https://www.facebook.com/115166321176890/

Progressive Professionals Forum, 22/3 parakum mawatha, Maharagama (2025)

30/09/2024

ජෝ අබේවික්‍රම නම් වූ විශිෂ්ටතම චරිතාංග නළුවා

1955 දේවසුන්දරී චිත්‍රපටයෙන් සිනමාවට පිවිසි ජෝ සිංහල සිනමාවේ මෙතෙක් බිහි වූ විශිෂ්ටතම චරිතාංග චිත්‍රපට නළුවෙකු විය. ජෝ අබේවික්‍රම( ගම්මන පටබැඳිගේ දොන් ජෝන් අබේවික්‍රම)1927 ජූනි 22 රත්නපුර ලෙල්ලෝපිටියේ දී උපත ලබා සිය වර්ණවත් කලා දිවියට හා ජීවන විජිතයට සමු දෙන්නේ 2011 සැප්තැම්බර් 21 දිනයි. ඔහු දරුවන් හතර දෙනෙකුගෙන් යුතු පවුලේ වැඩිමලා විය.ඔහු ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනය හැදෑරුවේ ලෙල්ලෝපිටියට නුදුරු දිප්පිටිගල මිශ්‍ර පාසලෙන් බව සදහන් වේ. එසේම ද්විතීයික අධ්‍යාපනය සඳහා රත්නපුර සීවලී මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයට සහ රත්නපුර ශාන්ත ඇලෝසියස් විද්‍යාලයට ඇතුළත් වී තිබේ.පාසල් අධ්‍යාපනයෙන් ඉක්බිති ලෙල්ලෝපිටිය සමූපකාරයේ සේවය කර තිබේ .තවද
ඔහුගේ පියා ජෝන් ඩොයිලි සමඟ සමීපව ඇසුරු කළ නිසා ජෝට ඔහුගේ නම ලැබුණු බව පැවසේ. වයස 15දී පමන ජෝ අබේවික්‍රම පනාමුරේ සිදුකල ලංකාවේ අවසන් අලි ගාල සියැසින් දැක ඇති බව ඔහු පවසා තිබේ . එසේම පසුකාලීනව පනාමුරේ අවසන් අලි ගාලේ සැබෑ සිදුවීම පලිබඳව සමාජය දැනුවත් කිරීම‍ට ඔහුගේ මතකය බෙහෙවින්ම ඉවහල්වූ බව සිහිපත් කළ යුතුයි .

1950 දශකයේ මුල් කාලයේ විකට නළුවෙකු ලෙස ප්‍රසිද්ධියට පත් වූ ජෝ, විචාරක පැසසුමට ලක් වූ සම්මානනීය රංගනයන් කිහිපයක් සමඟින් සිංහල සිනමාවේ විශිෂ්ට නළුවකු බවට පත්වූ බව කාගෙත් පිළිගැනීමයි. ඔහු සරසවිය සම්මාන සහ ජනාධිපති සම්මාන 18ක් දිනා තිබේ . හේ 1999 දී පුර හඳ කළුවර චිත්‍රපටයේ ශෝකයට පත් පියෙකුගේ චරිතය නිරූපණය කිරීම වෙනුවෙන් සිංගප්පූරු ජාත්‍යන්තර චිත්‍රපට උළෙලේදී හොඳම ආසියානු නළුවාට හිමි සම්මානය දිනීය.ජෝ,ගාමිණි ෆොන්සේකා හා ටෝනි රණසිංහ මෙන් සිනමාවේ ප්‍රතාපවත් චරිතයක් විය.එසේම 1966 දී ඔහු ෆිල්ම්ෆෙයාර් සිනමා උළෙල සඳහා සහභාගී වූ පළමු ශ්‍රී ලාංකික නළුවා බවද සදහන් කිරීම වටී.

අබේවික්‍රම සිය රංගන ජීවිතය ආරම්භ කළේ වේදිකා නාට්‍යෙනි. 1955 දී එම්.එච්.මූනාස් විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද ‘‘දේවසුන්දරී’’ චිත්‍රපටයේ හාස්‍යමය චරිතයක් සමඟින් ඔහු සිනමා රංගනයට ප්‍රවිෂ්ට විය. ඔහු ඉන්දියාවේ සිට චිත්‍රපට තැනූ ශ්‍රී ලාංකිකයෙක් විය.අබේවික්‍රමගේ පළමු කැපී පෙනෙන භූමිකාව වූයේ ටී. සෝමසේකරන් විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද සරදම චිත්‍රපටයේ කුහුඹුවන් එකතු කරන පොලිස් නිලධාරි චරිතයක් ය. ඔහු තම මිතුරිය වූ ෆ්ලොරිඩා ජයලත්ගේ සහය ඇතිව එම චරිතය ලබා ගත් අතර එය ඔහුගේ පළමු සැබෑ භූමිකාව සහ ඔහුගේ වෘත්තීය ජීවිතයේ හැරවුම් ලක්ෂය ලෙස සැලකේ."සිරිමලී", "නලගන", "පිරිමියෙක් නිසා", "කොළඹ සන්නිය" සහ "දරුවා කාගෙද" වැනි මුල් චිත්‍රපට සියල්ලේම ඔහු විකට නළුවෙකු ලෙස කැපී පෙනෙන චරිත ඉදිරිපත් කළ බව කිව හැකියි . අනතුරුව 1962 දී ඔහු ගාමිණී ෆොන්සේකා සමඟ ප්‍රථම වරට රඟපෑ රන්මුතු දූව චිත්‍රපටයේ ප්‍රධාන චරිතයක් කළේය . 1956 දී ඔහු ප්‍රේම්නාත් මොරායස් විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද" ශ්‍රී 296" චිත්‍රපටයේ "විකට රහස් පරීක්ෂක" ලෙස චරිතයක් කළ බව පෙනේ.එසේම ඔහු දීපශිකා, සොල්දාදු උන්නැහේ, චණ්ඩියා, ස්වීප් ටිකට්, අල්ලපු ගෙදර, එක්ටැම් ගේ, සහ සාරවිට වැනි විචාරක පැසසුමට ලක්වූ චිත්‍රපට කිහිපයකම චරිත රැසකට පණ දුන්නේය.1965 දී ඔහු සාරවිට චිත්‍රපටයේ "සාරයියා" චරිතය වෙනුවෙන් හොඳම නළුවාට හිමි සරසවිය සම්මානය දිනා ගන්නා ලදී. 1971 දී ඔහු ඩී. බී. නිහාල්සිංහ අධ්‍යක්ෂණය කළ වැලිකතර චිත්‍රපටයේ "ගෝරින් මුදලාලි" ලෙස රඟපෑවේය.මෙම චිත්‍රපටය දේශීය චිත්‍රපට උළෙලවලදී සම්මාන කිහිපයක් ලබා ගත් අතර එය ශ්‍රී ලංකාවේ හොඳම චිත්‍රපට දහයෙන් එකක් ලෙස සම්මානයට පාත්‍ර වුණි.ඔහු 1970 දී මහගම සේකරගේ තුං මං හන්දිය' චිත්‍රපටයේ ද රඟපෑවේය. ඔහුගේ අනෙක් කැපී පෙනෙන රංගනයන් ගැටවරයෝ හරහා "සේමනේරිස්" ලෙසත්, සැඩොල් කඳුළු චිත්‍රපටයේ "ගොළු සේවකයා" ලෙසත් සිදු විය. සැඩොල් කඳුළු චිත්‍රපටයේ ඔහුගේ චරිතය වෙනුවෙන් ඔහු හොඳම නළුවාට හිමි සරසවිය සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබීය. ඔහු ජාත්‍යන්තර සහ දේශීය සිනමා උළෙලවල් ඇතුළුව සම්මාන හතළිහක් දිනා ගත් බව ප්‍රකාශ කළ යුතුයි .

ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද බැද්දේගම චිත්‍රපටයේ ඔහු "සිලිඳු" ලෙස විචාරක පැසසුමට ලක්වූ චරිතයක් නිරූපණය කළේය. 1982 දී එම චරිතය ඔහුට හොඳම නළුවා ලෙස සරසවිය සම්මානයක් ලැබුණි . දෑස නිසා චිත්‍රපටයේ "නිරුදක" චරිතය ද විචාරක පැසසුමට ලක් විය. ඔහු පීටර් ඔෆ් ද එලිෆන්ට් සහ ද ත්‍රී යෙලෝ කැට්ස් යන ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපට දෙකක ද රගපෑය. 2001 දී ඔහු ප්‍රසන්න විතානගේ අධ්‍යක්ෂණය කළ පුර හඳ කළුවර චිත්‍රපටයේ රඟපෑවේය. මෙම චිත්‍රපටය සිංහල සිනමා ඉතිහාසයේ කැපී පෙනෙන සලකුණක් ලෙස සැලකේ. ඔහු 12 වැනි සිංගප්පූරු ජාත්‍යන්තර චිත්‍රපට උළෙලේ හොඳම නළුවාට හිමි සම්මානය දිනා ගත්තේ එහි“වන්නිහාමි” චරිතය වෙනුවෙන්ය.ඔහුගේ අවසාන චිත්‍රපට භූමිකාව පැමිණියේ සෙල්වම් චිත්‍රපටය හරහාය. ඔහු මිය යන විට චිත්‍රපට 172 ක රඟපා තිබුණි . ඉන් 62 ක ප්‍රධාන නළුවා ලෙසත් ඉතිරි 110 ක සහාය නළුවෙකු ලෙසත් රඟපා ඇති බව කිව යුතුයි .

සිනමාවට අමතරව, ඔහු මල් යහනාව, බැරි සිල් (1960) සහ කැලෑ මල් (1962) වැනි වේදිකා නාට්‍ය කිහිපයක ද පෙනී සිටියේය. එසේම අඳු කොළ, වනස්පති, ගම්පෙරළිය, සකිසඳ එළියස්, ඇසළ කළුවර වැනි රූපවාහිනී කතාමාලා රැසකද ඔහු රංගනයෙන් දායක විය. ජනප්‍රිය විකට කතා මාලාවක් වන සබඳ පබිලිස් සඳහා පිටපත ද ඔහු විසින් නිර්මාණය කරන ලද බව කිව යුතුයි . එම ටෙලිනාට්‍යයේ එන ප්‍රධාන නළු ඇන්ටන් ජූඩ් විසින් ගායනා කරන ලද "උන පුරුකේ බලු වලිගේ" තේමා ගීතය ද ජෝ ලිවීය. මේ අතර ඔහු ඔහුගේ රූපවාහිනී නිෂ්පාදනයක් වන තහංචි ටෙලි නාට්‍යයේ “වැල් එළියට” ගීතයද ගායනා කළේය. 2004 දී ඔහු සකිසඳ එළියස් රූපවාහිනී කතාමාලාවේ පිටපතද ලිවීය.එසේම හේ 1972 දී සිය පළමු නවකතාව "මහ බඹාට මුහුණු දෙකයි" ලිවීය.ජෝ වැනි නිර්මාණශීලී බහුවිධ දක්ෂතා දැක්වූ කලාකරුවාගේ ජීවන චරිතාපදානයෙන් ආධුනික කලාකරුවන්ට ගතහැකි ආදර්ශ බොහෝ ය.
ගාමිණි ගුණසේකර විසිනි.

14/09/2024

අවිහිංසාවාදී ද්‍රවිඩ නායක එස්.ජේ.වී චෙල්වනායගම්

එස් ඩබ්ලිව් ආර් ඩී බණ්ඩාරනායක ශ්‍රීමතාණන් ගේ කිට්ටු මිතුරකු වූඑස්.ජේ.වී චෙල්වනායගම්
(සැමුවෙල් ජේම්ස් වේලුප්පිල්ලෙයි) කීර්තිමත් ද්‍රවිඩ නායකයෙකි.එතුමා මැලේසියාවේ දී උපත ලබන්නේ 1898 මාර්තු 31.හේ පාකින්සන් රෝගයෙන් සහ ශ්‍රවණාබාධයකින් පෙළුණු අතර 1977 දී වයස අවුරුදු 79 දී තම නිවසේ වැටී මිය ගිය බව සදහන් වේ.
ඔහු ඉලංකෙයි තමිල් අරසු කච්චි (ITAK) සහ දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ (TULF) හි නිර්මාතෘ සහ නායකයා විය. දශක තුනකට ආසන්න කාලයක් ලංකා දෙමළ ජනයාගේ දේශපාලන නායකයා වූයේ මෙම අවිහින්සාවාදී චෙල්වනායගම්ය. ලංකාවේ දෙමළ ජනයාගේ පියා ලෙස විරුදාවලිය ඔහු ලබා ඇත . ඔහුව හැඳින්වූයේ "තන්තයි චෙල්වා" ලෙසිනි.

