21/05/2025
నిర్ణయం
- సాయి గౌతమ్‌
#18 18/5/2025
‘‘చిన్నీ, నాన్న ఇంటికి వచ్చేశారే. బాగానే ఉన్నారు. నువ్వేం కంగారు పడకు. సెలవు చూసుకుని ఒకరోజు మీ ఆయనతో కలిసి రా’’ సుగుణ పిన్ని ఫోన్లో చెప్తున్న మాట వింటూనే నేను గాలిలో తేలిపోయాను.
‘‘నిజంగానా? ఏదీ ఒకసారి ఫోన్‌ ఇవ్వు, మాట్లాడతాను’’ ఆతృతగా అడిగాను.
‘‘ఇప్పుడే టాబ్లెట్‌ వేసుకుని పడుకున్నారు. బాగా అలిసిపోయారే, లేచాక చేయిస్తాలే’’ అని ఫోన్‌ పెట్టేసింది.
ఈ లోకంలో నాకంటూ అత్యంత ప్రియమైన వ్యక్తి నాన్నే. ఆయన తర్వాతే మావారైనా, నా కొడుకు అయినా. వారంక్రితం వద్దన్నా వినకుండా ఎవరో తెలిసిన ట్రావెల్స్‌ వారని చెప్పి ఒంటరిగా కేదారనాథ్‌ యాత్రకి వెళ్ళారు. మొదటి రెండు రోజులు ఫోన్లో మాట్లాడి క్షేమమే అని చెప్పారు.
ఏమైందో తెలియదు, ఆ తర్వాత నుండి ఫోనే లేదు. కంగారుపడి ఆ ట్రావెల్స్‌ వాళ్ళని కనుక్కుంటే- వాళ్ళు వెళ్తున్న బస్సు ఏదో లోయలో పడిపోయిందనీ ఎవరి జాడా తెలియలేదనీ చెప్పారు.
నేను పడిన టెన్షన్, బాధా వర్ణనాతీతం. స్వయంగా వెళ్ళి- నాన్నకి ఏమైందో ఎక్కడ ఉన్నారో తెలుసుకోవాలని ఎంతో ప్రయత్నించాను. కానీ అంత దూరం ఒక్కదానివే ఎలా వెళ్తావని మావారూ అత్తగారూ ఆపేశారు.
నేను ఒక్కదాన్నీ వెళ్ళలేననుకుంటే ఆయన నాతో రావొచ్చుగా. ‘వెతుకుతూనే ఉన్నారుగా... దొరుకుతారు లే. వెళ్ళి మటుకు చేసేదేంటీ?’ అన్నారు తప్ప కదల్లేదు. అప్పటి నుండీ నా మనసు అక్కడే ఉంది. ఆఫీసుకి వెళ్తున్నా, పని చేస్తున్నా, ఎవరితో మాట్లాడుతున్నా అదే ఆలోచన. నిద్ర కూడా లేదు.
ఇదిగో, మళ్ళీ ఈరోజు పక్కింటి సుగుణ పిన్ని ఫోన్‌ చేసి ‘నాన్న వచ్చారు’ అని చెప్పాకే నా మనసుకి సాంత్వన దొరికింది.
అర్జెంట్‌గా ఈ వార్త మావారికీ అత్తగారికీ కూడా చెప్పేశాను. ఊహించినంత మార్పు ఏమీ వాళ్ళ మొహాల్లో కనపడలేదు. ‘ఆయన కనపడినా లేకపోయినా మాకు వచ్చే తేడా పెద్దగా ఏం లేదు’ అని వాళ్ళ హావభావాలు చెప్తున్నాయి. ఇవాళ సోమవారం. సెలవంటే శనివారం వరకూ ఆగాలి. పోనీ లీవ్‌ తీసుకుందామంటే ఇంకో ఇద్దరు సెలవులో ఉన్నారు. దాంతో తప్పనిసరై నా మనసుని అప్పటి వరకూ ఆపి, ఊరు వెళ్ళడానికి వారాంతం కోసం ఎదురు చూశాను. శుక్రవారమే చెప్పాను ‘రేపు ఊరు వెళ్ళి నాన్నని చూడాలి’ అని. ఆయన ఏదో ఆలోచిస్తూ ‘సరే’ అన్నా, వెళ్ళే టైమ్‌కి మటుకు, ‘మా ఫ్రెండ్‌ అమెరికా నుండి వచ్చాడు, నువ్వు వెళ్ళి చూసి వచ్చేయ్‌’ అన్నారు. అసలు మా నాన్న అంటే లెక్కే లేదు ఈయనకి. పెద్దాయన- అంత పెద్ద ప్రమాదం తప్పించుకుని వస్తే కనీసం చూడటానికి రావడం కూడా కష్టమైపోతోంది. అదేమంత దూరం... బస్సు ఎక్కి కూర్చుంటే, నాలుగు గంటల్లో నాన్న దగ్గర ఉంటాం.
