16/09/2025
අහිමි වූ පසුවයි දැනෙන්නේ..ප්‍රේමයේ අභිමන්....☔️😢
‘’තේනු එනවද ටිකක් පහළට කෝපි එකක් බොන්න යන්න..’’
වැහි මාසේ එක සීතල උදේක, මම නතරවෙලා ඉන්න පාසල් පටුමගේ ඇනෙක්ස් එකේ පහළට ඇවිත් නේහා කතාකළා. එයයි මායි අතර තිබුනේ නමක් දැම්මේ නැති බැඳීමක්. ඕකට නමක් දාගන්නම ඕන කියලා මම හිතුවෙත් නෑ නේහා හිතුවෙත් නෑ. ජීවිතේ ටිකක් හිරවෙච්ච කාලෙනේ. කිසිම දේක නිමාවක් තිබුනේ නෑ. සෙට්ල්මන්ට් එකකට එන්න කළින් සෙන්ටිමෙන්ටල් කතා කියන්න මමත් කැමති වුනේ නෑ. ජීවිතයකට අතක් තියනවානම්, ඒක ජීවිත කාලයටම වෙන්නෝන කියලා මේ තේනුක විශ්වාස කළා.
‘’උ..දෙ..න්..ම නේහා..’’
‘’එනවකෝ පහළට. මම මේ ඇවිත් ඉන්නේ..’’
‘’මේ මෙහේ ආවා..’’
‘’ඔව්. ඔය නිකං ඇඳුමක් දාගෙන එන්න..’’
මම ඇනෙක්ස් එකේ ජනේලයෙන් එබිලා බැලුවා. මට ඔය නිකං ඇඳුමක් දාගෙන එන්න කියලා මේකී ඇවිත් තියෙන්නේ ෂර්ධා කපූර් වගේනේ. ලොවි පාට සාරියකුත් ඇඳගෙන. ටෙලිෆෝන් ෂවර් එකෙන් එහෙට මෙහෙට විදගෙන මමත් ඇඳුමක් දාගත්තා.
‘’නිදාගෙනද හිටියේ තේනු..’’
‘’නෑ මේ ආච්චිට හාල් ටිකක් ගරගර දිදී හිටියේ..’’
නේහා අත මිට මොළවලා මගේ වම් උරහිසට ගැහුවා. උදේ සීතලයි. රෑ නා කපන්න වැහලා. පාරවල්වල තෙත පාට එහෙමමයි. හැබැයි මම ආසයි මේ රේනී ඩේ එකක දාන මෝනිං වෝක් එකට. දෙයා ඊස් සම්තිං. ඉර පායන්න ලේට් වෙද්දී පරිසරයේ තියෙන ග්ලූමි පාට ලස්සනයි.
පුදුමෙකට වගේ මට මේකීව අද හරි ලස්සනටත් පේනවා. ආයේ නෑ බොලිවුඩ් ඇක්ට්‍රස් කෙනෙක් වගේ. උදේක මෙහෙම ආවාම තමයි ඉතින් අපිත් හදවතක් තියෙන මිනිස්සු කියලා හිතෙන්නේ. ඒකට මොනවද වෙනවා.
‘’මෙතන මේ බැරිස්ටා එකට ටිකක් යමුකෝ..’’
පුදුමයි. නේහාට අද මොනවද වෙලා. මේ උදේ බැරිස්ටා එකකට ගිහින් කෝපි බොන එකත් වෙනස් දෙයක්. මම නේහා දෙස බැලුවා.
‘’මොකක්ද නේහා මේ ඩ්‍රාමා එක..’’
ඇය තොල්පට මුව තුළට දාගෙන හිනාවෙනවා. ලිප්ස්වලට ගාලා තියෙන්නේ අලුත් ලිප් කලර් එකක්. ඒක සාරියේ ලොවි පාටේම වෙනස් ෂේඩ් එකක්. කෙල්ලෝ මැච්කරන හැටි.
‘’යන්කෝ. පොඩි චැටක් දාන්නෝන..’’
මට මොකක්ද වගෙත් වුණා කියන්නකෝ. මේ මන්දාරම් උදේ දාන චැට් එක මොකක්ද? අපි බැරිස්ටා එකට ගියා. වැඩි සෙනඟක් නෑ. නේහා ලතේ දෙකක් ඇණවුම් කළා.
‘’තේනු මොනවාහරි කනවද?’’
මම හිසින් එපා කිව්වා.
කෝපි ඇණවුම් කරලා නේහා ඇවිත් කුෂන් පුටුවට බරවුණා. කතාව ටිකක් දිගයි වගේ. ෆෝන් එකත් ටිකකට මියුට් කරලා බෑග් එකටම දැම්මා. මම හැමදේම බලාගෙන.
නේහා ඉන්නේ මොකක්ද කියාගන්න බැරුවකියලා මට තේරුනා. කියාගන්න බැරි දේවල් මම අදින්නේ කොහොමද?
