Saladartainment

15/10/2025

သွားရှူပ်လို့မရဘူးဟ သူ့ဟာနဲ့သူတော့ဟုတ်နေတာပဲ 🥹

15/10/2025

ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်ရပါတယ် 🤣

14/10/2025

အလုပ်ကနေ အိမ်ပြန် ကားမောင်းနေချိန်၊ အဝေးပြေးလမ်းမကြီး ဘေးမှာ၊ ဆိုင်ကယ်တစ်စီး ရပ်ထားတာကို ကျွန်တော် တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

​ရိုးရိုးသားသား ပြောရရင် ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမဆုံး စိတ်ခံစားချက်ကတော့ ဆက်မောင်းသွားဖို့ပါပဲ။

ကျွန်​တော် အမြဲတွေးတာက ဆိုင်ကယ်သမားတွေဟာ ရန်ရှာတတ်တဲ့သူတွေ၊ ကျွန်တော့်အမေက ဝေးဝေး ရှောင်နေဖို့ သတိပေးထားတဲ့ လူမျိုးတွေပေါ့။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်လှမ်းတွေ့လိုက်တဲ့ အရာတစ်ခုကြောင့် ကားကိုအရှိန်လျှော့လိုက်တာပါ။

သူက မြောင်းထဲကနေ ဘာမှန်းမသိတဲ့ အရာတစ်ခုကို ဂရုတစ်စိုက် ကောက်ယူနေတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

သူက အဲဒီအရာကို အပြာနဲ့အဖြူ အစင်းပါတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပဝါနဲ့ ညင်ညင်သာသာ ပတ်လိုက်ပြီး ကွဲအက်စရာ ပစ္စည်းသယ်သလို ပွေ့ဖက်ထားပါတယ်။

ကျွန်တော် စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ကားကို ဘေးချရပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုလူမျိုးရဲ့မျက်နာမှာ ဘာလို့ ဝမ်းနည်းကြေကွဲမှုတွေ ရှိနေတာလဲလို့ ကျွန်တော် သိချင်လာပါတယ်။

ကျွန်တော့်ကို သူ အစက သတိမထားမိပါဘူး။ ကျွန်တော်ကလည်း သူနဲ့ ပိုနီးလာတော့မှ..... ဘာကို ပွေ့ထားတယ်ဆိုတာ မြင်လိုက်ရပါတယ်။

ဂျာမန် သိုးထိန်းခွေးလေးတစ်ကောင်ပါ။ လေးလသားလောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်ပါတယ်၊ သွေးတွေ ဖုန်တွေနဲ့ ပေကျံနေပါတယ်။

သူ့ရဲ့ နောက်ခြေထောက်တစ်ဖက်ကလည်း ထိတ်လန့်စရာကောင်းလောက်အောင် ဒဏ်ရာ ရထားပါတယ်။

အသံက တုန်ရီလျက်....
​“တစ်ယောက်ယောက် သူ့ကို တိုက်ပြီး မောင်းပြေးသွားတာ” လို့ ပြောပါတယ်။

“သူ ကြောက်လန့်ပြီး မြောင်းထဲမှာ တွားသွားနေတာ”

သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေထဲက စစ်မှန်တဲ့ ဝမ်းနည်းမှုတွေကို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ ကျွန်တော် ရှက်သွားပါတယ်။

​ သူ့လိုပုံစံမျိုးတွေနဲ့ မပတ်သတ်ဖို့ ကျွန်တော်က စဥ်းစားခဲ့တဲ့သူပါ။

သူကတော့ သေလုမျောပါး ဖြစ်နေတဲ့ တိလေးကို ကယ်တင်ဖို့ ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်တန့်ခဲ့တယ်။

အနီးဆုံး တိရစ္ဆာန်ဆေးခန်းက မိနစ် (၂၀)လောက် ဝေး​သေးတယ်၊ခွေလေးက အဲဒီလောက် ခံမယ် မထင်ဘူးလို့ သူက ကျွန်တော့်ကို ပြောပါတယ်။

"ကျွန်တော့်ကားက ခင်ဗျားဆိုင်ကယ်ထက်ပိုမြန်လိမ့်မယ်"လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်တယ်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် အံ့သြသွားပါတယ်။

"ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ် ''

​သူက ခဏလောက် ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်ပါတယ်။

“ကျေးဇူးပါပဲ။ ဘုရားရေ...တကယ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ...''