ఈయనతో వాదించి లాభం లేదని నేనే పిల్లాడిని తీసుకుని బయలుదేరి వెళ్ళాను. దారంతా నాన్న గురించి ఆలోచనలే.
అమ్మ లేకపోయినా... ఎంతో చక్కగా ఇంటినీ నన్నూ చూసుకున్నారు. మరో పెళ్ళి చేసుకొమ్మని ఎంతమంది చెప్పినా వినకుండా ఒంటరిగా ఉండిపోయారు. నన్ను అల్లారుముద్దుగా పెంచారు. చక్కగా చదివించారు. ఇంత బాగా చూసుకున్న నాన్న అంటే ప్రేమ ఉండదా మరి?
నా పెళ్ళి కోసం చెప్పులు అరిగేలా తిరిగారు. తెలిసిన వాళ్ళ సంబంధం అని తెచ్చి పెళ్ళి చేశారు. పెళ్ళి ఖర్చులకి ఇల్లు తాకట్టు పెట్టమనీ అమ్మేయమనీ అందరూ సలహాలు ఇచ్చారు. కానీ ఆ ఇంటిని ముట్టుకునేదే లేదని చెప్పేశారు నాన్న.
అమ్మా నాన్నా ఎన్నో రాత్రుళ్ళు తిండి కూడా తినకుండా, కష్టాలకి ఓర్చి, ఒక్కో ఇటుకా పేర్చి కట్టిన ఇల్లు అది. దాన్ని ఎప్పుడూ నాన్న ఇల్లులా చూడలేదు. అది తన ఆరో ప్రాణం అనే అనుకునేవారు. అమ్మ గాజుల చప్పుడూ పట్టీల అలికిడీ ఇంకా ఆ ఇంట్లో ఆయనకి వినిపిస్తూనే ఉంటాయి.
అందుకే పెళ్ళికి ఓ పాత స్థలం అమ్మేశారు... అది అలాగే ఉంచితే ఫ్యూచర్‌లో మంచి ధర వస్తుందని తెలిసినా కూడా.
⚛ ⚛ ⚛
ఇంటికి వెళ్ళేసరికి ఒంటి గంట అయ్యింది. గేట్‌ తీస్తూనే పరుగెత్తుకుని వెళ్ళి గభాలున నాన్నని పట్టుకుని ఏడ్చేశాను. నాకు ఫోన్లో చెప్పలేదుగానీ, చేతికీ కాలికీ దెబ్బలు బాగానే తగిలాయి. కట్లు కట్టారు.
‘‘ఊరుకో తల్లీ, బాగానే ఉన్నా కదా’’ అని సముదాయించారు కానీ, ఆయనకీ నన్ను చూస్తే ఏడుపు వచ్చేస్తోంది.
‘‘ఇంకెప్పుడూ ఒక్కరే వెళ్ళకండి నాన్నా. నాకు చాలా కంగారుగా ఉంటుంది.’’
‘‘పిచ్చితల్లీ, పోవాలని రాసిపెట్టి ఉంటే ఎవరూ ఆపలేరు’’ అని వేదాంతం చెప్తున్నారు.
మా రెండేళ్ళ అబ్బాయికి ఏం అర్థంకాక బిక్కుబిక్కుమంటూ చూస్తున్నాడు.
