30/07/2025
Apabila jutawan India, Ratan Tata, ditanya oleh seorang penyampai radio dalam satu temu ramah melalui telefon:
"Tuan, apakah yang tuan ingat sebagai saat paling membahagiakan dalam hidup?"
Ratan Tata menjawab:
"Saya telah melalui empat tahap kebahagiaan dalam hidup, dan akhirnya saya faham maksud sebenar kebahagiaan.
Tahap pertama ialah apabila saya mula mengumpul kekayaan dan sumber. Tetapi pada tahap ini, saya tidak mendapat kebahagiaan yang saya inginkan.
Kemudian datang tahap kedua, iaitu mengumpul barang-barang berharga dan mewah. Namun saya sedar kesan kebahagiaan dari benda-benda ini hanyalah sementara dan kilauannya tidak kekal lama.
Selepas itu datang tahap ketiga, apabila saya berjaya mendapatkan projek-projek besar. Ketika itu saya menguasai 95% bekalan diesel di India dan Afrika. Saya juga memiliki kilang besi terbesar di India dan Asia. Tetapi walaupun begitu, saya masih tidak merasai kebahagiaan seperti yang saya bayangkan.
Tahap keempat ialah apabila seorang sahabat saya meminta saya membeli kerusi roda untuk kanak-kanak kurang upaya – kira-kira 200 orang. Atas permintaan sahabat itu, saya segera membeli kerusi roda tersebut.
Namun sahabat saya mendesak agar saya turut serta untuk menyerahkan sendiri kerusi roda itu kepada anak-anak tersebut. Saya bersetuju dan pergi bersamanya. Di sana, saya serahkan kerusi roda itu dengan tangan saya sendiri.
Saya melihat satu sinar kebahagiaan yang luar biasa pada wajah anak-anak itu. Saya lihat mereka duduk di atas kerusi roda, bergerak ke sana sini dan berseronok. Seolah-olah mereka berada di tempat perkelahan, dan masing-masing berkongsi kegembiraan menerima hadiah kemenangan.
Ketika saya ingin beredar, seorang kanak-kanak memeluk kaki saya. Saya cuba untuk perlahan-lahan melepaskan kaki saya, tetapi kanak-kanak itu memandang muka saya dan memegang kaki saya dengan erat. Saya tunduk dan bertanya kepada kanak-kanak itu: ‘Adakah kamu mahu apa-apa lagi?’
Jawapan yang diberikan oleh kanak-kanak itu bukan sahaja mengejutkan saya, malah mengubah sepenuhnya pandangan hidup saya.”
Kanak-kanak itu berkata:
“Saya mahu ingat wajah pakcik, supaya bila saya jumpa pakcik di syurga nanti, saya boleh cam muka pakcik dan ucap terima kasih sekali lagi.”