​ကျွန်တော်တို့ ကားဆီကို ပြေးသွားကြတယ်။ သူက ခွေးကလေးကို ပွေ့ဖက်ရင်း နောက်ခန်းထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။

ခွေးလေးကို သူတိုးတိုးလေး ပြောနေပါတယ်။

“ကလေးရေ....ဘာမှစိတ်မပူနဲ့နော်...... သမီးလေး...ခဏနေရင် နေလို့ကောင်းသွားမှာ သိလား ”

ကျွန်တော် မီးနီ​တွေကို ဖြတ်​ပြီးမောင်းခဲ့တယ်။ ဆိုင်ကယ်သမားက သူ့ရဲ့ နာမည်ကို ''နိူမတ်'' Nomad လို့ ပြောပါတယ်။

ကျွန်တော့်နာမည်က '' ခရစ်'' Chris ပါလို့ ​ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။

ကျွန်​တော်တို့ ဆေးခန်းကို ဆယ့်လေး မိနစ်အတွင်း ရောက်ခဲ့ပါတယ်။

"နိူမတ်'' က ခွေးကလေးကို ပွေ့ချီပြီး အထဲသို့ အမြန်ပြေးဝင်သွားပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့ စောင့်ဆိုင်းတဲ့အခန်းထဲမှာ နှစ်နာရီကြာ ထိုင်နေခဲ့ကြပါတယ်။

သူက တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ဆုတောင်းနေပြီး၊ ကျွန်တော်ကတော့ အရင်က မှားယွင်းတဲ့ ဝေဖန်ဆုံးဖြတ်ချက်တွေအတွက်......ကိုယ့်ကိုယ်ကို မိုက်မဲတယ်လို့ ခံစားနေခဲ့ရပါတယ်။

​ဆရာဝန်အမျိုးသမီး ထွက်လာတော့ ခွေးကလေးရဲ့ အခြေအနေက တည်ငြိမ်နေပေမယ့် အကြီးစား ခွဲစိတ်မှု လိုအပ်တယ်လို့ ပြောပါတယ်။

ပိုင်ရှင် မသိရရင်တော့ သူမအတွက် အသက်အန္တရာယ် ရှိတယ်လို့လည်း ထပ်ပြောပါတယ်။

ဆရာဝန် စကားမဆုံးခင်မှာ ''နိူမတ်''က ထရပ်လိုက်ပါတယ်။

“အားလုံး ဘယ်လောက် ကျမလဲ” လို့ သူက မေးပါတယ်။ ဆရာဝန်က ဒေါ်လာ သုံး၊လေးထောင်လောက် ရှိမယ်လို့ ခန့်မှန်းပြောဆိုပါတယ်။

​နိူးမတ်က မဆိုင်းမတွ​ပြန်ပြောပါတယ်။

“ကျွန်တော် အကုန်ပေးပါ့မယ်။ဘယ်လောက်ကျကျပါ။ သူ အနာကျက်သွားရင် ကျွန်တော့်အိမ်ကိုပဲ ခေါ်သွားပါ့မယ်”

ထို့နောက်သူရဲ့ စုတ်ပြဲနေတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ခရက်ဒစ်ကတ်ကို ထုတ်ပြီး ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အံ့အားသင့်စွာ ထိုင်နေခဲ့ပါတယ်။

