06/08/2025
"Siya - Sender/Mikoy"
Hello nga pala Solaire, itago mo nalang ako sa pangalang Mikoy. Taga Cebu ako tulad mo. 19 years old at kasalukuyang nasa first year college. Pero ang kwento ko, hindi dito nagsimula โ kundi noong high school pa ako, noong una ko siyang nakita.
Unang araw ng pasukan. Maingay ako, pabalik-balik sa upuan, kinukulit ang tropa. Wala akong pakialam kung may bagong students, kasi sanay na ako sa lugar. Hanggang sa pumasok siya. Maputi, mahaba ang buhok, may suot na itim na relo sa kaliwang kamay. Tahimik siya. Pero matalim ang mga mata niya, parang alam niya agad kung sino ang istorbo.
Tinitigan niya ako. Diretso. Walang takot.
โPwede bang tumahimik ka kahit ngayon lang?โ
Walang โhi,โ walang โexcuse meโ โ diretsong sermon. Doon ako natauhan. At sa totoo lang, doon din ako unang nabighani.
Simula nun, palihim ko siyang pinagmamasdan. Tuwing homeroom, tuwing break, tuwing uwian. Hindi kami close, pero hindi rin kami strangers. Minsan nagka-group project, naging madalas ang usap, minsan sabay pa kami mag-lunch. Hanggang sa naging natural na lang โ โyung presensya niya, parang parte na ng araw ko.
Nalaman ko paborito niya si Moira. Mahilig siya magsulat sa likod ng notebook niya ng mga tula. Palagi siyang may dalang libro, at mahilig siya sa ulan. Samantalang ako, si Mikoy, 'yung tipong tinatawag sa guidance, palaging may blotter sa noise violation, walang direction sa buhay โ pero sa kanya lang ako naging tahimik.
Pinilit kong baguhin ang sarili ko. Naging attentive ako sa klase, naging responsable sa mga groupwork, nagsimulang sumabay sa takbo ng mundo niya kahit hindi naman ako invited sa loob nun. Pero kahit anong effort ko, alam kong may distansya pa rin. At masakit kasi kahit malapit na ako, parang hindi pa rin sapat.
Dumating ang senior prom. Lahat excited. May kanya-kanyang date. Ako, wala. Hindi pa ako nagtatanong, kasi iniipon ko pa ang lahat ng lakas ng loob. Alam kong risky. Pero sabi ko, mas risky kung palilipas ko โyung gabing โto nang hindi man lang siya tinanong.
Pagkapasok ko sa venue, ang ganda niya. Suot niya โyung deep red na gown. Straight lang ang buhok, may kaunting make-up. Parang hindi siya โyung Yanna na kinakatakutan sa klase. Parang ibang tao โ mas nakaka-intimidate, mas nakaka-hulog.
Nakita kong mag-isa siya sa table, nagte-text. Huminga ako nang malalim at lumapit.
โYannaโฆโ
Lumingon siya.
โPwede bang ikaw ang maging date ko ngayong prom?โ
Tahimik siya. Ilang segundo ang lumipas.
โPasensya na, Mikoy. May hinihintay akong iba.โ
Napaatras ako. Napahiya. Pero ngumiti pa rin ako. โOkay lang. Sorry kung napaabala.โ
Tumalikod ako, pero bago ako nakalayo, bigla siyang nagsalita.
โBakit ngayon mo lang sinabi?โ
Napalunok ako. โKasi ngayon lang ako naging sigurado.โ
โAlam mo bang matagal na rin kitang napapansin?โ
Lumingon ako sa kanya. Nagkatinginan kami. Tapos ngumiti siya โ โyung ngiting hindi ko maipaliwanag kung masaya o malungkot.
โIlang beses kitang tinangkang kausapin, pero palagi kang pabiro. Hindi ko alam kung totoo ba 'yung mga tingin mo o parte lang ng pagiging Mikoy mo.โ
โTotoo โyon, lahat.โ
โEh ngayon, anong gusto mong mangyari?โ
โGusto lang kitang isayaw ngayong gabi. Kahit isang beses lang.โ
Tumango siya. Tumayo. At sabay kaming pumunta sa dance floor.
Slow dance. Tahimik. Magkahawak kamay. Walang ibang tao sa mundo kundi kaming dalawa. Tapos, habang sumasayaw kami, bumulong ako.
โMahal kita, Yanna. Hindi lang ngayong gabi, kundi matagal na.โ
Hindi siya sumagot. Hindi siya lumingon. Pero naramdaman kong lumuwag ang hawak niya sa kamay ko.
โSorry, Mikoy.โ
โOkay lang. Alam ko naman. Gusto ko lang marinig mo.โ
Pagkatapos ng sayaw, hindi na kami nag-usap. Bumalik siya sa table niya. Ako, lumabas ng venue, tumambay sa labas habang nakatingin sa langit. Ang daming bituin. Ang daming dapat sabihin. Pero huli na. Hindi na ako mahal. O baka... kailanman, hindi.
Kinabukasan, wala na siya sa school. Sabi ng adviser, biglaan daw silang lumipat ng pamilya sa ibang probinsya. Walang paalam. Walang goodbye. Walang kahit ano. Parang dinala ng hangin. Parang sinadya ng tadhana na biguin ako hanggang dulo.
Hanggang ngayon, di ko alam kung anong nangyari sa kanya. Nasa Davao na raw. May bago nang buhay. May bago nang siguro... mahal. Ako? Nandito pa rin. Inaabot ng ulan sa tapat ng dorm, pinapakinggan si Moira, at sinusulat ang kwentong โto.
