NEJSE.

30/11/2025

LAMTUMIRE SHPAT KASAPI

1985-2025

09/10/2025

Kur një foshnje lind e vdekur, trupi i nënës fillon prodhimin e qumështit gjithsesi.
Trup idiot, ai nuk e di që nuk ka fëmijë për të ushqyer.

Ai e di qe mitra është bosh, por nuk e di që krahët e nënës janë bosh po ashtu.
Por ajo që ndoshta trupi dhe mendja e dinë më mirë se kushdo tjetër është se foshnja është në fakt atje lart në qiell.
Është në zemrën e nënës dhe babit të saj.
Ka një shqetësim të pakontestueshëm.
Gjendet në shpresat e thyera dhe imagjinare e të gjithë atyre që e kanë pritur.

Ajo bebe është atje lartë, edhe nëse nuk mund ta shihni është madhësia e asaj dhome.
Ajo bebe është aty sa herë që nëna dëgjon emrin e saj , kur nuk i mohohet ekzistenca.

Të bëhesh i vetëdijshëm për atë që ka ndodhur, si kemi ndryshuar, çfarë e ardhme qëndron para nesh është një hap themelor në drejtimin e duhur.

Duajini fëmijët tuaj, zgjidhni me kujdes fjalët që iu thoni, përqafoni, ushqeni.

Nëse keni humbur një foshnje krahët e mamit dhe të babit, janë bosh kanë mbetur dy zemra që kanë nevojë për mbështetje më shumë se kurrë.

28/09/2025

Mos ngatërro rolet!
Shumë martesa përballen me tensione për shkak të kufijve të paqartë mes nënës dhe gruas. Ky është një fenomen i zakonshëm, që shpesh shkatërron marrëdhënie e krijon dhimbje të panevojshme.

Nëna do të mbetet gjithmonë nënë – një figurë që duhet nderuar dhe respektuar. Por, ditën që vendos të krijosh familjen tënde, përballesh me një realitet të ri: prioriteti yt bëhet gruaja jote.

Kjo nuk do të thotë se dashuria për nënën pakësohet. Do të thotë se secili merr vendin që i takon:
– Për nënën: mirënjohje e përjetshme.
– Për gruan: angazhim dhe besnikëri të plotë.

Nëse nuk mbron martesën tënde, atëherë nuk po nderon as sakrificat dhe mësimet e nënës tënde.

Gabimi më i madh? Të mendosh se mund t’i kënaqësh të gjithë. Jeta adulte kërkon zgjedhje të qarta. Dhe kush nuk shkëputet nga varësia e nënës, rrezikon të humbasë dorën e gruas.

28/09/2025

https://www.facebook.com/share/p/16MKTCX1Zi/

15/09/2025

Biçikleta është vdekja e ngadaltë e planetit 🚲🌍

Një bankier i njohur bëri ekonomistët të reflektojnë kur tha:

“Një çiklist është një katastrofë për ekonominë e vendit:
– nuk blen makina dhe nuk merr kredi për t’i blerë;
– nuk paguan sigurime;
– nuk harxhon për karburant, servis apo riparime;
– nuk përdor parkime me pagesë;
– nuk shkakton aksidente të mëdha;
– nuk ka nevojë për autostrada të reja;
– dhe mbi të gjitha, nuk bëhet obez.

Njerëzit e shëndetshëm nuk i sjellin fitime ekonomisë:
nuk blejnë ilaçe, nuk vizitojnë spitalet, nuk harxhojnë tek mjekët dhe nuk e rrisin PBB-në e vendit.

Ndërkohë, çdo dyqan i ri i McDonald’s krijon të paktën 30 vende pune:
10 për kardiologë,
10 për dentistë,
10 për dietologë e nutricionistë,
plus punëtorët që punojnë aty vetë.” 🍔

Prandaj mendohuni mirë: një biçikletë apo një McDonald’s?
🤔🚲🍟

PS: Ecja është edhe më “e rrezikshme”, sepse këmbësorët nuk blejnë as biçikleta! 🚶‍♀️

Thenie te bukura 💡 Një klik për ty, një buzëqeshje për ne! Pëlqeje dhe shpërndaje!

