Bhawana - භාවනා සඟරාව

Bhawana - භාවනා සඟරාව The Official page of Bhawana Youth Magazine.

භාවනා ජුනි 2 කලාපය තව මොහොතකින් භාවනා App එකට මුදාහැරේ.. ❤️
16/06/2025

භාවනා ජුනි 2 කලාපය තව මොහොතකින් භාවනා App එකට මුදාහැරේ.. ❤️

භාවනා මැයි දෙවන කලාපය - අද හවසට භාවනා ඇප් එකට මුදාහැරන වගයි.අද භාවනා ඇප් එක ඩවුන්ලෝඩ් කරගන්නා හැම ආදරණිය කෙනෙක්ටම, ඒත් ස...
15/05/2025

භාවනා මැයි දෙවන කලාපය - අද හවසට භාවනා ඇප් එකට මුදාහැරන වගයි.
අද භාවනා ඇප් එක ඩවුන්ලෝඩ් කරගන්නා හැම ආදරණිය කෙනෙක්ටම, ඒත් සමඟම භාවනා කලාප 6 ක් විවෘත වෙනවා. මේ දිනවල අපි භාවනා එකේ අලුත්ම අප්ඩේට් එකත් හදාගෙන යනවා. ඒ සියලුම දේ සමඟ තව තවත් ලස්සන වෙන ලංකාවේ ජනප්‍රියම ඩිජිටල් ආත්ම සඟරාවයි - භාවනා...

ඔබේ ප්‍රියතම නවකතා පොකුරක් සමඟ ජීවත්වීමට අලුත් බලාපොරොත්තුවක්..!

💟 ඩවුන්ලෝඩ් කරගැනීම සඳහා
https://bhawana.madharabooks.com/

සැනසීම..යසාරලගේ ගේ ටිකක් ලොකුයි. කාමරම හතක් තියෙනවා. ඉස්සරහ කාමර දෙක තියෙන්නේ සාලයට ඉදිරියෙන් ඇති වැරන්ඩාව දෙපැත්තෙන්. ඒ...
12/05/2025