මලයාවේ(දැන් මැලේසියාව ) විදේශගත ලංකා දෙමළ පවුලක උපන් චෙල්වනායගම් කුඩා වියේදීම ලංකාවට සංක්‍රමණය විය. නීතිඥයෙකු ලෙස සුදුසුකම් ලැබීමටත් පෙර ඔහු ගුරුවරයෙකු ලෙස සේවය කළ බව කියවේ. සිවිල් නීතිය පිළිබඳ විශිෂ්ටයකු වූ ඔහු රාජ නීතිඥයෙකු විය. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ ඉහළ තනතුරක් රජයෙන් පිරිනැමූ අතර එය ඔහු නිහතමානී ලෙස ප්‍රතික්ෂේප කළේය. තරුණ නීතීඥ චෙල්වනායගම් දේශපාලනයට සම්බන්ධ නොවූ නමුත් බ්‍රිතාන්‍යයන් ලංකාවේ ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ අරභයා සෝල්බරි කොමිසම පිහිටුවන විට ඔහු සහ අනෙකුත් දෙමළ ජනතාව දෙමළ අවශ්‍යතා නියෝජනය කිරීම සඳහා සමස්ත ලංකා දෙමළ කොංග්‍රසය (ACTC) පිහිටුවා ගත් බව පෙනේ. 1947 දී ඔහු කන්කසන්තුරේ අසුනින් පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත් වි 1977 දක්වා මන්ත්‍රීවරයකුව සිටියේය .එසේම සමස්ත ලංකා දෙමළ කොන්ග්‍රසය ආණ්ඩුව ට එක්වීමට ගත් තීරණය නිසා චෙල්වනායගම් එම පක්ෂය හැර ගොස් 1949 දී ඔහුගේම පක්ෂයක් ලෙස ඉලංගෙයි තමිල් අරසු කච්චි පක්ෂය ITAK ආරම්භ කළේය. ෆෙඩරල් පක්ෂය ලෙසද එය හැඳින්වේ. චෙල්වනායගම් සහ ITAK ලංකාවේ බහුතර සිංහල සහ සුළුතර දෙමළ ජනතාව අතර බලය බෙදා ගැනීමේ මාධ්‍යයක් ලෙස ෆෙඩරල්වාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටියහ. චෙල්වනායගම් ලංකා අගමැතිවරුන් සමග-බණ්ඩාරනායක-චෙල්වනායගම් ගිවිසුම (1957) සහ ඩඩ්ලි-චෙල්වනායගම් ගිවිසුම (1965)-දෙමළ ජනයාට බලතල බෙදා හැරීම සහ භාෂාමය අයිතිවාසිකම් සහ අනෙකුත් ජනවාර්ගික ප්‍රශ්න විසඳීම සම්බන්ධයෙන් ගිවිසුම් දෙකක් අත්සන් කළේය .එහෙත් ඒ දෙකම අගමැතිවරුන්ට සිංහල ජාතිවාදීන් ගෙන් ආ බලපෑම් නිසා අවලංගු කරන ලදී. උතුරේ ප්‍රශ්නය විසදීම සදහා උදාවූ කදිම අවස්ථාව මගහැරීමට සිදුවීම පසුකාලීනව ලංකාවේ මහා ඛේදවාචකයක් වූ බව කවුරුත් දනිති.
ඔහුගේ අවංකභාවය නිසා ප්‍රසිද්ධියට පත් චෙල්වනායගම් තම දේශපාලන අරමුණු සාක්ෂාත් කර ගැනීමට අවිහිංසාවාදී ක්‍රම භාවිතා කිරීමට කැප විය. දෙමළ ජනයාගේ දේශපාලන ඉල්ලීම් සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා සත්‍යග්‍රහ ව්‍යාපාර කිහිපයකට හේ නායකත්වය දුන්නේය. කෙසේ වෙතත්, සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදීන්ගේ විරෝධය හමුවේ දෙමළ ජනයාගේ අයිතීන් සුරක්ෂිත කිරීමට ඔහුගේ ක්‍රමවේදයන් අසමත් විය. දෙමළ ජනතාවගේ දේශපාලන අභිලාෂයන් පාර්ලිමේන්තු ආයතන හරහා ඉටුකර ගත හැකි බවට ඔහු තුළ ඇති විශ්වාසය බොළඳ බව සමහරු විවේචනයට කළහ.
එතුමාගේ මරණයත් සමඟ අවිහිංසාවාදී විරෝධතා යුගය ප්‍රචණ්ඩ සටන්කාමීත්වය කරා ගමන් කළේය