15/09/2025

14/09/2025

Maria

Më pushuan nga puna në moshën 55 vjeç.
Si lamtumirë, i dhashë secilit koleg nga një trëndafil dhe i lashë shefit tim një dosje me rezultatet e "auditit tim sekret".

— María, duhet të bëjmë pa ty.
Zëri i Ramón kishte atë ëmbëlsi të rreme atërore që përdorte gjithmonë para se të godiste dikë pas shpine. Ai u ul në karrigen prej lëkure, i vuri gishtat mbi bark dhe shtoi:
— Kompania ka nevojë për energji të re, ajër të pastër. E kupton, apo jo?
E shikova. Fytyra e tij e kuruar mirë, kravata e shtrenjtë që i kisha rekomanduar për darkën e fundit të kompanisë.
E kupton? Sigurisht që e kuptova. Investitorët donin një audit të pavarur dhe ai duhej të hiqte qafe të vetmin person që e dinte vërtet të vërtetën: mua.
— E kuptoj,— u përgjigja me qetësi.— Energjia e re do të ishte Lucia, recepsionistja që nuk bën dallim midis dhënies dhe marrjes, por është njëzet e dy vjeç dhe qesh me të gjitha shakatë e tua?
Buzëqeshja e tij u thye.
— Nuk është mosha ime, María. Është thjesht… se metoda jote e punës është pak e modës së vjetër. Na duhet një "kërcim".
Ai e kishte përsëritur atë "kërcim" për muaj të tërë. E kisha ndërtuar atë kompani me të, kur punonim në një zyrë të lagësht me mure që i binte suvaja. Tani që gjithçka shkëlqente, nuk isha më pjesë e dekorit.
—Në rregull—u ngrita lehtë, edhe pse po dridhesha nga brenda.—Kur duhet ta pastroj tavolinën time?
Nuk ishte reagimi që priste. Ai donte lot, lutje, shpërthime të tërbimit. Diçka që do ta bënte të ndihej si një fitues i madh.
—Tani për tani, nëse do. Burimet Njerëzore po përgatisin dokumentet. Do të kesh pagesën e fundit, gjithçka do të jetë në rregull.
U drejtova drejt derës dhe, para se të largohesha, i thashë:
—Ke të drejtë, Ramón. Kompania ka nevojë për një hap drejt të ardhmes, gjakut të ri.
Dhe jam gati t'ua j*p atyre.
Ai nuk e kuptoi. Ai buzëqeshi me përbuzje.
Në zyrë, të gjithë shikonin me sy përtokë.
Mora kutinë e kartonit që kishin vendosur tashmë mbi tavolinën time dhe fillova të mbledh gjërat e mia: filxhanin tim të preferuar, fotot e fëmijëve të mi, dosjet. Në fund, një buqetë me margarita që djali im, që kam në kolegj, më kishte dhuruar një ditë më parë.
Pastaj nxora atë që kisha përgatitur: dymbëdhjetë trëndafila të kuq, nga një për secilin koleg, dhe një dosje të zezë të lidhur me një fjongo.
Eca midis tavolinave, duke shpërndarë trëndafilat dhe duke i falënderuar kolegët në heshtje. Pati përqafime, lot. Ndihesh si një lamtumirë e largimit nga familja.
Dosja, megjithatë, ishte për të. Hyra pa trokitur dhe e vendosa mbi tavolinën e tij.
—"Çfarë është kjo?" - pyeti ai.
—"Dhurata ime e lamtumirës. Brenda janë të gjitha "kërcimet" e tua, në këto dy vitet e fundit.
Me shifra, fatura dhe data. Janë shumë ... interesante."
Dola pa u kthyer pas.
Atë mbrëmje, në orën njëmbëdhjetë, ra telefoni.
Ishte ai. Me zë të jo të plotë:
— María... E pashë dosjen... a e kupton çfarë do të thotë?
— Perfekt. Nuk janë dyshime: janë prova. Me firma, transferime dhe kontrata.
— Nëse kjo gjë del në dritë, kompania do të falimentojë…
— Kompania? Apo ti?
Ai u përpoq të më shantazhonte me një ofertë: një rikthim në pozicionin tim, madje edhe një ngritje në detyrë. Unë buzëqesha:
— Jo, Ramón. Nuk ka kthim prapa.
E mbylla telefonin.
Të nesërmen filloi tërmeti i vërtetë. Álvaro, personi i IT-së, më telefonoi:
— María, mbrëmë ai hyri në servera për të fshirë provat.
Por unë kisha bërë një kopje.
Ne kemi gjithçka. Madje edhe emailet me pagesat dhe llogaritë në parajsat fiskale.
Kjo ishte goditja përfundimtare.
Pastaj ndodhi e papritura: Lucía, "energjia e re", u shfaq në shtëpinë time me një nga trëndafilat, tashmë të vyshkur. Ajo duke qarë më tha:
— Më fal, María. Nuk dija asgjë... Sot donte të nënshkruaja një raport të rremë për investitorët. Unë... Nuk mundem. Më ndihmo.
E përqafova dhe e kuptova: edhe në "fillimin e tij të ri", kishte tashmë çarje.
Dy ditë më vonë, Ramón dha dorëheqjen "për arsye personale". Investitorët nuk u mashtruan.
Një javë më vonë, më ofruan pozicionin e menaxhimit.
Hyra në zyrë. Trëndafilat e mi, tani të vyshkur, ishin ende në çdo tavolinë.
Kolegët e mi duartrokitën. Unë ngrita dorën:
— Mjaft. Kemi punë për të bërë. E ardhmja e vërtetë fillon tani.
Dhe në atë moment e kuptova: më kishin pushuar nga puna sepse isha 55 vjeç.
Por ishin pikërisht ato 55 vjet që më kishin dhënë forcën, durimin dhe përvojën për të duruar, luftuar dhe fituar.
Rinia tani po punonte përkrah meje. Ata mësuan nga unë se një disfatë, nëse ke guximin ta përballosh, mund të bëhet fitorja jote më e madhe...