සැනසීම..
යසාරලගේ ගේ ටිකක් ලොකුයි. කාමරම හතක් තියෙනවා. ඉස්සරහ කාමර දෙක තියෙන්නේ සාලයට ඉදිරියෙන් ඇති වැරන්ඩාව දෙපැත්තෙන්. ඒකට වෙනමම ඇතුල්වෙන්න පුළුවන්. ඉස්සර යසාරලගේ සීයා විවාහ රෙජිස්ටාර්වරයෙක්. ඉතින් මේ කාමර දෙකම පාවිච්චි කළේ කාර්යාලයක් විදිහටයි. දැන් සීයා නැතිවෙලා. මේ ගේ සීයා ලිව්වේ යසාරාගේ තාත්තටයි.
මේ මහ විසාල ගෙදර උන්නේ යසාරයි යසාරාගේ තාත්තයි අම්මයි විතරයි. කාමර හතරක් විතර හිස්. ඉස්සරහට දුවගේ වියදම් එහෙමත් තියෙන නිසා මේ අමතරව තියෙන කාමර හතරේ බෝඩිම් ළමයි ටිකක් නවත්තගමු කියලා යෝජනා කළේ යසාරාගේ අම්මා.
"මෙතන කොල්ලෝ ගෙනත් දාගන්න පුළුවන්ද දූලගේ අම්මේ…මේ ගෑණු ළමයෙක් ඉන්න තැන…"
යසාරාගේ තාත්තා ඇහුවා.
"එන ළමයෙක්ව පරිස්සම් කරගන්න වෙන්නේ අපේ ගෑනිගෙන් තමයි…ඒ තරමට නපුරුයි…එහෙම මොනවත් වෙන්නේ නෑ. මමත් මෙතන ඉන්නවනේ…ගෑණු ළමයි ආවොත් එහෙමයි පිරිමි ළමයි ආවොත් එහෙමයි..."
"එහෙමනම් බලමු..."
"කෑම ටිකක් දෙන්නත් පුළුවන්නේ. ඒකෙනුත් කීයක්හරි එනවනේ..බෝඩිම් සල්ලි එහෙමම පොතකට දාමු..දැන් කාමරයක් දොළහකට දෙන්න පුළුවන්.."
"ඊටත් වැඩිය පුළුවන්..."
ඉතින් යසාරලාගේ ගෙදර බෝඩිම් ගෙයක් වුනේ එහෙමයි. සමහරු කොළඹ නැවතිලා රස්සාවල් කරන අය. තවත් අය කැම්පස් එකේ අය. කොහොමහරි කාමර හතරම පිරිමි ළමයි හය හත්දෙනෙක් ගත්තා. එක කාමරයක් විතරක් එක කොල්ලෙක් වැඩියෙන්ම දීලා ගත්තා.
"ම..ට මිසිස් රාමනායක තනි කාමරයක් ඕන..මේ ස්ටඩීස් වගයක් කරනවා..."
කොල්ලා ඇවිත් කිව්වා. 'එයාගේ අලි ඔළුව වගේ…' යසාරාට හිතුණා.
"එහෙමනම් පහළොවක්වත් ගන්න වෙනවා…"
කොල්ලා කැමති වුණා.
"මේ ළමයා කෑම එහෙම ගන්නේ..."
"මට මොනවාහරි කන්න පුළුවන්…ඕනකමක් වුනොත් මම මිසිස් රාමනායකට කියන්නම්…"
‘’අපෙන් කෑම කන්නත් කැමති නෑ…කවුද මෙයා. අලි පොරක්ද..' යසාරා හිතුවා.
ඉතින් දවස් ඔහොම ගෙවීගෙන ගියා.
බෝඩිමේ අයට රෑ නමයට කෑම දානවා. ඇතුළේ පොඩි මේසයක. කොල්ලෝ හය හතක් අටක් ඇවිත් කෑම කනවා.
"මේ ඇ..න්..ටි…"
කොල්ලෝ කතා කරනකොට යන්නේ ඇන්ටි නෙමේ. ඇන්ටිගේ දුව.
"ඇයි.."
යසාරා ටිකක් සද්දෙට අහනවා. කෙල්ල කොල්ලෝ එක්ක එක ගාණකට ඉන්නේ.
"නෑ මේ නි..කං කතා කළේ නංගී…"
"ඇයි කෑම රස නැද්ද…"
"අනේ අම්මේ එහෙම වෙනවද. මෙන්න පරිප්පු. අම්මගේ පරිප්පු හොද්ද වගේ…"
යසාරා හිනාවෙලා යනවා.
"ඔය කතා කළේ කෑමවල මොකක්හරි කියන්න. මම ගිය නිසා කිව්වේ නෑ…"
"අ..ද බෝල්ලෝ මාළුනේ තිබ්බේ. ඊයේ සාලයෝ…කොල්ලෝ ඒවට ආස නෑ…"
"ආ…නැත්නම් මෙයාලට තෝර කෑලි බැදලා දෙන්නද…මේ නිකං ඉන්න අම්මා…රුපියල් එකසිය අසූවයි කෑම එකකට ගන්නේ. ඒකට දීපන්කෝ කෑලි මාළු…"
කෙල්ල එහෙමයි.
"හෙට කෙලවල්ලෝ ටිකක් ගෙනත් බලනවා…"
"අනිත් දවසේ හැමදාම මාළු දෙන්නත් තියාගන්න එපා. දවසක බිත්තර දෙන්න. ඒකත් පලුවක්. අනිත් දවසේ හාල් මැස්සෝ තෙල් දාන්න. ඔය පෝය දවසක සෝයා කරියක් තිබ්බත් ඇති. පෝ..ය..නේ…"
කෙල්ලත් හොඳ නල්ල මලේ කෙල්ල කියලා අම්මටත් හිතෙනවා.
"මේ අම්මා…"
"ම්…"
"අර ඉස්සරහ කාමරේ ඉන්නේ..කවුද මේ අර…"
යසාරාත් දන්නේ නැති පාට් එකෙන් කතාව.
"ජීවන්ත පුතාද..?”
"අප්පද බොල එයා කොහොමද පුතා වුනේ…"
"අනේ හොඳ කොල්ලා චූටි…"
"මෑන් කෑම එකක්වත් ගේනවා දකින්නේ නැනේ අම්මා…මොනවද කන්නේ…. මං ඊයෙත් බලාගෙන…"
යසාරා ඇහුවා.
"කිව්වත් වගේ…අහන්නෝන වෙලාවක…"
"පෙරේදා ඉරිදා දවසෙම හිටියේ කාමරේ. මෙ‌ලෝ දෙයක් ගන්න ගියේ නෑ. මං බලාගෙන හිටියා අඩුම ගානේ මේ සද්ද පාන් කාරයාගෙන්වත් මොනවාහරි ගනී කියලා…ඒත් නෑ. මොනවද මේ යකා කන්නේ අම්මේ…"
එයා මොනවා කෑවම මට මොකද කියලත් යසාරාට හිතෙනවා. ඒත් ඒකම හිතෙන්නේ ඇයි කියලා කෙල්ලටත් තේරෙන්නේ නෑ.
"කිව්වත් වගේ…"
රෑට තාත්තා නිව්ස් බලන වෙලාවට යසාරා ගේට්ටුව වහන්න යනවා. රෑ නමයෙන් පස්සේ බෝඩිම් කාරයන්ට ඇතුල්වීම තහනම්. පිටවීමත් තහනම්. එහෙම යනවා එනවානම් වේලාසන කියන්න ඕන. ඒ නීතිය දැම්මේ යසාරාගේ තාත්තා.
"අනේ ඇන්ටි මේ අද පුංචි ලෙඩ වෙලා. බලන්න නැෂනල් හොස්පිට්ල් එකට යනවා. එනකොට දහයවත් වෙයි. ඒ නිසා මට මේ පාස් එකක් ඕන. රෑ වෙලා එන්න…"
එහෙම දවසට යසාරාගේ තාත්තා ඇහැරලා ඉන්නවා. නැත්නම් මේ කොල්ලෝ එක්ක බෑ කියලා ඔහු දන්නවා. 'රෑට මොකාව ඇතුළට එක්කගෙන එනවද කියලා දන්නේ නෑනේ…' ඔහු හිතනවා. කොහොමත් බෝඩිම් කාමරවලට පිටින් එන්ට්‍රන්ස් හදලා තියෙන්නේ. ඒත් නීතිය නීතියමයි.
රෑට ගේට් එක වහන්න යනකොට යසාරාගේ රබර් ඇස් දෙක ජීවන්තගේ කාමරේ පැත්තට යනවා. කීයට ගියත් ඒ කාමරේ විදුලි පහද දැල්වෙනවා. 'මේකා ත්‍රස්තවාදියෙක්ද මන්දා. කන්නේ නෑ බොන්නේ නෑ. ඇතුළට වෙලා මොනවද කරන්නේ…ඒත් දැන් ටෙරරිසම් නෑනේ…' යසාරා හිතනවා. නිදාගන්න ගිහිල්ලත් ඇය හිතනවා.
යසාරාගේ තාත්තාගේ උපන් දිනේ දවසේ සියළුම බෝඩිම්කාරයන්ට කිරිබත් මේසයක් දැම්මා.
"අර ජීවන්ත පුතාටත් එන්න කියන්න චූටි. අද මගේ බර්ත් ඩේ එක කියලා. කිරිබත් කටක් කන්න…"
ඉතින් කෙල්ල යනවා. කොහොමත් ඒ පැත්තේ ඇන්ටනාවක් දාන්න කෙල්ලටත් ඕනකමක් තියෙනවා. යසාරා යනකොට කොල්ලා නාලා සුදු තුවා කෑල්ල පිටින් ඉන්නේ.
"මේ.."
ඒ කටහඩ ඇහිලා කොල්ලා කලබල වෙනවා. අරහෙට මෙහෙට දුවනවා.
“ම..ම එ..න්..න..ම් නංගී…"
ජීවන්ත සරමකුයි ටී ෂර්ට් එකකුයි දාගෙන එනවා. යසාරා කොල්ලගේ මුහුණ හරියටම බලාගත්තේ අද. 'මොකක්ද අහිංසන පාටකුත් තියෙනවා…' ඇය හිතනවා.
'මේ මො..ක..ක්..ද මේ.."
කෙල්ලට කියන්න් ආවේ මොකක්ද කියලත් අමතක වෙනවා. 'කොහෙද ගල් ඉබ්බෙක් වගේ බලාගෙන ඉන්නකොට කියන්න ආපු දේත් අමතක වෙනවනේ…'
"ආ..මේ අපේ තාත්තගේ අද හැපී බර්ත් ඩේ එක. කිරිබත් කටක් කන්න එ..න්..න කියලා කිව්වා…"
කෙල්ල කියනවා.
"මම එන්නම් නංගී…"
ඔහු කියනවා. තවත් මොනවාහරි කියයි කියලා කෙල්ල බලාගෙනත් උන්නා. ඒත් එහෙම කිව්වේ නෑ.
කොල්ලෝ ටික වටවෙලා කිරිබත් කෑවා. ඒක පුදුම කෑමක්. 'අර පිස්සා එන්නෙත් නෑ. මුන් ටික එයාට කිරිබත් කෑල්ලක් ඉතුරු කරන එකක් නෑ…' කෙල්ල හිතනවා. ඇය කට්ට සම්බෝල පීරිසිය අතින් අරගෙන කුස්සියට අරගෙන යනවා. 'ඒක ටිකයි තියෙන්නේ…ඉතුරු කරන එකක් නෑ…' ඇයට හිතෙනවා.
ජීවන්ත එන්නේ හැම බෝඩිම්කාරයෙක්ම කාලා ගියාටත් පස්සේ. 'අමාරුවෙන් කිරිබත් ටිකකුයි කට්ට සම්බෝල ටිකකුයි තියාගත්තේ..මගේ කට්ලට් දෙක තමයි දෙන්න වෙන්නේ. පිස්සෙක් මේ. කන්න එන්න කියන වෙලාවට එන්නේ නෑ…'
ජීවන්ත එන්නේ පිළිවෙලට ඇඳගෙනයි.
"ආ එන්න පුතා. අද මගේ උපන් දිනේ. ඉතින් මේ කිරිබත් කටක් කන්න එන්න කියලා කිව්වේ…"
ජීවන්ත එන්නේ අතේ මොකක්ද පාර්සලයකුත් අතැතිවයි. 'අප්පද බොල තෑගිත් අරන්ද එයා එන්නේ. මුන් අට දෙනෙක් කාලා ගියා. නිකම්ම හැපී බර්ත් ඩේ අන්කල් කිව්වා විතරයිනේ…" කෙල්ල හිතනවා.
"අන්කල්ට තෙරුවන් සරණින් කිසිම ලෙඩක් දුකක් නොවී සතුටින් සැනසීමෙන් හැමදාමත් ජීවත්වෙන්න ලැබේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා…"
ජීවන්ත කියනවා. 'එච්චර දිග විෂ් එකක්…' ඒ ප්‍රාර්ථනාව කොච්චර හැගීම්බර කියනවානම් තාත්තගෙයි අම්මගෙයි දෙන්නගේම ඇස්වල කඳුළු පිරෙනවාත් ඇය බලාගෙනයි. 'අපිටත් ඇඩෙනවානේ…' ඇයට හිතෙනවා.
"මේ අන්කල්ට මගෙන් පුංචි තෑග්ගක්…"
ඔහු අතේ තියාගෙන උන්න තිළිණය යසාරාගේ තාත්තට දෙනවා.
"අනේ පුතා තෑගිත් ගෙනත්නේ…මේවා මොකටද…"
"ඒක මොකක්ද අන්කල්. මේ මම මගේ තාත්තට ගිහින් දෙන්න අරන් තියාගෙන හිටපු ෂර්ට් එකක්. අන්කල්ටත් තියෙන්නේ අපේ තාත්තට වගේම කෙට්ටු නිරෝගී ඇඟක්. ගොවිතැන්නේ කරන්නේ අන්කල්…"
"අනේ ඉතින් තාත්තට ගත්ත දේ පුතේ…"
"මට තාත්තාට අලුත් එකක් අරන් දෙන්න පුළුවන්. අන්කල්ව දකින හැම වෙලාවේම මට මගේ තාත්තව මතක් වෙනවා. එයත් අන්කල්මයි…නිකං විනාඩියක් ඉන්නේ නෑ. වැඩම තමයි. අනික මොන වැඩේ තිබුණත් එයත් අටට නිව්ස් බලනවා…"
ජීවන්ත කියද්දී ඇය ඇස් ලොකු කගෙන අහගෙන ඉන්නවා. 'පුදුමයි අද කතා කරනවා…' ඇයට හිතෙනවා.
"ඉඳගන්න අයියේ…"
කෙල්ල දැන් ටිකක් ඩිම්වෙලා ඉන්නේ. කවදාවත් කිසිම ‌බෝඩිම් කාරයෙක්ට ඇය අයියේ කියලා නෑ. කොල්ල දැන් අයියෙත් කියන්න අරන්.
“ඇන්ටිට ෂෝක් කැකුළු හාලක් ලැබිලා තියෙන්නේ කිරිබතට…"
"පුතා හාල් ගැන දන්නවා වගේ…"
"අපි ඇන්ටි මේ අලුත් කැකුළු හාලෙන්ම හැදිච්චි අයනේ…"
යසාරාට අද මේ ඔහුගේ පැමිණීම පුදුමයි.
"පුතා කෑම එහෙම ගන්නේ කොහොමද…"
කොල්ලා හිනාවෙනවා.
"මම එ..ච්..ච..ර කෑම පස්සේ පන්නන්නේ නෑ ඇන්ටි. වේලක් දෙවේලක් නොකා ඉන්නත් පුළුවන්…"
ජීවන්ත කියන්නේ ගාණකට නැතුවයි. 'ඒක වෙන්න ඇති මෙච්චර කෙට්ටුත්…" ඇයට හිතෙනවා.
පස්සේ දවසක යසාරා මිදුලේ ඉන්නකොට ඔහු එනවා. අතේ රෝස් පාන් ගෙඩියකුයි පොඩි ඇඹුල් කෙසෙල් ගෙඩි තුනකුයි. 'අනේ රෑට එහෙමද කන්නේ…'
"ගු..ඩ් ඊ..වි..නිං අ..යි..යේ…"
"ගු..ඩ් ඊ..වි..නිං නංගී…”
ඔහු කියාගෙනම යනවා.කෙල්ල තවත් මොනවද කියන්න හදනකොට ඔහු ගිහිල්ලත් ඉවරයි. 'මෙතන වෙන කොල්ලෙක්ට කිව්වානම් පැයකට මෙතනින් හෙලවෙන්නේ නෑ…මේකා ගිහිල්ලත් ඉවරයිනේ…' ඇයට පුදුමත් හිතෙනවා. 'සත්තුත් දැක්කා…මෙහෙම පිරිමි සතෙක්නම් දැකලා නෑ…' ඇය හූල්ලමින් වගේ ගෙදරට යනවා.
"අ..ද කන්නේ රෝස් පානුයි ඇඹුල් කෙසෙල් ගෙඩි තුනකුයි…"
කෙල්ල ගිහින් රහසින් වගේ අම්මට කියනවා.
"ඒයි කියලා අපි කන්න කතා කරන්නද චූටි…"
"ඒකනේ… මේ නිකං පරිප්පුවක්නේ…නේද…"
එච්චරයි. ඒත් එච්චරම නෙමේ. කෙල්ලගේ පපුව දනවා. ඇවිලෙනවා. ඒක පුදුම දෙයක්. 'අද ෂෝක් තක්කාලි හොද්දකුත් අම්මා හැදුවා…දෙන්ඩත් හිතෙනවා දීසියකට දාලා ගිහින්…මෙයා අමුතු සතානේ..බයයි…ඔන්නොහේ ඇඹුල් කෙසෙලුයි රෝස් පානුයි කාපුදෙන්…ඒකත් මරු කෑමනේ…’ ඇය අන්තිමට එහෙම හිතලා හිත හදාගන්නවා.
සතියේ දවසක උදේ ඔහු කොහෙද යන්න සුදට ඇඳගෙන වැරන්ඩාවට ආවා. එතනම යසාරා උන්නා. පත්තරයක් බලමින්.
"ඒ ලෙවල් කරලා දැන් කොච්චර කාලයක් වෙනවද…?”
ජීවන්ත ඇහුවා.යසාරා ගැස්සෙනවා. ඇස් ලොකු කරනවා. සායත් හදාගන්නවා. 'මෙයා නම් සාය උස්සගෙන හිටියත් බලන කෙනෙක්නම් නෙමෙයි හැබැයි…'
"මේ අ..යි..යා ම..ගෙ..න්..ද ඇහුවේ…"
යසාරා අහනවා. කෙල්ලට ගොතත් ගැහෙනවා.
"ඔව් නංගිගෙන් තමයි…"
"මේ දැන් මේ අවුරුදු එකහමාරක් වෙනවා අයියේ.."
ඇය කිව්වා. 'මොකටද මගෙන් ඒවා අහන්නේ..'
"දැන් මොකද කරන්නේ…"
"දැන් මේ මොනවත් නෑ අයියේ…"
"බෝඩිම් කාරයන්ට බත් මේසේ දාදා ඉන්නවා…එහෙමද…අනිත් වෙලාවට ටීවි එක ළග…"
කෙල්ලට පුදුමයි. 'මේ ඇයි අනේ… තාත්තාවත් මට මෙහෙම කියලා නෑනේ…පුදුමයිනේ…'
"ඔහොම ඉන්න එපා. කිසිම වටිනාකමක් නැති කෙල්ලෙක් වෙනවා…අදම බලලා තව මොනවාහරි ඉගෙන ගන්න. නැත්නම් හෙට අනිද්දා බැඳලා ළමයි හදාගෙන බඩවල් උස්සගෙන ඉන්න වෙයි. ඊට පස්සේ එක ළමයෙක්ව මෙහෙම එල්ලගෙන තවත් ළමයෙක්ව මෙහෙම අල්ලගෙන බත් මුට්ටි පිටින් තම්බ තම්බ ඉඳී. එතනින්ම ජීවිතේ නවත්තගන්න වෙයි…එහෙමස ආස?’’
කෙල්ලගේ තොලකට වේලෙනවා ඇය ජීවන්ත දෙස බලාගෙනම ඉන්නවා. 'ඒක පුදුම බණක්නේ දෙයියනේ…කවුරුවත් එහෙම කියලා දීලා නෑනේ…'
"මේ ම..ම අ..යි..යේ මේ..එ..හෙ..ම මොනවාහරි ඉගෙන ගන්න ආ..ස..යි.."
"අසනම් ඉගෙන ගන්න. තාත්තා වියදම් කරයි. නිකම්ම නිකං කෙල්ලෙක් වෙන්න එපා. මේ දවස් ආයේ එන්නේ නෑ. මං දැන් අවුරුද්දක් වෙනවා මේ කාමරේට ඇවිත්. හැමදාම එකම විදිහට ඔයාව දැක්කේ. වීක්එන්ඩ් පත්තරයක් අරන් බලන්න මොනවද ඉගෙනගන්න තියෙන්නේ කියලා. නැත්නම් වෘත්තීය සුදුසුකමක් හදාගන්න. එහෙමත් නැත්නම් තමන්ගේම දෙයක් කරන්න…"
"ඒ කිව්වේ අයියේ…"
"කෙනෙක් වෙන්න…එහෙම කිව්වාම හැම කෙල්ලෙක්ම වගේ ගිහින් රූපලාවන්‍ය පන්තියකට බැදෙන්න එපා. වටිනාකමක් ඇති දෙයක් කරන්න. මේ මහ පාර. බලන්න වාහන කීයක් දවසකට මොතනින් යනවද කියලා. ලක්ෂ ගාණක්. මේ ඉස්සරහ ඉඩම බලන්න. කොච්චර වටිනවද. ඔයාට පුළුවන් ඔයාගේම දෙයක් කරන්න ගන්න. ඒ වෙනුවෙන් ඉගෙන ගන්න. මේ බෝඩිම් කාරයන්ට බත් ඇද ඇද අන්තිමට කාත් එක්කහරි එල්ලිලා යන්න හිතන්න එපා. තේරැණාද? බත් තම්බන වැඩ අම්මා කරයි. ඔයා යමක් ඉගෙන ගන්න. ආයේ මෙහෙම වැටට හිටවපු ඉන්න වගේ ඉන්න එපා තේරුණාද.ම්…තමන්ගේ ජීවිතේට කවුරුවත් වටිනාකමක් දෙන්නේ නෑ. ඒක තමන්ම දෙන්න ඕන…ආස නැද්ද ලස්සනට සාරියක් ඇඳගෙන වටිනාකමක් තියෙන කෙනෙක් වගේ ජිවත් වෙන්න.”
ඇගේ ඇස්වල කඳුළුත් පිරුණා.
"හරි ආ..ස..යි අයියේ…"
"ම්..මටත් ඔයා වගේම නංගි කෙනෙක් ඉන්න නිසා කිව්වේ. හිත රිදෙන දෙයක් කිව්වානම් සමාවෙන්න…"
ජීවන්ත යන්නේ ඇගේ හිස අතගාගෙනමයි. කෙල්ලට පාත්වෙලා ඔහුට වඳින්න පවා හිතෙනවා. ඇය පැයක් විතර එහෙමම ඉඳගෙන මිදුල දෙස බලාගෙන ඉන්නවා. 'මේ කාමරවලට ආපු වටිනාම කෙනා ඔයා. සාමාන්‍ය කෙනෙක් නෙමේ. මේ ඉන්න ඔක්කොටමත් වඩා ඔයා විශේෂ කෙනෙක්. කන්නේ රෝස් පාන් ගෙඩියයි ඇඹුල් කෙසෙල් ගෙඩියයි. නැත්නම් ප්ලේන්ටියයි ක්‍රීම් ක්‍රැකර් විස්කෝතු පැකට් එකයි…ඒත් ඔයා පුදුම කෙනෙක්..මාරයි..' ඇය මුළු හදවතින්ම හිතනවා.
ඊටත් පස්සේ ඇය ඇගේ ජීවිතේ ගැනම පඩිය උඩ ඉඳගෙන හිතනවා. මේ විදිහට තව අවුරුද්දක් උන්නොත් වෙන්නේ මොකක්ද කියලා ඔහු සිංහලෙන්ම අද කියලා දුන්නා නේද කියලා ඇයට හිතෙනවා. 'කිසිම වටිනාකමක් නැති කෙල්ලෙක් වෙනවා. අදම බලලා තව මොනවාහරි ඉගෙන ගන්න. නැත්නම් හෙට අනිද්දා බැඳලා ළමයි හදාගෙන බඩවල් උස්සගෙන ඉන්න වෙයි. ඊට පස්සේ එක ළමයෙක්ව මෙහෙම එල්ලගෙන තවත් ළමයෙක්ව මෙහෙම එල්ලගෙන එතනින්ම ජීවිතේ නවත්තගන්න වෙයි…එහෙමද ආස..' ඔහුගේ වචන ඇයට සිහිවෙනවා. 'ඔයා මට නින්දාවක් කළේ නෑ. මම කිසිම වටිනාකමක් නැති කෙල්ලෙක් කියලා කිව්වේ නෑ. ඒත් මෙහෙම ගියොත් එහෙම වෙනවා කියලා අනතුරැ ඇඟෙව්වා…'

