04/09/2025
សេចក្តីថ្លែងការណ៍អំពីការបង្ហាញឆន្ទៈរបស់ប្រធានាធិបតីក្នុងការលុបបំបាត់ការមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួលដល់កម្មករចំណាកស្រុក តែមិនអាចជាការនិយាយផ្ទាល់មាត់តែប៉ុណ្ណោះទេ
• អត្រាការមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួលចំពោះកម្មករចំណាកស្រុកខ្ពស់ជាងជាងរបស់ជនជាតិក្នុងស្រុកពីរដងទៅ—ត្រូវការដំណោះស្រាយពិតប្រាកដ និងជាក់ស្តែងយ៉ាងបន្ទាន់!
នៅថ្ងៃទី ២ ខែកញ្ញា ប្រធានាធិបតីលី ជេម្យុង បានរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងកិច្ចប្រជុំគណៈរដ្ឋមន្ត្រី អំពីបញ្ហាការមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួល ហើយបានបញ្ជាឱ្យរៀបចំយុទ្ធសាស្រ្តដើម្បីបញ្ចប់បញ្ហានេះ។ តាមការផ្សាយ ព្រះអង្គបាននិយាយថា ម្ចាស់ការដែលមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួលត្រូវតែទទួលទោសយ៉ាងតឹងរឹង ហើយបើមានសមត្ថភាពក្នុងការបង់ប៉ុន្តែមិនបង់ ឬក៏ប្រព្រឹត្តជារឿយៗ ត្រូវពិន័យយ៉ាងធ្ងន់។ ព្រះអង្គបានបញ្ជាក់ថា “ការផាកពិន័យទន់ពេក។ ត្រូវចាត់ទុកថាជាបទឧក្រិដ្ឋធ្ងន់”។ ស្តីអំពីបញ្ហាការមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួលដល់កម្មករចំណាកស្រុក ព្រះអង្គបាននិយាយថា គួរតែពិចារណាឲ្យពន្យារការចេញពីប្រទេស រហូតដល់ពេលទទួលប្រាក់បាន។ ហើយមិនគួរទទួលសេចក្តីសម្រេចច្បាប់ប្រកាន់តែបោះបង់ចេញបន្តិចៗដើម្បីបិទបាំងអំពើទោសរបស់ម្ចាស់ការដែលបោកប្រាស់ប្រាក់ឈ្នួលនោះឡើយ។
រដ្ឋាភិបាលក៏ដូចជាភាគីនយោបាយបាននិយាយអំពីការត្រួតពិនិត្យបញ្ហានេះជារឿយៗមុនពេលពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំឬបុណ្យសែនឈើ ប៉ុន្តែមិនដែលមានការកែលម្អជាក់ស្តែងឡើយ។ ក្នុងបរិបទដូច្នេះ ការបញ្ចេញមតិរបស់ប្រធានាធិបតីពេលនេះ គឺទាន់ពេលវេលា និងសមរម្យណាស់។
ប៉ុន្តែ ការបញ្ចេញមតិគ្រាន់តែជាពាក្យសំដីមិនអាចគ្រប់គ្រាន់ទេ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺយុទ្ធសាស្រ្តជាក់ស្តែង និងមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការលុបបំបាត់ការមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួល។ រៀងរាល់ឆ្នាំមានករណីលើសពី ១,២០០ អោន និងអត្រាការមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួលចំពោះកម្មករចំណាកស្រុកខ្ពស់ជាងជនជាតិក្នុងស្រុកពី ២ ដល់ ៣ ដង។ ស្ថានភាពនេះរដ្ឋាភិបាលត្រូវអនុវត្តវិធានការយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
១. ត្រូវចាត់ទុកការមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួលថាជាបទឧក្រិដ្ឋធ្ងន់។ នេះមិនមែនគ្រាន់តែជាការពន្យារទូទាត់ទេ ប៉ុន្តែជាការលួចប្រាក់ឈ្នួល និងជាបទឧក្រិដ្ឋពិតប្រាកដ។ វាជាការបំពានធ្ងន់លើសិទ្ធិរស់រាន និងជីវភាពរបស់កម្មករ។
២. ត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យកម្មករចំណាកស្រុកនៅតែមករក្នុងប្រទេស រហូតដល់ពេលទទួលប្រាក់ឈ្នួលបាន។ ប្រសិនបើត្រូវចាកចេញដោយមិនទទួលប្រាក់ នោះនឹងបាត់បង់ឱកាសទាំងស្រុង។ ដូច្នេះត្រូវធានាឲ្យមានសិទ្ធិនៅដើម្បីទាមទារប្រាក់ឈ្នួល។
៣. ត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាការមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួលចំពោះកម្មករចំណាកស្រុកដែលមិនមានឯកសារផ្លូវការ។ ម្ចាស់ការជាច្រើនមើលងាយថាមិនចាំបាច់បង់ប្រាក់ឬប្រាក់ចុងក្រោយ។ បើកម្មករទាមទារប្រាក់ ក៏តែងតែជួបបញ្ហាត្រូវរាយការណ៍ឲ្យប៉ូលីស ឬការិយាល័យចេញ/ចូល។ ត្រូវដាក់បញ្ហានេះជាករណីលើកលែងចំពោះកាតព្វកិច្ចជូនដំណឹងរបស់មន្រ្តីរដ្ឋ។
៤. ត្រូវអនុវត្តប្រព័ន្ធបង់ប្រាក់ជំនួស (간이대지급금) សម្រាប់កម្មករដែលធ្វើការនៅកន្លែងមិនត្រូវចូលរួមក្នុងប្រព័ន្ធធានារ៉ាប់រងគ្រោះថ្នាក់ការងារ ដូចជាកសិកម្មនិងនេសាទដែលមានកម្មករតិចជាង៥នាក់។ ភាគច្រើននៃកម្មករទាំងនេះគឺជាកម្មករចំណាកស្រុក។
៥. ត្រូវមានយុទ្ធសាស្រ្តសរុបដើម្បីទប់ស្កាត់ការមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួល។ គួរតែបង្ខំឲ្យមានកំណត់ត្រាពេលវេលាការងារ និងអោយម្ចាស់ការទទួលខុសត្រូវក្នុងការបង្ហាញភស្តុតាងពេលមានជម្លោះ។ ការផាកពិន័យតឹងរឹងចំពោះម្ចាស់ការដែលមិនបង់ប្រាក់ឈ្នួលគឺជាមូលដ្ឋាន។
កម្មករចំណាកស្រុកបានចំណាយប្រាក់ ចំណាយពេលវេលា និងកម្លាំងយ៉ាងច្រើនដើម្បីមករកស៊ីនៅកូរ៉េ។ ដូច្នេះមិនអាចអោយពួកគេទទួលរងការរើសអើង អំពើហិង្សា និងការបោកប្រាស់បានឡើយ។ រដ្ឋាភិបាលត្រូវមានវិធានការច្បាស់លាស់ និងអនុវត្តភ្លាមៗ ដើម្បីកុំអោយមាន “អ្នកទៅរកស៊ី ប៉ុន្តែត្រូវបោកប្រាស់” កើតឡើងទៀតឡើយ។
២០២៥.០៩.០២
សម្ព័ន្ធភាពសមភាពកម្មករចំណាកស្រុក