Përktheu: Fatmir Shqarri...

14/09/2025

LEXO Fenomemin : PRINDI IM – ARSYEJA E TRAUMAVE TË MIA
Traumat nuk lindin gjithmonë nga armiqtë.
Shpesh, ato vijnë nga njerëzit që duhej të na mbronin më shumë.

Prindi im është plagë dhe dashuri njëkohësisht.
Ai/ajo më dha jetë, por njëkohësisht më bëri të dyshoj tek vetja.

Çdo fjalë e ashpër, çdo krahasim i padrejtë, çdo heshtje kur kisha nevojë për zë…
janë bërë pjesë e trupit tim, e kujtimeve të mia, e mënyrës si e shoh botën.

Prindi im më mësoi çfarë është frika para se të më mësonte çfarë është dashuria.
Më mësoi të hesht, para se të më mësonte të flas.
Më mësoi të mbaj barrë, para se të më mësonte të kërkoj ndihmë.

Dhe unë u rrita duke menduar se dhimbja është normale.
Se të mos ndihesh i mjaftueshëm është mënyra e vetme për të jetuar.

Por sot e kuptoj:
plagët e mia nuk janë faji im.
Janë pasqyra e plagëve të tyre.
Ata nuk shëruan dhimbjen e vet dhe ia dorëzuan brezit tjetër.

Prindi im është arsyeja e traumave të mia.
Por unë do të jem arsyeja pse ky cikël përfundon.

13/09/2025

E huazuar.

LEXO: E martuar… por duke i bërë të gjitha vetëm.
Për këtë, askush nuk flet vërtet.
Për atë çfarë do të thotë të ndihesh nënë beqare edhe pse ke një unazë në gisht.

Nuk je e divorcuar.
Ai është ende aty. Por pesha…
ajo është e gjitha mbi shpatullat e tua.

