19/11/2024
တိုက်ပွဲတွေကြား သံတွဲထောင်က လွတ်မြောက်လာသူ ပန်းချီဆရာမ ဒေးဒေး (အပိုင်း ၂)
■ ခင်ငြိမ်းသစ်
“လူတွေမရှိတဲ့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ မြို့ပျက်ကြီးတစ်ခုလိုပဲ။ သရဲကားတွေ၊ ဇွန်ဘီကားတွေထဲကလို မြင်ကွင်းမျိုး အပြင်မှာ တကယ်တွေ့ရတာ ”
𝐁𝐕𝐉 - ဆက်ပြီးပြောပါဦး။ မနက်မိုးလင်းတော့ ဘာတွေဆက်ဖြစ်လဲ။ အပြင်လောကရဲ့ လက်တွေ့အခြေအနေ ဘယ်လိုမျိုးကြုံရတာလဲ။
မဒေးဒေး - အဓိကကတော့ အိမ်နဲ့ အဆက်အသွယ်ရဖို့ လိုတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကိုယ့်ရပ်ကွက် ကိုယ်နေခဲ့တဲ့နေရာ အိမ်နားကိုရောက်အောင်သွားမယ်ဆိုပြီးတော့ ထွက်လာလိုက်တယ်။ ကိုယ့်ရပ်ကွက်ထဲက အိမ်တွေကို လိုက်ရှာတော့လည်း တစ်ရပ်ကွက်လုံးမှာမှ လူနေတဲ့အိမ်က ၂ လုံးပဲ ရှိတော့တယ်။ တိတ်ဆိတ်ပြီး ဘယ်သူမှလည်း မရှိတော့ဘူး။ အသက်ကြီးလို့ ဘယ်မှမသွားနိုင်တော့တဲ့ လူကြီးတွေရှိတဲ့ အိမ်တစ်အိမ်ရှိတယ်။ နောက် မျက်စိမမြင်တော့တဲ့ အဘွားတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူ့သားသမီးတွေလည်း အဘွားက ဘယ်မှမသွားနိုင်တော့ဘူး၊ အသက်လည်း အရမ်းကြီးနေပြီဆိုတော့ သူ့ကိုငဲ့ပြီး ဘယ်မှ မသွားကြဘူး။ အဲဒီအိမ်တွေက ဆန်ပြုတ်တွေ ဘာတွေပြုတ်ပေးပြီး ဆေးတွေဘာတွေ တိုက်တယ်။ သူတို့အိမ်က ဖုန်းနဲ့ပဲ အမေ့ကိုလှမ်းဆက်သွယ်တော့ အဆက်အသွယ်ရတယ် ။ မြို့ကို ပိတ်ထားတော့ အမေက လာလို့မရဘူး။ သမီးလာရင်တော့ရမယ်။ ဘယ်အချိန်ပဲလာလာ အမေ ဒီမှာရှိနေတယ်လို့ အမေက ပြောတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ အမေ့ဆီလိုက်သွားဖို့ ကြိုးစားရတယ်။
𝐁𝐕𝐉 - အမေ့ဆီကို ချောချောချူချူ လိုက်သွားလို့ရခဲ့လား။ လမ်းမှာကော ဘယ်လိုအခြေအနေတွေကို ကြုံရလဲ။
မဒေးဒေး - အမေ့ဆီ လိုက်သွားဖို့စုံစမ်းလိုက်တော့ လမ်းတွေပိတ်ထားတယ် သွားလို့မရဘူးတဲ့။ အဲဒီအချိန်မှာ ဖုန်းလိုင်းကလည်း မရတော့ဘူး၊ အမေကတော့ စိတ်ပူနေတော့မှာပဲလို့ တွေးမိတယ်။ အဲ့လို့နဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ဘယ်လိုမှ နေလို့မရတော့ဘူး။ စစ်ရှောင်တွေ လက်ခံထားတဲ့ ဘုန်းကြီး ကို သွားလျှောက်တယ်။ ဒကာမကြီးသွားလို့တော့ရတယ်။ ပြန်လာလို့တော့ မရဘူးနော်တဲ့။ စွန့်စားပြီးသွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး အမေ့နောက်ကို လိုက်တာ။ အဲလိုစွန့်စားလို့လည်း အခုလိုလွတ်မြောက်လာတာပေါ့။ မစွန့်စားဘူးဆိုရင် အဲဒီထဲမှာ ပိတ်မိနေဦးမယ်ထင်တယ်။ သွားစရာ ကားတွေဆိုင်ကယ်တွေလည်း မရှိတော့ ၇ မိုင်လောက်ကို ဒီအတိုင်းမနားတမ်း လမ်းလျောက်ခဲ့ရတာ။ မောနေတာပဲ ၊ ကိုယ့်အသက်ရှုသံတောင် ကိုယ့်ဘာသာပြန်ကြားနေရတာ။ ရင်ကြပ်ပန်းနာသမားတွေရဲ့အသက်ရှူသံလိုမျိုး ကိုယ့်ဘာသာပြန်ကြားနေရတယ်။ ဖိနပ်လည်း မစီးနို င်တော့ဘူး။ ဖိနပ်ချွတ်ပြီးလျှောက်တာ။ လမ်းမှာ ဗုံးကျထားတဲ့နေရာတွေတွေ့ခဲ့တယ်၊ ချိုင့်ခွက်ကြီးတွေ၊ မိုးတွေကလည်း ရွာလိုက်၊ နေက ပူလိုက်နဲ့ ခြေထောက်တွေလဲ ပေါက်ပြဲပြီး နာလွန်းလို့ ဆတ်ဆတ်တုန်နေတာ။ ကိုယ်လက်လျှော့လိုက်ရင် ရှေ့ကိုမရောက်တော့ဘူး။ နောက်ဆုံး သေရမယ်ဆိုရင်တောင် ကိုယ့်အမေနားမှာ သေမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားတယ်။ အဲဒါနဲ့ ရောက်အောင်သွားတာ။ တစ်လမ်းလုံးလည်း ဘယ်သူမှ မရှိဘူး တိတ်ဆိတ်နေတာ။ အခုအချိန် ဗုံးလာကြဲလိုက်ရင်တော့ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ သူတို့က လူမြင်တာနဲ့ ကြဲချတာကိုး။ အဲဒါကိုလည်း ကြောက်သေးတယ်။ အဲဒီအချိန်က လူက တခြားကမ္ဘာတစ်ခုကိုရောက်နေသလိုပဲ။
𝐁𝐕𝐉 - လမ်းမှာ စစ်ဆေးရေးဂိတ်တွေ စစ်သားတွေကိုရော မတွေ့ရဘူးလား။
မဒေးဒေး - ဘဝမှာ ဒီလိုမျိုး လူတွေမရှိဘဲ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့မြို့ပျက်ကြီးပေါ့၊ သရဲကားတွေ၊ ဇွန်ဘီကားတွေထဲကလို မြင်ကွင်းမျိုးကို တကယ်တွေ့ရတာ။ သွားရင်းသွားရင်းက ၅ မိုင်လောက်ဆိုတော့ မြို့အပြင်ကိုရောက်လာတယ်။ အပြင်မရောက်ခင် မြို့အထွက်ဂိတ်မှာ ပြဿနာတက်ရော၊ AA က ရဲဘော်တွေနဲ့တွေ့တယ်။ သူတို့က အမဘယ် သွားမှာလဲလို့ မေးတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဖြတ်သန်းခွင့်မပေးသေးဘူး။ ကိုယ်က သူတို့ကိုလည်း မဖြေနိုင်ဘူး အဲဒီနားမှာတင် ဘုန်းကနဲ လဲသွားတယ်။သူတို့ဂိတ်ရုံလေးနားမှာ မောပြီးတော့ လဲသွားတာ၊ သူတို့က သွားလို့ မရဘူး