ကျွန်တော် ကြောက်ရွံ့ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီလူဟာ...... လမ်းဘေးက ဒဏ်ရာတွေနဲ့ တိ​လေးတစ်ကောင်အတွက် ဒေါ်လာထောင်နဲ့ချီ အကုန်အကျ ခံတဲ့အပြင်..... လပေါင်းများစွာ စောင့်ရှောက်ဖို့လည်း ကတိပြုလိုက်တာကို အံ့ဩစွာ​ကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။

​ခွေးမလေးကို ခွဲစိတ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေတုန်း သူက ကျွန်တော့်ဘက် လှည့်လာပါတယ်။

“ခရစ် ၊ မင်းကို ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးပါဘူး။ မင်းလည်း ငါနဲ့အတူတူ.... သူ့အသက်ကို ကယ်ခဲ့တာပါ”

​“ခင်ဗျားကမှ သူရဲကောင်းပါ” လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်ပါတယ်။

​နိူမတ်က ခေါင်းကိုခါလိုက်ပါတယ်။

“ ခွေးမလေးကမှ သူရဲကောင်းပါ။ သူက အသက်ရှင်ခဲ့တယ်။ သူ တောင့်ခံနိူင်ခဲ့တယ်..''

​ခွဲစိတ်မှု အောင်မြင်ပြီးတဲ့အချိန်ထိ ကျွန်တော်တို့ စောင့်နေခဲ့ကြပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူ့ဘဝအကြောင်း ပြောပြပါတယ်။

ဗီယက်နမ် စစ်ပြန်တစ်​ယောက်၊ စက်​ပြင်ဆရာတစ်​ယောက်လည်းဖြစ်ပြီး ဇနီး​ဖြစ်သူကလည်း မကြာသေးခင်ကမှ ဆုံးသွားပြီလို့ပြောပါတယ်။

သူ့ရဲ့အင်ဂျင်စက်သံကြောင့် ခွေးကလေးရဲ့ နာကျင်သံကို သူ ချက်ခြင်းမကြားခဲ့တဲ့အကြောင်းနဲ့ ကံကြမ္မာက သူတို့နှစ်ယောက်ကို .....ဆုံတွေ့စေချင်တာ ဖြစ်နိုင်ကြောင်း ပြောပြပါတယ်။

နေဝင်ချိန်မှာ ကျွန်တော့်ကားနဲ့ ဆိုင်ကယ်ဆီ ပြန်လိုက်ပို့ပေးခဲ့ပါတယ်။

​''ခင်ဗျား သူ့ကို နာမည် ဘယ်လိုပေးမှာလဲ” လို့ ကျွန်တော် မေးလိုက်ပါတယ်။

​နိူမတ်က ပထမဆုံးအကြိမ် ပြုံးလိုက်ပါတယ်။

“ဟုတ် - Hope (မျှော်လင့်ခြင်း)” လို့ သူက ပြောပါတယ်။

“ သူက မျှော်လင့်ချက်ပဲလေ ...... ဒီလောကမှာ ကောင်းတဲ့အရာတွေ ကျန်နေသေးတယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်... ပျက်စီးနေတာတွေကို ကျွန်တော်တို့ ကယ်တင်နိုင်တယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ ပေါ့...''

သူ ​ဆိုင်ကယ်စီးပြီး ထွက်သွားတာကို ကြည့်ရင်း.....ဒီလူက ကျွန်တော့်ကို ပြောင်းလဲပစ်လိုက်ပြီဆိုတာ ကျွန်တော် သိလိုက်ပါတယ်။

လအနည်းငယ်အကြာမှာ သူက ကျွန်တော့်ကို ဓာတ်ပုံတစ်ပုံ ပို့လာပါတယ်။

ဓါတ်ပုံထဲမှာ "ဟုတ်-HOPE '' က ခြေထောက်လေးချောင်းလုံးနဲ့ မတ်တပ်ရပ်နိူင်နေပါပြီ။ ပြုံးနေပါတယ်။

