Booksanstories

28/12/2024

08/11/2024

The Women of Meiyazhagan ❤️

12/10/2024

एक छोटे से गाँव में रामू नाम का एक लड़का रहता था। गरीब परिवार में जन्मे रामू के पास साधन सीमित थे, लेकिन उसकी इच्छाशक्ति असीमित थी। उसका सपना था कि वह एक दिन धावक बने और देश के लिए पदक जीतकर गाँव का नाम रोशन करे। हालांकि, उसके गाँव के लोग हमेशा उसकी क्षमता पर संदेह करते थे और उसे हंसी में उड़ा देते थे।

रामू के पिता एक छोटे किसान थे, जो अपने खेतों में सुबह से शाम तक मेहनत करते थे। उन्होंने अपने बेटे को कभी हार न मानने का पाठ पढ़ाया था। लेकिन रामू की माँ को हमेशा चिंता होती थी कि कहीं उनके बेटे के सपने टूट न जाएँ। गाँव के लोग भी यही कहते थे, "रामू, दौड़ने का सपना देखना छोड़ दो। यहाँ से बड़े खिलाड़ी नहीं निकलते।"

हर साल गाँव में एक दौड़ प्रतियोगिता होती थी, जो रामू के लिए किसी अग्निपरीक्षा से कम नहीं थी। पिछली तीन बार वह हार चुका था। उसके हारने के बाद लोग उस पर हँसते थे और कहते थे, "तुमसे न हो पाएगा, रामू। बड़े सपने देखने के लिए बड़ी ताकत चाहिए।"

इस बार रामू ने ठान लिया कि वह अपनी हर कमजोरी को ताकत में बदल देगा। उसने गाँव के मैदान में रोज़ सुबह चार बजे उठकर दौड़ का अभ्यास करना शुरू कर दिया। उसकी हर एक दौड़ में उसकी साँसें तेज हो जाती थीं, पैर थक जाते थे, लेकिन उसकी आँखों में एक चमक थी—जुनून की, जो उसे रुकने नहीं देती थी। उसने किताबों से नई तकनीकों के बारे में सीखा, अपने शरीर को मजबूत करने के लिए व्यायाम किए, और अपनी हर कमजोरी पर कड़ी मेहनत की।

प्रतियोगिता का दिन आ गया। आकाश में बादल थे, मानो मौसम भी रामू की परीक्षा लेने के लिए तैयार था। दौड़ शुरू होते ही सभी धावकों ने तेज़ी दिखाई। रामू का मन भी उथल-पुथल कर रहा था। लेकिन उसने अपनी आँखें लक्ष्य पर टिका लीं। जब सबको लगा कि रामू पिछड़ रहा है, तभी उसने अपनी स्पीड बढ़ाई और धीरे-धीरे आगे बढ़ने लगा।

अंतिम चरण में, जब सबकी उम्मीदें टूट रही थीं, रामू ने अपनी पूरी ताकत और अपने पिता के द्वारा सिखाई गई मेहनत का सहारा लिया। उसकी हर दौड़, हर कदम, उसके सपनों का साकार रूप था। वह तेज़ी से फिनिश लाइन की ओर दौड़ा और सबको पीछे छोड़ते हुए सबसे पहले उस रेखा को पार किया।

भीड़ में सन्नाटा था, फिर तालियों की गड़गड़ाहट सुनाई दी। लोगों के चेहरे पर अविश्वास के भाव थे, और रामू के चेहरे पर एक अद्भुत शांति। उसने जीत लिया था, लेकिन उस जीत का मतलब अब उसके लिए कुछ और था। यह जीत सिर्फ प्रतियोगिता की नहीं थी; यह उसके खुद पर, अपने सपनों पर, और अपनी मेहनत पर विश्वास की जीत थी।

उसके पिता ने उसकी पीठ थपथपाई और कहा, "रामू, तुमने साबित कर दिया कि सच्ची जीत वो होती है जब इंसान खुद को हरा दे और अपने सपनों के लिए हर बाधा पार कर जाए।"

रामू की आँखों में आँसू थे, लेकिन वो आँसू हार के नहीं थे, बल्कि उन संघर्षों और कड़ी मेहनत के थे जो उसने इस दिन के लिए की थी। गाँव के लोग जो कभी उसका मजाक उड़ाते थे, आज गर्व से उसका नाम ले रहे थे।