ఆ పూట సుగుణ పిన్ని పంపించిన కూరా పులుసూ కలుపుకుని అన్నం తిన్నాక, మా బాబుని పడుకోబెట్టి, వాలు కుర్చీలో నాన్న కూర్చుంటే, నేను నేల మీద కూర్చుని ఆయన ఒళ్ళో తల పెట్టుకున్నా. ఇదెప్పటి నుండో నాకు అలవాటు.
‘‘అవును నాన్నా, అసలేమయింది?
బస్సు లోయలో పడిపోయిందా?’’ నెమ్మదిగా అడిగాను.
‘‘అవునమ్మా. నాతోపాటు ఓ ఇరవై మంది ఉన్నారు ఆ బస్సులో. హరిద్వార్‌లో బాగానే మొదలైంది. కానీ మధ్యలోనే ఈ ప్రమాదం. లోయలో పడ్డ మాకు ఏం అర్థం కాలేదు. కొంతమంది- ఆ దెబ్బలకి అక్కడే ప్రాణం విడిచారు.
నా పరిస్థితీ అదేననిపించి ఆశలన్నీ వదిలేసుకున్నా. సరిగ్గా అప్పుడే ఒక చేయి నాకు ఆసరా ఇచ్చి పైకి లాగింది.
తర్వాత ఏమైందో తెలియదు. కళ్ళు తెరిచి చూస్తే హాస్పిటల్లో ఉన్నా.
మాతోపాటు వచ్చిన ఒక అబ్బాయి నన్ను కాపాడాడు అని ఎవరో చెప్పారు. కానీ కృతజ్ఞతలు చెప్పుకోడానికి అతని గురించి ఏం తెలియదు- స్పృహ తప్పే ముందు అతని చేతి మీద చూసిన శివుడి పచ్చబొట్టు తప్ప. ఆ శివుడే నన్ను కాపాడాడు అని ఆ క్షణం నాకు తోచింది’’ అంటూ ఆయన అనుభవం చెప్తుంటే ఒళ్ళు గగుర్పొడిచింది.
నాన్న అంత పెద్ద ప్రమాదాన్ని తప్పించుకుని రావడం నిజంగా దేవుడి వరం. ఆ శివుడికి శతకోటి ప్రణామాలు చేసుకున్నా.
ఆ రోజు ఉండి, మర్నాడు సాయంత్రం బస్సు ఎక్కి ఇంటికి తిరిగి వచ్చేశాను.
మళ్ళీ యథావిధిగా పనులన్నీ అయిపోతున్నాయి. ఈ హడావుడిలో- నాన్నకి ఫోన్‌ చేయడం కూడా కుదరట్లేదు. రెండు నెలలు పోయాక ఒక రోజు నాన్న ఫోన్‌ చేశారు.
‘‘అమ్మలూ, ఓసారి ఇంటికి వస్తావా ఈ ఆదివారం. కొంచెం మాట్లాడాలి’’ అన్నారు.
నాన్న ఊరికే రమ్మనరు. పైగా కాస్త ఉదాసీనంగా వినపడింది ఆయన మాట. ‘‘వస్తాను’’ అని చెప్పి పెట్టేశాను.
ఈసారైనా నాన్నని పలకరించడానికి రమ్మని ఆయన్ని అడిగాను.
‘‘వారమంతా కష్టపడితే దొరికేదే ఒక్క ఆదివారం. ఆ రోజు కూడా ఇలా ఊర్లు తిరగలేను. నువ్వెళ్ళిరా’’ అని చెప్పేశారు.
అవును, ఫ్రెండ్స్‌తో తిరగడానికి ఎక్కడి నుండైనా ఓపిక వచ్చేస్తుంది.
ఓ ముసలాయన్ని చూడాలంటే ఆ శక్తి ఎవరిస్తారు పాపం. అడగడం వేస్ట్‌- అనుకుని నేనే బయల్దేరి వెళ్ళాను.
ఈసారి ఇల్లూ, నాన్న కళ్ళూ కాస్త ప్రకాశవంతంగా కనిపిస్తున్నాయి. నాన్నే కాకుండా మరో అబ్బాయి కూడా ఉన్నాడు. పాతికేళ్ళు ఉంటాయి. ఎవరని అడగకముందే నాన్న చెప్పేశారు.
