https://www.facebook.com/1184969261543839/

JACK WAS HERE columns en korte verhalen, Drunen (2025)

30/10/2025

DAT IS IETS VAN VROEGER
Aan de koffie in het Eindhovense DAF-museum, raak ik aan de praat met een medewerker van een Trucklandfiliaal. Omdat ik altijd benieuwd ben naar anekdotes en spannende verhalen van mensen, luister ik naar wat de beste man allemaal te vertellen heeft. Bijvoorbeeld over een oud vrachtwagentje (van DAF natuurlijk) wat hij te koop aangeboden kreeg. Hij was bang dat de prijzen van zulke oude voertuigen door het dak zouden gaan, dus zag hij ervan af.

Later vernam hij dat een hem bekende ondernemer de oldtimer op de kop getikt had. Voor slechts een paar 'rooikes'. Daar baalde hij in eerste instantie best van, zoals hij mij opbiechtte: 'Nondeju, jongen. Voor dat geld had ik dat beestje graag willen hebben.' Waarna hij een foto van het opgeknapte bakwagentje liet zien. Toen ik vroeg waar hij dat wagentje neer had willen zetten, antwoordde hij: 'Kon me niks verrekken. Een bietje ruzie met moeder de vrouw had ik er best voor over.'

Mijn blik dwaalde af naar de 3 oude prenten van vroegere DAF-vrachtwagens, aan de muur. 'Dat zijn mooie platen, nietwaar? Leuk dat ze zo goed bewaard zijn gebleven', merkte ik op. De man keek eens opzij, maar blijkbaar vielen ze hem niet meer op: 'Ach, weet je? Ik ben al zo vaak in dit museum geweest, dat ik er eigenlijk nooit meer naar kijk.' Waarop ik besloot foto's van de afbeeldingen te maken. Toen ik weer ging zitten, stootte ik de man nog even aan.

'Zeg, er valt me iets op aan die platen. Iets wat ik ook altijd heb als ik een film of programma op tv zie, waarin de New Yorkse Twin Towers nog fier overeind staan. Of voetbalwedstrijden waarin het voor de doelmannen nog toegestaan was om terugspeelballen in de handen te pakken. Dat is echt van 'vóór' een bepaalde periode. Zo zie ik op die afbeeldingen de chauffeurs allemaal met een sigaret tussen hun lippen geklemd. Dat is nu toch haast ondenkbaar?'

De DAF-medewerker keek er eens aandachtig naar, waarna hij moest toegeven dat dit hem nog nooit opgevallen was. 'Joh, dat is een detail welke ik nog niet gezien had. Maar je hebt wel gelijk. Buiten het feit dat hedendaags reclamemateriaal niet of nauwelijks meer met echte mensen afgedrukt wordt, is het onbespreekbaar om nog rokende chauffeurs in beeld te brengen.'

Heel even speelde de gedachte om een 'slogan' van vroeger op te dissen. Kent u hem nog? ''Iedere MAF rijdt in een DAF!'' Toch leek me dat niet echt gepast. Vooral omdat het uitje met collega's van deze dag, geweldig goed georganiseerd was. Over het museum wil ik nog zeggen, alle voertuigen zien er perfect gerestaureerd uit. Voor liefhebbers een aanrader. Heel aardige vrijwilligers ook.

Voor mij echter, was het een eenmalige belevenis. Maar dat komt omdat ik meer om voetbal geef dan om auto's.
Zo was het vroeger

29/10/2025

Bedrijfsuitje met de collega's van de afdeling Grootvalk Materieel naar de DAF-fabrieken en het DAF-museum in Eindhoven. Afgesloten met een gezellig etentje in Waalwijk. Zeer geslaagd.
vandervalk+degroot

25/10/2025

DIT VERHAAL GELOOFT NIEMAND
Tijdens een bezoek aan De Beekse Bergen, kwamen we bij een immens groot terrein dat bewoond werd door olifanten, giraffes en een grote groep bavianen. Onze kleindochter vond het fascinerend, al die grote dieren. Ze wilde even aan de kant van de greppel blijven kijken. Dat vond ik prima. Kon opa een beetje uitrusten.

Er waren natuurlijk meer mensen die op die plek naar de prachtige dieren wilden kijken. Sommigen probeerden de aandacht van een jong olifantje te krijgen. Wat op zich wel lukte, ware het niet dat het beestje dacht dat ie wat lekkers toegegooid zou krijgen. Wat niet mag en dus ook niet gebeurde. Met als gevolg een teleurgesteld olifantje.

