14/10/2025
পিতৃ কপিল ঠাকুৰে পুত্ৰ জুবিন গাৰ্গৰ জীৱনৰ আধাৰত লিখা গ্ৰন্থখনৰ কিছু অংশ!
১৯৭২ চনৰ শীতকাল। নবেম্বৰ মাহৰ ১৮ তাৰিখে ঢলপুৱাতে তুৰাৰ চিভিল হাস্পতালত আমাৰ প্রথম সন্তান, এতিয়াৰ জুবিন গাৰ্গ আহিল। ঘৰত মতা নাম গল্ডি, খেনোবে বাবা বুলিও মাতে। কেঁচুৱাটো ডাঙৰ-দীঘল কৰাত সহায় কৰিবলৈ, তেওঁৰ মাহীয়েক কুনিও আমাৰ লগত কিছুদিন আছিলগৈ। এই মাহীয়েকে গল্ডিক এজনী মাকে কৰা সাদৰেৰেই আটোল-টোলকৈ ৰাখিছিল। নতুন পিতা-মাতা হিচাপে আমাৰো ব্যস্ততাৰ অন্ত নোহোৱা হ'ল। সেই সময়ৰ মোৰ প্রিয় সঙ্গীতকাৰ জুবিন মেহতাৰ নাম অনুসৰি গল্ডিৰ নাম জুবিন ৰাখিলো। পাছত গোত্র নাম 'গার্গ' তেওঁ নিজেই প্ৰৱেশিকা পৰীক্ষাৰ সময়ত যোগ দি ল'লে।
পিতৃ কপিল ঠাকুৰে পুত্ৰ জুবিন গাৰ্গৰ জীৱনৰ আধাৰত লিখা গ্ৰন্থখনৰ কিছু অংশ
এটা কাৰ্য ধীৰে ধীৰে কেঁচুৱাটোৰ (জুবিন গাৰ্গ) অভ্যাসত পৰিণত হ'লগৈ। আমাৰ এটা 'বাহাদুৰ' নামৰ ফিলিপচ ৰেডিঅ' আছিল। সেইটোত মই অহৰহ বিবিধ ভাৰতী আৰু ৰেডিঅ'ৰ গান শুনিছিলো। গল্ডিও সেই গানবোৰ নুশুনিলে কেতিয়াও নুশুইছিল। আমনি কৰিলে, ৰেডিঅ' বজাই গান চলালে তেওঁ একেবাৰে শান্ত হৈছিল। সেইদৰে ৰেডিঅ'টো গণ্ডিব শিশুকালৰ প্ৰথম খেলাৰ সামগ্ৰী হৈ পৰিল আৰু তেওঁৰ গাৰুৰ কাষতে তাৰ স্থান নির্ধাৰিত হ'ল আনহাতে মোৰ পৰিবাৰ সুকণ্ঠী গায়িকা ইলিয়েও অসমীয়া আধুনিক আৰু লোকগীতেৰে কেঁচুৱাক সঘনে নিচুকাইছিল।
মই গান গাব নোৱাৰিছিলো আৰু এতিয়াও নোৱাৰো। সকলো সুন্দৰভাৱে জানো কিন্তু তাল আৰু মানৰ সংযম নাথাকে। আধুনিক গান, বৰগীত, লোকগীত আৰু মাহঁতৰ মুখত শুনা গোসাঁই নাম, জন্মাষ্টমীৰ নাম বেছ ভালকৈয়ে মুখস্থ আছিল। সেই অসংযত গলাৰেই কেঁচুৱা কোলাত লৈ ঘূৰি ঘূৰি ডোলা দিছিলো। ঘৰৰ মধ্যমণিক লৈ এইদৰেই আমি সময় কটাইছিলো।
পিতৃ কপিল ঠাকুৰে পুত্ৰ জুবিন গাৰ্গৰ জীৱনৰ আধাৰত লিখা গ্ৰন্থখনৰ কিছু অংশ
তেওঁৰ দুমাহমান হোৱাৰ পৰা, আবেলি কোলাত লৈ ফুৰাবলৈ ক'লো। কোলাত লৈ, ৯২টা চিৰি বগাই হাৱাখানা নামৰ মুকলি ঠাইখনলৈ ফুৰাবলৈ নিও। আৰু এটা কাম কৰিলো যিটোত মোৰ পৰিবাৰ বা আন কাৰোৱেই মতত সমর্থন পোৱা নাছিলো। পূৱা ৪ মান বজাতে উঠি মই কোঠাৰ পূব দিশৰ অৰ্থাৎ পাহাৰটোৰ (তৃৰা পিক) ফালৰ খিৰিকীখন খুলি দিছিলো, প্রত্যেক দিনাই, বিশ্বাস আছিল, পুৱাৰ পৰিষ্কাৰ বতাহ নাকেদি সোমালে মানুহৰ পৰম উপকাৰ হয়। বৰ্তমানৰ তেওঁৰ গান গোৱাৰ সামৰ্থ্যৰ ওপৰত সেই কেঁচুৱাতে পোৱা পুৱাৰ পৱিত্ৰ বায়ুৰ কিবা প্রভাব আছেনে নাই, নাজানো। কিন্তু মোৰ বিশ্বাসে ফল ধৰা যেনে লাগে।