‘‘అమ్మలూ, నేను చెప్పలేదా నన్ను ప్రమాదం నుండి కాపాడాడు అని. అది ఈ అబ్బాయే. మొన్న చెకప్‌ కోసం సిటీకి వెళ్తే, హాస్పిటల్లో కనిపించాడు. తనే గుర్తుపట్టి చెప్పాడు సంగతి, ఆ చేతి మీద పచ్చబొట్టు చూసి మళ్ళీ ఆ శివుడే మా ఇద్దరినీ కలిపాడు అనిపించింది.’’
నాన్న కళ్ళలో వెలుగు. నేను ఆ అబ్బాయిని పలకరించాను. పేరు శివరాం అట. బాగా పేద కుటుంబం. చదువుకున్నా సరైన పని దొరక్క ఓ ముసలాయనకి కేర్‌టేకర్‌గా ఉంటున్నాడు. ఆయనతోపాటు కేదారనాథ్‌ వెళ్ళినప్పుడే నాన్నని కాపాడాడు. పాపం ఆ ముసలాయన చనిపోయారట. ఇక అక్కడ కూడా పని లేకపోయింది.
నేను అతడిని గమనిస్తున్నా. ఆ కళ్ళల్లో నిజాయతీ, బాధ్యతలూ భవిష్యత్తు గురించిన భయం కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తున్నాయి. ఊరిలో ఉన్న తల్లికీ చెల్లికీ నెలనెలా డబ్బులు ఎలా పంపాలో అన్న దిగులేమో అనిపించింది.
ఇది ఇలా ఉండగా, నాన్న ఆ రాత్రే తన నిర్ణయం నాతో చెప్పారు.
‘‘అమ్మలూ, ఇంటిని అమ్మేయాలి అనుకుంటున్నా.’’
ఆ వార్త ఒక పిడుగులా నా చెవిన పడింది.
‘‘ఏంటి నాన్నా మీరు అంటున్నది?
ఇల్లు అమ్మేస్తారా? ఇప్పుడు అంత కష్టం ఏమొచ్చింది? నెలనెలా పెన్షన్‌ వస్తూనే ఉంది కదా’’ తెలియకుండానే నా నోటి నుండి ఆ మాటలు వచ్చేశాయి.
‘‘నా కోసం కాదమ్మా... శివరాం కోసం. ఇవాళ నేను ఇలా కూర్చుని మాట్లాడుతున్నానంటే దానికి కారణం అతనేగా. అతని పరిస్థితి ఏం బాలేదు. ఇల్లు అమ్మేసి వచ్చిన డబ్బు తనకి ఇస్తే ఏదో చిన్న వ్యాపారం పెట్టుకుంటాడు. అతడి కుటుంబమూ బాగుంటుంది’’ నాన్న
ఆయన ఆలోచన చెప్పారు.
నేనేం మాట్లాడలేకపోయాను.
ఇంటికి వచ్చాక కూడా అదే ఆలోచించాను. మావారికి చెప్తే అంతెత్తున లేచారు. మా అత్తగారి సంగతి సరేసరి. ‘‘మీ నాన్నకి ఏమైనా పిచ్చా? ఎవడో ముక్కూమొహం తెలియని వాడి కోసం ఇల్లు అమ్మేస్తారా? అంతగా కావాలంటే ఎంతో కొంత డబ్బు ఇవ్వాలిగానీ’’ అన్నారు మా అత్తగారు కోపంగా.
‘‘మీ నాన్న పోతే తలకొరివి పెట్టేది అల్లుడిగా నేను. వాడెవడో కాదు.
అది గుర్తుపెట్టుకుని మసలుకొమ్మను మీ నాన్నని’’ విసురుగా అనేసి వెళ్ళిపోయారు ఆయన.
అసలు ఈ మనుషులు ఎంత స్వార్థంగా మాట్లాడుతున్నారు? చచ్చిపోయాక చేయాల్సిన కర్మకాండ కోసం ఇతను చెప్పేది మా నాన్న జీవితాంతం వినాలా? మా నాన్న స్వార్జితాన్ని ఎలా ఖర్చు పెట్టుకోవాలన్నది మా అత్తగారు శాసించడమా? ఇదెక్కడి న్యాయం? నాన్న అంత ప్రమాదం నుండి బయటపడితే కనీసం చూడటానికి కూడా సుముఖత చూపని వీళ్ళు- మా నాన్న ఆస్తి మీద మటుకు హక్కు చూపిస్తున్నారు.