ပုံနဲ့အတူ စာလည်း ပါ ပါတယ်။

“ ဟုတ်-Hope က.... ဦးလေး ခရစ်ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ပြောပါတယ်။ သူ အိမ်ပြန်ရောက်ပါပြီ”
ကျွန်တော် အဲဒါကို မြင်တော့ ငိုမိပါတယ်။

​ဒီဓာတ်ပုံက ဇာတ်လမ်းရဲ့ အဆုံးသတ် မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အစပြုခြင်းသာ ဖြစ်ပါတယ်။

အဲဒီနေ့ရဲ့ သင်ခန်းစာက ကျွန်တော့်အရိုးထဲထိ စိမ့်ဝင်သွားပါတယ်။

“မင်း ကားကို ရပ်​ပေးခဲ့တယ်” လို့ နိူမတ်က က ပြောခဲ့ဖူးတယ်။ “အဲဒါက အရေးအကြီးဆုံးပဲ” တဲ့။

ဒီအဖြစ်အပျက်တွေအားလုံး ​တစ်နှစ်ကြာသွားပါပြီ။

ကျွန်တော်က လုပ်ငန်းကိစ္စအတွက် အစည်းအဝေးသွားရင်း လမ်းမကြီးတစ်နေရာမှာ ရှေးဟောင်း ဆီဒွင်ကားတစ်စီး ရပ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

အရေးပေါ် မီးလုံးတွေက မှိန်မှိန်လေး လင်းနေပါတယ်။

အသက်ကြီးတဲ့ ဇနီးမောင်နှံနှစ်ယောက် ကားဘေးမှာ ရပ်နေကြတာပါ။

အမျိုးသားကြီးက စုတ်ပြဲနေတဲ့ တာယာကို စိတ်ပျက်စွာ စိုက်ကြည့်နေပြီး အမျိုးသမီးကြီးကတော့ ပူပြင်းတဲ့ နွေရာသီ အပူဒဏ်ကို ကာကွယ်ဖို့ကြိုးစားနေပါတယ်။

ကားတွေက သူတို့ကို ကျော်ပြီး တရိပ်ရိပ် မောင်းသွားကြတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အရင်က ''ခရစ်'' သာဆို ဆက်မောင်းသွားမိမှာပါပဲ။

သူတို့မှာ ဖုန်းရှိမှာပဲ၊ ကိုယ်မရပ်ပေးလည်း တခြားတစ်ယောက်ယောက် ရပ်ပေးမှာပဲလို့ ယူဆမိမှာပါ။

​ဒါပေမဲ့ ''နိူမတ်'' ရဲ့ အသံကို ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲမှာ ကြားလိုက်ရတယ်။

‘' လူ့ပတ်ဝန်းကျင်က ဒုက္ခတွေနဲ့ ပြည့်နေပြီ.... လိုအပ်နေတဲ့ နေရာ​တွေကို ကျွန်တော်တို့ ကူညီပေးမှ ဖြစ်မယ်...''

​ကျွန်တော် ကားကို ရပ်လိုက်တယ်။

"ဖရန့်'' Frank နဲ့ 'မာရီ'' Mary လို့ခေါ်တဲ့ အဲဒီ စုံတွဲက စိတ်သက်သာရာရသွားတဲ့ အမူအရာနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပါတယ်။

လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်အထိ သံချေးတက်နေတဲ့ မှုလီခေါင်းတွေနဲ့ ရုန်းကန်နေခဲ့ရပါတယ်။

ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီပေါ်မှာ ဆီတွေပေကုန်ပြီး ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း ချွေးတွေ စိုရွှဲနေခဲ့ပါတယ်။

ကျွန်တော်က ''နိူမတ်'' လို မက္ကင်းနစ် မဟုတ်ခဲ့ပေမဲ့ အလုပ်ကို ပြီးမြောက်အောင် လုပ်ခဲ့ပါတယ်။

​နောက်ဆုံး မှုလီကို တင်းနေတုန်း ''ဖရန့်''က စကားလာပြောပါတယ်။

“​မောင်ရင့်ကို ဘယ်လို ကျေးဇူးတင်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး။ ဒီလို ရပ်​ပြီး ကူညီပေးမယ့်လူက သိပ်မရှိဘူး”

"​နိူမတ်'' ကို သတိရရင်း ကျွန်တော် ပြုံးလိုက်ပါတယ်။

“ဒီလိုကူညီတက်ဖို့ကို ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းက သင်ခန်းစာပေးခဲ့တာပါ” လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။

ဆိုင်ကယ်သမားတစ်ယောက်နဲ့ ခွေးလေးတစ်ကောင် ....... လူတစ်ယောက်ရဲ့ပုံသဏ္ဍန်ကို ကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်လို့မရဘူးဆိုတာကို သင်ယူခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို..... သူတို့ကို ပြောပြလိုက်ပါတယ်။

​ခွေးလေးကို ''ဟုတ်'' လို့ နာမည်ပေးခဲ့တဲ့အကြောင်း သူတို့ကို ပြောပြနေတုန်းမှာပဲ ရင်းနှီးပြီးသား၊ ''ဟာလေ'' ဆိုင်ကယ်ရဲ့ စက်သံကို ကျွန်တော် ကြားလိုက်ရပါတယ်။

မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ရင်တွေ တဒုံးဒုံး ခုန်သွားပါတယ်။ နိူမတ် ပါပဲ။ သူက ကျွန်တော့်ကားနောက်မှာ ဆိုင်ကယ်ကို ဘေးချ ရပ်လိုက်ပါတယ်။

သူ့ရဲ့ မုတ်ဆိတ်ဖြူက နည်းနည်း ပိုရှည်လာပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက အံ့ဩဝမ်းသာခြင်း အပြုံးနဲ့ ပြည့်လျံနေပါတယ်။

​“ခရစ်....ခရစ် ဟုတ်တယ်မလား ” လို့ သူက ရည်မွန်စွာ ​မေးပါတယ်။

“ကားရပ်ထားတာ မြင်တော့ မင်း အကူအညီ လိုမလားလို့ လာကြည့်တာ”

​ဘေးတွဲပေါ်မှာ ပျော်ရွှင်စွာ ထိုင်နေပြီး ပန်းရောင် အင်္ကျီကို ဝတ်ထားတာကတော့ ''ဟုတ်'' ပါပဲ။

သူမရဲ့ အရွယ်စားက အလွန်ကြီးမားနေပြီး.... ခမ်းနားတဲ့ ဂျာမန်သိုးထိန်းခွေးကြီး ဖြစ်နေပါပြီ။

ကျွန်တော့်ကို မြင်တာနဲ့ ဘေးတွဲကို အမြီးနဲ့ တဖျတ်ဖျတ် ရိုက်ခတ်နေတော့တာပါပဲ။

​ဆိုင်ကယ်သမားကြီးက ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလာပြီး ကျွန်တော့်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပါတယ်။ ဖရန့် နဲ့ မေရီ က ငေးပြီး ကြည့်နေကြပါတယ်။

"ဟုတ်'' က ခုန်ထွက်လာပြီး ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ အနမ်းတွေ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ပေးပါတယ်။

"​နိူမတ်'' က ကျွန်တော့်ကို..... ပြီးတော့ အသက်ကြီးတဲ့ စုံတွဲကို..... ပြီးတော့ လဲလှယ်ထားတဲ့ တာယာကို..... ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

နက်နဲပြီး ဂုဏ်ယူတဲ့ အကြည့်က သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ အထင်သားမြင်နေရပါတယ်။ စကားတစ်ခွန်းမှ ပြောဖို့ မလို​တော့ပါဘူး။ သူ နားလည်သွားပါပြီ။