E kishe imagjinuar një shok,
një skuadër,
dikë që do të ndante udhëtimin.
Dhe megjithatë, një ditë, u bëre nëna “automatikisht”.

Ajo që mban mend gjithçka.
Që organizon.
Që zgjidh.
Që mban çdo gjë bashkë.
Po ai?
Shkëputet.
Ose ndoshta pret që të jesh ti ajo që të menaxhosh edhe atë, sikur të ishte edhe ai një tjetër për t’u kujdesur.

Nuk je e çmendur.
Je e rraskapitur.

Dhe ka ditë kur pyet veten nëse nuk do të ishte gati më e ndershme të ishe me të vërtetë vetëm.
Sepse të paktën ajo vetmi do të kishte një emër të qartë.

Por kjo…
kjo nuk është një marrëdhënie.
Nuk është një çift.
Është një mungesë që peshon më shumë se prania.

Nuk është thjesht lodhje.
Është zi.
Është konsumim.
Është një punë e padukshme që të shkatërron ndërsa përpiqesh të mbash të gjithë mbi ujë
dhe humbet, ngadalë, pa e vënë re askush.

Por më lër të të them një gjë:
Nuk je vetëm.
Ka shumë gra që po përjetojnë pikërisht këtë.
Në heshtje.
Me zërin e thyer dhe mijëra dyshime mbi supe.
Duke pyetur veten nëse dikush i sheh me të vërtetë.

Ne të shohim.
Psikiatri.al

28/08/2025

▪️“Prindërit më rrihnin kur isha fëmijë, dhe unë shpëtoja – prandaj nuk ishte aq keq.”
Thotë personi që aktualisht vuan nga ankthi dhe sulmet e panikut:

▪️“Nëse nuk bindesha, do të më mbyllnin”
Sot fitoj para, por ndjej boshllëk dhe mjerim.

▪️“Kur isha fëmijë, duhej të haja tërë pjatën, qoftë edhe nëse nuk isha i uritur.”
Sot lufton me çrregullime të të ushqyerit, sepse kurrë nuk mësoi të dëgjojë sinjalet e trupit të saj.
⸻
👉 Të gjitha këto tregime tregojnë:
Dhuna, detyrimi dhe kërcënimet lënë gjurmë.
Ato mund të “funksionojnë” nga jashtë, por brenda, plagët mbeten gjatë gjithë jetës.

Është koha të thyhet ky cikël.
Sepse:
• Fëmija mëson si të zgjidhë konfliktet – jo përmes ndëshkimit, por përmes bisedës.
• Fëmija mëson dhembshuri – kur përjeton dhembshuri.
• Fëmija mëson të dëgjojë – kur dikush e dëgjon atë.
• Fëmija mëson të besojë tek vetja – nëse ne besojmë tek ai.

💡 Të gjithë kemi mundësinë të ndjekim një rrugë të re: larg frikës dhe ashpërsisë, drejt besimit dhe dashurisë.

17/08/2025

"Arabishtja është gjuha e Kur'anit , por kultura arabe nuk është kultura islamit".
Prof. Tarik Ramadani

13/08/2025

Ka momente kur dëshira për t’u kundërpërgjigjur është e fortë, të vjen t’ua kthesh çdo fyerje që ta bëjnë.

Por pastaj ndaloj. E mendoj më thellë. E shoh jetën e tyre, betejat e tyre dhe kuptoj... jeta tashmë ua ka dhënë atë çka meritojnë.

Jo çdo luftë ka nevojë për fjalë.

Ndonjëherë, heshtja është përgjigja më e fuqishme.

Sepse në fund të fundit, ne të gjithë e shfaqim atë që mbajmë brenda.

Unë zgjedh të mos bie pre e lëndimeve të tyre - zgjedh të eci përpara.

E kam mësuar që më së miri është t’i lësh të tjerët të konsumohen nga hidhërimi.

𝐍𝐠𝐚 𝐒𝐚𝐧𝐝𝐫𝐚 𝐁𝐮𝐥𝐥𝐨𝐜𝐤