චෙල්වනායගම් 1898 මාර්තු 31 දින මලයාවේ ඉපෝහි උපත ලැබීය. ඔහු ව්‍යාපාරිකයෙකු වූ විශ්වනාදන් වේලුපිල්ලේ සහ හැරියට් අන්නම්මා කනපතිපිල්ලේගේ පුත්‍රයා විය. වේළුපිල්ලේ කොන්ත්‍රාත්කරුවෙකු ලෙස මලයාවට සංක්‍රමණය වීමට පෙර උතුරු ලංකාවේ තෝල්පුරම් හි පාසල් ගුරුවරයෙකු ලෙස කටයුතු කර තිබේ. චෙල්වනායගම්ට සහෝදරයන් දෙදෙනෙක් (අර්නස්ට් වේළුපිල්ලේ පොන්නතුරෙයි සහ එඩ්වඩ් රාජසුන්දරම්) සහ සහෝදරියක් (අත්පුතම් ඉසබෙල්) සිටියහ. පසුව පවුල ඉපෝ සිට තායිපිං වෙත සංක්‍රමණය විය.මලයාවේ පාසල් කිහිපයක් තිබූ අතර මේවායින් බොහොමයක් පොහොසත් මැලේ ජාතිකයින්ගේ ළමුන් සඳහා විය. විදේශගත ලංකා දෙමළ ජාතිකයන් තම දරුවන් ලංකාවේ පාසල්වලට යැවීම එකල සාමාන්‍ය දෙයක් විය.වයස අවුරුදු හතරේදී චෙල්වනායගම්, ඔහුගේ මව, ඔහුගේ සහෝදරයන් දෙදෙනා සහ ඔහුගේ සහෝදරිය පාසල් අධ්‍යාපනය සඳහා ලංකාවට යවන ලදහ. වේලුපිල්ලේ ඔහුගේ පවුල නඩත්තු කිරීම සඳහා මලයාවේ රැඳී සිටියේය. එම පවුල හැරියට්ගේ සහෝදර සහෝදරියන්ට සහ ඔවුන්ගේ පවුල්වලට සමීපව, හැරියට්ගේ උපන් නගරය වූ තෙලිප්පලෙයි හි ජීවත් විය. චෙල්වනායගම්ගේ මාර්ගෝපදේශකයා සහ උපදේශකයා වූයේ හැරියට්ගේ සොහොයුරා වූ එස්.කේ. පොන්නයියා ය. ඔහු එංගලන්ත පල්ලියේ දේවගැතියෙක් විය. චෙල්වනායගම් තෙලිප්පලෙයි යුනියන් විද්‍යාලයෙන් සහ යාපනයේ ශාන්ත ජෝන් විද්‍යාලයෙන් අධ්‍යාපනය ලැබීය. 1918 දී ලන්ඩන් විශ්ව විද්‍යාලයෙන් උපධිය ලැබීය .චෙල්වනායගම් බණ්ඩාරනායකයන්ගේ මිතුරෙක් විය.උපාධිය ලැබීමෙන් පසු චෙල්වනායගම් පියාගේ මරණයට ටික කලකට පෙර 1918 දී මලයාවේ තම පියා බැලීමටද ගියේය. චෙල්වනායගම් 1927 දී ාඅර් ආර් බාර් කුමාරකුලසින්හම්ගේR. R. Barr-Kumarakulasinghe දියණිය එමිලි ග්‍රේස් Emily Grace Barr-Kumarakulasing (Rathinam) සමඟ විවාහ විය. බාර්-කුමාරකුලසිංහයන් ලංකාවේ ලන්දේසි සහ බ්‍රිතාන්‍ය පරිපාලනයට සේවය කළ තෙලිප්පලෙයිහි බලගතු පවුලක් විය. ආර්. ආර්. බාර්-කුමාරකුලසිංහ වලිකාමම් ප්‍රදේශය සඳහා මනියාගර් (බ්‍රිතාන්‍ය විසින් පත් කරන ලද පරිපාලන ප්‍රධානියා) විය. චෙල්වනායගම්වරුන්ට පුතුන් හතර දෙනෙක් (මනෝහරන්, වසීකරන්, රවීන්ද්‍රන් සහ චන්ද්‍රහාසන්) සහ දියණියක් (සුසිලා) සිටියහ. චෙල්වනායගම් රෙපරමාදු කිතුනුවකු වූ අතර දකුණු ඉන්දීය පල්ලියේ (CSI) සාමාජිකයෙක් විය.කොළඹ අධ්‍යාපනය ලබමින් සිටියදී ඔහු එංගලන්ත පල්ලියේ සාමාජිකයෙකු බවට පත් විය.පසුව,දකුණු ඉන්දීය පල්ලිය CSI විසින් කොළඹ දේවස්ථානයක් පිහිටුවන විට, චෙල්වනායගම් එහි ආගමික වතාවත් කළේය.කිතුනුවකු වුවද චෙල්වනායගම් හින්දු ආගමේ බොහෝ සාරධර්ම උකහා ගත්තේය.ඔහු ආගම අනුව කිතුනුවකු බවත් සංස්කෘතියෙන් හින්දු භක්තිකයෙක් බවත් කියා සිටියේය. දෙමළ ජනයා විසින් "කලිසම් ගාන්ධි" ලෙස හඳුන්වන චෙල්වනායගම් ගාන්ධි සමඟ සංසන්දනය කරනු ලැබුවේ ඔහුගේ දේශපාලන අරමුණු සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා අවිහිංසාවාදී ක්‍රම භාවිතා කිරීමට ඔහු වැක්වූ කැපවීම නිසාය. කෙසේ වෙතත්, ලංකා දෙමළ ජනයාගේ දේශපාලන ඉල්ලීම් පාර්ලිමේන්තු ආයතන හරහා සාක්ෂාත් කරගත හැකි බව බොළඳ ලෙස විශ්වාස කිරීම ගැන විචාරකයෝ ඔහුට දොස් පැවරූහ.ලංකාවේ බොහෝ දේශපාලන නායකයින් දේශපාලන අවශ්‍යතා මත ක්‍රිස්තියානි ආගම අත්හැරියේය එහෙත් චෙල්වනායගම් ක්‍රිස්තියානියෙකු ලෙස මරණය දක්වා සිටියේය .ඒනිසා විරුද්ධවාදීන් දෙමළ ජනයාට නායකත්වය දීමට ඇති අයිතිය ගැන ප්‍රශ්න ද කිරීමට පසුබට නොවීය . චෙල්වනායගම්ගේ අවිහිංසාවාදී ක්‍රම ඔහුගේ මරණයත් සමග අවිහිංසාවාදී විරෝධතා යුගය ප්‍රචණ්ඩ සටන්කාමීත්වය ත්‍රස්තවාදය දක්වා වර්ධනය වූ බව අපි දන්නෙමු.ඉන් ලංකාවට වූ පාඩුව නම් කිසිදාක කිසිවෙකුට අමතක නොවේ.

ගාමිණි ගුණසේකර

09/08/2024

බංග්ලාදේශයේ අන්තර්වාර ආණ්ඩුවේ ප්‍රධානි යුනුස් ඉදිරියේ අභියෝග රැසක්

සාමය නැවත ස්ථාපිත කිරීම , ආර්ථිකය පණ ගැන්වීම , නිදහස් හා සාධාරණ මැතිවරණයකට මග පෑදීම , රාජ්‍ය සේවය, පොලිසිය ඇතුළු රටේ ආයතන නැවත සාමාන්‍ය පාලනයට අවතීර්ණ කිරීම යූනුස් ඉදිරියේ ඇති අභියෝගයයි. බංග්ලාදේශ අගමැතිනි ෂීක් හසීනා සඳුදා රටින් පලායාමේ දේශපාලන අර්බුදය හමුවේ අන්තර්වාර ආණ්ඩුවේ ප්‍රධානියා ලෙස බංග්ලාදේශයේ නොබෙල් ත්‍යාගලාභී ආර්ථික විද්‍යාඥයකු සහ ව්‍යවසායකයකු වන මුහම්මද් යුනුස් පත්වී ඇත .එය කැරලිකාර සිසුන්ගේ හා තරුණයන්ගේ ඉල්ලීමයි. 84 හැවිරිදි යුනුස්, හසීනාගේ වසර 20 ක අයෝමය පාලනයේ විවේචකයෙක් විය. 1971 යුද ප්‍රවීණයන්ගෙන් පැවත එන්නන් සඳහා 30% රැකියා කෝටාවකට එරෙහිව විරෝධතා ආරම්භ විය. එය ජුලි 21 දින ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් අඩු කරන ලද නමුත් එය විරෝධතාකරුවන් සන්සුන් කළේ නැත. “ අපේ සුන්දර රට අපි ආරක්ෂා කර එය අපටත් අපේ අනාගත පරම්පරාවටත් අපූරු රටක් බවට පත් කළ යුතුයි,” යනුවෙන් යුනුස් වාර්තාකරුවන්ට පවසා තිබේ. 300කට වැඩි පිරිසක් මරා දැමූ සහ දහස් ගණනක් අත්අඩංගුවට ගත් ඉතිහාසයේ මාරාන්තික විරෝධතාවයකින් පසුවයි යූනුස් රට භාර ගන්නේ.

