতা কৰে, যাৰ ফলত আলোচনা কঠিন হৈ পৰে। তদুপৰি আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় সমাজৰ বেছিভাগেই অবৈধ বুলি গণ্য কৰা পশ্চিম পাৰত ইজৰাইলী বসতিসমূহে ভূখণ্ডৰ প্ৰশ্নটোক জটিল কৰি তুলিছে।
আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় গতিশীলতা: বহু দেশেই ১৯৬৭ চনৰ সীমান্তৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি দুখন ৰাষ্ট্ৰৰ সমাধানক সমৰ্থন কৰিলেও সংঘাতৰ গতিশীলতাক প্ৰভাৱিত কৰা শক্তিশালী আঞ্চলিক আৰু বিশ্বব্যাপী নেতাও আছে। উদাহৰণস্বৰূপে, আমেৰিকা ঐতিহাসিকভাৱে এটা মূল মধ্যস্থতাকাৰী আছিল যদিও ইজৰাইলৰ প্ৰতি অনুভূত পক্ষপাতিত্বৰ বাবে সমালোচনাৰ সন্মুখীন হৈছে।
আগুৱাই যোৱাৰ সম্ভাৱ্য পথ:
এটা বিস্তৃত আৰু বহনক্ষম শান্তি চুক্তিৰ বাবে নিম্নোক্ত বিষয়সমূহৰ প্ৰয়োজন হ’ব:
শান্তিপূৰ্ণভাৱে অস্তিত্ব ৰক্ষাৰ দুয়োখন ৰাষ্ট্ৰৰ অধিকাৰৰ পাৰস্পৰিক স্বীকৃতি।
জেৰুজালেমৰ মৰ্যাদাৰ ওপৰত আলোচনামূলক নিষ্পত্তি যিয়ে দুয়োপক্ষৰ দাবীক সম্বোধন কৰে।
ইজৰাইলৰ জনগাঁথনিগত উদ্বেগৰ সৈতে তেওঁলোকৰ অধিকাৰৰ মাজত ভাৰসাম্য ৰক্ষা কৰি পেলেষ্টাইনী শৰণাৰ্থীসকলৰ বাবে এক ন্যায্য সংকল্প।
শেষত যিকোনো কাৰ্য্যকৰী সমাধানৰ বাবে ইজৰাইলী আৰু পেলেষ্টাইনী উভয়ৰে পৰা উল্লেখযোগ্য আপোচ আৰু শক্তিশালী ৰাজনৈতিক ইচ্ছাশক্তিৰ লগতে আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় সম্প্ৰদায়ৰ সমৰ্থনৰ প্ৰয়োজন হ’ব।