ဘယ်သူလွှတ်လိုက်တာလဲလို့မေးတော့၊ ဘယ်သူမှ မလွှတ်ပါဘူး။ နေမကောင်းလို့ အမေနောက်ကို လိုက်ချင် လို့ သွားတာလို့ပြောလိုက်တယ်။ ကိုယ့်အခြေအနေကိုလည်း သူတို့မြင်တယ်လေ၊ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း အနာတွေနဲ့ နေမကောင်းကလည်း တကယ်ဖြစ်နေတာ။ ကိုယ့်အခြေအနေ သူတို့တွေ့ရတော့ စကားပြောစက်တွေနဲ့ သတင်းတွေပို့ကြတယ်၊လွှတ်ပေးဖို့ ၄ ခါ၊ ၅ ခါလောက်ပြောရတယ် ဒီကောင်တွေ (စကစတပ်) က ရှိနေသေးတော့ အစ်မအတွက် အရမ်းအန္တရာယ်များလို့ပါလို့ သူတို့က ပြောတယ်။ ကျွန်မကလည်း လုံးဝမပြန်ဘူး။ မသွားရဘူးဆိုရင် ဒီမှာပဲနေမယ်ပေါ့။ သူတို့လည်း စိတ်ညစ်လာတော့ အဆင့်ဆင့် အကြောင်းကြားပြီးတော့ နာရီဝက်လောက်အကြာမှာ သွားသွားဆိုပြီး လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
𝐁𝐕𝐉 - အဲလိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့ အမေ့ဆီကို ဘယ်လိုဆက်သွားလဲ။ ဘယ်သူတွေက အကူအညီပေးလဲ။
မဒေးဒေး - အဲဒီနေရာကနေ မိုင်ဝက်လောက်သွားပြီးတော့မှ လူတွေကို စပြီးတွေ့လာတယ်။ ဈေးဆိုင်တွေလဲတွေ့တော့ အဲဒီမှာ အားတက်သွားတယ်။ စျေးဆိုင်ကိုတွေ့တော့ စျေးဆိုင်ရှေ့မှာထိုင်ပြီး ပြန်မထနိုင်တော့ဘူး။ သူတို့က ရေတွေဘာတွေတိုက်ပြီး ဘယ်သွားမလို့လဲလို့မေးတယ်။ အမေ့ဆီသွားမယ် နေမကောင်းလဲ ဖြစ်လာတယ်လို့ ကျွန်မက ဖြေလိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ပို့ပေးမယ့်သူရှိရင်လည်း ကူညီပေးပါလို့ အကူအညီတောင်းလိုက်တယ်။ ဒီလိုအချိန်မှာတော့ ဘယ်သူကမှ မလိုက်ပေမဲ့ တကယ်နေမကောင်းတာတွေ့တော့ ကူညီပေးမယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ ပို့ပေးမဲ့သူကိုပတ်ရှာပေးတယ်။ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးရလာတယ်။ အရှေ့ကို ဘယ်လောက်မှ မသွားရဘူး၊ ၁ မိုင်လောက် ပဲသွားရမှာ ကို ၂ သောင်းခွဲပေးရတယ်။
𝐁𝐕𝐉 - အမေနဲ့ ပြန်ဆုံစည်းရပုံလေး ပြန်ပြောပြပေးပါလား။