*** *** *** *** *** *** *** ***

එක දවසක උදේක ඇය ඔහු එනතුරු කාමරය ළග බලාගෙන උන්නා. සුදු අත් දිග කමිසය වැළමිට දක්වා නවාගෙන කළු කළිසමට ඇඳලා ඔහු එන්නේ පිරිසිදු මලක් වගේ.
"ගුඩ් මෝනිං අයියේ…"
"මෝනිං.."
ඔහු ඕනවට වඩා හුරතලයට එන්නේ නෑ.
"මේ පොඩි උපදෙසක් ගන්න කියලා බලාගෙන උන්නේ.."
"කියන්න…"
'අම්මේ තියෙන ගෑස්…චුට්ටක් නැලවිලා කතා කරන්නකෝ අනේ…' ඇයට කියන්න හිතෙනවා. ඒත් මේ තද ඝනකම් ගතියට දැන් ඇය ආසයි.
"මේ ෆාමසියුටිකල් එග්සෑම් එකට ඉන්න කියලා…මට ආසයි ඒ පැත්තට…"
"ෂෝක්…අනාගතේ ලෙඩ්ඩු විතරයි මේ රටේ ඉතුරුවෙන්නේ. මේ බඩජහරි කෑම නිසා. ඒක හොඳ දෙයක්. අනික ආසයිනේ ඒ පැත්තට නේද?”
“ඔව් අයියේ..”
“ඒක කරන්න. ඒත් රස්සාවක් කරන්න එපා. මේ ඉස්සරහ තාත්තට කියලා හොඳ ෆාමසියක් පොඩියට හරි දාගන්න. හොඳ අනාගතයක් තියෙනවා…කරන්න…"
ජීවන්ත කිව්වා.ඇයට හරි සතුටුයි.
"හොඳ ක්ලාස් එකක් තියෙන තැනක් මම හොයලා කියන්නම්…"
"ලොකු පිනක් අයියේ…"
ඇය කිව්වා.
"ඒ ගමන් ඉංග්‍රීසි ටිකකුත් ඉගෙන ගන්න. ඒකට ඕනමයි. සිංහල බෙහෙත් බඩු කඩයක් නෙමේනේ දාන්නේ…ම්…"
ඇය එහෙම හිතලම තිබුනේ නෑ.
"මං අදම ය..න්..න..ම්…"
"ම්. මං යනවා…"
"මේ පො..ඩ්..ඩ..ක් අයියේ…"
ඇය යන්න ගිය ඔහුව නැවැත්තුවා. ජීවන්ත බැලුවා. යසාරා බිම දණ ඔබලා ඔහුට වැන්ඳා. ජීවන්ත ඇගේ හිසට අතක් තැබුවා.
"මට මාර්ගයක් පෙ..න්..න..ලා දුන්නට අයියට පින්…"
"තමන්ගේ ජීවිතේට කාටවත් වටිනාකමක් දෙන්න ඉඩක් දෙන්න එපා. හැම වෙලාවේම එයාලා දෙන්නේ අඩු වටිනාකමක්. තමන්ම තමන්ගේ ජීවිතේට වටිනාකමක් දෙන්න.මං යනවා.” තෙරුවන් සරණයි..’’
ඔහු වෙනදා වගේම ඇගේ හිස අතගාලා ගියා. ඇය කඳුළු පිරි දෙනෙතින් බලාගෙන උන්නා.
කෙල්ල මේ කතාවම අම්මටයි තාත්තටයි කිව්වා. දෙන්නටම පුදුමයි.
"මේ ඉන්න හැම කොල්ලෙක්ටම වඩා ඒ දරුවා වෙනස් කියලා මමත් දැනගෙන උන්නා…ඒ පුතා කියන්නේ ඇත්ත…ඔයත් අතනට මෙතනට වෙලා ඉන්නකොට අම්මයි මායි හිතුවෙත් හෙට අනිද්දා කවුරුහරි හොයලා බන්ඳලා දෙන්න…එහෙම වුනොත් වෙන්නේ පුතා කිව්ව දේම තමයි. ජීවිතේට අමුතු වටිනාකමක් නෑ…හරිම සාමාන්‍ය ජීවිතයක්…"
"මම එහෙම වෙන්නේ නෑ තාත්තා…මම ගොඩක් වෙනස් වෙනවා. තව අවුරුදු පහකට මගෙන් කසාඳයක් ගැන අහන්න එපා…"
තාත්තයි අම්මයි දෙන්නම හිනාවුණා. ඒ වගේම සිතින් ජීවන්තට පින් දුන්නා. හැම පිරිමි දරුවෙක්ටම මේ හාස්කම කරන්න බෑ කියලා දෙන්නම දැනගෙන උන්නා. ගොඩක් පිරිම දරුවෝ වැඩකිඩ දන්නවා. ඒත් හාස්කම් කරන්න දන්නේ නෑ.