Het dier gaf echter niet op. Waarop het wanhopige pogingen ging doen om de toeschouwers te verleiden iets eetbaars naar haar te gooien. En juist toen zag ik in mijn ooghoeken een grote olifant onze kant opkomen. Het mannetje wapperde met zijn oren, wat volgens mij betekent dat hij best eens boos kon zijn.

Toen de Afrikaanse mannetjesolifant bij het jonge olifantje was, duwde de grote versie de kleinere opzij, waarop het jonkie zijn moeder opzocht om (vermoedelijk) getroost te worden. Het grote mannetje op zijn b***t, duwde zijn lange slurf de lucht in, waarmee hij de aandacht van alle aanwezigen op zich vestigde.

Iedereen aan onze kant van de greppel, bleef staan om te kijken wat de bul van plan was. Langzaam, stap voor stap, begon hij zich toen om te draaien. Totdat hij met zijn achterste naar het Beekse Bergenpubliek kwam te staan. Vervolgens tilde hij zijn staart op, liet zijn flinke bilpartij wat zakken, waarna hij een hele grote dikke drol op de rand van de greppel deponeerde.

Waarmee hij ons leek te willen 'zeggen' dat hij sc**jt heeft aan al die mensen die dagelijks naar zijn kudde komen koekeloeren. Met andere woorden: Ik kom toch ook niet elke dag bij jullie door het raam naar binnen gluren om te kijken wat mensen zoal uitvoeren?

Daarna liep hij weg, zijn verbouwereerde toeschouwers geen blik waardig gunnend. Wij hadden overigens ook geen oog meer voor hem, want onze blikken bleven gefascineerd hangen bij de vers gedrukte olifantendrol die het dier voor ons achtergelaten had.

En misschien, heel misschien dacht iedereen wel: Als ik dit thuis of op school vertel, gelooft waarschijnlijk niemand mij.

22/10/2025

LERAARTJE PESTEN
Voor sommige leraren op onze LTS was lesgeven niet altijd makkelijk. Waarschijnlijk voor de leerkrachten op andere voortgezet onderwijs scholen net zo goed niet, maar daar kon ik niet binnen kijken, dus neem ik dat gemakshalve dan maar aan. Wij hadden destijds alleen mannelijke leerkrachten. De enige dames die ik in mijn 1e twee schooljaren tegenkwam, waren de koffiejuffrouwen.

In dit verhaal wil ik het over een leraar hebben, die in eerdere verhalen nog niet genoemd was. In dit geval een toen nog jonge leraar Engels. Vanwege zijn krullende haardracht torste hij de spotnaam De Poedel met zich mee. Eigenlijk weet ik niet of hij dat zelf wel doorhad.

Het was best een aardige man. Jammer voor hem dat hij in de eerste belangrijke weken van het schooljaar een beetje naïef te werk ging. Waar de meeste andere leraren de boel vooral kort hielden en weinig ruimte lieten voor grappen en grollen, liet De Poedel meteen de touwtjes wat vieren. Die sommige leerlingen vrij snel van hem over gingen nemen. Met alle gevolgen van dien.

Ik weet nog goed waar de eerste lessen Engels over gingen: Harold and Nancy. From Hastings. Een plaatsje in Engeland wat ik weleens vermeld zag in lijstjes met vroegere veldslagen. De meeste klasgenoten vonden het geweldig om een andere taal te leren, wat deze leraar op zijn b***t weer aanspoorde om heel enthousiast zijn leerlingen de mooie Engelse taal te onderwijzen. En juist zijn enthousiasme bracht hem zijn Waterloo. Precies, wat ook in dat lijstje staat.

De soms hondsbrutale medeleerlingen onder ons, zagen in de lichaamshouding van hun teacher enige 'onmanlijke' trekjes. Waar stiekem over werd gefluisterd. Wat ik daarmee wil zeggen: de seksuele voorkeur van de beste man zou volgens die jongens niet hetzelfde zijn, als wat bij hen thuis 'heel normaal' werd gevonden.

Het ge********er begon met stiekeme opmerkingen wanneer de leraar met zijn rug naar de klas stond. Wat iedereen toch kon horen. De leraar ook. Maar omdat hij daar niet tegen optrad, was het wachten tot er iemand rechtstreeks in zijn gezicht een spottende grap durfde te maken. En dat moment kwam. Waar de leraar niet bepaald op voorbereid was.

Net toen de hele klas een keer in zijn geheel lekker in de les leek te zitten, maakte de docent een spontane opmerking naar een jongen in een schoolbank ergens in het midden. Eén van de mondigste jongens uit de klas. Wat hij beter niet had kunnen doen. De brutale aap zag zijn kans schoon om deze dag voor de leraar helemaal te verpestten.