ఈ విషయంలో- నాన్నతో నేను మావాళ్ళ అభిప్రాయాలు చెప్పదల్చుకోలేదు. నేను సంపాదించినదాని మీద మాత్రమే నాకు హక్కు ఉంటుంది. ఆ ఇల్లు ఆయన స్వార్జితం. ఆయన ఎలాగైనా ఖర్చు పెట్టుకోవచ్చు- ఇదే నా అభిప్రాయం.
కొద్ది రోజుల్లోనే నాన్న అనుకున్నట్టుగానే ఆ ఇంటిని మంచి ధరకే అమ్మేశారు. అందులో సగం శివరాం వ్యాపారానికి పెట్టుబడిగా ఇచ్చారు. మిగిలినది మా బాబు పేరున ఫిక్స్‌డ్‌ డిపాజిట్‌ చేశారు. ఆ బ్యాంక్‌ కాగితాలు ఇవ్వడానికి మా ఇంటికి వచ్చినప్పుడు మావాళ్ళు ముభావంగా మాట్లాడటం ఆయన దృష్టిని దాటిపోలేదు.
ఇంతా చేసిన నాన్న ఆయనకంటూ ఏం ఉంచుకోలేదు. ఆ పెన్షన్‌ డబ్బులతోనే ఓల్డేజ్‌ హోమ్‌లో చేరిపోయారు. నాకు నాన్నని దగ్గరుండి చూసుకోవాలనిపించినా అటు నాన్నగానీ ఇటు మా వాళ్ళుగానీ అందుకు ఒప్పుకోలేదు.
కానీ తరచూ నేను నాన్నని చూడటానికి బాబును తీసుకుని వెళ్తుండేదాన్ని. తనకి అక్కడ ఏ లోటూ లేదని నాతో చెప్పడం ఇప్పటికీ గుర్తే. అదే వయసున్నవాళ్ళు ఎందరితోనో ఆయన ఆప్యాయంగా కలిసిపోయి నవ్వుతూ ఉండటం నాకూ ఎంతో సంతోషాన్ని ఇచ్చింది. శివరాం గురించి మటుకు లీలగానైనా చెప్పడం నాకు గుర్తులేదు.
ఐదేళ్ళ తర్వాత- ఒక రోజు నేను ఆఫీసులో పనిచేసుకుంటుండగా ఫోన్‌ వచ్చింది- మధ్యాహ్నం భోజనం అయ్యాక నడుం వాల్చిన నాన్న నిద్రలోనే పోయారని. వెంటనే అక్కడికి వెళ్ళాం.
నాన్న- చివరి క్షణం వరకూ తృప్తిగా బ్రతికి, ఏ అనారోగ్యం లేకుండా కన్ను మూయడం నాకు కాస్త మనశ్శాంతిని ఇచ్చింది. మావారు కూడా మొండి చేయకుండా, పాత సంగతులు మరచి కర్మకాండలన్నీ జరిపించారు.
ఇంత జరిగినా, ఆ శివరాం జాడ లేదు. అతి మంచితనం ఇంత చెడ్డదా? ఇంట్లో వాళ్ళని కూడా కాదని ఆ అబ్బాయిని నమ్మి అంత డబ్బు ఇస్తే కనీసం చూడటానికైనా రాలేదని అతడిని తిట్టుకున్నా.
⚛ ⚛ ⚛
కాలం గిర్రున తిరిగింది. మా అబ్బాయి చదువు పూర్తయ్యి, క్యాంపస్‌ ఇంటర్వ్యూలో ఉద్యోగం వచ్చినా, అది కాదని ఉన్న డబ్బు పెట్టీ, అప్పు తెచ్చీ ఫ్రెండ్‌తో కలిసి ఒక స్టార్టప్‌ పెట్టాడు. ఒక్కడే అబ్బాయి కావడంతో మేము కూడా కాదనలేకపోయాం.