*** *** *** *** *** ***

එක සිකුරාදා හවසක හරි දුක හිතෙන දෙයක් වුණා. ජීවන්ත දවස පුරාම කාමරයට වෙලා කාමරය අස් කළා. පසුව දවල් කාමරය හොඳින් සෝදලා මොප් කළා. ඔහු කාමරය හෝදනවා කියලා යසාරාගේ අම්මා දන්නෙත් හවසයි.
"අනේ පුතා අද කාමරෙත් සෝදලානේ. මම මේ වතුර කොහෙන්ද කියලා බැලුවාමයි දන්නේ…"
"හිටපු තැනනේ ඇන්ටි…"
කොල්ලා කිව්වේ එච්චරයි.
"අන්කලුත් ආවාම මට ටිකක් කතා කරන්න ඕන. නංගිත් අද පරක්කුයි නේද ඇන්ටි…"
"ක්ලාස් ගිහින් එනකොට ටිකක් පරක්කු වෙනවනේ පුතේ…ඔයා පෙන්නපු පාරෙනේ ඔය යන්නේ…
"හැමෝටම එහෙම පාර පෙන්නුවට යන්න බෑ ඇන්ටි. නංගි වාසනාවන්ත දරුවෙක්…"
කොල්ලා එච්චරයි කිව්වේ. අම්මගේ ඇස්වල කඳුළු.
එදා රෑ යසාරයි අම්මගේ තාත්තයි කෑම කන වෙලාවෙත් කතා කළේ ජීවන්ත කාමරේ හෝදපු එක ගැනයි. 'ඒකේ මොකක්ද දෙයක් තියෙනවා…' යසාරාට හිතුණා. ජීවන්ත නිවසට ආවෙත් තුන්දෙනා කෑම කන වෙලාවෙයි.
"අනේ අන්කල්ලා කෑම කනවනේ…මං පස්සේ එන්නම්…"
"මෙහේ එන්නකෝ පුතේ. අපිත් එක්ක කෑම ටිකක් කමුකෝ…"
ජීවන්ත සිනාසුණා.
"එන්න අයියේ…මං පිඟානක් ගේන්නම්…"
"ක..මු..කෝ එහෙනම් බත් කටක් ඇන්ටිගෙන්…"
ජීවන්ත දැන් කනවා. කන ගමන් යසාරා ඒ මුහුණ දෙස බැලුවා. 'අද ටිකක් වෙනස්…ඇයි කාමරේ හේදුවේ…'
"මට මේ ඇන්ටිටයි අන්කල්ටයි කියන්න හිටියේ…"
"කියන්න පුතා…"
"මම අන්කල් හෙට පාන්දර යන්න කියලා…"
කෙල්ලගේ පපුවම ඇවිලෙනවා 'අනේ යන්න…'
"කිව්වේ පුතා…"
"මගේ ඉගෙනීමේ වැඩ ටික ඉවරයි අන්කල්. ඉතින් ගමට යනවා…"
"මේ හ..දි..ස්..සි..යේ පුතා…"
"කරන්න යුතුකම් ටිකක් තියෙනවා අන්කල්…"
"අපි හිතුවා මෙහේ රස්සාවක් කරයි කියලා…"
"ම්..දැන්මම එහෙම හිතුවේ නෑ…ඇන්ටියි අන්කලුයි නංගියි මට තමන්ගේම කෙනෙක්ට වගේ සැළකුවා. ඒකට ගොඩාක් පින්. මම ඇඩ්‍රස් එක දීලා යන්නම්. මිහින්තලේ පැත්තේ එන වෙලාවක අපේ දිහා බත් කටක් කාලා යන්න එන්න අන්කල්. නංගි හැමදේම පිළිවෙලට කරගෙන යන්නෝන…"
කෙල්ලගේ ඇස්වලින් කඳුළක් වැටුණා.
"මෙ..ච්..ච..ර ඉක්මනට අයියා යයි කියලා අපි හිතුවේ නෑ…"
"ආවොත් යන්න වෙනවා නංගියේ. ඒ මේ සාංසාරේ හැටි…"
ඉතින් උදේම ඔහු යන්න ලෑස්තිවුණා. කෙල්ල දොර ළග හිටියා.
"ලස්සනට හැමදේම කරගන්න ඕන..ම්…"
"මට අ..යි..යේ කතා කරන්න න..ම්..බ..ර් එකක්…"
"මං මොබයිල් යූස් කරන්නේ නෑනේ නංගියේ…මේ ඇඩ්‍රස් එක. ඒ පැත්තේ එන වෙලාවක එන්න..ම්…පරිස්සමින් ඉන්න…යහපත් දේ විතරක් කරන්න. ප්‍රතිඵල යහපත් වෙනවා…“
කෙල්ල දණ ගහලා ඔහුට වැන්ඳා. එපමණයි. ජීවන්ත ගියා. 'හිටපු වටිනම කෙනෙක් නැතිවුණා කියලා මට හිතෙන්නේ…ඔයාට කොහේ ගියත් හරියන්න ඕන අයියේ…' ඇය පැතුවා.

*** *** *** *** *** *** *** ***

ජීවිතය හරි හයියෙන් ගලාගෙන ගියා. යසාරා ඔෳෂධවේදී විභාගයෙන් සමත් වුණා. ඊටත් වසරකට පස්සේ ඇය නිවස ඉදිරිපිට ඇගේම ‘යසාරා ෆාමසිය’ පටන් ගන්න හැමදේම සූදානම් කළා.
"මාව මේ පාරට දැම්ම අයියට ඕපනින් එක කියන්නම ඕන…එයාගේ අතින් පහනක් පත්තුකරන්න ඕන තාත්තා…"
"ඉතින් අපි යමු පුතේ මිහින්තලේ. ඇඩ්‍රස් එක ඇතිනේ…"
"ම්…මං ලියුම් දෙක තුනක්ම දැම්මා. ඒත් උත්තර නෑ. එක පාරක් පොඩි ලියුමක් එවලා තිබ්බා…තෙරුවන් සරණයි කියලා. එච්චරයි. අපි යන්…"
ඉතින් සෙනසුරාදාවක තුන්දෙනාම මිහින්තලේ ගියා. ඔහුව දැකගන්න ඇය හරි ආසාවෙන් උන්නේ. 'ජීවිතේ හිටපු වටිනාම පිරිමියා ඔයානේ…' ඇයගේ හිත කියනවා.
"කිව්ව හැටියට පුතේ මේක වෙන්නෝන ගේ. මේ ලොකු උන්නැහේ…"
යසාරාගේ තාත්තා පාරේ ගිය වියපත් කෙනෙක්ට කතා කළා.
"මේ සෙනවිරත්න මහත්තයලගේ ගෙදර නේද මේ…"
"ඒක තමයි…අනේ අපේ සෙනවි අයියා නැතිවුණානේ මහත්තයෝ…දැන් අවුරුද්දක් වෙනවා.."
කෙල්ලගේ පපුව කැපීගෙන ගියා. 'ඔයා තාත්තට හරි ආදරෙයි…'
ඒ නිවසට යනවිට උන්නේ තරුණ වයසේ කාන්තාවක්. 'ඔයාගේ නෝනද…' එහෙම වෙන්න එපා කියලා ඇය පැතුවේ.
"මේ අපි දුව කොළඹින් ආවේ…ජීවන්ත පුතාව හම්බවෙන්න කියලා…අපේ දිහා තමයි කොළඹ ඉන්නකොට හිටියේ.."
"මේ එතකොට ය..සා..රා නංගි…"
"ඔව් මං තමයි…"
"අපිට නංගි ගැන කියලා තියෙනවා… එන්න ගෙට…"
නිවසට ඇතුළු වුණාම නිවන් ගියා වගේ දැනුණේ. ඒක හරිම නිවිච්ච නිවසක්.
"මේ දුව ජීවන්ත පුතාගේ…"
"මම නංගි…එකම නංගී…තාත්තා නැතිවුණානේ මහත්තයා…"
"අනේ අපිට මගදී ආරංචි වුණා. මේ දරුවා අපිට කිව්වේ වත් නෑනේ දුව…"
යසාරාට මහ අමුත්තක් දැනුණා. ඒක විස්තර කරන්න බැරි දෙයක්.
"ජී..ව..න්..ත අ..යි..යා දැන් කෝ අක්කේ…"
යසාරා උගුරෙන් ව‌ගේ ඇහුවා.
"අයියා දැන් ගෙදර නෑ නංගී. මේ ගෙවල් අයියට අකැපයිනේ…"
ඇයට අර අමුත්ත ආයෙත් දැනුණා.
"කි..ව්..වේ දුව.."
"අයියා ම..හ..ණ වුණානේ මහත්තයා. ඒක එයාගේ ආසාව. තාත්තා ළගටම වෙලා හැම සත්කාරයක්ම කළා. ඊට පස්සේ මේ ගේත් මගේ නමට ලියලා මට ආයුර්වේද ඩොක්ටර් කෙනෙක් වෙන්නත් උගන්නලා. හැම යුතුකමක්ම කරලා. එ..යා සා..ස..නේ..ට ගියා…"
ඇගේ ඇස්වලින් ගැලූ කඳුළුවලට සමාන කඳුළු දහරාවක් යසාරාගේ ඇස්වලිනුත් ගලාගෙන ගියා.
"ම..හ..ණ වු..ණා…"
"ම්.. දැන් මිහින්තලේ පන්සලේ… මෙහේ ඉස්කෝලෙත් උසස් පෙළට එකෝන් උගන්වනවා. අපි යන් එහේ නංගි. නංගිව දකින්නත් උන්නාන්සේ කැමති ඇති…හරි හිතවත්. ඔයා වගේමයි කියලා මට කිය කිය හිටියේ ඉස්සර…"
යසාරාට ඇඩුණා. ඒ ඇඩුම් වැඩිවුනේ මිහින්තලේ පන්සලේදී මිහින්තලේ ධම්මජීව පොඩි හාමුදුරුවන්ව දැක්කට පස්සෙයි.
"අ..පේ හා..මු..දු..රැ..ව..නේ ඔ..බ වහන්සේ…"
"තෙරැවන් සරණයි. නැගිටින්න නංගී. ඉතින් කොහොමද අන්කල්…ඇන්ටි…"
හැමෝගේම ඇස්වල කඳුළු තිබුණා.
"මේ චීවරේට මං හරි තෘෂ්ණාවෙන් උන්නේ අන්කල්. ජීවිතේ යුතුකම් ටිකක් නිසා හැමදේම පරක්කු වුනේ. දැන් නිදහස්. ඉතින් නංගි. අපේ ෆාමසිය දැම්මද…"
උන්නාන්සේ ඇසුවා.
"ඒක මේ දාන්න ලබන සතියේ දිනත් දාගෙන අපේ හාමුදුරුවනේ…අයිය නැතුව බෑ කිව්වේ. පහන පත්තු කරන්න ඕන අයියා කියලා කිව්වේ…මේ ඒ නිසා ආවේ…"
"මම වඩින්නම්…පිරිත් ටිකක් කියලා අපි පටන් ගමු…"
එදා බෝ මළුවේදී මිහින්තලේ ධම්මජීව හාමුදුරැවෝ යසාරාව තනි කරගෙන එක කතාවක් කිව්වා.
"මම දවසක් කිව්වේ නංගී…කාටවත් තමන්ගේ ජීවිතේට වටිනාකමක් දෙන්න දෙන්න එපා. තමන්ම ඒක දෙන්න. මේ මම මගේ ජීවිතේට දීපු වටිනාකම. ම්…අපි එදාට හොඳ හිතින් ලස්සනට හැමදේම කරමු. මම වඩිනවා…"
"ම..ට සමාවෙන්න අපේ හාමුදුරැවනේ…"
"ඇයි අර…"
"ඔ..බ වහන්සේ ගැන මම මේ ගිහි ජීවිතේ තෘෂ්ණාබර දෙයකින් හිතුවට…"
උන්නාන්සේ හිනාවුණා.
"ඒක වැරදි නෑ නංගී. මටත් එහෙම හිතුන වාර අනන්තයි. අපි හිත පාලනය කරගන්න ඕන. දැන් ඔය යන පාරේ යන්න…ම්..ලස්සනයිනේ…"
"එහෙමයි…ඔබ වහන්සේ වඩින්නම ඕන…"
"ඒක කරනවා…අ‌පේ නංගිගේ වැඩේනේ…"
යසාරා උන්නාන්සේගේ දෙපා පාමුළ වැටිලා වැන්ඳා.
"අනේ රෑ පුරා මෙ..හෙ..ම බඩගින්නේ ඉන්නේ කොහොමද කියලා හිතුවා…ඒකයි මේ…"
යසාරා කියද්දී උන්නාන්සේ හිනාවුණා.
"යන ගමන් ශ්‍රි මහා බෝධියටත් ගිහින් වැඳලම යන්න. දුප්පත් අම්මා කෙනෙක් බෙහෙත් තුණ්ඩුවක් අරගෙන එයි. මාරු සල්ලි ටිකක් උන්ඩි කරගෙන. සල්ලි ටිකක් මදිවෙයි. ඒක බලලා දෙන්න. ඒ පින නංගිගේ අර අම්මට ලැබෙයි..ම්…"
"එ..හෙ..ම..යි අපේ හාමුදුරැවනේ.."
යසාරා ඇස්වල කඳුළු පුරවාගෙන කිව්වා.

නිමි.

සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චි ලියූ කතාවක්.

නිවැරදි යහපත් පාරේම යන්න…
ඔයාටත් දෙයක් ලැබෙනවාමයි…
වීර්යයෙන් යන්න නංගියේ.. මල්ලියේ…
හැගීම් පාලනය කරගන්න…
දෙයක් ලැබෙයි...

