26/07/2025
#ବିଜ୍ଞାନୀ_କୈବର୍ତ୍ତ
ସୃଷ୍ଟି ଆଦ୍ୟ କାଳର କଥା l ଭଗବାନ ବିଷ୍ଣୁ କ୍ଷୀର ସାଗରରେ ଶେଷ ନାଗ ଉପରେ ଯୋଗ ନିଦ୍ରାରେ ଶୟନ କରିଥାନ୍ତି l ମା' ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତାଙ୍କର ପଦସେବା କରୁଥାନ୍ତି l ବିଷ୍ଣୁ ଶୋଇଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ପାଦ ଆଙ୍ଗୁଠି ବାହାରକୁ ବାହାରି ଆସି ଥାଏ l କ୍ଷୀର ସାଗରର ଲହରୀ ମାଳା ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠିକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରି ଯାଉଥାଏ l ସାଗର ମଧ୍ୟରେ କଇଁଛ ଗୋଟିଏ ବୁଲୁଥାଏ l ଏ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ସେ ଭାବିଲା ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କର ଆଙ୍ଗୁଠିକୁ ଯଦି ମୋ ଜିଭରେ ଟିକିଏ ଚାଟି ଦିଅନ୍ତି ତେବେ ମୋର ମୋକ୍ଷ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତା l ଏହା ଭାବି ନାରାୟଣଙ୍କ ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟା ଉପରକୁ ଚଢିବାକୁ ଯେତେବେଳେ କଇଁଚ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ, ଅନନ୍ତ ଶେଷ ନାଗ ତାକୁ ଫୁତ୍କାର କରି ଘଉଡ଼ାଇ ଦେଉଥାନ୍ତି l କେତେବେଳେ ମା' ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମଧ୍ୟ ସେମିତି ତାକୁ ଘଉଡ଼ାଇ ଦେଉଥାନ୍ତି l ଏଭଳି ବାରମ୍ବାର ପ୍ରୟାସ କରି ସେ ବିଫଳ ହେଉ ଥାଏ l ଭଗବାନଙ୍କ ଚରଣ କମଳ ସ୍ପର୍ଶ ନ କରିପାରି ସେ ବଡ଼ ସନ୍ତାପରେ ରହିଥାଏ l
ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜନା ଶେଷ ହୋଇଗଲା l ସତ୍ୟଯୁଗ ବିତି ତ୍ରେତୟା ଯୁଗ ଆସିଲା l କଇଁଚଟି ଏହା ମଧ୍ୟରେ ବହୁ ଯୋନିରେ ଜନ୍ମ ନେଇ ସାରିଥାଏ l ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜନ୍ମରେ ସିଏ କିନ୍ତୁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତିର ପ୍ରୟାସ ଜାରି ରଖିଥାଏ l ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜନ୍ମର ସାଧନା ବଳରେ ସେ ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ସାରି ଥାଏ l ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି ବଳରେ ସେ ଜାଣି ପାରିଥାଏ,ପ୍ରଭୁ ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ନାରାୟଣ,ଲକ୍ଷ୍ମୀ,ଶେଷନାଗ ; ଶ୍ରୀରାମ, ଜାନକୀ ଏବଂ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରୂପରେ ଅବତାର ଗ୍ରହଣ କରିବେ l