ఏదో చేయాలని ఆరాటమేగానీ మా వాడికి ఓపిక ఉండదు, బద్ధకం ఎక్కువ. అందుకే ఏడాదికే ఆ ఫ్రెండ్‌ మోసం చేసి ఉన్న వ్యాపారాన్ని మూయించేశాడు.
ఆ అప్పుల ఊబిలో నుండి బయటకి రావడానికి వాడు ఒక ఉద్యోగంలో చేరాడు. ఎంత చూసినా అప్పులు తీర్చడం తలకి మించిన భారమై కూర్చుంది.
ఆ రోజు ఆదివారం. అందరం ఇంట్లోనే ఉన్నాం. అప్పుడే మా ఇంటికి ఒకతను వచ్చాడు. సాత్వికమైన ఆ రూపం- ఎక్కడో చూసినట్టే అనిపించింది. అతను అనుమతి అడిగి లోపలికి వచ్చాడు.
‘‘నమస్తే అండీ. నా పేరు శివరాం. ఇరవై ఏళ్ళక్రితం మీ నాన్నగారు నా వ్యాపారానికి ధన సహాయం చేశారు’’ అని చెప్పడంతో జ్ఞాపకం వచ్చింది.
నాన్న చనిపోయినప్పుడు రాలేదన్న విషయమూ గుర్తుంది.
అయినా మర్యాద కొద్దీ కూర్చుని మాట్లాడాను.
‘‘నన్ను ముందుగా మీరు క్షమించాలి... ఇన్నేళ్ళల్లో ఒక్కసారి కూడా మీకు కనిపించకుండా, హఠాత్తుగా ఈ రోజు వచ్చినందుకు. మీ నాన్నగారు ఇచ్చిన డబ్బుతో నేను కుటుంబాన్ని తీసుకుని రాజస్థాన్‌ వెళ్ళిపోయాను. అక్కడే ఒక చిన్న హోటల్‌ పెట్టి బాగా నడిపించాను. మూడేళ్ళ తర్వాత బాగా లాభాలు ఉన్న టైమ్‌లో అది అమ్మేసి యూరోప్‌ వలస వెళ్ళిపోయాం. అక్కడ దినదినాభివృద్ధి చెందుతూ మా వ్యాపారం పోయిన ఏడాదికి- లాభాల్లో వందకోట్ల మార్కును అందుకుంది. అది ఎంతో పెద్ద విజయం. అంతా మీ నాన్న గారి చలవే.
మా హోటల్స్‌ అన్నిటికీ ఆయన పేరే పెట్టుకున్నాం. ఇంత మేలు చేసిన వ్యక్తి చనిపోయినప్పుడు రాకపోవడానికి కారణం ఆయన తీసుకున్న మాటే. నాకు డబ్బులిచ్చి పంపేసినప్పుడు ఆయన నాతో అన్నారు- ‘మళ్ళీ ఎప్పుడూ తిరిగి మా జీవితాల్లోకి రావొద్దు బాబూ. నువ్వు ఎదిగాక ఎప్పుడైనా వచ్చి కనిపించినా నువ్వు సంపాదించే దాని మీద మావాళ్ళు ఆశపడే అవకాశం ఉంది. నువ్వు నా ప్రాణాలకి పెట్టిన భిక్షకి బదులుగా నా వంతు సాయం నేను చేశాను. మళ్ళీ దాని నుండి వచ్చే ఫలాన్ని నేనుగానీ నా బిడ్డగానీ అందుకోవడానికి అర్హత లేదు. నువ్వు బాగుంటే అంతే చాలు’ అని.
అది ఎంతో కఠినమైన నిర్ణయమే అయినా, ఆయన పట్టుదల మేరకు సరేనన్నా. అందుకే ఇన్నాళ్ళూ మీ దరిదాపుల్లోకి కూడా రాలేదు. అయినా మీరు ఎలా ఉన్నారని నిత్యం వాకబు చేస్తూనే ఉన్నాను. ఈమధ్యే నాకు తెల్సింది... మీ అబ్బాయి పెట్టిన వ్యాపారం నష్టాల్లోకి వెళ్ళి, అప్పుల్లో ఉన్నారని. ఇప్పుడు కూడా మీకు సాయం చేయడానికి ముందుకి రాకపోతే నమ్మకద్రోహమే అవుతుంది.
