20/10/2025
လွှတ်ချလိုက်ပါ
---------------
ရှေးဟောင်းပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။
အဘိုးအိုတစ်ဦးသည် ဇင်ဘုန်းတော်ကြီးထံရောက်လာပြီး
“အရှင်ဘုရား တပည့်တော်သည် ဆရာပေါင်းစုံနေအောင် ကြုံတွေ့ဖူးခဲ့ပါပြီ။ တပည့်တော်၏ ပျော်ရွှင်မှု သုခများကိုလည်း စွန့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ပါသည်။ စားသောက်နေထိုင်မှုဘဝ၊ အိမ်ထောင်မှုဘဝများကိုလည်း စွန့်လွှတ်တန်သလောက် စွန့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ပါသည်။ သို့သော် တပည့်တော်သည် ပညာကိုရှာရင်း ရှာရင်း လမ်းပျောက်သလိုဖြစ်နေပါသည်။ စွန့်နိုင်မှရမည်၊ အနှောင်အဖွဲ့တွေကို ဖြတ်နိုင်မှရမည်၊ အစွဲတွေကို ချွတ်နိုင်မှ ရမည်ဆိုသည့် အသိတွေကြောင့် တပည့်တော်ကို နှောင်ဖွဲ့ထားသည့်အရာမှန်သမျှကို ဖြတ်နိုင်အောင် ကြိုးစားရင်း ဉာဏ်အလင်းကို မရနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေပါသည်။ တပည့်တော် ဘာဆက်လုပ်သင့်ပါ သနည်း”
“ဒကာကြီး”
“ဘုရား”
“ဒကာကြီး အဲဒီလို ခံစားနေတာတွေအားလုံးကိုပါ စွန့်လိုက်လေ”
ကျွန်တော်ဖတ်ဖူးသည့် ဇင်ပုံပြင်လေးမှာ ဤမျှသာဖြစ်သည်။
အမှန်တော့ အဘိုးအိုသည် စိတ်ဓာတ်ကောင်း ရည်ရွယ်ချက်ကောင်းစွာနှင့် စွန့်လွှတ်မှုတွေ လုပ်နိုင်သော်လည်း မစွန့်လွှတ်နိုင်သည်မှာ ငါစွန့်လွှတ်ခဲ့သည်ဆိုခြင်းကို သူဆက်လက်ခံစားနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ တစ်နည်း ဆိုရလျှင် သူသည် ရည်ရွယ်ချက်ကောင်းသော လွဲမှားမှု (Well-Intentioned Mistake) ကို ကျူးလွန်နေမိခြင်း ဖြစ်သည်ဟုဆိုနိုင်သည်။
အဘိုးအိုသည် ဘာသာတရားတစ်ခုကို ချဉ်းကပ်ရာတွင် ဉာဏ်အလင်းတစ်ခု ရနိုင်ရန်ဆိုသည်မှာ တစ်ခုခုကို စွန့်လွှတ်ရမည်၊ တစ်ခုခုကို စွန့်လွှတ်နိုင်မှရမည်ဆိုသည့် အတွေးဖြင့် ချဉ်းကပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သူသည် လုပ်ရပ် (Action) ကိုသာ အဓိကထားပြီး ရလဒ် (Enlightenment) ကို ထိုလုပ်ရပ်အတွက် တိုက်ရိုက် ဆုလာဘ်တစ်ခု အနေဖြင့် ယူဆနေခြင်းဖြစ်သည်။
အဘိုးအိုသည် ဒုက္ခခံလေ ထွက်မြောက်လေ၊ လွတ်မြောက်လေ၊ ဉာဏ်အလင်းနှင့် ပိုနီးလေဟူ၍ ယုံကြည်နေခဲ့ပုံ ရပါသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ပျော်ရွှင်မှုူအားလုံး၊ အစားအသောက်၊ အနေအထိုင်၊ အိမ်ထောင်ရေးသုခ အားလုံးကို စွန့်လွှတ်ကာ ဒုက္ခခံစားခြင်းဖြင့် သူလွတ်မြောက်လိမ့်မည်။ သူ့မှာ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံထားရမှုတွေ များလှသည်ဟု ယူဆနေသည်။