ଏ କଥା ମଧ୍ୟ ଜଣା ଥାଏ ଯେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କାର୍ଯ୍ୟ ବଶତଃ କେବେ ଗଙ୍ଗା ପାର ହେବା ପାଇଁ ଆବଶ୍ୟକତା ପଡ଼ିବ l ଏହା ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦ ସ୍ପର୍ଶ କରିବାର ଅପୂର୍ଵ ସୁଯୋଗ l ଏହା ବିଚାର କରି ସେ ଜଣେ କେଉଟ ଗୃହରେ ଜନ୍ମ ନେଲା ଏବଂ ଗଙ୍ଗା ଘାଟରେ ଜଣେ କୈବର୍ତ୍ତ ହୋଇ ଜୀବିକା ନିର୍ବାହ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା l ଗୋଟିଏ ଯୁଗରୁ ଅଧିକ କାଳ ତପସ୍ୟା କରି ସେହି କୈବର୍ତ୍ତ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ସବୁ ମର୍ମ ବୁଝି ପାରିଥିଲା l
ବିଷ୍ଣୁ ଦୁଷ୍ଟ ସଂହାର ପାଇଁ ଶ୍ରୀରାମ ଅବତାର ଧରି ଧରା ଅବତରଣ କଲେ l ପିତୃସତ୍ୟ ପାଳନ କରି ପ୍ରଭୁ ଅନୁଜ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଓ ମା' ଜାନକୀଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି ଦଣ୍ଡକାରଣ୍ୟକୁ ଚଉଦ ବର୍ଷ ବନବାସ ପାଇଁ ଯାତ୍ରା କରୁଥାନ୍ତି l ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବନବାସକୁ ବାରଣ କରି ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଚାଲିଥାନ୍ତି ଅଯୋଧ୍ୟାର ପ୍ରଜାକୁଳ l ତାଙ୍କ ସହିତ ଥାନ୍ତି ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ସୁମନ୍ତ୍ର l ପ୍ରଭୁ ସମସ୍ତ ନରନାରୀଙ୍କୁ ସୁମନ୍ତ୍ରଙ୍କ ସହ ପ୍ରବୋଧନାଦେଇ ବିଦା କଲେ l ସୁମନ୍ତ୍ର ଭଗ୍ନହୃଦୟରେ ଫେରୁଥିବା ବେଳେ ଜଣା ପଡୁଥାନ୍ତି, ଯେମିତି କୌଣସି ବଣିକ ତାହାର ମୂଳଧନ ହରାଇ ବାଣିଜ୍ୟରୁ ଫେରୁଛି l ଗୋସ୍ଵାମୀ
ତୁଳସୀ ଦାସଙ୍କ ଭାଷାରେ :-
ରାମ ଲଖନ ସୀୟ ପଦ ଶିରୁ ନାଇ l
ଫିରେଉ ବନିକ ଜିମି ମୁର ଗୱାଇଁ ll
ପ୍ରଭୁ ଅଯୋଧ୍ୟାର ସୀମା ପାର ହୋଇ ପହଞ୍ଚିଛନ୍ତି ନିଷାଦ ରାଜ ଗୁହକଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ l ସେହିଠାରେ ନିଷାଦ ରାଜଙ୍କ ଆତିଥ୍ୟ ଗ୍ରହଣ କରି ପ୍ରଭୁ ପୁନଃ ଅଗ୍ରସର ହୋଇଛନ୍ତି ଦଣ୍ଡକ ଅରଣ୍ୟ ଅଭିମୁଖେ l ସାଙ୍ଗରେ ରହିଛନ୍ତି ନିଷାଦ ରାଜ ଗୁହ l ବାଟରେ ପଡ଼ିଲା ସୁର ତରଙ୍ଗିଣୀ ଗଙ୍ଗା ନଦୀ l ନଦୀପାର ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ l ଏଣେ ବହୁଯୁଗରୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରି ଗଙ୍ଗା ଘାଟରେ ଅପେକ୍ଷାକରି ରହିଛି ସେ କୈବର୍ତ୍ତ l ଶୁଣିଛି ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପୟର ଲାଗି କାଳେ ପଥରେ ପଡ଼ିଥିବା ଏକ ପଥର ଦିବ୍ୟ ଅବଳାରେ ପରିଣତ ହୋଇଛି l ଯାହା ହେଉ ଏହି ସୁଯୋଗ ଆଉ ହାତ ଛଡ଼ା କରିବାର ନୁହେଁ l ପ୍ରଭୁ ଗଙ୍ଗା କୂଳରେ ଆସି ଏହି ସମୟରେ କେଉଟକୁ ଡାକ ଛାଡ଼ିଲେ ନୌକା ଆଣିବାପାଇଁ l ପ୍ରଭୁ ଯେତେ ଡାକିଲେ ବି ସେ ନାଵ ଆଣୁ ନଥାଏ l ପ୍ରଭୁ ତାକୁ କହୁଥାନ୍ତି, "ଆରେ ଏ କେଉଟ ତୁ କଣ ବଧିର ହେଲୁକି? ଏତେ ଡାକିଲେ ସୁଦ୍ଧା ତୁ ଶୁଣି ପାରୁନାହୁଁ l" କିନ୍ତୁ କେଉଟ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କହିଲା," ପ୍ରଭୁ ମୁଁ ବଧିର ନୁହେଁ, ଆପଣଙ୍କ କଥା ଭଲଭାବେ ଶୁଣି ପାରୁଛି,ହେଲେ ମୋତେ ତୁମର ସବୁ ଗୁମର ଜଣା ଅଛି l
ମାଗି ନାୱ ନ କେୱଟୁ ଆନା l
କହଇ ତୁମ୍ହାର ମରମୁ ମେଁ ଜାନା ll
ଶୁଣିଛି ତୁମ ଚରଣ କମଳ ସ୍ପର୍ଶରେ ପଥରେ ପଡ଼ି ରହିଥିବା ଏକ ଶିଳା ଦିବ୍ୟ ନାରୀ ହୋଇଯାଇଛି l ପୁଣି ଏ ନୌକାରେ ଆପଣଙ୍କୁ ବସାଇ ମୋର ସେ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ହେବ ନାହିଁ ତ ?" ଗୋସ୍ୱାମୀ ତୁଳସୀଙ୍କ ଭାଷାରେ :-
ଛୁଅତ ଶୀଲା ଭଇ ନାରୀ ସୁହାଇ l
ପାହନ ତେ ନ କାଠ କଠିନାଈ ll
ତରନୀଉ ମୁନି ଘରନି ହୋଇ ଯାଇ l
ବାଟ ପରଇ ମୋରି ନାୱ ଉଡ଼ାଇ ll
"ହେ ପ୍ରଭୁ ! ଏହି ନାଵଖଣ୍ଡିକ ହିଁ ମୋର ଏକମାତ୍ର ବଞ୍ଚିବାର ରାହା l ଏହା ହିଁ ମୋର ଜୀବିକା l ଏହା ମୋର କୁଟୁମ୍ବ ପୋଷଣର ଏକ ମାତ୍ର ଅବଲମ୍ବନ l ମୋର ଆଶଙ୍କା ଆପଣଙ୍କ ଚରଣ ରେଣୁ ସ୍ପର୍ଶରେ ମୋର ଏ ନଉକା ଖଣ୍ଡିକ ନାୟିକା ପାଲଟି ଯିବ l ଏହା ହେଲେତ ମୋର ଭେଳା ବୁଡ଼ିଲା l ଏଣୁ ହେ ପ୍ରଭୁ ! ମୁଁ ମନସ୍ଥ କରିଛି ଆପଣଙ୍କର ସେହି ପଦ୍ମ ପାଦ ଦ୍ବୟକୁ ଭଲଭାବେ ଧୌତ ନକରି ନାବରେ ବସାଇ ଦେବି ନାହିଁ l ମୋତେ ଏତିକି ଅନୁଗ୍ରହ କରନ୍ତୁ l"
ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କ'ଣ ବା ଅଜଣା l ସେ ପରା ଭାବଗ୍ରାହୀ, ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ l ପ୍ରଭୁ ବୁଝି ଗଲେ, ମୋର ଅଝଟିଆ ଭକ୍ତଟି କେତେ ଯୁଗ ଧରି ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ମୋର ପଦ ପ୍ରକ୍ଷାଳନପାଇଁ l ଟିକିଏ ମୃଦୁହାସ୍ୟ କରି ପ୍ରଭୁ କହିଲେ,'ହଉ ହେଲା ବାବା, ତୁ ବେଗିବେଗି ଜଳ ଆଣ ଓ ପଦ ଧୌତ କରି ଆମକୁ ପାର କରି ଦେ l ତୋର ନୌକା ଖଣ୍ଡିକ ବଞ୍ଚି ଯାଉ l ବିଳମ୍ବ ହେଉଛି, ଶୀଘ୍ର କର l" ସନ୍ଥ ତୁଳସୀ କହିଲେ :-
କୃପାସିନ୍ଧୁ ବୋଲେ ମୁସୁକାଇ l
ସୋଇ କରୁ ଜେହିଁ ତୱ ନାଵ ନଯାଇ ll
