29/11/2025
បិដក ភាគ ៣៤ - ទំព័រទី ២២៧ សំយុត្តនិកាយ ខន្ធវគ្គ វលាហកសំយុត្ត
៥៧.វស្សវលាហកសុត្តំ
[ ២៨១ ] សាវត្ថិនិទានំ. ឯកមន្តំ និសិន្នោ ខោ សោ ភិក្ខុ ភគវន្តំឯតទវោច ¶ – “កោ នុ ខោ, ភន្តេ, ហេតុ, កោ បច្ចយោ, យេនេកទា ទេវោ វស្សតី”តិ? “សន្តិ, ភិក្ខុ, វស្សវលាហកា នាម ទេវា. តេសំ យទា ¶ឯវំ ហោតិ – ‘យំនូន មយំ សកាយ រតិយា វសេយ្យាមា’តិ, តេសំ តំ ចេតោបណិធិមន្វាយ ទេវោ វស្សតិ. អយំ ខោ, ភិក្ខុ, ហេតុ, អយំ បច្ចយោ, យេនេកទា ទេវោ វស្សតី”តិ. សត្តបញ្ញាសមំ.
វស្សវលាហកសូត្រ ទី. ៥៧
[ ២៨១ ] ក្រុង សាវត្ថី ។ លុះ ភិក្ខុ នោះ អង្គុយ ក្នុង ទីសម គួរ ហើយ ក៏ ក្រាបបង្គំទូល សួរ ព្រះមានព្រះភាគ ដូច្នេះ ថា បពិត្រ ព្រះអង្គ ដ៏ ចម្រើន អ្វី ជាហេតុ អ្វី ជា បច្ច័យ ដែល មាន ភ្លៀង បង្អុរ ចុះ ម្តង ៗ ។ ម្នាល ភិក្ខុ មាន ពួក ទេវតា ឈ្មោះ វស្ស វលាហកៈ ចួនណា ពួក ទេវតា នោះ មាន សេចក្តី ត្រិះរិះ យ៉ាងនេះ ថា បើ ដូច្នោះ គួរ យើង ត្រេកអរ ដោយ តម្រេក របស់ ខ្លួន ព្រោះ អាស្រ័យ សេចក្តី ប្រាថ្នា ក្នុងចិត្ត នោះ របស់ ទេវតា ទាំងនោះ ទើប មាន ភ្លៀង បង្អុរ ចុះ ។ ម្នាល ភិក្ខុ នេះ ជាហេតុ នេះ ជា បច្ច័យ ដែល មាន ភ្លៀង បង្អុរ ចុះ ម្តង ៗ ។
អដ្ឋកថាព្រះសូត្រ សារត្ថប្បកាសនី ៣៤ ឆដ្ឋភាគ សំយុត្តនិកាយ ខន្ធវគ្គ វលាហកសំយុត្ត
អដ្ឋកថា វស្សវលាហកសូត្រ ទី. ៥៧
ទេវោ វស្សតីតិ យំ វស្សិកេ ចត្តារោ មាសេ វស្សំ, តំ ឧតុសមុដ្ឋានមេវ. យំ បន វស្សេយេវ អតិវស្សំ, យញ្ច ចិត្តវេសាខមាសេសុ វស្សំ, តំ ទេវតានុភាវនិព្ពត្តំ នាម.
តត្រិទំ វត្ថុ – ឯកោ កិរ វស្សវលាហកទេវបុត្តោ តលកូដកវាសិ ខីណាសវត្ថេរស្ស សន្តិកំ គន្ត្វា វន្ទិត្វា អដ្ឋាសិ. ថេរោ “កោសិ ត្វ”ន្តិបុច្ឆិ. “អហំ, ភន្តេ, វស្សវលាហកទេវបុត្តោ”តិ. “តុម្ហាកំ កិរ ចិត្តេន ទេវោវស្សតី”តិ? “អាម, ភន្តេ”តិ. “បស្សិតុកាមា មយ”ន្តិ ¶. “តេមិស្សថ, ភន្តេ”តិ. “មេឃសីសំ វា គជ្ជិតំ វា ន បញ្ញាយតិ, កថំ តេមិស្សាមា”តិ? “ភន្តេ, អម្ហាកំចិត្តេន ទេវោ វស្សតិ, តុម្ហេ បណ្ណសាលំ បវិសថា”តិ ¶. “សាធុ ទេវបុត្តា”តិ សោ បាទេ ធោវិត្វា បណ្ណសាលំ បាវិសិ. ទេវបុត្តោ តស្មិំ បវិសន្តេយេវ ឯកំ គីតំ គាយិត្វា ហត្ថំ ឧក្ខិបិ. សមន្តា តិយោជនដ្ឋានំឯកមេឃំ អហោសិ. ថេរោ អទ្ធតិន្តោ បណ្ណសាលំ បវិដ្ឋោតិ. អបិច ទេវោ នាមេស អដ្ឋហិ ការណេហិ វស្សតិ នាគានុភាវេន សុបណ្ណានុភាវេនទេវតានុភាវេន សច្ចកិរិយាយ ឧតុសមុដ្ឋានេន មារាវដ្ដនេន ឥទ្ធិពលេនវិនាសមេឃេនាតិ.