දරුවන් නව දෙනෙකුගෙන් යුතු පවුලක තුන්වැන්නා වන යුනුස් 1940 දී එවකට නැගෙනහිර පකිස්ථානයේ දකුණු වරාය නගරයක් වන චිතගොං අසල ගමක උපත ලැබීය. ඔහු 1961 දී ඩකා විශ්ව විද්‍යාලයෙන් උපාධිය ලබා ගත්තේය. ඔහු 1969 දී ඔහුගේ ආර්ථික විද්‍යාව පිළිබඳ ආචාර්ය උපාධිය සඳහා ෆුල්බ්‍රයිට් ශිෂ්‍යත්වයක් මත 1965 දී එක්සත් ජනපදයේ වැන්ඩර්බිල්ට් විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළත් විය. 1971 පකිස්තාන හමුදාවට එරෙහි විමුක්ති යුද්ධයේදී යුනුස් ස්වාධීන බංගලාදේශයක් බිහිකිරීමේ ප්‍රයත්නයන්ට සහාය දැක්වීය. ඔහු එක්සත් ජනපදයේ නැෂ්විල් නගරයේ පුරවැසි කමිටුවක් ආරම්භ කළ අතර පාකිස්තානයට මිලිටරි ආධාර නැවැත්වීමට එක්සත් ජනපද කොන්ග්‍රසයට බලපෑම් කළ වොෂින්ටන් ඩීසී හි බංග්ලාදේශ තොරතුරු මධ්‍යස්ථානය පවත්වාගෙන යාමට උදව් කළේය. 1972 දී, යුනුස් ස්වාධීන බංගලාදේශයකට ආපසු ගිය අතර, රටේ නව සැලසුම් කොමිසමේ සේවය කිරීමෙන් කෙටි කාලයකින් පසුව, චිතගොං විශ්ව විද්‍යාලයේ ආර්ථික විද්‍යා අංශයේ සේවයට බැවුණි. 1976 දී ඔහු විශ්ව විද්‍යාලයේ ක්ෂේත්‍ර කටයුතුවල කොටසක් ලෙස වසර කිහිපයකට පෙර සාගතයෙන් පීඩාවට පත් චිතගොං හි අවට ගම්මානවලට ගියේය. යුනුස් ගමේ මිනිසුන් 42 දෙනෙකුට ඩොලර් 27ක් ණයට දුන් අතර ඔවුන් සෑම කෙනෙකුම නියමිත පරිදි මුදල් ආපසු ගෙවූ බව සොයා ගත්තේය.

දුප්පත් ගැමියන්ට ලබා දෙන කුඩා ණය හෝ ක්ෂුද්‍ර ණය විශාල වෙනසක් ඇති කරන බව ඔහු සොයා ගත්තේය. සාම්ප්‍රදායික බැංකු ඔවුන්ට මුදල් ණයට නොදෙන අතර, ඔවුන් අධික පොලී අනුපාත අය කළේය . දුප්පත් ජනතාවට නව ව්‍යාපාර ආරම්භ කිරීමට ඉඩ සැලසීම සඳහා ක්ෂුද්‍ර ණය ලබාදීමේ පුරෝගාමී වූ ග්‍රාමීන් බැංකුවේ (ගමේ බැංකුව) ආරම්භය මෙය විය. යුනුස් ඔහුගේ ග්‍රාමීන් බැංකුව හරහා මිලියන ගණනක් දරිද්‍රතාවයෙන් මුදා ගැනීමට උදව් කළ නිසා ඔහු "දුප්පතුන්ට බැංකුකරු" ලෙස ප්‍රසිද්ධ විය. 2006 දී යුනුස්ට නොබෙල් සාම ත්‍යාගය පිරිනමන ලද්දේ "පහළින් ආර්ථික හා සමාජීය සංවර්ධනයක් ඇති කිරීම" සඳහා කරන ලද කාර්යය වෙනුවෙන් ය. ඒ වන විට බැංකුව ඩොලර් බිලියන 7 කට වඩා වැඩි ණය මිලියන හතකට වඩා ජනතාවට ලබා දී තිබුණි .ඔවුන්ගෙන් සියයට 97 ක් කාන්තාවන්ය. ආපසු ගෙවීමේ අනුපාතය සියයට 100 කට ආසන්න ය. "දුප්පත් මිනිසුන් දිනපතාම දරිද්‍රතාවයෙන් මිදෙන බව මම දකිමි . අපට දරිද්‍රතාවයෙන් තොර ලෝකයක් නිර්මාණය කළ හැකි බව අපට පෙනෙනු ඇත . එහිදී දරිද්‍රතාවය අපට පෙනෙන එකම ස්ථානය කෞතුකාගාර, දරිද්‍රතා කෞතුකාගාර වනු ඇත," යුනුස් පැවසීය. යුනුස් දැන් මුහුණ දී සිටින්නේ න්‍යායේ සීමාවෙන් ඔබ්බට දේශපාලනයේ රළු සහ අවුල් සහගත තත්ත්වයට ය. ඔහුගේ ක්ෂනික කර්තව්‍යය වනුයේ සති පහක මාරාන්තික විරෝධතාවලින් පසු ස්ථාවරත්වය යථා තත්ත්වයට බග්ලාදේශාය පත් කිරීමයි. නමුත් විශාල ප්‍රශ්නය වන්නේ ආහාර මිල ගණන් ඉහළ යාම සහ එකතැන පල්වෙන පුද්ගලික රැකියා අංශයක් ඇති ආර්ථික අර්බුදයයි.නව ආන්ඩුවට ආර්ථිකය ස්ථාවර කිරීමට සහ උද්ධමනය පාලනය කිරීමට සහ විනිමය අනුපාත ස්ථාවර කිරීමට අවශ්ය වනු ඇත. යුනුස්ගේ පත්වීම හොඳ තේරීමක් වන අතර ඔහුගේ ජාත්‍යන්තර පැතිකඩ මිලියන 170 ක දකුණු ආසියානු ජාතියට උපකාර වනු ඇති බව බොහෝ දෙනාගේ විශ්වාසයයි .

