18/12/2025
နှလုံးသားရဲ့ အနက်ရှိုင်းဆုံးဆီက
ပွင့်အံလာတဲ့ စာပန်းချီ...
သုခုမရဲ့ အမွေအနှစ်တွေကို
အက္ခရာအစီအစဉ်နဲ့ ငါ... ပျိုးထောင်ခဲ့တယ်။
ဖတ်ရှုသူ စိတ်အေးမြဖို့
အလင်္ကာတောအုပ်ထဲမှာ လမ်းလျှောက်ရင်း
ပန်းစင်္ကြာလှလှတွေကို စာစီကုံးခဲ့တာပါ။
ဒါပေမဲ့...
တစ်ချက်တစ်ချက် တိုက်ခတ်လာတဲ့ လေကြမ်းတွေက
ရွှံ့ညွန်ကြားက စကားလုံးတွေကို သယ်ဆောင်လာတယ်။
"ရိုင်းပျခြင်း" ဆိုတဲ့ တံဆိပ်ကပ်ထားတဲ့
မခမ်းနားတဲ့ ဝေါဟာရတွေ...
လူပီသဖို့ မေ့လျော့နေတဲ့ ထင်မြင်ယူဆချက်တွေက
ငါ့ရဲ့ ဖြူစင်တဲ့ စာမျက်နှာပေါ်
အစွန်းအထင်း ဖြစ်စေဖို့ ကြိုးစားကြတယ်။
အမှန်တော့... စကားဆိုတာ "စိတ်" ရဲ့ အရိပ်
မင်းရဲ့ ရိုင်းစိုင်းတဲ့ စကားတစ်ခွန်းဟာ
ငါ့ရဲ့ ဂုဏ်ဒြပ်ကို ဖျက်ဆီးလို့ မရဘူး။
အဲဒီစကားလုံးတွေက...
မင်းရဲ့ အဆင့်အတန်း၊ မင်းရဲ့ အသိဉာဏ်နဲ့
မင်းရဲ့ ကြီးပြင်းလာမှု ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသာ
လောကကြီးဆီက "ကြေးမုံပြင်" လို သက်သေပြနေတာ။
သမုဒ္ဒရာကြီးထဲကို...
အမှိုက်တစ်စ ပစ်ချလိုက်ရုံနဲ့
ပင်လယ်ရေဟာ ညစ်ညမ်းမသွားသလို
အောက်တန်းကျတဲ့ မှတ်ချက်တစ်ခုကြောင့်လည်း
ငါ့ကဗျာရဲ့ ဝိညာဉ်ဟာ ညှိုးနွမ်းမသွားဘူး။
ရတနာကို နားမလည်တဲ့သူဟာ
ကျောက်မြတ်ကိုလည်း ကျောက်ခဲလို့ပဲ မြင်လိမ့်မယ်။
စကားလုံးလှလှ မသုံးတတ်ရင်တောင်
လူပီသတဲ့ စာနာမှုတော့ ရှိသင့်တယ်...
အမှိုက်ပုံက ထွက်လာတဲ့ အပုပ်နံ့ထက်
နှလုံးသားက လာတဲ့ ရနံ့ကသာ
လောကကို လှပစေတာ မင်း... သိသင့်တယ်။
မင်းရဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေကို ငါ... မတုန့်ပြန်ဘူး
ဒါပေမဲ့... သနားစရာကောင်းတဲ့
မင်းရဲ့ အမှောင်ထုအတွက်
ငါ့ကဗျာထဲက အလင်းတစ်စကိုတော့
"ဟန်ဆောင်ပြုံး" လေးနဲ့ လက်ဆောင်ပေးလိုက်ပါရစေ။
အနုပညာရဲ့ မြင့်မြတ်မှုကို မမှီရင်တောင်
လူ့ကျင့်ဝတ်ရဲ့ အောက်ခြေမှာတော့
မင်း... မကျန်ရစ်ခဲ့ပါစေနဲ့ပေါ့....