මේ කතාව ෂෙයා කර මේ උතුම් අදහස ඔබේ මිතුරන්ට කියවන්නට සලස්වන්න. එය අද වැනි උතුම් දිනයක විය යුතුම දෙයක්. බුදු සරණයි

සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චි


ඒ ලස්සන භාවනා සඟරාවේ 5 වෙනි කලාපය අද රාත්‍රීයේ ඇප් එකට මුදාහැරෙන වගයි. අද භාවනා සඟරාවට සබ්ස්ක්‍රයිබ් කරන සියලුම දෙනාට මේ...
30/04/2025

ඒ ලස්සන භාවනා සඟරාවේ 5 වෙනි කලාපය අද රාත්‍රීයේ ඇප් එකට මුදාහැරෙන වගයි. අද භාවනා සඟරාවට සබ්ස්ක්‍රයිබ් කරන සියලුම දෙනාට මේ සමඟ භාවනා සඟරා 5 ක් විවෘත වෙනවා. ඒ වාසනාව ලබාගන්න. අදස භාවනාට සබ්ස්ක්‍රයිබ් කරන්න. 1 කලාපයේ සිට 5 කලාපය දක්වා රස විඳින්න...! 💟 ඇප් එක ඩවුන්ලෝඩ් කරගැනීම සඳහා Link එක පළමු කමෙන්ටුවේ..! 👇

‘’මට පුළුවන්ද අම්මා ඩොක්ටර් කෙනෙක්ව මැරිකරන්න. පිස්සුනේ. මම මේ පොඩි පඩියක් ගන්න කම්පියුටර් ප්‍රෝගැමර් කෙනෙක්. තාම මේ බයි...
30/04/2025