'Mister Henri', begon de leraar enthousiast tegen de jongen. 'Where are your glasses?' Doelend op het feit dat mijn klasgenoot die dag zijn bril niet ophad, om juist lenzen uit te proberen. Mister Henri gaf vervolgens antwoord. Niet in het Engels, waar de leraar op hoopte, echter in plat Brabants, en al helemaal niet vriendelijk.

Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat de jongen precies zei. Misschien iets over de strakke witte jeans van de leraar. Of zijn studentikoze brilletje. Of anders wel over het krullende kapsel, waar de leraar zijn spottende bijnaam aan te danken had. De botte grap had in ieder geval uitwerking op de klas. Iedereen moest lachen.

De leraar was even helemaal uit het lood geslagen. Hier was hij niet tegen opgewassen. Hevig ontdaan liep hij het lokaal uit. Natuurlijk tot hilariteit van onze klas. Tjonge jonge, wat hadden we een lol. Toen we hem enkele minuten later door de ramen weer bij de ingang van het leslokaal zagen, werden we abrupt helemaal stil.

Want de leraar was niet alleen. De buurman uit het lokaal ernaast was erbij komen staan. Wiens bijnaam (De Bokser) alleen al bij vele leerlingen vrees aanwakkerde. Zo ook bij ons. Nee, op het moment dat die andere leraar Engels zich in dit verhaal ging mengen, waren alle plaaggeesten plotsklaps muisstil. Tja, pestkoppen blijken dus niet altijd helden te zijn.

Even later was onze leraar weer tot zichzelf gekomen en kwam terug in de klas. De orde was voorlopig hersteld. Helaas, voorlopig. Want, zoals dat zo vaak gaat met pestgedrag, dat houdt nooit zomaar ineens op.
De Overlaat

13/10/2025

BUBBLE TEA
Voor de 6e verjaardag van oudste kleindochter hadden we haar beloofd om gezellig in Waalwijk te gaan shoppen. Opa dacht nog, naïef als ie is, dat we alleen maar voor wat kleren daar naartoe gingen. Daarna lekker samen lunchen, misschien nog wat rondkijken voor oma en dan weer naar huis.

Maar, zoals gebruikelijk wanneer er kleinkinderen met ons naar een winkel gaan, kan oma het niet laten om die kindjes met een speelgoedje te verwennen. Wanneer deze opa daar lucht van krijgt, sputter ik niet tegen (heeft toch geen zin), maar kijk ik wijselijk een andere kant op.

Bij de KIK binnen, hoorde ik oma vanachter een winkelschap tegen haar kleindochter zeggen: 'Vind je deze ook mooi? Wil je die hebben? Dat mag wel, hoor.' En omdat ik vanuit mijn wachtplekje geen antwoord kon verstaan, nam ik aan dat er niet alleen maar kleding op het kassabonnetje kwam te staan.

En ja, hoor. Toen de dames tussen de schappen met speelgoed uitkwamen, zag ik een grote paarse knuffel tevoorschijn komen, omklemd door twee kinderarmpjes. De dunne beentjes onder het paarse geval, stapten doelgericht richting kassa.

Even later zat ons gezelschap weer in de auto. Blijkbaar had de knuffel een naam: BUBBLE TEA. Welke ik in eerste instantie niet goed verstond. 'Hoe heet ie, BUMMELTIE?', vroeg ik onnozel. Het antwoord van kleindochter was vernietigend: 'Nee, OPA! BUBBLE TEA!'

U raadt het al, opa zat er weer eens naast. Wat me door het meisje vakkundig ingewreven werd: 'Opa, weet jij niet wie BUBBLE TEA is?' Met een vragende blik zocht ik toen via de achteruitkijkspiegel het gezicht van kleindochter. Echter zag ik enkel het spottend lachje van de grote knuffel. 'Nee sc***je', zei ik toen maar. 'Dat weet opa niet. Nooit van gehoord ook.'

'Maarre...', probeerde ik mezelf te herstellen. 'Ik ken jouw BUBBLE TEA misschien dan wel niet... heb jij op jouw b***t weleens van de zwerver SWIEBERTJE gehoord?' Opnieuw blikte ik vragend via de binnenspiegel richting achterbank. Kleindochter wist het antwoord niet. En BUBBLE TEA blijkbaar ook niet.

05/10/2025

VOOR ALTIJD IN ONS HART
Op de algemene begraafplaats aan de rand van ons dorp, hielden Rian en ik ons bezig met het onderhouden van het graf van haar moeder. De enige van onze ouders die begraven is. Meestal vertrekken we daarna weer, maar af en toe wil mijn vrouw langs de graven lopen om te kijken wie er in tussentijd is komen te overlijden.