Sana balang araw, mabasa mo โto, Yanna.
At sana malaman mong totoo lahat ng sinabi ko.
Na kahit isang gabi lang, naging sayo ako.
At kahit hindi mo ko minahalโฆ
Minahal pa rin kita.
Pagkalipas ng limang taon, ibang-iba na ang buhay. Nakapagtapos ako ng engineering, at ngayon nagtatrabaho na ako sa isang construction firm sa Cebu. Medyo nakaangat-angat na sa buhay, hindi na kagaya dati na pabiro lang sa klase, walang direksyon. Sa bawat pagod at overtime, iniisip ko palagi na kahit papaano, may napatunayan na rin ako.
Pero kahit ilang taon na ang lumipas, kahit ilang project na ang natapos, kahit ilang gabi na akong lasing sa pagod at lungkot, isa lang ang hindi pa rin nagbabago. Hindi ko pa rin siya nakakalimutan.
Isang Sabado ng hapon, kasagsagan ng ulan, pinuntahan ko ang isang coffee shop malapit sa site para magpahinga. Pagkapasok ko, amoy kape, amoy ulan, at amoy alaala. Umupo ako sa sulok, nag-order ng cappuccino, at kinuha ang tablet ko para silipin ang floor plans.
Habang hinihintay ko ang order ko, may biglang bumungad sa pintuan. Nakapayong, suot ang navy blue na blazer, may hawak na brown folder. At sa unang tingin pa lang, kilala ko na agad.
Hindi ko alam kung utak ko lang ang naglaloko, pero nang ibaba niya ang payong at tanggalin ang face mask โ si Yanna 'yon.
Napatingin siya sa paligid, hinanap ang bakanteng upuan, at doon ko lang siya muling nasilayan ng buo. Hindi na siya โyung high school crush ko lang dati. Mas mature na, mas kalmado, pero โyung mata niya โ โyung matalim pero malungkot na mata โ hindi nagbago.
Lumapit siya sa counter. Umorder. Tumalikod. At naglakad papunta sa direksyon ko. Ilang hakbang pa lang, nagtama na ang mga mata namin. Pareho kaming natigilan.
โMikoy...?โ
โYanna.โ
Parang biglang huminto ang paligid. Parang bumalik lahat โ โyung dance floor, โyung gabi ng prom, โyung rejection, at โyung bigla niyang pagkawala. Ngumiti siya, mahina. โYung tipong hindi niya alam kung matutuwa ba siya o mahihiya.
โEngineer ka na pala,โ sabi niya, tiningnan ang uniform kong may logo ng kumpanya.
โAt ikaw?โ
โNurse. Assignment ako ngayon dito sa Cebu, volunteer work.โ
Tumango lang ako. Tahimik. Hindi ko alam kung anong unang dapat itanong. Pero naupo siya sa harap ko. Hindi ko siya pinigilan.
โAno nang balita sayo?โ tanong niya.
โEto... gumigising, nagtatrabaho, umuuwi... paulit-ulit.โ
Tumawa siya, mahina. โPareho lang pala tayo.โ
Maya-maya, nagkatahimikan.
At sa gitna ng katahimikan, siya ang unang bumasag.
โNaalala mo ba โyung gabi ng prom?โ
Tumango ako.
โAlam mo, kahit ilang taon na ang lumipas... hindi ko โyon nakalimutan.โ
Hindi ako nagsalita.
Nagpatuloy siya.
โGusto kong humingi ng tawad, Mikoy. Sa biglaan kong pag-alis. Hindi ko man lang nasabi sayo.โ
โWala ka namang kailangang ihingi ng tawad. Alam ko namang hindi mo ako kailanman minahal.โ
โAkala ko rin noon hindi. Pero Mikoy... mahal din kita noon. Natakot lang ako. At naging huli na ang lahat.โ
Parang may bumagsak na tanikala sa dibdib ko.
โYung matagal kong hinintay na sagot โ ngayon lang dumating. Sa isang coffee shop, sa oras na hindi ko na siya hinihingi.
Ngumiti ako, pilit.
โPero huli na nga, โdi ba?โ
Tumango siya.
โMay fiancรฉ na ako. Magpapakasal na sa susunod na taon.โ
Ramdam kong pumintig ang puso ko.
Ramdam kong may parte pa rin akong umasa.
Pero tinanggap ko. Tahimik.
โMasaya ako para sayo,โ sabi ko.
โMasaya din ako para sayo, Mikoy. Sa wakas, natupad mo rin mga pangarap mo.โ
Tumayo siya, bitbit ang kape.
โSalamat sa lahat. At salamat, kasi kahit minsan, ako ang minahal mo.โ
Ngumiti siya ulit, at tuluyan nang lumakad palayo.
Hindi ko na siya hinabol. Hindi ko na siya tinawag. Kasi minsan, kailangan mong palayain ang taong matagal mo nang mahal โ lalo na kung huli na ang lahat.
At habang pinapanood ko siyang unti-unting lumalayo, muling bumalik sa isip ko ang tanong na hindi ko kailanman nasagot...
โBakit lagi nalang ako nauuna magmahal, pero huli laging malaman?โ
Tinikman ko ang kape. Mapait. Tulad ng alaala.
Pero hindi ko na siya nilagyan ng asukal.
Dahil minsan, kailangan mong matutunang tanggapin ang pait...
Nang hindi na umaasang lalambot pa ang lasa.
Ngumiti ako sa sarili.
At bumalik sa trabaho.