අපේ කෝපි ආවා. මම සීනි පැකට් එක ගානේ දාලා කෝපි හැදුවා. නේහා අර ලොවි පාට තොල් පෙති මුව තුළට දාගෙන ග්ලාස් වොල් එකෙන් එහා පැත්තේ පාරට වැටෙන පොදේ දිහා බලාගෙනම ඉන්නවා.
‘’බොන්න නෙහා..’’
‘’ම්..’’
මේ උදේ කෝපි ටික රත්තරන් වගේ.
‘’තේනු..’’
‘’කියන්නකෝ නේහා..’’
‘’ම..ම තව ටිකකින් කෙනෙක්ව හම්බවෙනවා..’’
මම බැලුවා. කෝපි එකේ තිත්ත රසය මට වැඩියෙන් දැනුණා. මම කෝපි එක කෝපි ටේබල් එක උඩ තැබුවා.
‘’ම්..’’
‘’කාවද කියලා අහන්නකෝ තේනු..’’
‘’කාවද?’’
නේහා කෝපි මග් එකේ උඩ රවුම් දාරය දිගේ ඇඟිලිතුඩු ගෙනියනවා. දැන් දැක්කේ. නේහාගේ නේල්ස්වලත් තියෙන්නේ ලිප් කලර් එකටම සමාන පැහැයක්.
‘’මිස්ටර් ජීවන්ත..’’
‘’ඔයාගේ සීනියර් එක්සකටිව්..’’
‘’ම්. අපි තව ටිකකින් මවුන්ට්වල තැනකදී හම්බවෙනවා…’’
‘’ඩේටින්.?’’
නේහා හිස වැනුවා. මගේ ඇතුළු හදවත තුළ පුංචි ගින්දර බෝලයක් නිර්මාණය වෙමින් තියෙනවා. අද ඇයව දැක්කාට පසුව හදවතට ආ අලුත් තෘෂ්ණාව ඒ ගිනි බෝලය තවත් ලොකු කරනවා. කෝපි හල තුළ ඇති අධික සීතල නිසා නේහා ගැල්වූ විදේශීය විලවුන් සුවඳක් මිහිරි ලෙස දැනෙනවා.
‘’ඉ..ති..න් නේහා..’’
මට කියන්න දෙයක් නෑ. කිව යුතුත් නෑ.
‘’එයා ගොඩ දවසක ඉඳලා අහන්නේ තේනු. නරක කෙනෙකුත් නෙමෙයිනේ. වෙලාවකට හරිම මූඩ් කරුක්ටර් එකක්..’’
‘’ඒක ඇත්ත. වැඩි කතාවක් නෑනේ නේද?’’
‘’ම්. හැම ෆ්රයිඩේම අහනවා කොෆී එකකට යමුද ඩිනර් යන්ද කියලා එහෙම. ගිය සතියේ ඇහුවා එයත් එක්ක නිගම්බු යන්ද කියලත්. වැඩකට යන්න වෙලා කම්මැලියි කියලා..’’
මම කල්පනාවෙන් අසාගෙන උන්නා.
‘’ඉතින් නේහා..’’
මට තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්නය ජීවන්ත එක්ක ඩේට් කරන්න යන නේහා ඇයි මේ පාන්දර මාව හොයාගෙන ආවේ කියන එක. හදවත ඇතුලෙන් දැවෙන ගින්දර වෙනම එකක්. දැනෙන ලෝබකම මගේ පපුවට පමණක් සීමාවූ දෙයක්.
‘’සමහරවිට තේනු එයා රිලේෂන්ෂිප් එකකට අද කතාකරයි..’’
මම හිස වැනුවා. මගේ හිත මට ලොකු රතු පාට ලයිට් එකක් දැල්වලා පෙන්නුවා. ‘උඹට ඕනතරම් කාලය තිබුණා එහෙම කරන්න. කළේ නෑ. දැන් හිතන්න එපා..’ මම සන්සුන් වුණා.
‘’ඇත්ත නේහා. එහෙම වෙයි නේ?’’
‘’නෑ මං ඩිසිෂන් එකක් ගන්න කළින් මගේ යාළුවාගෙන් අහන්න ඕනනේ..’’
මමද යාළුවා..මට අහන්න හිතුණා. ඇයි මම නේහාට විතරක් එහෙම කියන්නේ. තේනුක මේ සම්බන්ධයට ලස්සන නමක් දෙන්න වෙලා ගත්තනේ. ගෑණු ළමයි නමක් නැති බැඳීම් ගොඩක් කල් අරන් යන්න කැමති නෑ. ඒකට උප්පැන්නයක් ඉල්ලනවා. මොකද එයාලා එයාලගේ හිතේ අඩුක් කරගන්නේ නම් කළ බැදීම් විතරයි.
‘’නේහාට හිතෙන්නේ..’’