သူသည် ဆရာတော်ထံရောက်လာပြီး သူစွန့်လွှတ်ခဲ့မှုများကို လာပြောနေခြင်းမှာ သူမည်မျှ ကြိုးစား အားထုတ် နေကြောင်း အတ္တကိုလာပြီး ဖော်ထုတ်ပြနေခြင်းသာဖြစ်သည်။ သူက တစ်ခုခုလုပ်ပြီး ရလဒ်တစ်ခုခုကို မျှော်လင့်နေကာ လာလျှောက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ဆရာတော်ပြောလိုက်သည့်သဘောမှာ
သင်သည် အားလုံးကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ကောင်း စွန့်လွှတ်နိုင်မည် သို့သော် သင့်အနေဖြင့် ဒုက္ခခံနေရသည်ဆိုသော အတွေးနှင့်ရုန်းကန်နေရသည်ဆိုသောစိတ် (The Mind Clinging to Suffering) ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်ကြောင်း ထောက်ပြလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ဆရာတော်ဆိုလိုသည်မှာ ဒုက္ခခံကာစွန့်လွှတ်နေရသည်ဆိုသောစိတ်ကို အဘယ်ကြောင့် မစွန့်လွှတ်နိုင်ရ သနည်းဟု ထောက်ပြလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ဒုက္ခခံခြင်းဖြင့် ဉာဏ်ပညာအလင်းရလာမည်ဆိုသောအနေအထားမရှိပါ။
အမှန်မှာ ကိုယ်တိုင်က ဒုက္ခနှင့်ဉာဏ်ပညာရလာခြင်းကြားတွင် ရောက်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။
ဗုဒ္ဓကိုယ်တိုင်ကလည်း မဇ္ဈိမပဋိပဒါသဘောကို ကျင့်ကြံပြီးမှ ဉာဏ်အလင်းကို ရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ယနေ့ခေတ်တွင် လူအများသည် ပိုက်ဆံရရန်၊ အောင်မြင်ရန်၊ ပျော်ရွှင်ရန် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အလွန်အကျွံ ဖိအားတွေပေးကာ ပင်ပန်းဆင်းရဲခံခြင်းများ လုပ်ဆောင်နေခြင်းဖြင့် (Overworking, Stressing) တွေရနေကြ သည်။ ထိုသို့ဒုက္ခခံနေရခြင်းကိုပင် တန်ဖိုးတစ်ခုအနေဖြင့် သတ်မှတ်နေကြသည်။
အမှန်တော့ ဘာကိုမျှထိခိုက်မှုမရှိစေဘဲ စွန့်လွှတ်နိုင်ခြင်းကသာလျှင် ချမ်းသာခြင်းဖြစ်သည်။
စစ်မှန်သည့် ငြိမ်းချမ်းမှုနှင့် ဉာဏ်အလင်းကို ရရန်အတွက် ပထမဆုံးလုပ်ရမည်မှာ ပြင်ပအရာတွေကို စွန့်လွှတ်ခြင်းမဟုတ်၊ မိမိအတွင်းစိတ်က ကိုင်ဆွဲထားသည့် မလိုအပ်သော ဒုက္ခအားလုံးကို လွှတ်ချ လိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။
ကိုယ့်အပေါ် ဖိစီးထားသမျှ လွှတ်ချတန်သည်ကို လွှတ်ချကာ၊ ရှေ့ဆက်လုပ်ရမည်တို့ကို လုပ်နေကြရန်သာ ဖြစ်သည်။
တင်ညွန့်
၂၀.၁၀.၂၀၂၅
ဆရာဦးတင်ညွန့်၏ Sayar Tin account နှငိ့ Tin Nyunt account မှ ကူးယူဖော်ပြပါသည်။ account following လုပ်ထားလျှင် တင်သမျှစာများကို ဖတ်ရှုနိုင်ပါမည်။