तात्पर्य: "जीत सिर्फ दौड़ में सबसे तेज़ होने की नहीं होती; असली जीत वो होती है जब हम अपने संदेहों और सीमाओं को पार करके अपने सपनों को साकार करते हैं।"

13/06/2024

कसली तरी एक चीड आत भरून राहिलेली असते. कसली? नेमकं सांगता येत नाही. 'प्रत्येक समस्येला 'असे का?' हा प्रश्न विचारला असता समस्येच्या मुळापर्यंत पोहोचता येते' असं कुठेतरी लिहिलेलं वाचल्याचं आठवतं.हे शोधण्यामागचा दुसरा हेतू ज्याची जबाबदारी त्याच्यावर… मानवी आयुष्यात चुकांना so called पापांना, काही अघटित घडले तर त्याला कोणीतरी एक जबाबदार असणं अपेक्षित असतं.चांगल्या गोष्टी म्हणजे स्वतःच्या फायद्याच्या/लाभाच्या गोष्टी घडल्या की त्यांना जबाबदार आपणच असतो....

कसली तरी एक चीड आत भरून राहिलेली असते. कसली? नेमकं सांगता येत नाही. ‘प्रत्येक समस्येला ‘असे का?’ हा प्रश्न विचारला अ...

05/06/2024

"शहाऐंशी टक्के!! आत्ता बघितला!! भारी नं!!!" माझ्या मागे Wind chimes किणकिणाव्यात तसा आवाज किणकिणला… मी माझ्या हातातला बिस्कीटचा पुडा तसाच रॅकवर ठेवला, तिच्या हसऱ्या चेहऱ्यावरचा प्रसन्न उत्साह फुलपाखरू बनून माझ्या चेहऱ्यावर विसावला. दुपारच्या तापल्या उन्हातून त्या मॉलमध्ये शिरलो होतो तो सगळा ताप क्षणात गळून गेला. त्या मुलीच्या आनंदाचा साक्षीदार होणं हा एसीच्या गारव्यापेक्षाही सुखद अनुभव होता. पुढच्या क्षणी ती मुलगी तिथे का आहे त्याचा उलगडा मला झाला....

“शहाऐंशी टक्के!! आत्ता बघितला!! भारी नं!!!” माझ्या मागे Wind chimes किणकिणाव्यात तसा आवाज किणकिणला… मी माझ्या हातातला बिस्.....

04/06/2024

सोशल मीडिया आणि मग कार्यशाळेच्या निमित्ताने मृदुलाजींचा ( Mrudula Soman ) परिचय झाला त्याचे रूपांतर ओळखीत झाले पुढे अधून मधून संवाद व्हायचा त्या दरम्यान त्यांनी मला त्यांच्या कवितांविषयी सांगितले मग त्यांनी मला कविता पाठवल्या. मी त्या दोन-तीनवेळा वाचल्या. वाचताना मला जाणवलं की अत्यंत सहज भाव पांघरून आलेल्या या कवितांमध्ये प्रथमदर्शी पूर्ण रंजन क्षमता असल्याचे जाणवते. दुसऱ्यांदा वाचताना यातल्या काही कविता मात्र डोक्यात विचारांचा भुंगा सोडतात....

सोशल मीडिया आणि मग कार्यशाळेच्या निमित्ताने मृदुलाजींचा ( Mrudula Soman ) परिचय झाला त्याचे रूपांतर ओळखीत झाले पुढे अधून म...

03/06/2024

किलबिलाट पहाटेची वेळ, प्रसन्न वातावरण. पक्ष्यांच्या किलबिलाटाने मला जाग आली आणि मी बाल्कनीत येऊन उभा राहिलो,एवढ्यात, “कितवा दिवस रे आज?” तिने विचारलं. “तुला काय करायचंय कितवा दिवस ते?” तो जरा चिडक्या स्वरातच म्हणाला… “अरे तसं नाही, चुकल्याचुकल्यासारखं व्हायला लागलं नं आता” “हो का बरं… मला नाही चुकल्या सारखं होतं. मला छान वाटतंय. आजूबाजूला सगळी शांतता, नाहीतर रात्री तीन वाजता सुद्धा ‘प्या’ करून हॉर्न वाजवत भटकणारे उपटसुंभ होतेच की…”...