Zelf houd ik daar niet zo van, echter was ik ook wel benieuwd of de graven van enkele ooms en een tante (aan vaderskant) inmiddels geruimd zouden zijn. Omdat er op dat deel van de begraafplaats al best veel 'lege plekken' waren ontstaan, besloot ik niet via de verharde paden richting die graven te lopen, maar gewoon, over het gras.

Tja, en dan doe je het toch. Je kijkt eens links en rechts op de grafstenen wie er op die plekken een rustplaats hebben gekregen. En toen, plotseling, bleef ik bij een netjes onderhouden graf stilstaan. De naam op de steen kende ik maar al te goed. En aan het geboortejaar en die van overlijden te zien? Ja, dit moest de jongen zijn die Rian en ik uit onze jeugd kennen.

Ik wenkte naar haar. Benieuwd kwam ze naast me staan. Ook Rian herkende meteen de naam van deze jongeman, die destijds op zeer tragische wijze bij De Afgraving verongelukte. 'Ach, ik wist niet dat hij hier lag', zei ze zachtjes. 'Wat was hij jong nog. En wat ziet zijn graf er netjes uit.' Zo bleven we heel even in gedachten daar staan. Waarschijnlijk aan hetzelfde denkend.

Rian en ik hadden nog niet zo lang verkering. Ik had haar voor onze ontmoeting toevallig één keer in het dorp zien fietsen. Maar aan het einde van het toen nog bekende Tachos Schoolhandbaltoernooi in Waalwijk, was het meteen 'aan'. En ondanks dat we elkaar daarvóór helemaal niet kenden, bleken we toch een aantal gemeenschappelijke kennissen te hebben.

Eén keer in de zoveel tijd was er DISCO in theaterzaal De Hoge Braken. Vele vriendengroepen uit ons dorp verzamelden zich dan om gezellig wat te drinken en bij te kletsen. De jongeman in kwestie ook. Een zeer geziene gast. Altijd wel vrolijk en positief. Zelfs ons pa kende hem van het werk: 'Ja, dès een goei menneke. Die kan ut leuk vertelle.'

Een aantal jaren verder. Wij waren in het stadium aanbeland van getrouwd zijn, een baby, werken en leuke dingen doen. Op een middag zat ik thuis op Rian te wachten om samen ergens naartoe te gaan. Eerder dan verwacht kwam ze binnen. Ik zag aan haar gezicht dat ze flink overstuur was. Snikkend noemde ze de naam van onze kennis en vertelde wat er met hem bij De Afgraving was gebeurd. Zo triest. Voor zijn familie en vrienden moet het verschrikkelijk zijn geweest.

Niet lang hierna bleek Rian zwanger van ons 2e kindje. Daar moesten we natuurlijk namen voor verzinnen. Voor een meisje hadden we twee opties. Voor een jongen wisten we het vrijwel meteen zeker. Gelukkig vonden ons beide ouders het niet meer per se nodig om onze kinderen naar opa's en oma's te vernoemen. Zo waren allen maar al te blij geweest met onze eerstgeborene: een meisje. Vol trots toog ik de dag na de bevalling naar het gemeentehuis om de kleine spruit 'aan te geven'.

En nu was er dus een tweede kind onderweg. Volgens mij was er in die tijd een reclamespot op tv te zien waarin een jonge vader zijn stamkroeg binnenstapt en met gespreide armen dit meedeelt: 'Ik heb een zoon!' Nou, dat leek mij ook wel grappig wanneer ik mocht meemaken een zoon te krijgen. En warempel, enkele maanden later was het zover. Een jongen. En ik stapte niet mijn stamkroeg in (heb ik niet) om dit nieuws te delen, maar opnieuw het gemeentehuis.

Nog enigszins geëmotioneerd van de spannende geb***tenis wat zo'n bevalling eigenlijk best is, stapte ik op het loket af met daarachter een medewerker van de burgerlijke stand. Met gespreide armen en met trots in mijn hart deelde ik hem mede: 'Ik heb een zoon! En we noemen hem... BART.'

01/10/2025

FOTOREPORTAGE LIPS SCHEEPSSCHROEVEN IN DRUNEN (Deel 3)
Dit is het laatste deel uit de reeks dia's die ik bij mij op zolder vond. Ons pa had ze destijds uit een weggegooide doos geplukt en jaren bewaard.