‘’මට පුළුවන්ද අම්මා ඩොක්ටර් කෙනෙක්ව මැරිකරන්න. පිස්සුනේ. මම මේ පොඩි පඩියක් ගන්න කම්පියුටර් ප්‍රෝගැමර් කෙනෙක්. තාම මේ බයික් එකට ගත්ත ලීසිං එකවත් මම ගෙවලා ඉවර නෑ. එයා එහෙමද? ලස්සනට සාරියක් ඇඳගෙන කා එකකින් එන ලේඩි ඩොක්ටර් කෙනෙක්’’
පැතුම් අත්දෙක බැඳගෙන ඈත කඳු දිහා බලාගෙන කිව්වා. අද හන්තානයට ටිකක් සීතල දවසක්. වැහි මන්දාරමත් වගේ. ඒ වගේම අඳුරු මන්දාරමක් ඔහුගේ හිතෙත් තියෙනවා.
‘’ඉතින් දැන් මේක අපි ගෙනාපු යෝජනාවක්ද පොඩි පුතා. ඒ ගෙදරින්නේ ආවේ..ඔයාටත් දැන් විසි හතක්නේ..’’
‘’අ..ම්..මා ම..ම..’’
අම්මටයි අප්පච්චිටයි මේක කොහොම තේරුම් කරලා දෙන්නද කියලා පැතුම්ට තේරෙන්නේ නෑ. ‘එයා කන්ද උඩ දිලිසෙන තාරකාවක් වගේ. මම මේ කන්ද පාමුළ හුළං ගිය බයිසිකලේ පැච් දාගෙන යන හිඟන කොල්ලනේ..’
‘’හරි අපි කියනවට ටිකක් බලමුකෝ. ඕක බැලුවා කියලා මැරිකරන්නේ නෑනේ. අප්පච්චිත් හරි ආසාවෙන්නේ ඉන්නේ..’’
පැතුම්ට දුකයි. ජීවිතේ මීට වඩා ටිකක් පිළිවෙලකට හදාගන්න තිබුණා කියලා ඔහුට හිතෙනවා. ඒත් දෛවයත් බෙදන විදිහක් තියෙනවානේ. ‘තැනකට ඇවිත් හිටියානම් ඔයා වගේ නෝනා කෙනෙක් බඳින්න මාත් ආසයි..’ හිත හරි අසරණයි දැන්.
‘’හරි. දාගන්නකෝ දවසක්. මේ දවස් දෙක තුනෙන් පස්සේ. මට වැඩ වගයක් තියෙනවා ඉවර කරලා දෙන්න..’’
පැතුම් එහෙම කියලා කාමරේට එනවා. පරණ නිල් සරමට සුදු වෙස්ට් එක ඇඳගෙන ආව ඔහුට ඔහුගේම රූපය කන්නාඩි මේසේ කන්නාඩියෙන් පේනවා. ‘ඉන්න හොස්පිට්ල් එකක තියෙන අයි ක්ලිනික් එකකින් ඇස්දෙක පරීක්ෂාකරගන්න දොස්තර නොනේ. මේ බලන්න හිඟන පාට…ඔයාට හොස්පිට්ල් එකම හිනාවෙයි..’
මෙහෙම හිතන පැතුම්වත් ඇයව දැකලා නෑ. දැක්කේ වට්ස්ඇප් එකකින් එවපු පින්තූරයක් විතරයි. යෝජනාව ආවේ කටුගස්තොට ඇගේ නිවසින්මයි. අප්පච්චිව සොයාගෙන ඇවිත් තියෙන්නේ ඇගේ නෑවෙන මාමා කෙනෙක්.
අඟහරුවාදා හවස හතරට විතර පැතුම් ඔෆිස් එකේ මේසයට වෙලා ටික වෙලාවක් කල්පනා කළා. පසුව දුරකථනය අතට ගත්තා. දැනට සොයාගත්ත තොරතුරුවලට අනුව ඇය නුවර පෞද්ගලික රෝහලක සීනියර් වී ඕ ජී කෙනෙක් යටතේ සේවය කරනවා. හැමදාම හවසට ඇය පෞද්ගලික රෝහලට එනවා. ඒ රෝහල පිහිටලා තියෙන්නේ පේරාදෙණිය පාරේ.
‘’මට දැනගන්න පුළුවන්ද ඩොක්ටර් ජයමාල් රණසිංහ කීයට වගේද චැනලින් එකට එන්නේ කියලා..’’
පැතුම් පෞද්ගලික රෝහලේ චැනලින් එකෙන් ඇසුවා.
‘’සර් සික්ස් තර්ටි එනවා…’’
‘’ආ හරි. ස්කෑන් එකක් කරනවානම් ඒ වෙලාවටමද එන්නෝන..’’
‘’ඩොක්ටර් මහේෂා ඉන්නවා. ඩොක්ටර් ජයමාල්ගේ ඇසිස්ටන්. ඒ වෙලාවට ආවොත් ස්කැන් එක වේලාසන කරගන්න පුළුවන්..’’
පැතුම් සියල්ල තේරුම් ගත්තා.
ඔහු එහෙමම පේරාදෙණිය පාරට බයික් එක පැදෙව්වා. වෙන කරන්න දෙයක් නෑ. ‘මොනවා කරන්නත් කළින් ඔයාව බලාගන්න වෙනවා දොස්තර නෝනා. ඊට පස්සේ හම්බවෙලා හිමිහිට කියනවා..මේ ජීවිත කුණාටුව මැද්දේ රෝස මල් එකතුකරන්න බෑ ඩොක්ටර්..’
වෛද්‍යවරුන් සඳහා වෙන්කළ කා පාක් එකේ ඉඳලා වෛද්‍යවරුන් රෝහලට එන දොරටුවට ටිකක් එහායින් පැතුම් ඉඳගත්තා. කළු කළිසමට සුදු කමිසය ඇඳගෙන ඉන්න ඔහුගෙන් අද පෙනෙන්නේ හරි අසරණ පෙනුමක්.
පැතුම් දොරටුවෙන් ඇතුල්වෙන හැම මුහුණක් දෙසම බලාගත් අත බලාගෙන උන්නා. හරියටම පැය බාගයක් ගියා. දැන් පහයි තිස් පහයි. ‘ඔයා එනවා කියනවනේ දැන් බලමුකෝ..’
පැතුම්ගේ දෑස් අද අනාථ පාටයි. ජීවිතය තමාව පරීක්ෂා කරනවද කියලත් ඔහුට හිතෙනවා. දෛවය මැද්දේ මේ දොස්තර නෝනා කොහොම ඇඳුනද?
ඔහු ටිකකට නැඟිටලා ගිහින් රිසෙප්ෂන් එකෙන් ඇය ගැන අහනවා.
‘’දැන් එයි නේද ඩොක්ටර්..’’
‘’මේ වෙද්දී එනවා. ස්කෑන් එකක් කරන්නද?’’
‘’ඔව්..’’
පැතුම් ආයෙත් ඇවිත් ඉඳගන්නවා. සමහරවිට ඇය අද ප්‍රමාද වෙනවා ඇති. කීයටහරි ඇය එනතුරු මෙතන ඉන්නවා කියලා පැතුම් සිතාගත්තා.
මේ සියල්ල ඩොක්ටර් මහේෂා දිසානායක බලාගෙනයි. ඇය අද ඇඳගෙන ඉන්නේ සුන්දර ලා දම් පැහැයත් සුදු පැහැයත් එකට මුසුවූ සාරියකුයි. එයටම ගැළපෙන සුදු අත් බෑගයක් සහ සුදු සැන්ඩ්ල්ස් දෙකක් දමාගෙන උන් වෛද්‍යවරිය වීදුරු කාමරය ඇතුළට වී ඇගේ ආත්මයම දෙදරවාලූ පිරිමි රූපය දෙස බලාගත්වනම බලාගෙන උන්නා. ඊටත් පසුව පිළිගැනීමේ මේසයේ උන් යුවතිය වෙතට පියමැන්නා.
‘’ඩොක්ටර්..’’
‘’දැන් ටිකකට කළින් ඇවිත් කවුරුහරි මාව ඇහුවද..ම්..’’
‘’ඔව් ඩොක්ටර්.. අ..ර අතන ඉඳගෙන ඉන්න කෙනා. මං හිතන්නේ වයිෆ්ගේ ස්කෑන් එකක් කරන්න…’’
‘’ම්..’’
වෛද්‍යවරිය ඔහුට නොපෙනෙන ලෙස ඔහු දෙස බලාගෙන උන්නා. හදවත මිරිකන යමකින් ඇගේ හදවත ඇකිලීගියා. එහෙමම ඇය පැතුම් දෙසට පියමැන්නා. ඊටත් පසුව, පරිස්සමින් ගොස් ඔහු ඉඳගෙන උන් බෙන්ච් එකේම ඔහු ළඟින්ම ඉඳගගත්තා. අවට සිදුවෙන කිසිවක් ගැන පැතුම්ට හැඟීමක් නෑ. ඔහුගේ දෙනෙත් තිබෙන්නේ වෛද්‍යවරුන් පිවිසෙන දොරටුව වෙතයි. එක් මොහොතක, ඔහු ඔහුගේ දුරකථන ගැලරියෙන් ඇගේ පින්තූරය ගත්තා. එය ගන්නවා දොස්තර මහේෂා හොඳින්ම දැකගත්තා. හුස්මක් පවා පිටකරගන්නට කොතරම් අසීරුද කියලා වෛද්‍යවරිය ප්‍රථව වරට අද තේරුම් ගත්තා. ඇය තත්පර කිහිපයක් ඔහු දෙස බලාගෙන උන්නා. ඊටත් පසුවයි ඇය එක තීරණයක් ගත්තේ.
‘’කවුරු එනකල්ද බලාගෙන ඉන්නේ පැතුම්..’’
ඇය හරි කරුණාවෙන් මෘදුව ඇසුවා. පැතුම් ගැස්සී හැරුණා. තමාගේ වම් පසින් ඉන්නේ ඇයම බව පැතුම් දැන් දන්නවා. ඔහුට කතාකරන්නට පවා බැරිවුණා. ඒක පුදුමාකාර මොහොතක්.
‘’ඩො..ක්..ට..ර් මේ ම..ම ඩොක්ටර්..ම..ම..’’
මේ ජීවිතයේ ඇසූ අහිංසක වචන ටික වෛද්‍ය මහේෂා අසාගෙන උන්නා. ඇගේ දෑස්වල යම් තෙතමනයක් තිබුණා. ‘ඇයි ඩොක්ටර් කෙනෙක් වුනේ. යන්නනේ තිබුනේ රඟපාන්න..’ පැතුම්ට එහෙමත් හිතුණා. මේ ඇස්…ඒවා තෙත්වි ඇත්තේ ඇයි? ඔහුට කතාකරගන්න පවා බැරිවුණා. දෙනෝ දාහක් දෙනා යන රෝහල් ලොබියේ කලබලය මැදත් සියල්ල නිසලව නමුත් එක දෑසක් පමණක් දිලිසෙමින් තිබුණා.
‘’කියන්නකෝ පැතුම්..’’
ඒ හඩ පවා හරිම කාරුණිකයි.
‘’ම..ම මේ ඩො..ක්..ට..ර්..ව ටිකක් මීට්වෙන්න කියලා ආ..වේ..’’
ඇය සංවේදී ලෙස සිනාසුණා. රෝහලේ සැර පිරිසිදු කිරීමේ දියර සුවඳ මැදත් ඇය ගැල්වූ විලවුන් සුවඳක් ඔහුට දැනුණා.
‘’ම..ට පැතුම් පැය බාගයක් දෙන්න පුළුවන්ද? මේ. ස්කෑන් දෙකක් අද තියෙනවා කරන්න. ඒක කරලා මම දුවලා එන්නම්..’’
පැතුම් දෙනෙත් බරකරගෙන සිනාසුණා.
‘’එ..හෙ..ම එපා. දැන් ඩොක්ටර්ගේ සීනියර් ඩොක්ටරුත් එනවනේ. මට මෙහෙම ඉන්න පුළුවන්..’’
ඇය ලොකු හුස්මක් පපුවට ගත්තා. දැන් ඒක යවන්නේ කොහොමද?
‘’මට එන්න පුළුවන්. පැය බාගයක් දෙන්නකෝ. ම්..’’
පැතුම් හිස වැනුවා. එහෙම කියලත් ඇය ගියේ නෑ.
‘’මෙතන කමක් නැද්ද පැතුම්..’’
‘’අනේ කමක් නෑ ඩොක්ටර්..’’
‘’මම මහේෂානේ පැතුම්. එහෙම කියන්නකෝ…’’
ඒ කතාවට දෙන්නම සිනාසුණා. පැතුම්ට මොකක්ද ලොකූ දුකක් දැනුණා. ඇයි එච්චර දුක හිතුනේ කියලා ඔහුම දන්නේ නෑ.
ටිකකට කළින් තම හදවතට වූ දෙදරීම මොකක්ද කියලා පැතුම් රෝහලේ පිළිගැනීමේ කවුන්ටරය ඉදිරිපිට වූ පුටුවට වෙලා කල්පනා කළා. එහෙම කෙනෙක් අරම යෝජනාවක් ගෙනාවා කියලා කොහොම හිතන්නද? මේක අදහාගන්න බැරි දෙයක්. ‘එයා දිලිසෙන තරුවක් වගේනේ. මම මේ ගහලා ගිය වොට් හතළිහේ බල්බ් එකක් වගේනේ..’
මුළු නුවරම කළුකරලා ධාරානිපාත වරුසාවක් ඇද වැටෙන්න පටන් ගත්තා. පැතුම් දිග වීදුරු අතරින් රෝහල් බිමට වැටෙන වැස්ස දිහාම බලාගෙන උන්නා. අද, තමාට තමා නෑ වගේ හිතෙන්නේ ඇයි කියලා පැතුම්ම දන්නේ නෑ.
ඩොක්ටර් මහේෂා ඈත සිට ආවේම ඔහු දෙස බලාගෙනයි. මොකක්ද දුක්බර පාටකින් වැස්ස දිහා බලාගෙන ඉන්න ඔහුව දැක්කාම ටික වෙලාවක් කොරිඩෝවේ නතරවෙලා බලාගෙනම ඉන්න ඇයට හිතුණා. ‘අනේ ඉතින් මගේ හිතත් ගිහින් නතරවුනානේ පැතුම් ඔයාගේ ජීවිතේ ළඟම..මොනා කියන්න හිතාගෙන අද ආවද දන්නෙත් නෑ. සමහරවිට ඔයාගේ ජීවිතේ පුංචි ලව් ස්ටොරියක් තියෙනවත් ඇති. එහෙම නම්, අද හිතේ පිරිසිදුකමින් කතාකරලා සොරි කියනවා..වෙන මොනවා කරන්නද?’ අද දොස්තර නෝනගේ හිතටත් හරි අමුතුයි. ‘බලාගෙන ඉඳලා තියෙන්නේ මාත් එක්ක කතාකරන්නම තමයි..’ ඇය අත් බෑගයක් උඩට දාගෙන සෙමෙන් සෙමෙන් ඇවිදගෙන ආවා.
‘’පැ..තු..ම්..’’
වැස්සේ තෙමෙන්නේ නැතුවම දොස්තර නෝනට හෙම්බිරිස්සාව වගේ. වොයිස් එකත් අමුතුයි.
‘’ඩොක්ටර්..’’
පැතුම් ඔහුගේ කම්පියුටර් බෑග් එකත් දාගෙනම නැඟිට්ටා.
‘’පැතුම් ආවේ පැතුම්..’’
හරි අසරණයි ඉතින්.
‘’ම..ම මේ මගේ බයික් එ..කේ ආවේ ඩොක්ටර්.. එළියේ පාක් එකේ..’’
‘’චුට්ටක් කොහේටහරි ගිහින් කතාකරමු. ම්. ඇත්තටම මම බයික් එකේ යන්න එනවා. මේ වැස්සේ යන එක තමයි වැඩේ නේ..’’
පැතුම් හිනාවුණා. මේ ලස්සන දොස්තර නෝනව බයික් එකේ පිටුපස තියාගෙන යනවා ඔහුට මැවිලත් පෙනුණා.
‘’එහෙම පුළුවන්ද ඩොක්ටර්ට ඒකේ යන්න..’’
‘’මගේ කා එකේ අද යමු. අපි පස්සේ වැස්ස පැයුවාම ඇවිත් බයික් එක ගමු..’’
පැතුම් හිස වැනුවා.
‘’යන්කෝ ඉතින්..’’
මොකක්ද දෙයකින් පපුව මිරිකෙනවා වගේ. ඇය ඔහුට සමාන්තරව වැටුණා.
‘’ඉතින් මේ ඔෆිස් ගිහින් එන ගමන්ද?’’
‘’ඔව් ඩොක්ටර්. හතරට විතර ආවා. ඩොක්ටර් පේරාදෙනිය හොස්පිට්ල් එකෙත් ඉන්නවනේ නේද?’’
ඇය සිනාසුණා. ‘හැමදේම දන්නවනේ මං ගැන..’
‘’ඔව්. තාම අපි අලුත්නේ. කළින් අවුරුදු දෙකක් මාතලේ ජෙනරල් හොස්පිට්ල් එකේ හිටියා..’’
ඇය ඇගේ කාරය පදවාගෙන ගියේ මොකක්ද නොසන්සුන් බවකින්. ‘කොල්ලගේ බයික් එක මේ වැස්සේ තෙමෙනවා ඇති. පව්. මෙහෙම යද්දී දුකත් ඇති..’ ඇයට ඒ දුක මුහුණ දෙස බලන්නත් දුකයි.
‘’ඉතින් පැතුම් කියන්නකෝ අපිට කතාකරන්න හොඳ තැනක්. මේ වැස්සේ යන්න පුළුවන් තැනක් වෙන්නත් ඕනනේ..’’
පැතුම්ගේ දෙතොල් සෙලවෙනවා. මේ දොස්තර නෝනව එහෙම පොඩි රෙස්ටොරන්ට් කැලිවලට එක්කගෙන යන්නත් බෑනේ.
‘’මෙතන මේ පේරාදෙණියයි ගම්පොළයි අතර ඩොක්ටර් තියෙනවා තැනක්. ගාඩ්න් හට් කියලා..එ..ත..න..’’
ඇය දුක්බර පාටට සිනාසුණා.
‘’මං දන්නවා ළමයෝ එතන. මේ ළඟදී අපේ යාළුවෝ ටික හවස එතන සෙට් වුණා. හොඳයි තමයි..’’
පැතුම්ට නිවනක් දැනුණා. මුළු පෙරාදෙණියම අඹරවමින් මහ වැසි වැටෙනවා. පුංචි කාරයේ දෙන්නා කතාකරන්න දෙයක් නැතුව හිරවෙලා උන්නේ.
‘’පැ..තු..ම්..’’
‘’ඩොක්ටර්…’’
ඇය තොල් බෙරිකරගත්තා.
‘’එහෙම කියනවනේ මට. අනිත් කතා සේරම අයින් කරන්න පැතුම්. අපි හොඳ යාළුවෝ කියලා හිතන්න..යාළුවට ඩොක්ටර් කියනවද ඉතින්..’’
මේ වාගේ යාළුවෙක් උන්නාම ඇති. පැතුම්ට එහෙමත් හිතෙනවා.
‘’හ..රි මහේෂි..අගේන් සොරි..’’
යුවතිය තොල්පට මුව තුළට ගෙන සිනාසුණා. දම් පාට සාරිය මේ වැහි අන්ධකාරය මැද වෙනම චමත්කාරයක් මවලා.
‘’මහේෂී කියන්න ගියේ..’’
‘’ආ ඒකත් අමතක වුණා. අපි මේ ඉස්සරහින් කෝපි ටිකක් අරන් බොමුද? හරිම තිබහයි මට..’’
ඇය පෙන්වූයේ පෙරාදෙණිය සරසවිය පේන මානයේ පුංචි හෝටලයක්. පැතුම්ට පුදුමත් හිතුණා.
‘’මෙතන කමක් නැද්ද ඩොක්ටර්..’’
‘’අ..නේ මම මෙතනින් ඕනතරම් කෝපි බීලා තියෙනවා. මං මේ නුවර හරිම සාමාන්‍ය කෙල්ලෙක්නේ. පැතුම් මාව උඩ දාලනේ…’’
ඇගේ වචන ඔහුගේ හිතේ තිබූ මහා බරක් නිදහස් කළා.
‘’බහින්න එපා. කතාකළාම එයාලා ගෙනත් දෙයි..’’
ඇය නලාව වාදනය කළා. වේටර්වරයෙක් පැමිණ කාරයට පාත්වුණා.
‘’අපට කෝපි දෙකක් ගේනවද?’’
පැතුම් කිව්වා. අනිත් දවසේ මෙතනින් යද්දි කෝපි එකක් බොන්නෝන කියලා පැතුම් සිතාගත්තා. ඒත් රසවත් කෝපිද? කෝපි බොන කෙනාද? පැතුම් හිතනවා.
‘’අන්කල් මේ උණුවෙන් දාපු බිත්තර රොටි නැද්ද?’’