ଏହା କହି ଭାବଗ୍ରାହୀ ପ୍ରଭୁ ପାଦ ବଢ଼ାଇ ଦେଲେ ଏବଂ କେଉଟ ତାହା ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଧୌତ କରି ତା'ର ମଇଳା ଗାମୁଛାରେ ଭାରି ଯତ୍ନରେ ପୋଛି ଦେଉ ଥାଏ l ଆଜି ଯୁଗ ଯୁଗର ତପସ୍ୟା ସଫଳ ହୋଇଛି l ଯାହାଙ୍କ ନାମ ଥରେ ଉଚ୍ଚାରଣ କଲେ ମନୁଷ୍ୟ ଏ ଭବସିନ୍ଧୁ ପାର ହୋଇଯାଏ, ସେହି ପ୍ରଭୁ ଆଜି ନାଵପାଇଁ ସାମାନ୍ୟ ଜଣେ କୈବର୍ତ୍ତକୁ ମଧ୍ୟ ନେହୁରା ହେଲେ ଓ ତାର ଅଭିଳାଷ ପୂରଣ କରି ପାଦ ବଢ଼ାଇ ଦେଇଛନ୍ତି l ଯେଉଁ ପାଦକୁ ଧୌତ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମା ଯୁଗଯୁଗ ଧରି ସକ୍ଷମ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି l ସେ ପାଦକୁ ଆଜି ଏ କେଉଟ ପ୍ରକ୍ଷାଳନ କରୁଛି l ଭାବଗ୍ରାହୀ ପ୍ରଭୁ ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଛନ୍ତି ଭକ୍ତର ଅନନ୍ୟ ଭକ୍ତି ଡୋରରେ l କି ବିଚିତ୍ର ଲୀଳା ଇଏ ଭକ୍ତ ବତ୍ସଳ ଭଗବାନଙ୍କର l ଅନ୍ତରୀକ୍ଷରେ ରହି ଦେବତାମାନେ ଏ ଅପୂର୍ଵଲୀଳା ଦେଖି ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ l ଏ ଦିବ୍ୟଦୃଶ୍ୟ ସନ୍ଥ ତୁଳସୀ ଦାସଙ୍କ ବର୍ଣ୍ଣନାରେ :-
ଅତି ଆନନ୍ଦ ଉମଗି ଅନୁରାଗା l
ଚରନ ସରୋଜ ପଖାରନ ଲାଗା ll
ବରଷି ସୁମନ ସୁର ସକଲ ସିହାହିଁ l
ଏହି ସମ ପୁଣ୍ୟ ପୁଞ୍ଜ କୋଉ ନାହିଁ ll
କୈବର୍ତ୍ତ ପାଦ ପ୍ରକ୍ଷାଳନ କରି ପରିବାର ସହିତ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣାମୃତ ପାନ କଲା l ଜୀବ ପରମଙ୍କ ମହାମିଳନ ହେଲା l ଏ ଅଜ୍ଞାନ କୈବର୍ତ୍ତର ଆଜି କି ସୌଭାଗ୍ୟ !!! କେଉଟ ଆଉ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନକରି ଶ୍ରୀରାମ, ଲକ୍ଷ୍ମଣ, ମାତା ଜାନକୀ ଓ ନିଷାଦରାଜ ଗୁହକଙ୍କୁ ନୌକା ଉପରେ ବସାଇ ଗଙ୍ଗାର ଅପର ପାରିରେ ପହଞ୍ଚାଇଦେଲା l କୃତକୃତ୍ୟ ହୋଇ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦରେ ପ୍ରଣତି ବାଢ଼ିଲା l 'ଗଙ୍ଗା ତ ପାର ହେଲି,କିନ୍ତୁ !' ପ୍ରଭୁ ଟିକିଏ ସଙ୍କୋଚ ହୋଇ ଚିନ୍ତା କଲେ l ଆରେ କୈବର୍ତ୍ତକୁ ତ କିଛି ଘାଟ ପାଉଣା ଦେବାକୁ ପଡ଼ିବ l ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମନ କଥା ମା' ଜାନକୀ ବୁଝିପାରି ନିଜର ଆଙ୍ଗୁଠିରୁ ଏକ ମୁଦ୍ରିକା ବାହାର କରି କୈବର୍ତ୍ତ ଆଡ଼େ ବଢ଼ାଇ ଦେଲେ ଓ କହିଲେ,
"ନିଅ କୈବର୍ତ୍ତ ଭାଇ,ଏ ତୁମର ଘାଟ ମୁଲ l"
କୈବର୍ତ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରୁ ପାଉଣା ! ଆଜି ପ୍ରଭୁ ମତେ କ'ଣ ବା ନ ଦେଇଛନ୍ତି, ଏହାଠୁଁ ବଳି ଆଉ କ'ଣ କିଛି ବଡ଼ ପାଉଣା ଥାଇ ପାରେ ! ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାରେ ଲାଗିଲା," ହେ ପ୍ରଭୁ ! ନିଜ ଜାତିଭାଇ ଠାରୁ କ'ଣ କେହି ପାଉଣା ନିଏ ? ମୁଁ ଜାଣିଛି ରଜକଠାରୁ ରଜକ ପାଉଣା ନିଏ ନାହିଁ l ନାପିତ ଠାରୁ ନାପିତ ମଧ୍ୟ ପାଉଣା ନିଏନାହିଁ l ମୁଁ କୈବର୍ତ୍ତ ଆପଣ ବି କୈବର୍ତ୍ତ l ଆପଣଙ୍କ ଠାରୁ ମୁଁ ପାଉଣା ନେବି କିପରି ?"