Nu ze echter op het internet staan, denk ik niet dat ik ze nog langer ga bewaren. Dus... als iemand er belangstelling voor heeft?
Vrienden van Ge zet n'n echte Drunense

28/09/2025

HET WONDER VAN ELSHOUT
Dit verhaal lag eerlijk gezegd al een tijdje op de plank. En dat is niet zonder reden. Een stukje verderop in dit verhaal zal ik u uitleggen waarom. Intussen vertel ik over wat mij een keer opgevallen was, toen ik met Rian in het dorp Wijk en Aalburg was. Zoals u weet, ligt dat ten noorden van de bekende vestingstad Heusden. Maar dan wel aan de overkant van de Bergsche Maas. Goed, daar gaan we dan.

Wellicht wist u het niet eens. Ik kwam er ook per ongeluk pas achter, op het moment dat ik een stukje verderop in de straat op mijn vrouw stond te wachten, die even een testritje op een mogelijk aan te kopen fiets maakte. Toen ik op de stoep voor de fietsenwinkel postvatte, constateerde mijn timmermansoog wat alle Wijk en Aalburgers vast allang weten.

Wijk en Aalburg is voor mij zo'n dorp waar je niks te zoeken hebt, tenzij je er op een specifiek adres moet zijn. Of de bekende sluiproute wil nemen wanneer je de verkeersdrukte bij knooppunt Empel probeert te omzeilen. Ons Rian op haar b***t, had in de zoektocht naar een andere fiets, op het internet het adres van een fietsenwinkel in dat dorp gevonden.

Allemaal prima, maar laten we het bij het echte onderwerp van dit verhaal blijven. Terwijl ik dus stond te wachten, nam mijn timmermansoog het volgende waar: de toren van de Hervormde Kerk, die een tiental meters verderop staat, helt achterover! In eerste instantie leek me dat toch sterk. Maar nadat ik een paar keer met mijn ogen geknipperd had, wist ik het zeker.

Waarschijnlijk hoefde ik me geen zorgen te maken over het achterliggende schip, het gedeelte van de kerk dat direct tegen de toren gelegen is. Want mijn waarneming zal vast niet uit de lucht gevallen zijn. Elke inwoner van dit dorp weet dit natuurlijk al. Een vergelijking met de beroemde scheve toren van Pisa was een beetje ver gezocht, maar ik vond het wel een leuke.

Toen Rian even later met een tevreden gezicht de hoek om kwam gefietst, wist ik genoeg. Hier zat weer een nieuw te schrijven verhaal in. En ja, voor Rian dus een nieuwe fiets. Met een flink hangslot. Want dat heb je tegenwoordig nodig om je fiets fatsoenlijk verzekerd te krijgen.

Thuis gekomen ging ik meteen aan de slag om mijn ervaringen in Wijk en Aalburg op te schrijven. Echter na bovenstaande woorden, liep ik volledig vast. Dat geb***t weleens. Geeft niks. De volgende dag kan ik meestal wel weer verder. Toch lukte dat toen ook niet. Dus kwam dit verhaal op de denkbeeldige plank (in concepten) te liggen.

Totdat ik laatst bij mijn neef op bezoek was. Hij is onlangs naar het centrum van Vlijmen verhuisd. Naar een soort van seniorencomplex. Met vanaf zijn balkon, uitzicht op de grote kerk van dit dorp. Toen de zon onder was gegaan, stak het silhouet van de kerk mooi af tegen de staalblauwe lucht op de achtergrond.

In een stilvalmomentje vertelde ik neef over het schuinstaande godshuis in Wijk en Aalburg. En over mijn vrees wat er kan gebeuren als zo'n toren toch eens in zou storten? Neef stak een nieuw gedraaid shaggie (sjekkie) aan en antwoordde: 'Witte gij nog dèt de kerktorenspits van d'n Elshout in '73 eraf gewaaid waar, tijdens een flinke sturm?'

Dat wist ik inderdaad nog wel, maar dat die kleine ramp al zó lang geleden was, kon ik me haast niet voorstellen. 'Jawel, hoor', vertelde hij verder. 'En ut waar un geluk bij un ongeluk, waant die'en spits flikkerde precies tûsen de kerk en dorpshuis 't Rad in. Ut waar un godswonder dèt er toen gin dooien zèn gevallen.'

Over die toevallige woordkeuze van een godswonder, moesten we beiden wel lachen. Vooral omdat Elshout een bedevaartsoord is ter ere van De Wonderbare Moeder. Hier wil ik nog graag aan toevoegen dat het herstel van de kerktorenspits in 1973 en uitbreiding van de Mariakapel in 2022 vooral door gulle donaties van inwoners tot stand kwam.

