20/09/2024
Op mijn negentiende ging ik 6 weken naar Azië met mijn beste vriend. Hier zaten we in de jungle in het noorden van Thailand. Ik durf te stellen dat dit de beste tijd van mijn leven was. En toch, als ik naar deze foto kijk, voel ik ook weer de onrust die er in mij zat. Ik wilde me zo graag bewijzen, ontwikkelen, ontplooien, iets waard zijn.
Als ik nu jonge gasten spreek, en die spreek ik heel vaak, voel ik ook vaak diezelfde onrust, een soort ongeduld.
Een dikke rode lijn in de Scherpschutters Podcast is mentorschap. Wat zou een organisatie als het Korps Mariniers baat hebben bij echt mentorschap. Ik weet dat dit al bekend is, en ook ingevuld is met systemen waarbij oudere officieren gekoppeld worden als mentor aan jonge officieren. Ik heb daar echter nooit iets uitgehaald en in mijn ervaring is het enkel implementeren niet voldoende. Het voelde als een verplicht nummer door mijn mentor, een tik in de box.
De juiste mentor had mij in die leeftijd heel veel kunnen geven, maar het allerbelangrijkste is het gevoel van: ‘het komt wel goed’. De rust die je alleen ervaart bij je vader of moeder als klein kind, daar heb je al jong volwassenen ook behoefte aan, maar vind je niet meer bij je ouders. Ik had een sterk mannelijk figuur nodig, die met mij wist te verbinden op emotioneel vlak en mij kon gronden. Die mij meer bij mezelf had kunnen brengen. Dat is mentorschap.
Het resultaat van het juiste mentorschap is dat je mentaal sneller groeit, maar vooral dat je sneller jezelf wordt, ook in een extremere context van het Korps Mariniers.
Volgens mij was dit in oude tribale samenlevingen heel normaal, maar zijn we deze wijsheden verloren in een individualistische samenleving.