​ဖရန့် နဲ့ မာရီ တို့က ကျေးဇူးတင်ကြောင်း အော်ဟစ် နှုတ်ဆက်ပြီး ကားကို မောင်းထွက်သွားပါတယ်။ နိူမတ် နဲ့ ကျွန်တော်.... အဝေးပြေးလမ်းမရဲ့ ပခုံးပေါ်မှာ ရပ်နေခဲ့ကြတယ်။

"ဟုတ်'' က ကျွန်တော့်ခြေထောက်ကို မှီပြီး ကျေနပ်စွာ ထိုင်နေပါတယ်။

‘' လူ့ပတ်ဝန်းကျင်က ဒုက္ခတွေနဲ့ ပြည့်နေပြီ.... ''
" လိုအပ်နေတဲ့ နေရာ​တွေကို ကျွန်တော်တို့ ကူညီပေးမှ ဖြစ်မယ်...''လို့ တိရစ္ဆာန်ဆေးခန်းမှာတုန်းက ပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေကို ''နိူမတ်'' က ထပ်ပြောပါတယ်။

​“ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို သင်ပေးခဲ့တာ” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ကျွန်တော့်အသံက တုန်ရီနေပါတယ်။

​သူက ပခုံးကိုတွန့်ပြလိုက်ပြီး ''ဟုတ် '' ရဲ့ နားနောက်ဘက်ကို ကုတ်ပေးပါတယ်။

“ကူညီချင်တဲ့စိတ်က အရင်ကတည်းက မင်းရင်ထဲမှာ ရှိပြီးသားပါ...... သတိရဖို့ အကြောင်းပြချက်လေးပဲ လိုခဲ့တာပါ”

​ကျွန်တော် မောင်းထွက်လာတော့ နောက်ကြည့်မှန်ထဲကနေ သူတို့ကို ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ကျွန်တော်နားလည်လိုက်တဲ့ အမှန်တရားက အသက်ကြီးတဲ့ ဆိုက်ကယ်သမားရယ်၊ သူကယ်ခဲ့တဲ့ခွေး​လေးရယ်၊အင်ဂျင်သံမြည်နေတဲ့ ဆိုင်ကယ်ရယ်က ကျွန်တော့်ဘဝထဲ ဝင်ရောက်ခဲ့တယ် ဆိုတာပါပဲ။

အဲဒီနေ့ အဝေးပြေးလမ်းမ မှာ ''နိူမတ်'' က ခွေးကလေးကို ကယ်ခဲ့ရုံသာမကပါဘူး။

သူက ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကိုပါ ကယ်ခဲ့တာ။ မရပ်ပဲ ဆက်မောင်းသွားတာက ပို​ပြီးလွယ်တယ်လို့ ယုံကြည်ခဲ့တဲ့ အပိုင်းကိုပါ ကယ်ခဲ့တာ။

သူက 'Hope -'ဟုတ်'' ကို အသက်ရှင်သန်ဖို့ ဒုတိယအခွင့်အရေး ပေးခဲ့ရုံသာမကဘူး၊ ကျွန်တော့်ကိုပါ ဒုတိယအခွင့်အရေး ပေးခဲ့တာပါ။အကူအညီလိုတဲ့သူကိုတွေ့ရင် ကားကိုရပ်ပေးတတ်တဲ့ လူ တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ အခွင့်အရေးပါ။

​ SayaUKhinZaw ( ဘာသာပြန် )



https://www.facebook.com/share/p/1CD8MJSKAv/?mibextid=wwXIfr

13/10/2025

မြတ်မန္တလာထွန်းကားလိုင်းကြော်ငြာက အညာဒေသအခြေအနေကို ဖော်ကြူးပေးနေတာ
မိုင်းနင်းမိပြီး ရှေ့တစ်ဖက်မရှိရှာတော့ဘူး။

🥹🥹🥹

10/10/2025

10/10/2025

ငါအကြိုက်ဆုံး အားကစားတွေ့ပြီ

09/10/2025

08/10/2025

ရှောာာာ

08/10/2025

ဘာမဖြစ်ပါဘူး cowပါတယ်