Tegen middernacht reed ik van Vlijmen terug naar m'n huis in Drunen. En nee, over de veiligheid van de inwoners van Wijk en Aalburg maak ik me niet zoveel zorgen meer. Die toren blijft voorlopig nog wel overeind. Hoop ik.

22/09/2025

64!
Vandaag (22 september) vier ik (heel klein) mijn 64e verjaardag. Toen ik 62 jaar was, schreef ik, geïnspireerd door ‘When I’m Sixty Four’ van John Lennon en Paul McCartney, onderstaand verhaal.

WANNEER IK 64 BEN
Toen ik na de vrijdagse oppasdag de box terug naar boven bracht, verloor ik halverwege de trap heel even mijn evenwicht. Ik greep naar de trapleuning maar die hing niet waar ik dacht dat ie hing. Ik graaide dus mis en tuimelde half achterover. Daarbij stootte ik mijn hoofd flink tegen de zoldertap boven me. In een poging mezelf staande te houden zocht mijn hand naar iets wat mij overeind kon houden. Dat lukte niet, waardoor ik in een ultieme-lijf-reddende-inspanning de box los moest laten om vooral niet met dat ding op de harde tegels beneden in de gang te belanden.

Ons Rian zat op dat moment in de huiskamer. Het lawaai van de neerkletterende box bezorgde haar bijna een hartverzakking. Met de schrik in mijn lijf liep ik vlug de trap af om te melden dat ik nog leefde. Tegelijkertijd voelde ik een stekende pijn aan mijn hoofd, alsof ik zojuist door een oorlogszuchtige indiaan was gescalpeerd. Mijn hand ontwaarde een opkomende bult, dus liep ik in één ruk door naar de koelkast om met iets kouds die bult de kop in te drukken. Rian vol vragen in de gang achterlatend.

Met knikkende knieën en een koud blik met ananasstukjes tegen de pijnlijke plek houdend, kwam ik op de bank bij van de tuimelpartij. Hoe het met de box gesteld was gingen we zo wel kijken. Ons Rian zat me met een bezorgde blik aan te kijken. Ze dacht waarschijnlijk hetzelfde als ik: de afgelopen weken (februari 2023) waren voor Sjakie niet bepaald de beste geweest. Zo kreeg ik in januari de griep, 2 weken daarna een lichte voedselvergiftiging, wat later iets wat de symptomen heeft van een zogenaamd lasoog, en daar bovenop een na 40 jaar terugkerend vervelend kwaaltje. En nu ook nog dit erbij.

In mijn jeugd was ik vooral bang geweest om rond mijn 20e levensjaar al, mijn weelderige bos haar kwijt te raken. Om net als mijn vader, zijn broers en hun vader bijna geheel kalend door het leven te moeten. Terwijl ik dit verhaal schreef, was ik dus 62 jaar en was ik vooral blij dat die angst redelijk ongegrond is gebleken. Maar er was meer. Iets wat eigenlijk al heel lang sluimert. En dit heeft opnieuw met mijn vader te maken.

Ik herinner het me als de dag van gisteren: terwijl ik met mijn gezin aan het avondeten zat, belde pa op. Hij wilde iets komen vertellen. Het was belangrijk. Toen we even later aan diezelfde tafel zaten, kregen we te horen dat zijn bloedwaarden niet in orde waren. Pa moest behandeld worden. Wij moesten ons vooral geen zorgen maken. Het kwam wel weer goed. Naïef als ik was nam ik dat van mijn vader aan. Nauwelijks 3 jaar later was hij dood. Slechts 64 jaar is hij geworden. Hij wilde nog zo graag wat langer blijven.

U begrijpt waar dit verhaal naartoe gaat. Toen hij het nieuws bracht, was hij 62. Na de hierboven genoemde pechweken begonnen sommige dingen aan me te knagen. Niet dat ik heel bang ben er over 2 jaar niet meer te zijn. Maar toch, je weet echter nooit. Kan ik straks nog in redelijke gezondheid van mijn pensioen genieten? Waarin we graag nog verschillende andere vakantiehuisjes willen huren in Egmond aan Zee. En komen er nog meer kleinkinderen om op schoot te laten zitten?

De schrik van mijn tuimeling in het trapgat is inmiddels gezakt. De box is heel gebleven. Op donderdagavond haal ik tegenwoordig andere spullen naar beneden, want vrijdags komen jongste kleindochter en kleinzoon gezellig een dagje. Steeds opnieuw drukt ons Rian me op het hart voorzichtig te zijn. Want (grapje) ze wil niet nog meer DNA-materiaal op het hout van de zoldertrap. Zogezegd maakt ze zich soms best een beetje zorgen. Meestal wuif ik dat weg met: ‘Het komt wel weer goed.’