পিতৃ কপিল ঠাকুৰে পুত্ৰ জুবিন গাৰ্গৰ জীৱনৰ আধাৰত লিখা গ্ৰন্থখনৰ কিছু অংশ
এনেয়ে দুখৰ সংসাৰ, তাতে শিশুটিৰ (জুবিন গাৰ্গ) আগমনে সংসাৰৰ দায়িত্ব আৰু বঢ়ালে। পুনৰ পুথি-পাঁজি গোটাই ল'লো। APSCৰ পৰীক্ষাত বহিলো। চাকৰিও পালো। শ্রম অফিচত যোগ দিবগৈ লাগে। ঘৰৰ মালিকনীৰ আশ্রয়ত, খুলশালী কুনিৰ সাহয্যত মাতৃ আৰু শিশুক এবি ছিলঙত প্রশিক্ষণ লৈ আহিলোগৈ। সেইদৰেই এদিন গৈ তেজপুৰ পালোগৈ। কিছুদিনৰ পাছতহে পৰিয়ালক গোটাই আনিলোগৈ। তেজপুৰত আমাৰ দুবছৰীয়া চাকৰি জীবন, জুবিনৰ শৈশৱ কালৰ আৰম্ভণি। তাতেই তেওঁ খোজ কাঢ়িবলৈ শিকিলে। ওচৰ চুবুৰীয়াসকলৰ বৰ প্ৰিয়পাত্র হৈ উঠিল। পিছে তেজপুৰত বেছি দিন থকা নহ'ল। বদলিৰ চাকৰি হোৱাৰ বাবে যোৰহাটলৈ বদলি হৈ আহিলো। যোৰহাটত ঘৰ এখন আছিলেই যদিও ভাৰাঘৰত। কিছুদিন সেইদৰে থকাৰ পাছত, পৰিয়ালটো ডাঙৰ হোৱাৰ হেতুকে মা-দেউতাহঁত বৰহাটৰ পুৰণি ঘৰলৈ গুচি গলগৈ। ইতিমধ্যে আমি তুৰাত থাকোতেই মাজু ভনী শ্রীমতী বিনুৰ বিয়া হৈ গৈছিল। যোৰহাটৰে সৰ্বাই বন্ধাৰ
শ্রীচবিন অধ্যাপকৰ লগত। যোৰহাটত আত্মীয় সকলো মানুহ থকাৰ হেতুকে থাকিবলৈ ভাল লাগিছিল। তাতে আগৰ বন্ধুবোৰ পাইছিলো। শহুৰৰ ঘৰখনৰ পৰা বিশেষ সহায় পাইছিলো।
পিতৃ কপিল ঠাকুৰে পুত্ৰ জুবিন গাৰ্গৰ জীৱনৰ আধাৰত লিখা গ্ৰন্থখনৰ কিছু অংশ
তেওঁ (জুবিন)ৰ আৰু এটা লক্ষণীয় কথা নকৈ নোৱাৰো। তেওঁৰ স্বভাৱ ফকীৰৰ দৰে। মানুহক মুক্ত হস্তে দান কৰে।
তাৰ পাছ মুহূৰ্ততে কিছু টকাৰ প্ৰয়োজন পৰিলে দেখা যায় তেওঁৰ হাতত টকা নাই। এই কথাটোরে মোকো প্রায়েই বিস্মিত কৰে। তেওঁ অতীত বা ভবিষ্যত ভাবি মুৰ কামোৰণি নলয়। বুদ্ধদেৱৰ দৰে গুৰুসকলে কোৱা- 'বর্তমানত জীয়াই থাকা' কথাষাৰ
তেওঁ নিত্যই পালন কৰে। কথাষাৰ সঁচা। অতীত ভবিষ্যৎ সকলো বর্তমা পাৰ হৈ যোৱা বৰ্তমান আৰু আহিবলৈ ধৰা বৰ্তমান। বর্তমানত জীয়াই থকা আৰু কৰ্ম কৰা মানুহৰ ভীষণ একাগ্রতা থাকে।