‘’ම..ට එහෙම නරකක් කියලා හිතෙන්නේ නෑ තේනු. ලොකු හැඟීමක්නම් නෑ. ඒත් මමත් හරියට තනිවෙලානේ. ජීවිතේ ටිකක් හිරවෙලත් වගේ. සේෆ් නැති ගතියකුත් දැනෙනවා. සමහර රෑවලට හරි දුකයි. මගේ ෆැමිලි එකත් ලොකුවට මම ගැන හිතන්නේ නෑ. නිකං අතෑරලා දාපු ගතියක් තියෙන්නේ. යාළුවෙක්ට කියලා මම ආශ්‍රය කළේ ඔයාව විතරයි. ඔයත් ගොඩක් වෙලාවට බිසීනේ. ඉතින් බෝඩිමට වෙලා ඔහේ කිරි පැකට් එකක් බීලා නිදාගන්නවා. ජීවිතේ ටිකක් නෙමේ ගොඩක් බ්ලෑන්ක්..’’
නේහා දිග කතාවක් කියාගෙන ගියා. මට සිහිවුනේ නේහාගෙයි මගෙයි වට්ස්ඇප් චැට් එක. බොහෝ වෙලාවට නේහා අහනවා ‘තේනු මොකද කරන්නේ අද’ මේ ප්‍රශ්නය අනන්ත දවස්වල නේහා අහලා තියෙනවා. ‘අද ටිකක් රෑ වෙනවා නේහා’ මම දානවා. සැටඩේ උදෙන්ම දානවා ගුඩ් මෝනිං කියලා.මමත් ගුඩ් මෝනිං කියලා දාලා නිකං ඉන්නවා. මට මේවා අදම හිතෙන්නේ ඇයි?
‘’ඕක බොන්න තේනු. සීතල වෙලා..’’
‘’ආ අමතක වුණා..’’
මම සීතල කෝපි ටික බීගෙන බීගෙන ගියා. මම වගේ මිනිහෙක්ට උණුසුම් කෝපි ඕනම නෑ, උණුසුම් හැඟීම් නැති අයිස් කැට.
‘’ගිහින් බලනවා නේද තේනු..’’
‘’ඒකනේ නේ..හා. එයා හොඳයිත් වගේ කියලා හිතෙනවානේ නේද?’’
නේහා බිම බලාගෙන හිස වැනුවා.
‘’කොහොද මීට්වෙන්නේ..’’
‘’මවුන්ට් ලැවීනියා බීච් එකේ තියෙනවා කිව්වේ ලස්සන තැනක්…’’
‘’ලොකු වැස්සක් වහින්නත් යන්නේ නේහා..’’
‘’ම්. වැස්සට බීච් එක ලස්සන වෙයි නේද තේනු..’’
හදවත ඇකිලෙනවා.
‘’ඒක ඇත්ත. ලස්සන තමයි..’’
‘’මම පික් මී එකක් දාගෙනම යනවා…’’
නේහා එයාගේ දුරකථනය අරගෙන පික් මී එකක් දැම්මා. මම බලාගෙනම උන්නා.
‘’මං තේ..නු හවසට අප්ඩේට් එකක් දෙන්නම්..’’
නොදී ඉන්න තරමට මගේ හිතට සනීපයි. මිතුරියකට එහෙම කියන්නේ කොහොමද?
‘’හා නේ..හා. අද හරි ලස්සනයි ඔයා. මට උඩ ඉඳලා බලද්දී හිතුනේ ෂර්ධා කපූර් කියලා..’’
ප්‍රථම වරට නේහාගේ මුවේ පරණ සිනාව ආවා.
‘’මේක ගොඩක් දවස් අරන් තේනු. අඳින්න වුනේ නෑ. අද හිතුණා අඳින්න…’’
‘’ලස්සනයි. එයා ගොඩක් ආසවෙයි..’’
මම හිත් පිත් නැති විදිහට කතාකළේ. නේහාගේ පික් මී එක ආවා.
‘’යන් තේනු. මම බස්සගෙන යන්නම් ඇනෙක්ස් එකෙන්..’’
‘’නෑ නේහා. ඔයා යන්නකෝ. මම මේ ටික පයින් යන්නම්…’’
අපි දෙන්නා වැළඳගත්තා. ඒ සුවඳ යළිත් විඳින්න බෑ. නමුත් අද මට කවදාවත් නැති විදිහට දැනෙනවා.
‘’ටේක් කෙ..යා නේහා. ගුඩ් ලක්..’’
‘’ම්. වැස්සේ යන්නෙපා..’’
ඇය මෘදුව කියලා මගේ හිස අතගාගෙනම වගේ පිටවුණා. මම පුංචි කාර් එකට ගොඩවෙච්ච කෙල්ල දෙසම බලාගෙන උන්නා.
‘අද ඔබව මේ තරම් ලස්සනට මට පෙනෙන්නේ..
සඳ මට අහිමිවෙන්නම යන නිසයි මං හිතෙන්නේ…’
පාළු පාර දිගේ සිතල පොද වැස්සේ තෙමීගෙන මම ආවේ කවදාවත් නැති තරම් දුකකින්. තෙත තාර පාරට බරවූ මගේ ඇස්වල, තෙතමනය දකින්න කිසිවෙක් නෑ. හදවත සමහර විටෙක ජීවිතේ සුන්දරම දේවල් අහිමිකරගන්නේ, දරාගන්න හැටි පුරුදු වෙන්නද?
- සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චි ලියයි.
#දෙවෙනිවසන්තය