ඔහු සිවිල් පාලනය සහ ආධිපත්‍යය ඉක්මනින්ම ස්ථාපිත කළ යුතු අතර, සිවිල් පරිපාලනයට සහාය දීමේ සාමාන්‍ය භූමිකාව වෙත හමුදාව ආපසු යන බවට වග බලා ගත යුතුය. රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික පෙරමුණේ දී, යූනුස්ට ඉන්දියාව සමඟ සුහද සබඳතා ඇති කර ගැනීමට සිදුවනු ඇත. ඉන්දියාව හසීනා මානව හිමිකම් අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය කිරීම් සහ විරුද්ධවාදී හඬ මර්දනය කිරීම වැනි දෑ නොතකා ඇගේ පරිපාලනයට සහාය දුන්නේය. හසීනා දැනට ඉන්නේ ඉන්දියාවේය. නව රජය ඉන්දියාව සමඟ සහයෝගී සබඳතා පැවැත්විය යුතුය. මන්ද සතුරු ඉන්දියානු රජයක් බංග්ලාදේශයට ගැටළු ඇති කරයි.

2007 දී දේශපාලන පක්ෂයක් ආරම්භ කිරීමේ අදහස ඉදිරිපත් කිරීමෙන් පසු යුනුස් හසීනාගේ කෝපයට ලක් විය. පක්ෂයක් දියත් කිරීමේ යූනුස්ගේ මූලික අදහස පැමිණියේ ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක වන හසීනාගේ අවාමි ලීගය සහ විපක්ෂය වන බංග්ලාදේශ ජාතික පක්ෂය දූෂණය සහ ඉහළ යන ආදායම් අසමානතාවයට විසඳුම් සෙවීමට අසමත් වීමේ පසුබිමට එරෙහිව ය. 2011 දී, එවකට 71 හැවිරිදි ගෞරවනීය ආර්ථික විද්‍යාඥයා දේශපාලන තර්ජනයක් ලෙස සැලකූ හසීනා, යුනුස් ග්‍රාමීන් බැංකුවේ කළමනාකාර අධ්‍යක්ෂ ධුරයෙන් ඉවත් කර, ඔහු දුප්පතුන්ගේ ලේ උරා බොන්නෙකු ලෙස හැදින්වීය. ඇගේ රජය පසුව ඔහුගේ ලාභ නොලබන ව්‍යාපාර පිළිබඳව මූල්‍ය විමර්ශන ආරම්භ කළේය. පසුගිය වසරේ ඔහු කම්කරු නීති උල්ලංඝණය කිරීම සම්බන්ධයෙන් වරදකරු වූ අතර දූෂණ නඩුවකටද හිර කළේය . යූනුස් හසිනා විසින් ගොඩනැගු බන්ග්ලාදේශ ආර්ථික සමෘද්ධිය නැවත ඇති කරනු ඇතැයි සිතමු.අද එරටේ ඇති වී තිබෙන භයන්කර වාතාවරණය මධ්‍යයේ මෙය පහසු නොවේ.රාජ්‍ය දේපල ගිණි තබමින් මිනිසුන් අමුඅමුවේ කැරලිකරුවන් විසින් පුලුස්සා ඝාතනය කරමින් මහා ඛේදවාචකයක් එහි ස්දුවෙමින් තිබේ.එය ඉක්මනින් සමනය වී එරටට සාමය උදා වේවා .

05/07/2024

Chaim Weizmann
(1874 - 1952)

Chaim Weizmann was born in Motol, Russia in on November 27, 1874. He received his education in biochemistry in Switzerland and Germany. Already in Geneva, he became active in the Zionist movement. In 1905 he moved to England, and was elected to the General Zionist Council.

Weizmann's scientific assistance to the Allied forces in World War I brought him into close contact with British leaders, enabling him to play a key role in the issuing of the Balfour Declaration on November 2, 1917, in which Britain committed itself to the establishment of a Jewish home in Palestine.

In 1918, Weizmann was appointed head of the Zionist Commission sent to Palestine by the British government to advise on the future development of the country. There, he laid the foundation stone of the Hebrew University. That same year Weizmann met in Aqaba with Emir Feisal, son of Sharif Hussein of Mecca, the leader of the Arab movement, to discuss prospects of reaching an understanding on the establishment of independent Arab and Jewish states.

Shortly after, Weizmann led the Zionist delegation to the Peace Conference at Versailles, and in 1920 became the president of the World Zionist Organization (WZO). He headed the Jewish Agency which was established in 1929.

In the 1930’s, Weizmann laid the foundations of the Daniel Sieff Research Institute in Rehovot, later to become the Weizmann Institute, a driving force behind Israel's scientific research. In 1937, he made his home in Rehovot.

Weizmann again served as President of the WZO from 1935-1946. During the years that led up to World War II, he invested much effort in establishing the Jewish Brigade. He also tried, unsuccessfully, to prevent the issuing in 1939 of the White Paper, which in effect halted Jewish immigration to Palestine. During the Zionist Congress held in Geneva in August 1939, Weizmann harshly criticized the British government for its betrayal of the Mandate and the Jewish people.

On August 29, 1939, he wrote to British Prime Minister Neville Chamberlain to confirm previous declarations that the Jews stand by Great Britain and will fight on the side of the democracies…The Jewish Agency has recently had differences in the political field with the Mandatory Power. We would like these differences to give way before the greater and more pressing necessities of the time.

Weizmann and his wife Vera paid a heavy price during the war, when they lost their son, Michael, a pilot in the Royal Air Force, who failed to return from an operational flight over the Bay of Biscay in February 1942. Weizmann's other son Benjamin served as an anti-aircraft gunner in England and suffered a breakdown from which he never fully recovered.

After World War II, Weizmann was instrumental in the adoption of the Partition Plan by the United Nations on November 29, 1947, and in the recognition of Israel by the United States.

With the declaration of the State of Israel, Weizmann was chosen to serve as the first President of Israel. He filled this role until his death on November 9, 1952.