Zorgen (lees: verzorgen) komt trouwens te zijner tijd vanzelf wel. Toch hoop ik dat dat nog ver weg zal zijn. Het kan ook, dat juist Rian mij nodig zal hebben? Of dat zij mij straks te eten moet geven? Zullen we, wanneer het zover is, er na zoveel jaren nog steeds voor elkaar zijn? Ook nadat ik vierenzestig jaar ben geworden?

19/09/2025

STOP ERMEE!
In een winkel met van alles en nog wat, staat onze kleindochter bij een schap met daarin een heleboel a***kjes. Ze kijkt er onderzoekend naar. Wil er eentje vastpakken, maar ziet dan in haar ooghoeken een rek met allerlei soorten elastiekjes en haarbandjes in haar favoriete kleuren (roze).

Terwijl oma in de winkel rondneust, is het mijn taak om die kleine een beetje in de gaten te houden opdat ze niet naar buiten glipt. Dat lukt aardig. Toch blijft mijn blik op dat moment op het schap met de a***kjes gericht.

Ik moet denken aan de dag dat Rian het eindelijk gelukt was om na 40 jaar te stoppen met roken. In oktober 8 jaar geleden. Maar ik besef ook dat intussen geen één van onze kinderen én hun partners meer rookt. Middenin die winkel beleef ik even een echt trotsmomentje op mijn gezin en aanhang.

Kleindochter heeft nog geen idee waar die kleurige potjes voor zijn, maar mocht ze een keer aan mij vragen: 'Opa, wat zijn dat voor bakjes?' Zal ik antwoorden: 'Oh, die dingen? Dat is iets van vroeger, sc***je.'
***k

11/09/2025

HERRIE IN MONKEY TOWN
In een ver verleden, toen onze kindjes klein waren, kon ik wat centjes bijverdienen met werk in een loods, waar een jonge ondernemer allerlei kleurrijke klimtoestellen aan elkaar gemonteerd had staan. Mijn taak daar was om vangnetten om die stellages te spannen. Met tyraps. Opdat bezoekende spelende kinderen niet uit die stellages konden vallen. Best een behoorlijk verantwoordelijke taak, vond ik zelf.

Ik had niet bepaald een goede indruk over dit nieuw soort kindervermaak. Daar bedoel ik mee, de plateaus waar de jonge klimmertjes overheen gingen lopen en kruipen, waren dermate hoog geplaatst, dat ik er weinig vertrouwen in had om mijn bloedeigen kinderen in dit zogenoemd avonturenland los te laten. Geen denken aan.

Zoals wel vaker, zat ik er met mijn mening weer eens ver naast. Binnen no-time was dit concept een regelrechte hit in de verre omtrek. Je kon er zelfs kinderfeestjes organiseren, wat mijn vrouw weer een heel goed idee vond. Vooral om ranja-op-de-vloerbedekking-knoeiende-kinderen buiten de deur te houden.

Toen uiteindelijk bleek dat het er allemaal best veilig was (lees: de netten waren dus heel goed vastgemaakt), zag ik er inmiddels ook de voordelen van in. Dat wil zeggen: ik hoefde geen stomme spelletjes als koekhappen, speurtochtjes of knutselgedoe te faciliteren. Alleen maar een stel uitgelaten kinderen naar die loods brengen en wat later diezelfde lading uitgeput thuisbrengen. Wat een uitkomst!

Verschillende andere loodsen of hallen werden in navolging eveneens omgetoverd tot zo'n kinder-speelparadijs. Met achteraf blijkbaar verschillende namen. Bij ons in de buurt is er ook één, Monkey Town geheten. Maar ten tijde dat dit nog een tennishal was, waren onze kinderen dit vermaak inmiddels allang ontgroeid. Ik hoefde er dus even niet meer naartoe.

Maar ja, kinderen worden groot. Die van ons (godzijdank) ook. Gaan een eigen leventje leiden, huisje-boompje-beestje, u kent dat wel. Wij mogen ons inmiddels ook gelukkig voelen met een aantal kleinkinderen. Die soms, als ze bijvoorbeeld een weekend bij opa en oma logeren en ze alle speeltuintjes uit de buurt wel gezien hebben, aan een ander soort vertier toe zijn.

Tja, en dan kan het zomaar zijn dat je je opnieuw voor de deur van zo'n tot speelparadijs omgebouwde hal terugvindt, met aan je hand een stuiterende peuter, die jou naar binnen trekt om zich zo snel mogelijk onder te dompelen in klim-, en klautergeweld. Toen ik de gillende kinderen binnen ontwaarde, had het niet veel gescheeld, of ik was linea recta naar huis gereden. Oma moest mij tegenhouden.

