30/10/2025
ဘူတာရုံတစ်ခုလို ဘဝခရီးမှာ
ရောက်လာတဲ့ ရထားကို ကြိုဆိုရင်း၊
ထွက်ခွာသွားမယ့် အခိုက်အတန့်ကိုလည်း
လက်ပြနှုတ်ဆက်ဖို့ အသင့်ပြင်ထားရတယ်....
နေထွက်ချိန်ရဲ့ အလှကို တပ်မက်သူဟာ
နေဝင်ချိန်ရဲ့ ငြိမ်းချမ်းမှုကိုလည်း မြတ်နိုးတတ်ရမယ်.....
သဲသောင်ပြင်ပေါ်က ရဲတိုက်လို ပိုင်ဆိုင်မှုတွေက၊
တစ်ခဏသာ လှပပြီး လှိုင်းပုတ်ရင် ပြိုပျက်တတ်တယ်..
လက်ခုပ်ထဲက ရေတစ်စက်လိုပါပဲ...
တင်းတင်းဆုပ်လေ၊ ကြားက စီးထွက်လေမို့
ဖြေလျှော့ခြင်းမှာသာ တည်မြဲခြင်းရဲ့
အရိပ်အယောင် ရှိတယ်......
ဘယ်အရာမှ အလကား မရဘူးဆိုတဲ့ နိယာမဟာ
လောကရဲ့ အမှန်တရား အခိုင်မာဆုံးပဲ...
ရွှံ့ညွှန်ထဲကနေ ကြာပန်းတစ်ပွင့် ကြွတက်ဖို့
အမှောင်နဲ့ အညစ်အကြေးကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရတယ်....
ဒဏ်ရာမရှိတဲ့ ကြီးပြင်းခြင်းဆိုတာ ဒဏ္ဍာရီသက်သက်ပဲ..
အရာရာဟာ စင်မြင့်ထက်က ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်လို
အခန်းဆက်တွေ ပြောင်းလဲပြီး ဇာတ်သိမ်းရှိစမြဲ...
ငါတို့အားလုံးဟာ ခဏတာ သရုပ်ဆောင်များသာ၊
ကိုယ့်အခန်းမှာ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် ကပြရင်း
ကန့်လန့်ကာ ချချိန်မှာ လက်ခုပ်သံကို မမျှော်လင့်ရဘူး...
ဒီတော့...
စိတ်ညစ်စရာဆိုတာ ဖြတ်တိုက်သွားတဲ့ မုန်တိုင်းမို့
ခေါင်းထဲမှာ အိမ်ဆောက်ခွင့် မပေးလိုက်ပါနဲ့...
ပျော်ရွှင်ခဲ့တဲ့ အမှတ်တရလေးတွေကိုတော့
နှလုံးသားရဲ့ ဥယျာဉ်ထဲမှာ မျိုးစေ့ချထားလိုက်...
ပင်ပန်းတဲ့နေ့တွေမှာ အဲ့ဒီပန်းတွေ
ပြန်လည်မွှေးပျံ့လိမ့်မယ်....
ခရီးဆုံးမှာ ဘာမှမမြဲတဲ့ ဒီလောကထဲ
"လက်ခံခြင်း" ဟာ အအေးချမ်းဆုံး ခိုလှုံရာပဲ....
မမြဲခြင်းတရားကို နားလည်စွာ ပွေ့ဖက်ရင်း
တည်ငြိမ်တဲ့စိတ်နဲ့ နေ့ရက်တိုင်းကို ဖြတ်သန်းပါ...
အဲ့ဒီမှာပဲ... မင်းရဲ့ ငြိမ်းချမ်းခြင်းကို တွေ့ရှိလိမ့်မယ်....
အညတရ-zero
