26/08/2025
Struga po boshatiset, dhembshëm, pa zë,
Po ikën me bijtë që s’kthehen më
Struga po ikën, po tretet ngadalë,
Si tymi i hollë në mëngjesin e parë.
Në çdo dritare ku dikur ndizte jeta,
Tani ka vetëm qetësi të varrosur.
Në oborret që dikur mbusheshin plot,
Luajnë vetëm kujtimet dhe hapat e kot.
Fëmijët s’janë më, s’ka zëra të gëzueshëm,
Vetëm heshtje që thërret, që vret, që djeg.
Autobusët kalojnë, si karvane mërgimi,
Marrin me vete ëndrrat dhe shpresat,
Të rinjtë largohen me valixhe të rënda,
Plot me ëndrra, por bosh nga dashuria.
Nënat qëndrojnë në portat pa krahë,
Sytë si harta dhimbjesh pa fund.
Në çdo hap të fëmijëve që largohen,
Ato lënë nga një pjesë të shpirtit të tyre.
Baballarët heshtin, s’e thonë dot fjalën,
Por e thyen gurin me shikim të lagur.
Mbjellin kopshtin që askush s’e vjel,
Riparojnë çatitë që askush s’i sheh.
Liqeni i qetë s’ka më këngë në breg,
Vetëm vala që flet me tokën e vet.
Mali mbi qytet është bërë më i ftohtë,
Sepse edhe dielli duket më larg.
Struga po boshatiset, dhembshëm, pa zë,
Po ikën me bijtë që s’kthehen më.
Po shkon me stinët që nuk njohin më gëzim,
Po vdes ngadalë në harresë e trishtim.
Lindim Etemi