ଧୋବି ସେ ଧୋବି ନ ଲେତା ଧୁଲାଈ,
ନାଇ ସେ ନ କୁଛ ଲେ'ତା ନାଇ,
ମେଁ ଭି କେୱଟ ତୁମ ଭି କେୱଟ,
କୈସେ ତୁମ ସେ ମେଁ ଳୁଁ ଉତରାଇ ll
ପ୍ରଭୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ !!! କେଉଟକୁ ପଚାରିଲେ," ଭାଇ ! ମୁଁ କେମିତି ତୁମର ଜାତି ଭାଇ ହେଲି l" କେଉଟ କହିଲା,ହଁ ମୁଁ ଜାଣେ, ତୁମେ ତ ମୋ ଜାତି ଭାଇ କାରଣ, ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କ ବେଉସା ଏକା l ମୁଁ ଛାର କୈବର୍ତ୍ତ ଏହି ନଦୀରେ ନୌକାରେ ବସାଇ ଯାତ୍ରୀ ପାର କରୁଛି l ହେଲେ ଆପଣ ପରା ଏ ଭବସିନ୍ଧୁ କୈବର୍ତ୍ତ l ଆପଣ ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଏହି ସଂସାର ସାଗର ପାର କରାଉଛନ୍ତି l ଆପଣ ମୋ ବୃତ୍ତିର l ବୃତ୍ତି ସୂତ୍ରରେ ବନ୍ଧା ଆମ୍ଭେ ଦୁହେଁ କୈବର୍ତ୍ତ l ଏଣୁ ଆପଣ ମୋ ଜାତି ଭାଇ l" ଆରେ ଏ ତ ଅଜ୍ଞାନ କୈବର୍ତ୍ତ ନୁହେଁ ଇଏ ବିଜ୍ଞାନୀ କୈବର୍ତ୍ତ l ତା' କଥା ଶୁଣି ପ୍ରଭୁ ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇଗଲେ l ସେ କୈବର୍ତ୍ତ ପୁଣି କହିଲା," ପ୍ରଭୁ ! ମୁଁ ବହୁକାଳ ଧରି ମଜଦୂରୀ କରି ଆସିଛି l ଆଜି ମୁଁ ଅସଲ ମୂଲ ପାଇଛି, ଆଉ କିଛି ଦରକାର ନାହିଁ l" ସନ୍ଥ ତୁଳସୀ ଲେଖିଲେ :-
ବହୁତ କାଲ ମେଁ କୀହ୍ନି ମଜୁରୀ l
ଆଜୁ ଦୀହ୍ନ ଵିଧି ବନି ଭଲି ଭୁରୀ ll
ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀରାମ, ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଓ ମାଆ ଜାନକୀ ଯେତେ ବାଧ୍ୟ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେ କିଛି ନେବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନ ଥାଏ l ଶେଷରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ହାତ ଯୋଡ଼ି କହିଲା,
" ପ୍ରଭୁ ! ଆପଣ ଯଦି ଏ ଜାତି ପୁଅକୁ ଅନୁଗ୍ରହ କରିବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି,ତେବେ ଏତିକି ଦିଅନ୍ତୁ, ମୋର ଆପଣଙ୍କ ଠାରେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରରେ ଅଚଳା ଭକ୍ତି ଲାଗିରହୁ l" ପ୍ରଭୁ କୈବର୍ତ୍ତକୁ ତଥାସ୍ତୁ କହି ଆଗକୁ ଚାଲିଲେ l
ଏହି ଥିଲା ବିଶେଷ ଜ୍ଞାନୀ, ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ ଓ ବିଜ୍ଞାନୀ କୈବର୍ତ୍ତ l ରାମାୟଣ ଓ ରାମ ଚରିତ ମାନସରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଏ ପତିତପାବନ ଲୀଳା ଭିତ୍ତିକ ଅମର ଗାଥାକୁ କବିସମ୍ରାଟ ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ ବୈଦେହୀଶ ବିଳାଶରେ ପରିପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି :-
ବ୍ରହ୍ମାରେ ଧୌତ ଯେ ପାଦ ନୋହିଛି ଶିବ ବିଷାଦ
ନ ପାଇ ଚରଣାମୃତ ପାନକୁ ଇଛି l
ବିଜ୍ଞାନୀ କୈବର୍ତ୍ତ ଧୋଇଲା,
ବିଶ୍ବେ ପତିତପାବନ ନାମ ରହିଲା ll
!!ଜୟ ଶ୍ରୀରାମ !!
🙏🙏🙏