ඇය පැතුම් උන් අසුනට ටිකක බරවෙලා අහද්දී පැතුම් බැලුවා. යුවතිය පැතුම්ට ඇහැක් ගහලා සිනාසුණා.
‘’තියෙනවා මිස්..මේ දැන් දාන ගමන්..උණුවෙන්ම තියෙනවා..’’
‘’අපට උණුවෙන්ම දාපු බිත්තර රොටි තුනක් විතර කපලා මස් හොදි දාලා ගෙන්නකෝ ගෑරප්පු දෙකක් එක්ක..’’
එහෙමයි ඇය කිව්වේ. පැතුම් වැහි මීදුමෙන් වැසී ගිය වින්ඩ්ස්ක්‍රීන් එක දෙස බලාගෙන සිනාසුණා. අද දවස පුදුමයි. දොස්තර නෝනා ඊට වඩා පුදුමයි.
‘’කොහොමද මගේ ස්නැක් එක පැතුම්…’’
ඇය අත්දෙක බැඳගෙන ඇසුවා.
‘’නියමයි..එක්සලන්ට්..’’
එපමණයි පැතුම්ට කියාගන්න පුළුවන් වුනේ.
‘’හැමදාම මෙතනින් යද්දී එහෙම කන්න ආසාවක් එනවා. තනියම එහෙම ඉල්ලගෙන කන්න ලැජ්ජයි. අද ඔයා ඉන්න නිසා කනවා..’’
ඒ කතාව හරි අහිංසක කතාවක්.
‘’දැන් මේ මහේෂී..’’
‘’ගාඩ්න් හට් එකට යන්නෝනත් නෑ නේද පැතුම්..’’
පුදුමයි. ඒකම ඇය හිතුවේ කොහොමද? මේ හුරුපුරුදු බව කුමක්ද? තවම ඇයව හමුවෙලා පැය දෙකක් ගතවුනේ නෑ. වසර දෙකක් ඇසුරු කළාක් වැනි හැඟීමක් ඇයට දැනෙනවා.
‘’අපි කතාවක් දාගෙන කමුකෝ. අතනට වඩා මෙතන හොඳයි තමයි..මේ වැස්සත් ෂෝක්..වහින දවස්වලට හොස්පිට්ල් එකේ ඉන්න වුණාම මට හරිම කේන්තියි. මං ආස මෙහෙම ඇවිදින්න වැස්සේ..’’
‘’මහේෂි ඉතින් බබාලාවත් ගන්නවද?’’
පැතුම් අමාරුවෙන් ඇහුවා.
‘’ම්. මං පැතුම් දවසක වී ඕ ජී කෙනෙක් වෙන්න ආසයි…’’
‘’ඒක ෂෝක්නේ. අලුත් ජිවිතයක් දෙන්න හැමෝටම බෑ..’’
ඇය බැබලෙන දෑසින් බලාගෙන උන්නා.
‘’ඒ කතාව හරි. අලුත් ජීවිතයක් දෙන්න හැමෝටම බෑ..’’
ඇය එයම රිපීට් කළා. පිරිසිදු සුදු පිඟානක කැපූ බිත්තර රොටි මස් හොදිත් දමා වේටර්වරයා රැගෙන ආවා.
‘’කෝපි ටිකකින් දාමු අන්කල්. මේක මදිවෙයි..’’
මහේෂී කිව්වේ පැතුම් පිඟාන ගනිද්දීයි.
පැතුම් වාහනය මැද ඇති කොටසේ අපූරුවට පිඟාන තැබුවා. ඊටත් පසුව ගෑරප්පුවක් ඇයට ගෞරවයෙන් දුන්නා. ඇය ළඟ ළඟට ඔහුගේ මුහුණ බලාගෙන උන්නා.
‘’කතාවක් තියෙනවා පැතුම් කියන්න. මේක කාලා කියන්නම් හොඳේ..’’
‘’උණුයි. හිමින් කමු මහේෂි..’’
‘’උණුවෙන් කද්දී තමයි රස..’’
ඇය හොදි ටිකක් තවරාගෙනම බිත්තර රොටි කෑල්ලක් මුවේ තබාගත්තා. යුවතියගේ දෙතොල්වල පැහැයත් ඇගේ සාරියේ පැහැයත් ළඟින්ම යනවා. එක දෙයක් පැතුම් සිතුවා. ඇය වැනි යුවතියක් මේ ආත්ම භවයේ දකින ප්‍රථම වතාව මෙයයි. අද සිදුවූ හමුවීම දුර්ලභයි. එපමණටම හදවතට ළඟයි.
‘’කෝ පැතුම් කන්නේ නෑනේ..’’
ඇත්තටම ඔහු අඩුවෙන් කෑවේ ඇයට මදිවෙයි කියලා. ඒ තරම්ම ආසාවකින් ඇය ඒක කනවා.
‘’මදිවුනොත් ගමුකෝ. කන්නකෝ. දවල්ට ඉතින් ලන්ච් අරන් යනවද පැතුම්..’’
ඇය එහෙමත් අහනවා. පැතුම් ගුණරත්නගේ ජීවිත කතාවේ මේ දෙබස් ඇහුනේ නෑ. තිබුනේ නෑ.
‘’අම්මා හදලා දෙනවා මහේෂී. ඒකට පුරුදු වෙලා..’’
‘’හා මටත් එහෙම තමයි. රෑට මං අම්මගේ මෙනූ එකට මං ආස දෙයක් දෙනවා.. ඊයේ කිව්වා මට පොඩි රතුලූණු අච්චාරුවක් ඕන කියලා. ඒක රසයි.. ඉතින් අද මොනවද අම්මා හදලා තිබුනේ..’’
පැතුම්ට ඒවා දැන් මතක් වෙන්නෙවත් නෑ. හදවත විසිතුරු අහසක පියාඹනවා. ලෝබකම පපුව අස්සෙන් කඩාගෙන එනවා.
‘’මේ මොනවද තිබ්බේ.. ආ මීට් බෝල්ස් තෙල්දාලා දෙල් උයලා මාළු මිරිස් හදලා..’’
‘’රස කෑමක්නේ..’’
දෙන්නා දෙවෙනි පාරටත් බිත්තර රොටි දෙකක් ගෙනත් කෑවා. පැතුම් කියලම මස් හොදි වැඩියෙන් දාන්න කිව්වා. ඔහු එහෙම කිව්වේ තමා මස් හොදි වැඩියෙන් ගාගත්ත නිසා කියලා දොස්තර නෝනා දන්නවා.
කෝපිත් ආවා. ඇය නිස්කලංකයේ කෝපි එක අතට ගත්තා.
‘’අද රෑට කන්නෝනත් නෑ වගේ නේද පැතුම්..’’
‘’ඒක රසයි මහේෂී..’’
‘’ම්. මෙතනටම වෙලා කන්නෝන. ගෙදර අරන් ගිහින් ඒ රස එන්නෑ..’’
ඇය කෝපි උගුරක් බිව්වා.
‘’දුමාල් අයියලගේ ගෙවල් පැත්තේ ගියේ නෑ පැතුම්..’’
ඇය කෝපි එක බොන ගමන් ඇසුවා. පැතුම් ගැස්සිලා වගේ බැලුවේ. ඒ කතාවට ඔහු ගැස්සෙනවා කියලා ඇය දන්නවා.
‘’ම..හේ..ෂි දුමාල්ව දන්නවද?’’
‘’ම්. දුමාල්ගේ නංගී ඉන්නේ පැතුම්..’’
‘’රාධිනේ..’’
‘’ම්. මගේ හොඳම යාළුවා. එක වසරේ ඉඳන් මගේ යාළුවා..මෙඩිකල් කොලේජ් එකේදීවත් එහෙම හොඳ කෙල්ලෙක් හම්බවුනේ නෑ…’’
දුමාල් කියන්නේ පැතුම්ගේ හොඳම මිතුරා කියලා මහේෂී දන්නවා.
‘’ඒ පවුලම එහෙමයි මහේෂී. කළාතුරකින් පිහිටන මනුස්සකම් ටිකක් තියෙන පවුලක්. මා..ත් පුංචි කාලේ ඉඳලා එහේ යනවනේ. ඒ..ත්..’’
‘’මාව දැකලා නෑනේ නේද?’’
‘’ඒ..ක..නේ..’’
‘’මමනම් අනන්තවත් දැකලා තියෙනවා. ගිය සතියෙත් දැක්කා..’’
පැතුම්ට පුදුමයි.
‘’මා..ත් ගිය දවස් ටිකේ ගියානේ..’’
‘’ම් මාත් ගියා. ඒ අම්මා අසනීපෙන්නේ නේද පැතුම්..’’
‘’ඔ..ව් මම ඒ අම්මගේ අතින් බතුත් කාලා තියෙනවා. ගියොත් නොකා ඇවිත් නෑ. හරි ආදරෙයි මට..’’
‘’දන්නවා. හැමදේම දන්නවා.. ගිය සතියේ සිකුරාදා..ඔව් ෆරයිඩේ තමයි. එදා ඔයා ආවේ. නේද?’’
‘’ඔව් ආවා. මේ වෙලාවටද කොහෙද?’’
‘’මාත් හිටියා රාධිගේ කාමරේ..ඔයා ඔයාගේ අම්මට කියලා ඒ ගෙදරට හදවගෙන ආපු ඉඳි ආප්පත් මම කාලා ගියේ. රෑ වෙලා. රතු ඉඳි ආප්පයි ෆිෂ් කරියි පොළොස් කරියි පොල් මැල්ලුණුයි..’’
පැතුම් බලාගෙනම උන්නා.
‘’ජීවිතේ අමාරු වෙලාවක් ආවාම තමන් ළඟ ඉන්න අයට ආදරෙන් ඉන්නේ කොහොමද කියලා මම ඉගෙනගත්තේ ඔයාගෙන්. ඊට පස්සේ සැටඩේ මාත් එයාලට ඩිනර් හදාගෙන ගියා. අම්මට කියලා රතු පිට්ටු..’’
පැතුම් කතාකලේ නෑ. අහම්බයකින් හෝ ඇය වැනි කෙනෙක්ව අද හමුවීම ගැන ඔහුට සතුටක් දැනුණා.
‘’ඒ ව..ගේ..ම පැතුම්, ඒ අම්මගේ ඔපරේෂන් එකට සල්ලි මදිවුණාම ඔයා ඔයාගේ පොතෙන් ලක්ෂ එකහමාරක් දුමාල් අයියට දුන්න කියලත් මම දන්නවා. ඒක එයාලා මට කිව්වේ නෑ. රාධි දවසක් එයාලගේ රිලේෂන් කෙනෙක්ට බැන්නා. අම්මගේ ඔපරේෂන් එකට සල්ලි නැතුව අපි ඔයාලා හැමෝම ළඟ දෙකට නැවුණා. ඒත් කවුරුවත් බැලුවේ නෑ. අර දුප්පත් කොල්ලා පැතුම් අයියා ඇවිත් ලක්ෂ එකහමාරක් අතේ තිබ්බේ. බයිසිකල් කටුවෙන් මේ ගෙදරට එන කොල්ලා. ඔයාලා මේ කාර්වලින් ඇවිත් වෙන ඉලව් කතාකරනවා කියලා බැන්නා. එ..දා මම දැනගත්තේ..’’
පැතුම් අසරණව බලාගෙන උන්නා.
‘’පැ..තු..ම් මේ අහන්න..’’
ඇය හරි අමාරුවෙන් වගේ කතාකලේ.
‘’කෝපි එක බොන්නකෝ මහේෂී..’’
‘’ම්..’’
ඇය කෝපි ටික බීගෙන බීගෙන ගියා. ඒක දැන් ඇල්වෙලා.
‘’පස්සේ අපි තව කෝපි එකක් බොමු හොඳේ..’’
පැතුම් හිස වැනුවා.
‘’ම..ම පැතුම් කෙ..නෙ..ක්..ව හෙව්වා නෙ..මේ. ඒ..ත් කෙනෙක් හි..තේ උ..න්..නා. එයාව දවසක දකිනකල් මේ හිත හොලවන්නේ නෑ කියලා මම හිතාගෙන උන්නේ..ඉතින් මම මේ පැතුම් වටේම ගියා. ඔයා ඉන්න ඔෆිස් එකට ගියා. එතන එළියට වෙලා කා එක නවත්තගෙන බලාගෙන උන්නා. ඔයා කේ සී සී එකෙන් එළියට එනකල් මම එතනටත් වෙලා බලාගෙන උන්නා. හැ..ම..දා..ම ආවේ ගියේ තනියම…ඒ..ත් එක දවසක්..’’
ඇය කතාව නවත්වලා ඔහු දෙස බැලුවා. පැතුම් බලාගෙනම උන්නා. මේ කියන දේවල් ඔහුගේ කුඩා පපුවෙන් දරාගන්න බෑ. අමාරුයි.
‘’ඔයා බබෙක් ලැබෙන්න ඉන්න අක්කා කෙනෙක් එක්ක කේ සී සී එකෙන් එළියට ආවා. තව දුවෙක්වත් වඩාගෙන..’’
පැතුම් බලාගෙනම උන්නා. වැස්ස දැන් වාහනයේ වීදුරු මත මීදුම් ආවරණයක් හදලා තිබුනේ.
‘’එදා ඔයා ඒ අක්කට වීල් එකක් කතාකරලා දීලා එයාවත් වාහනේට නග්ගලා අර දුවවත් ඉන්දෝලා පස්සේ පර්ස් එකෙන් සල්ලිත් අරන් වීල් එකේ ඩ්‍රයිවර්ට දුන්නා…පුදුමෙකට වගේ ඒ මමත් දන්න අක්කා කෙනෙක්. අපේ ගෙවල් පාර පටන් ගන්න තැන. එදා මම ගෙදර ගියේ අර අක්කට බේක් හවුස් එකෙන් බිරියානි දෙකකුත් අරගෙන. බබෙකුත් ලැබෙන්නනේ. එදා මම ගියා. අනේ යද්දී අර අක්කා පාන් කනවා මොනවද හොදි එක්ක. මට ඒ වෙලාවේදීත් ඔයාව මැවිලා පෙනුණා. මාව දැක්කම ඒ අක්කට හරිම පුදුමයි. ඉතින් මම ඉඳගෙන කතාකළා. නිකමට ඇහුවා කේ සී සී එකේදී මම අද දැක්කා එනවා කියලා බෝයි කෙනෙක් එක්ක. එදා ඒ අක්කා කිව්වේ මොනවද?’’
පැතුම් දෙනෙත් බරකරගත්තා. හැමදේම දැන් ඇය දන්නවා.
‘’එයාව කේ සී සී එකේදි වැටුණලු. ඔයාලු දුවගෙන ඇවිත් නැඟිට්ටෙව්වේ. දුව කෑ ගහලා ඇඩුවලු. දුවවත් වඩාගෙන එයාවත් එක්කගෙන ඔයා ආවලු. වීල් එකකුත් කතාකරලා දුන්නලු. කවදාවත් ඒ මල්ලිව දැකලාවත් නැතිලු. ඒත් පළවෙනි වතාවට හිතුනලු ඒ වගේ මල්ලි කෙනෙක් උන්නනම් කියලා…’’
බලාපොරොත්තු නොවූ ලෙස ඇගේ දෙනෙතින් කඳුළක් වැටුණා. පැතුම්ගේ ළයට දරාගන්න බැරි දුකක් දැනුණා.
‘’අ..නේ මේ අඩනවනේ ම..හේ..ෂී..’’
‘’නෑ පැතුම්. ඒක හිතන්න එපා…’’
ඇය වාහනයේ තිබූ ටිෂූ බොක්ස් එකෙන් ටිෂූ එකක් අරගෙන දෙනෙත් තවාගත්තා.
‘’ම..ට අද වෙලා මදි හොයාගත්ත දේවල් කියන්න. ඒත් එක දෙයක්. අර හිමින් හිමින් රිකව වෙන දුමාල් අයියගේ අම්මා ඉන්නේ..’’
‘’ම්..’’
‘’ඒ අම්මා ඔයාගේ අම්මා නෙමේ. පුංචම්මා ලොකු අම්මත් නෙමේ. යාළුවගේ අම්මා. ඒත් ඔයා ඒ දවස් ටිකේ නාව දවසක් නෑලු. හොස්පිට්ල් එකේ රෑ දෙක තුන උන්නලු. සල්ලිත් දීලා ඔපරේෂන් එකට. තමන්ගේ අම්මටවත් එහෙම කරන්නේ නැති මිනිස්සු ඉන්න ලෝකෙක ඔයා එහෙම කලේ. දවසක ඔයා ඔයාගේ අම්මව බලාගන්නේ කොහොමද කියලා ඔයා දෙවියන්ට ඔප්පු කරලා පෙන්නුවා. දවසක ඔයාගේ වයිෆ්ගේ අම්මව බලාගන්නේ කොහොමද කියලා ඔයා පෙන්නුවා. ඒ අසරණකම ආවාම ඔයා කොහොමද දුප්පත්කමට හරි පිහිට වෙන්නේ කියලා පෙන්නුවා. අර බඩදරු අම්මා. පාන් කෑල්ලක් හොදි ටිකක් පොඟවගෙන කන අක්කා. ඒ අක්කව අරම එක්කගෙන ඇවිත් අරම වීල් එකකත් නග්ගලා එවන්න තරම් ඔයාගේ හදවත ලොකුයි…හරි පුදුමයි…මනුස්සකම් කියන දේ පැතුම් අලුතින් එන්නේ නෑ. ඒවා කෙනෙක්ගේ උප්පත්තියත් එක්ක එන්නේ…මම ඒක අදහන කෙනෙක්. මේ ඉන්නේ ඒකට හොඳ උදාරණයක්..’’
ආයෙත් ඇගේ ඇස් තෙමෙනවා.
‘’ම..ට හරි බයක් ආවා පැතුම්..ලොකු බයක්..’’
අර ඇඩුම්බර හඩින්ම මහේෂී කිව්වා. පැතුම්ට අද කතාකරගන්න බෑ.
‘’මො..ක..ක්..ද දො..ස්..ත..ර නෝනා..’’
පැතුම් අමාරුවෙන් ඇහුවා. පුදුමයකට වගේ ඇගේ සිනිඳු වමත ඔහුගේ දකුණත මතට වැටුණා. තදවුණා.
‘’ම..ට ම..ගේ හදවතේ තියෙන පිළිමේ නැතිවෙයි කි..ය..ලා..ඒකයි මම මගේ ලොකු මා..ම..ට කියලා අරම…’’
ඇය අඩමින්ම කිව්වා. කතාකරගන්න බැරුව පැතුම් ටික වෙලාවක් උන්නා. විනාඩි දෙක තුනක් ගෙවී ගියා.
‘’ම..හේ..ෂී..’’
‘’කි..ය..න්..න..’’
‘’ඒ බ..ය..ම අද ම..ට ආ..වා කිව්වොත් පි..ළි..ග..න්..න..ව..ද දොස්තර නෝනා…’’
‘’මොකක්ද?’’
‘’දො..ස්..ත..ර නෝ..න..ව ම..ට නො..ලැ..බී ය..යි කි..ය..ලා..’’
පැතුම්ගේ වචන ටික ඇයට ඇහුවේ ඈත හන්තානෙන් එන හඩක් විලසින්.
‘’පැතුම්..’’
‘’එහෙම බයක් ආවා අ..ද..’’
ඇය බලාගෙනම උන්නා. ඊටත් පසුව ඇය ඉඳගෙන උන් රියදුරු අසුනෙන් ඉස්සිලා ඇවිත් ඔහුව වැළඳගත්තා. මීදුම් වැහි පටලය වීදුරු මුවා කරලා තිබුණා.
‘’නෑ පැ..තු..ම්. කවදාවත් නෑ…ම..ට මගේ මහත්තයව ලැබුණා. ගිය ආත්මේ නතර කරපු තැනින් අපි අපේ කතාව පටන් ගමු..ම්…’’
පැතුම්ගේ වෙව්ලන සුරත ඇගේ හිස් මුදුනට ආවා.
‘’මං මේ දුප්පත් කොල්ලා දොස්තර නෝ..නා..’’
‘’ඔයා හරි පෝසත් පැතුම්. ඒක ආයේ කියන්න එපා…මං හ..රි ආදරෙයි කියලා කොහොමද කියන්නේ..’’
ඇය අඩමින්ම ඇසුවා.
‘’දොස්තර නෝනා කියන දෙයක් මම කරන්නම්..’’
‘’කරන්නම වෙනවා. දැන් පැතුම් මගේ මහත්තයනේ..නේද?’’
ඇය මිහිරි හඩින් සිනාසෙමින් කිව්වා.
‘’හෙටයි අනිද්දයි නිවාඩු දාන්න. අපි කොහේහරි යන්…මට කියන්න ගොඩක් දේවල් තියෙනවා..’’
‘’ම් දාන්නම්..’’
දොස්තර නෝනා හරි සංසිඳීගිය හැඟීමකින් ඔහුගේ දකුණු උරතලයට බරවී උන්නා. එපමණයි.!
- සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චි ලියයි
#දෙවෙනිවසන්තය