किलबिलाट पहाटेची वेळ, प्रसन्न वातावरण. पक्ष्यांच्या किलबिलाटाने मला जाग आली आणि मी बाल्कनीत येऊन उभा राहिलो,एवढ्...

02/06/2024

दहावीच्या निकालानंतर कॉलेजमध्ये ऍडमिशन फॉर्म आणि कॉलेज प्रॉस्पेक्टर आणायला गेलो होतो.११वीत गणवेश नसतो. याचा अवर्णनीय आनंद मनात आणि कॉलेजमध्ये कोण कसं येणार याची अमाप उत्सुकता डोळ्यात साठवत कॉलेजगेटवर पोचलो.दरम्यान दहावी नंतरच्या सुट्टीत अनेक जुने नवे सिनेमे पाहून कॉलेज बद्दलची पक्की प्रतिमा डोक्यात तयार झाली होतीच.डोळे इकडून तिकडे भिरभिरत होते.कॉलेजचं ऑफिस कुठलं, फॉर्म कुठे मिळणार वगैरे प्रश्न होतेच… आपल्या शाळेतलं कोण कोण दिसतंय हाही एक प्रश्न होता....

दहावीच्या निकालानंतर कॉलेजमध्ये ऍडमिशन फॉर्म आणि कॉलेज प्रॉस्पेक्टर आणायला गेलो होतो.११वीत गणवेश नसतो. याचा अव.....

31/05/2024

मूळ जिथे असतं, नाळ जिथे पुरलेली असते; त्या गावाची स्वतःची एक ओळख असते. ती मुळं, नाळ मागे सोडून (खरंतर तोडून) दुसरीकडे निघून आलेल्यांना मनापासून हि जुनी ओळख नकोशी असते. तरी मंडळींची, 'तुम्ही मुळचे कुठले..?' असं आवर्जून विचारायची खोड जात नाही. त्या मुळावरून स्वभाववृत्तांत मांडून, 'म्हणजे तुम्ही असेच असणार' असा समज करून घ्यायलाही ही मंडळी मागेपुढे पाहत नाहीत. मुळगाव किंवा शहराच्या ओळखीनुसार व्यक्तींना मापायची मोजायची ही वृत्ती फक्त तेवढ्यापुरतीच नसावी बहुदा, कालांतराने जेव्हा, नवीन ठिकाणी येऊन त्या ठिकाणी तुम्ही जुने झालात की त्या ठिकाणच्या स्वभाव वैशिष्ट्याची पुट तुमच्या स्वभावावर चढवली जातात....

मूळ जिथे असतं, नाळ जिथे पुरलेली असते; त्या गावाची स्वतःची एक ओळख असते. ती मुळं, नाळ मागे सोडून (खरंतर तोडून) दुसरीकडे ...

31/05/2024

लिहिणं ही माझी आवड आहे. कथा कधी कविता, कधी ललित लेख... या लेखनात नियमितपणा अजिबातच येत नाही. पुस्तक रुपात छापण्याससाठी प्रकाशकांना भेटणं वगैरेचा कंटाळा. दिवाळी अंकांचे पत्ते, इमेल आयडी शोधून त्यांना कथा, कविता वगैरे पाठवायची हिंमत स्वतःहून कधीच केली नाही. Mostly जे लिहिलं ते फेसबुकवर. दरम्यान कधीतरी हा ब्लॉग सुरू केला होता त्यावर अधूनमधून लेखन पोस्ट केलं. पण त्यातही आळशीपणा आड आला आणि नियमिय लेखन होईना....

लिहिणं ही माझी आवड आहे. कथा कधी कविता, कधी ललित लेख… या लेखनात नियमितपणा अजिबातच येत नाही. पुस्तक रुपात छापण्याससा.....

31/05/2024

How do you know when it’s time to unplug? What do you do to make it happen? Usually i don't do unplug but sometime when I need my own time or something I am facing writers block i think that is the time when you should take a pause for sometime .

How do you know when it’s time to unplug? What do you do to make it happen? Usually i don’t do unplug but sometime when I need my own time or something I am facing writers block i think that …