မဒေးဒေး - အမေကလည်း မျှော်နေတာ၊ ဘာမှသတင်းလည်းမကြားရတော့ သူလည်း တတ်နိုင်သမျှ အကုန်လုပ်ပြီးပြီ။ လူပျောက်လည်း တိုင်ပြီးပြီ၊ ဓါတ်ပုံလေးတွေပြပြီး ကျွန်မသမီးကို ရှာပေးပါလို့လည်း သွားပြောပြီးပြီ။ ဘယ်သူမှ မကူညီရင် တောထဲကနေဖြတ်ပြီး လာရှာမယ်လို့လည်း အမေက ဆုံးဖြတ်ထားပြီးပြီ။ အသက် ၇၀ ကျော်အရွယ်နဲ့ တောလမ်းကဖြတ်ဖို့ဆိုတာ ဘယ်လွယ်မလဲ။ AA စခန်းအထိ သွားပြီး ကျွန်မ ဓာတ်ပုံလေးပြပြီး ကျွန်မသမီးက ဒီပုံစံပေါ့။ ဖုန်းတစ် call ရပြီး အခုထိ ရောက်မလာဘူး။ ဘယ်တွေရောက်နေလဲမသိဘူး။ အရီးကိုယ်တိုင်လည်း သွားလို့မရဘူးဆိုတော့ ရှာပေးပါ၊ တအားစိတ်ပူနေပြီဆိုတော့ ရှာပေးမယ် ခဏလေးတော့ စောင့်ပေးပါလို့ပြော လိုက်တယ်တဲ့။ မြို့ကိုလည်း မသိမ်းရသေးဘူး။ နယ်မြေရှင်းလင်းရေးလည်း လုပ်နေတုန်းမို့ အရီးသွားရင်လည်း အန္တရာယ်ရှိသလို၊ အရီးသမီးလည်း အန္တရာယ်ရှိတယ်။ နောက် ၂ ရက်လောက်နေရင် အကြောင်းပြန်ပေးမယ်လို့ ပြောတယ်တဲ့။ အမေ AA အဖွဲ့ဆီ အကူအညီသွားတောင်းပြီး ၂ ရက်နေတော့ ကျွန်မ အဲ့ဒီကိုရောက်သွားတာ။ အမေက သူတို့တည်းနေတဲ့ အိမ်ရဲ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုငေးနေတာ။ ဆိုင်ကယ်ဝင်လာတာလည်း မသိဘူး။ ကျွန်မကိုလည်း မမှတ်မိဘူး။ သူ့ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်တဲ့အထိ သူမသိဘူး။ အမေလို့ခေါ်လိုက်တော့မှ လန့်ဖြန့်ပြီး ငါ့သမီးပါလား အဲလိုဖြစ်ပြီး အမေနဲ့ ကျွန်မ ဖက်ပြီး ငိုရတယ်။ လိုက်ပို့တဲ့ဆိုက်ကယ်သမားတောင် သနားလို့ ၁ သောင်းခွဲပဲယူသွားတယ်။
𝐁𝐕𝐉 - အမေ့ဆီရောက်ပြီးတော့ ဘာတွေဆက်လုပ်ဖြစ်ခဲ့လဲ။
မဒေးဒေး - တစ်ရွာပြီးတစ်ရွာကိုဖြတ်ပြီးမှ ရန်ကုန်ကို ခက်ခက်ခဲခဲရောက်လာတယ်။ အဲ့ဒီကနေ အဆင့်ဆင့်ဖြတ်ပြီး ဒီဘက် ကိုထွက်လာတာ။ လမ်းခရီးမှာလည်း ပြန်အဖမ်းခံရမှာကြောက်ရသေးတယ်။ ကျွန်မတို့ ထွက်လာတာလည်းမှန်သွားတယ်။ ကျွန်မတို့ထွက်လာပြီးနောက်မှာ တစ်ရွာပြီးတစ်ရွာ တိုက်ပွဲတွေဆက်တိုက်ဖြစ်လာတာ။ တိုက်ပွဲတွေက ဂွဘက်ကို ရွေ့လာတာကိုး။ ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ ကျွန်မက အရမ်းအားငယ်တတ်၊ ဝမ်းနည်းတတ်တဲ့ပုံမျိုးမဟုတ်ဘူး။ အခုကတော့ ကျွန်မတောင်မသိတဲ့ ကျွန်မရဲ့ စိတ်ထဲကဟာတွေ ကြောင့်ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။
အခုလိုဖြေပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ်။