Address

Madhara Newspapers
Nugegoda

Telephone

+94783899899

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Bhawana - භාවනා සඟරාව posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Shortcuts

Share

Category

රසකර කියන කෑම කතාව:)

කෑම පොත ශ්‍රී ලාංකීය පුවත්පත් වංශ කතාවේ වාර්තා පිට වාර්තා තැබූ ඉවුම් පිහුම් පුවත්පතක්. සඟරාවක්. ඒ ගැන නොදන්නේ කවුද? ඉතින් අද මේ ඔබට තිළිණ වෙන කෑම පොත ෆේස් බුක් පිටුව හෙවත් කෑම එෆ් බී පේජ් එක එහි ඩිජිටල් සංස්කරණයි. අද සිට අපි ඔබ හමුවට එන්නේ පුවත්පතක් පොතක් සඟරාවක් ලෙසින් නොව ෆේසු බුක් පිටුවක් ලෙසිනුයි. ඉතින් සබඳ.. බෙදාගන්න දෙයක් තියෙනවා. ඒ නිසාම අපි ලාබය අපේ එකම අරමුණ කරගත්තේ නෑ.

කතාකරන්නට බොහෝ දවස් උදාවෙන නිසා වැඩිපුර කිසිවක් ලියන්නේ නෑ. ඔබ ජීවිතයේ ආදරණිය මතකයන් සමරන දවසක මේ කෑම පොතත් ඔබේ මතකයන් අතර තිබුනොත් අපට ඒ ඇති. අද සිට ඔබට ශ්‍රී ලංකාවේ ජනප්‍රියම සූපවේදීන් සමඟ මේ පිටුව රස විඳින්න පුඵැවන්. ඉතින් ලයික් එකක් දාලා පිටුව ෆලෝ කරන්න. ආදරණීය බොජුන් පතක අසීමිත වින්දනය රැගෙන අපි අද සිට කෑම වට්ටෝරැදහස් ගණනක් මේ පිටුවට අරන් එනවා.