నేను పెంచి పోషించిన ఈ వ్యాపార వృక్షంలో సగభాగాన్ని దీనికి బీజం వేసిన మీ నాన్నగారి వారసురాలిగా మీకు ఇవ్వాలని నిర్ణయించుకున్నా’’ అని చెప్పడం పూర్తి చేశారు.
మావారి కళ్ళల్లో ఆశ్చర్యం, మా అబ్బాయి మొహంలో ఆశ స్పష్టంగా కనిపించాయి. నేను ‘ఊఁ’ అంటే చాలు. అతను ఇదంతా నా పేరున రాస్తాడు.
కానీ అలా దానికి ఒప్పుకుంటే ఇక నేను నాన్న కూతురిని ఎందుకు అవుతాను?
‘‘మీ ఉదార స్వభావానికి కృతజ్ఞురాలిని. కానీ మీ ఈ ఆస్తిలో వాటా తీసుకోవడానికి నేను సిద్ధంగా లేను’’ నా నోటి నుండి యధాలాపంగా వచ్చిన ఆ మాటలకి మా వాళ్ళతోపాటు, శివరాం కూడా ఆశ్చర్యపోయాడు.
‘‘మా నాన్నగారు ఏది అయితే జరగకూడదని మిమ్మల్ని మాకు దూరం ఉంచారో తెలిశాక కూడా నేను ఈ డబ్బుకి ఆశపడితే, ఆయన సాయాన్నీ మంచితనాన్నీ హీనం చేసినట్టే. అందుకే దయచేసి మీరు ఈ ప్రతిపాదనని వెనక్కి తీసుకోండి.’’
ఇదే నా స్థానంలో మరొకరు ఉంటే ఏం చేసేవారో నాకు తెలియదు. నాన్న నేర్పిన విలువల ఆధారంగానే నేను ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నా. మావారూ అబ్బాయీ ఎంతగానో చెప్పి చూశారు.
కానీ నేను నా నిర్ణయం మార్చుకోలేదు.
ఇందులో నా స్వార్థం కూడా ఉంది. ఇన్నాళ్ళూ లేని డబ్బు ఒక్కసారిగా వస్తే బాధ్యత తెలియకుండా మావాడు చెడు సావాసాలకి బానిస కావొచ్చు. మరింత నిర్లక్ష్యంగా తయారు అవ్వొచ్చు. వాడికి జీవితం అంటే ఏంటో తెలియాలి.
డబ్బు విలువ తెలియాలి. ఊరికే వచ్చే దానికీ కష్టపడి సంపాదించే దానికీ తేడా తెలియాలి. అవేవీ తెల్సుకోకుండా, జీవితం అంటే అర్థం కాకుండా ఎంత డబ్బు వచ్చినా అది బూడిదలో పోసిన పన్నీరే అవుతుంది.
కానీ, నాకు సాయం చేయకుండా శివరాం వెళ్ళనన్నాడు. నేను దీర్ఘంగా నిట్టూర్చి- ‘‘మా అబ్బాయికి- మీరు సంపాదించిన డబ్బు ఇవ్వకండి, దాన్ని సంపాదించే క్రమంలో మీరు నేర్చుకున్న పాఠాల్ని ఇవ్వండి. మీలా, ఎంత ఎదిగినా మూలాలు మర్చిపోని విలువల్ని నేర్పండి... అదే మీరు మాకు ప్రతిగా చేసే ఉపకారం’’ అని మా అబ్బాయిని అతడి చేతుల్లో పెట్టాను.
ఈసారి మావారి కళ్ళు గర్వంతో మెరిశాయి. పెళ్ళయిన ఇన్నాళ్ళల్లో అదే ఆయన నన్ను అంత అపురూపంగా చూడటం. మనుషుల్లో నాన్నలాంటి గొప్పవాళ్ళూ ఆ గొప్పతనాన్ని గుర్తుంచుకునే శివరాం లాంటి వాళ్ళూ ఉన్నంత కాలం మానవత్వం తప్పక నిలిచి ఉంటుంది.
👉 Collected by :
👉 Credits: Eenadu Sunday magazine
👉 This is an unofficial page of Eenadu magazine