28/03/2024

Sammy Davis Jr.
((1925-1990)

Sammy Davis, Jr., singer, dancer, actor, and musician (who played vibraphone trumpet, and drums), was born into a musically artistic family. His mother, the Puerto-Rican-born Elvera "Baby" Sanchez, was a tap dancer; his father, Sammy Davis, Sr., was an African-American vaudevillian who was the lead dancer with Will Mastin's Holiday in Dixieland. As an infant, he was raised by his paternal grandmother, Rosa B. ("Mama") Davis, in an apartment on 140th Street and Eighth Avenue in New York City. When he was three years-old his parents separated and his father, not wanting to lose custody of his son, took him on tour. As a child, "little Sammy" learned to dance from his father and his adopted "Uncle" Will, who led the dance troupe his father worked for. In 1929 at the age of four, Davis joined the act, which was renamed the Will Mastin Trio, and toured the vaudeville circuit, accompanying his elders with flash tap dance routines. Called "Poppa" by his father and "Mose Gastin" by Uncle Will, he traveled and performed with the Mastin troupe, taking time off to make his motion picture debut in Rufus Jones for President (1933), a black short subject two-reeler filmed at Brooklyn's Warner studios, in which he played a little boy who falls asleep in the lap of his mother (Ethel Waters) and dreams of being elected President of the United States. Small and slightly built, he was dubbed "Silent Sam, the Dancing Midget" and became phenomenally popular with audiences. He was reportedly tutored by his idol Bill Robinson, from whom he took tap dance lessons. In short time, the act was renamed Will Mastin's Gang, Featuring Little Sammy; and still later, The Will Mastin Trio, Featuring Sammy Davis Jr."

In 1942 at age eighteen, Davis was drafted into the Army where he encountered, he says for the first time, blatant racial prejudice, which he countered with his fists. "Overnight the world looked different," he wrote. "It wasn't one color anymore. I could see the protection I'd gotten all my life from my father and Will. I appreciated their loving hope that I'd never need to know about prejudice and hate, but they were wrong. It was as if I'd walked through a swinging door for eighteen years, a door which they had always secretly held open." He was subsequently transferred to Special Services where he performed in army camps across the country, "gorging" himself on "the joy of being liked," as he wrote in his 1965 autobiography, Yes I Can. He would comb every audience for "haters," and when he spotted one he would give his performance an extra burst of strength and energy because he "had to get those guys," to neutralize them and make them acknowledge him. "My talent was the weapon, the power, the way for me to fight," he wrote. "It was the one way I might hope to affect a man's thinking."

In 1946, upon being discharged from the Army, he rejoined the Will Mastin Trio and perfected his performance by doing flash-styled tap dancing and impressions of popular screen stars and singers, playing trumpet and drums, and singing to the accompaniment of Sammy Sr. and Uncle Will's soft-shoe and tap as background. He also recorded some songs for Capitol Records. One of them, a rendition of "The Way You Look Tonight," was chosen the 1946 Record of the Year by Metronome magazine, which also named him the year's "Most Outstanding New Personality." The addition of comedy and tap dancing brought new life to the group, so by the beginning of the next decade they were headlining venues including New York's Capitol Club and Ciro's in Hollywood. It was in this period that Davis met Frank Sinatra, who was then with Tommy Dorsey's band, and Bill "Bojangles" Robinson. The popular "Mr. Bojangles" tune, written by Jerry Jeff Walker and the Nitty Gritty Dirt Band, later became a standard song in Davis' act. By 1952, at the invitation of Frank Sinatra, the group played the newly integrated Copacabana Club in New York. In 1954, Davis signed a recording contract with Decca Records, topping the charts with his debut LP Starring Sammy Davis, Jr., and another LP, Just for Lovers. After recovering from the loss of an eye in a car accident, he continued to score a series of hit singles including "Something's Gotta Give," "Love Me or Leave Me," and "That Old Black Magic," and "Too Close for Comfort."

After a succession of successful club appearances, Davis he made his Broadway debut in 1956, with Sam Sr. and Will, in Mr. Wonderful, a musical comedy that was created just for him. He made his solo debut on television on "The Ed Sullivan Show" and did some serious acting in episodes of the "General Electric Theatre" and "The Dick Powell Show." In 1965 on the "Patty Duke Show" he played himself in "Will the Real Sammy Davis Please Stand Up?" Meanwhile, his recordings were making records--"Hey There," "Birth of the Blues," The Lady Is a Tramp," "Candy Man," "Gonna Build a Mountain," and "Who Can I Turn To?" In 1958 he played the role of a jive-talking sailor in the film Anna Lucasta, and in 1959 he played the mischievous Sportin' Life in the screen version of Porgy and Bess.

In the 1960s Davis became an official member of the so-called Rat Pack, a loose confederation of actors, comedians, and singers that included Frank Sinatra, Dean Martin, Joey Bishop, and Peter Lawford. They appeared together in several movies, including Robin and the Seven Hoods and the original Ocean's Eleven. After achieving success by refusing to work at venues that upheld racial segregation, his demands expanded and eventually led to the integration of Miami Beach nightclubs and Las Vegas casinos, though he continued to press the racial buttons. In 1960, when he married the Swedish-born actress May Britt, in*******al marriages were forbidden by law in 31 US states out of 50 (it was not until 1967 that those laws were abolished by the US Supreme Court). The couple had one daughter and adopted two sons. In 1966, he was given the role of a television series host in The Sammy Davis, Jr. Show. After divorcing in 1968, Davis began dating Altovise Gore, a young and talented dancer in one of his shows. They were wed in 1970 by the Reverend Jesse Jackson and remained married until Davis' death.

While he remained a multi talented performer, Davis was revered as a proponent and popularizer of tap dance, performing in his own shows, such as Sammy and Company (1975) and Sammy Davis, Jr. the Golden Years (1980). In 1988, he co-starred with Gregory Hines as the patriarchal master of tap dance in the movie Tap! Hines, who worshipped Davis, paid homage to him in the television special Sammy Davis Jr. 60th Anniversary Show (1990), in a tap solo after which he called onto the stage to dance and trade steps, and in the end, bent down and kissed Davis's feet. Davis died soon after in Beverly Hills, California from complications due to throat cancer, a result of his many years of smoking.

Davis will be remembered throughout his career as one of the world's greatest entertainers, as a remarkably popular and versatile performer equally adept at acting, singing, dancing and impersonations -- in short, a variety artist in the classic tradition. He is among the very first African-American performers to find favor with audiences on both sides of the color barrier, and remains a perennial icon of cool, which could also be said of his tap dancing-- quick-fired with crystal clarity and rhythmically swinging flourishes of flash.
Source -internet

23/03/2024

Pierre Boulle(French Novelist)

Pierre Boulle was a French novelist best known for two works, The Bridge over the River Kwai (1952) and Planet of the Apes (1963), that were both made into award-winning films.