Gelukkig hadden ze hier rekening mee gehouden dat kleine peuters en dreumesen niet in die hoge stellages horen te klimmen. Voor deze aspirant-klimgeitjes was er een speciale hoek ingericht. Met één-verdiepingstoestelletjes, een niet te hoge glijbaan en vooral: voor ouders, begeleiders en grootouders makkelijk te bereiken plekken om het kroost eventueel op te vangen of te ondersteunen.

Om even bij te komen of te verpozen zijn er tafels en stoelen neergezet en is er gelegenheid tot het nuttigen van iets te drinken, of te eten/snoepen. En omdat ik samen met Rian onze oudste kleindochter naar deze speelhal hadden meegenomen, konden we om b***ten met de kleine meid in die hoek spelen. Ik offerde mezelf op om als eerste koffie te gaan drinken.

Terwijl ik van een lekker bakkie en een gevulde koek zat te genieten, schoot er een vluchtige herinnering door mijn hoofd. Een herinnering die ik eigenlijk verdrongen leek te hebben. Het kwam namelijk destijds heel af en toe voor dat er een paar raddraaiertjes bij waren die andere kinderen gingen uitdagen en er dan weleens kleine duw/vechtpartijtjes ontstonden.

Ik moest er niet aan denken dat ik op mijn oude dag nog vechtende snotneuzen uit elkaar moest zien te houden. Maar ach, schatte ik de aanwezige jonge klantjes zo in, dat zal hier en nu zeer waarschijnlijk wel meevallen. Dus toen ons Rian aan de b***t was om even op adem te komen, sprong ik enthousiast over de kussen-rand om kleindochter op de glijbaan te helpen.

Ik leek me geen zorgen te hoeven te maken. Peuters en dreumesen van deze leeftijd kijken wel naar elkaar, maar hebben meestal geen behoefte om samen te spelen, laat staan elkaar uit te dagen en een robbertje te gaan knokken. Er was dus niks aan de hand... tot dat ene jongetje naast onze kleindochter ging zitten.

Hij was duidelijk iets ouder. Aandachtig keek hij naar de loshangende krulharen van het meisje. 'Ach, kijk hem nou', dacht ik nog. 'Misschien is ie al een beetje verliefd? Schattig toch?' Dat moest ik oma laten zien wanneer ze terug van toiletbezoek was. En juist op dat moment ging zijn handje naar de blonde lokken van kleindochter...

Tot mijn grote ontsteltenis 'aaide' hij niet over haar mooie haren, maar trok er een paar tellen lang hard aan! Liet het toen los en bleef heel verbaasd zitten kijken waarom de kleine meid het op een huilen zette. Snel schoot ik erheen om haar te troosten. Intussen dodelijke blikken naar het baldadige rotjong uitzendend.

Echt, heel even dacht ik eraan om hetzelfde bij dat menneke te doen. Toch leek het me beter om te wachten tot er een oplettende moeder zelf die snotaap tot de orde kwam roepen, maar terwijl de tranen nog rijkelijk over de wangen van onze kleindochter stroomden, kwam geen enkele ouder of verzorger opdagen. Die was zeker gauw 'even gaan plassen'?

Al met al was dit, buiten genoemd incident, een mooie en gezellige hernieuwde kennismaking met het fenomeen overdekt-kinder-speelparadijs. Waarschijnlijk zal er, net als in den beginne, in het huisreglement geschreven staan dat er in geval er een kleine schermutseling voorvalt, niet voor eigen rechter gespeeld mag worden. Oké dan.

Restte mij niets anders dan tranen te drogen en mijn beklag te doen bij Rian, toen die weer terug was. Oma daarentegen, was minder rancuneus naar de kleine harentrekker: 'Tja Jack, dat geb***t nou eenmaal onder kinderen. En bovendien, wat had je hier bij Monkey Town trouwens willen doen? Dat kind een lel om zijn oren verkopen?'

Onvoorstelbaar toch? Dat Rian vaak precies weet wat ik denk? Want onder ons gezegd en gezwegen, een lel om zijn oren geven was wel het minste wat ik voor dat jong in petto had.
Monkey Town

JACK WAS HERE columns en korte verhalen

30/10/2025

29/10/2025

25/10/2025

22/10/2025

13/10/2025

05/10/2025

01/10/2025

28/09/2025

22/09/2025

19/09/2025

11/09/2025

Adres

Website

Meldingen

Snelkoppelingen

Delen

Type