He was an engineer serving as a secret agent with the Free French in Singapore, when he was captured and subjected to two years' forced labor. He used these experiences in The Bridge over the River Kwai, about the notorious Death Railway, which became an international bestseller. David Lean made the book into a motion picture that won seven 1957 Oscars, including the Best Picture, and Best Actor for Alec Guinness. Boulle himself won the award for Best Adapted Screenplay despite not having written the screenplay and, by his own admission, not even speaking English. Boulle had been credited with the screenplay because the film's actual screenwriters, Carl Foreman and Michael Wilson, had been blacklisted as communist sympathizers. The Motion Picture Academy added Foreman's and Wilson's names to the award in 1984.

In 1963, following several other reasonably successful novels, Boulle published his other famous novel, Planet of the Apes. In 1968 the book was made into an Oscar-winning film, directed by Franklin J. Schaffner and starring Charlton Heston. The screenplay, originally written by Rod Serling, focused more on action and deviated in many ways from the novel, including the addition of its own classic twist ending that was different from the novel's. It inspired four sequels, a television series, an animated series, a 2001 remake of the original title by Tim Burton, a 2011 reboot, Rise of the Planet of the Apes, followed by the sequel Dawn of the Planet of the Apes (2014), and War for the Planet of the Apes (2017).

Boulle died in Paris, France on 30 January 1994, at age 81.
Source -internet

22/03/2024

David Paynter (artist)

David Shillingford Paynter, RA, OBE (5 March 1900 – 7 June 1975), was an internationally renowned Sri Lankan painter.He was a pioneer creator of a Sri Lankan idiom in what was essentially a Western art form. His most celebrated works are his murals at the Trinity College Chapel in Kandy and the Chapel of the Transfiguration, at S. Thomas' College, Mount Lavinia. The Sri Lanka Philatelic Bureau commemorated Christmas in 1996 with two stamps featuring the murals from the Trinity Chapel.

David's father, Arthur Stephen Paynter, was born in Bicester in Oxfordshire, where his family owned several breweries. Arthur married Anagi Weerasooriya, sister of Arnolis Weerasooriya, from the south of Sri Lanka. His parents were both members of the Salvation Army and worked in India, who after a number of years left in order to start the India Christian Mission. His parents moved to Ceylon in 1904, where they started a mission in Nuwara Eliya. Paynter had his primary education at Breeks Memorial School in India, and his secondary education at Trinity College, Kandy.

Apart from the basic guidance he received at Trinity, he had no formal art lessons. Yet Paynter entered the Royal Academy by winning a five-year scholarship in the open competition with students, many of whom received formal instruction in European art schools.

Paynter won the Royal Academy Gold Medal at the end of the fourth year along with the Edward Stott Travelling Scholarship which gave him two years in Italy. In 1936 he visited London for the third time - a productive and rewarding period in his art career. His one-man exhibition at the Wertheim Gallery in London brought him much recognition from art critics and journals in Europe. By invitation he participated in four international exhibitions in the Carnegie Institute in Pittsburg in Rome, in New Delhi and at the World Fair held in New York. From 1923 to 1940 his paintings were exhibited every year at the Royal Academy in London. The themes of most of his early works are religious. In 1923 two of his best pictures The Triumphal Entry into Jerusalem and the Entombment were considered powerful and dramatic statements of deeply felt religious experiences.

"Washing the Disciples Feet", a mural in Trinity College Chapel, Kandy
In 1925, he returned to Sri Lanka and started work on the Trinity College Chapel murals. The Trinity Chapel was a monumental work of architecture exemplifying the core vision that Paynter shared - a European world view rooted in the vernacular of the land. Nothing of its type had even been imagined in the 1920s. The Independence Memorial Hall in Colombo - which borrowed heavily from the Trinity Chapel design – would not be created for another quarter century. Thus, in Rev Gaster's timeless design, Paynter found the ideal setting for his masterwork.

Work on the chapel began in 1923. By 1929, the side chapel was erected, and Paynter began work on his first mural. His murals in the chapel, which comprise 'Are Ye Able', 'Washing the Disciples' Feet', 'The Good Samaritan' and 'The Crucifixion', are Bible stories transferred to Ceylon people and scenery. By 1935, all the murals were complete, with the centrepiece being a massive depiction of The Crucifixion - Christ as a dark-skinned, clean-shaven native of the land, raised on his cross above the dusky gloom of a sullen swarm of mangroves – the transformation was total; a symbol of Christian faith expressed to perfection in Lankan idiom; it has arguably never been as beautifully expressed since.

Paynter found time during his years at Trinity to work on numerous portraits, many of which may be seen in the college library. He also lent his talent to the creation of many set designs for plays, some of which are still spoken of in awe close to a century later.

Paynter gradually turned his hand to another branch of art - portraiture. Here he was very successful. To be painted by Paynter became the fashion of the day. His clients ranged the elite of Sri Lanka, to British Governors to the Prime Ministers of Sri Lanka. On invitation in 1954 he painted the official portrait of Jawaharlal Nehru, then Prime Minister of India, whose portrait hangs in the Prime Minister's residence in Delhi, and Mahatma Gandhi whose portrait is in the Law College in Colombo. Another aspect of Paynter's art was his presentation of male beauty in his male nudes and semi-nudes. Paynter's portrait of Sir John Kotelawala is in the Jayawardenapura Kotte Parliament; that of Sir Ivor Jennings in the Peradeniya University Campus; and another of Dr. R. L. Spittel entitled 'Surgeon in the Wilderness' in the possession of his daughter.

When an exhibition of contemporary Christian art from all countries was held in Rome in 1951 to commemorate the Holy Year celebrations, Pope Pius XII is said to have asked for Paynter's work. In 1940 Paynter was appointed Director of the College of Fine Arts in Colombo, and served in that capacity for several years. During that period he was made a distinguished citizen and honoured with the Order of the British Empire.

Apart from his painting, Paynter was also involved in the social service work of the Paynters Homes for orphan children in Nuwara Eliya, which was started by his father. David commenced the Salt Spring Farm at Kumburupiddi near Trincomalee, in 1962 to settle boys from Paynter's Homes, and moved there permanently to settle as a farmer. In 1968 took up his palette to complete his final masterpiece - the mural known as 'The Transfiguration' at the chapel of St Thomas' College, Mt. Lavinia.

Paynter died of a heart attack on 7 June 1975 and was buried in the Union Church cemetery in Nuwara Eliya.

Source -internet

Progressive Professionals Forum

30/09/2024

14/09/2024

09/08/2024

05/07/2024

28/03/2024

23/03/2024

22/03/2024

Address

Telephone

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category