JACK WAS HERE columns en korte verhalen

20/07/2025

EEN TE GROTE BROEK AANTREKKEN
Iemand vroeg aan mij of ik vroeger in selectieteams heb gespeeld, bij de voetbalclub waar ik lid van was. Dat deed ik inderdaad, in de jeugd tenminste. Maar eerder als aanvulling dan als echt talent. Meestal had ik ook niet het doel om te proberen het hoogste eruit te halen. Lol maken en soms de pias uithangen vond ik belangrijker. En daar hoorde ook een beetje opvallen bij.

Zoals met het dragen van enkelsokjes, die o.a. mijn idool Johan Neeskens destijds droeg. Die moest ik ook hebben. Alleen had 'de Nees' waarschijnlijk niet, net als ik, doodgewone witte sportsokken over zijn voetbalkousen aangetrokken. Wat er natuurlijk voor zorgde dat mijn kicksen veel te strak zaten. Ach, als tiener wilde je graag eens iets geks doen. Of zoals ik al zei: opvallen. Vooral wanneer je niet heel talentvol bent.

Toen laatst voetballer Memphis nogal neg*tief in het nieuws kwam door het dragen van een witte hoofdband met nummer 10 erop gedrukt, had ik direct het vermoeden dat deze jongen ook weleens met iets anders op wilde vallen. Of gewoon, met spullen uit eigen kledinglijn wat extra geld wil verdienen. Ach lieve mensen, denk ik dan. Laat gaan.

Vroeger wilde ik als 16-jarige puber ook eens opvallen. Omdat dat, zoals gezegd, met mijn voetbaltalent niet bepaald wilde lukken, had ik op een keer iets geks verzonnen. Thuis op zolder had ik in een kledingkast een wel hele grote sportbroek gevonden. Die bleek van mijn vader te zijn geweest, uit de tijd dat hij zijn dienstplicht bij de Koninklijke Luchtmacht vervulde. Bij het leger hadden ze destijds niet veel op met passende kledingmaten. De blauwe sportbroek broek was te groot. Veel te groot.

Ik had het volgende bedacht: in de kleedkamer op de voetbalclub, zou ik bij het uitpakken van mijn sporttas, tot mijn grote (gespeelde) ontsteltenis constateren dat ik thuis per ongeluk de verkeerde broek uit de kast getrokken had. En die dus ongezien ingepakt had. Toen ik 'm alsnog aandeed om ermee te gaan voetballen kreeg ik, zoals gehoopt, de lachers van heel het team op mijn hand.

Aan zulke dingen kon ik veel plezier beleven. Dus had ik bij de wedstrijden daarna steeds opnieuw die te grote broek bij me. Op een gegeven moment was de lol er wel een beetje af bij de andere jongens. De act was inmiddels iets te doorzichtig geworden. Ik kon er dus op wachten tot er een ploeggenoot mij even op mijn plek ging zetten.

De snelle rechtsbuiten Adrie had er vast al wat langer op zitten broeden. Dus toen het voor een thuiswedstrijd tegen een Waalwijkse club weer eens zover was, tackelde hij mijn act stevig onderuit: 'Ik wil niet veel zeggen Jack, maar voor iemand die elke keer weer beweert dat hij baalt dat ie de verkeerde voetbalbroek ingepakt heeft, heb je hem anders wel heel vaak bij je!'

Waarop er weer hard, en nu ook spottend gelachen werd. Op dat moment vond ik dat niet zo leuk, maar ik had zelf de voorzet gegeven, die door mijn ploeggenoot keihard ingekopt werd. Geeft niks, daar word je hard van. En je beseft dan ook dat het allemaal best wat minder kan om de lolbroek uit te hangen. Na de wedstrijd was er in de kantine in ieder geval eentje die even een toontje lager zong.

Overigens, volgens mij draagt de voetballer Memphis zijn haarband niet meer. Tegen Malta heb ik 'm in ieder geval niet gezien. Over dat ding was er trouwens best veel gezegd en geschreven. Veel lelijke dingen ook. Dan denk ik: laat die jongen toch. Want hij is echt de enige niet die af en toe van aandacht houdt en een beetje op wil vallen.

Uit eigen ervaring weet ik: Dat waait allemaal wel weer over.

RKDVC

16/07/2025

HET ROZE PAPIERTJE
Over niet al te lange tijd zal oudste kleindochter 'op' zwemles gaan. Om haar uiterste best te gaan doen om dat eerste belangrijke diploma te gaan halen. Of ze moet dan inmiddels voor het beroemde strikdiploma geslaagd zijn, dat kan ook. Maar eerlijk gezegd telt dat niet echt mee. Tenminste, dat vind ik. Is gewoon een kwestie van een beetje oefenen.

Dat is zwemmen natuurlijk ook wel, maar ik benoem het omdat het mij destijds maar niet wilde lukken om het A-diploma binnen te slepen. Sterker nog, ik mocht niet eens aan de start van dat diplomazwemmen verschijnen. Door erge watervrees namelijk, 'verg*t' ik heel vaak mijn zwemspullen. Waardoor vele schoolzwemlessen verloren gingen. En door dat gebrek aan oefenen, baarde ik bar weinig kunst in het zwemmen.

Mijn eerste officiële 'papiertje' waarvoor ik slaagde was (buiten het Verkeersdiploma) die na een technische opleiding op de LTS. Dat laatste kostte wel wat moeite, maar dan heb je ook wat. De aansluitende opleiding voor Machine Bankwerker rondde ik eveneens met de nodige moeite af. Echter toen ik 18 jaar werd, en rijlessen ging nemen, werd het voor mij pas echt spannend. Wat zeg ik? Een zenuwtoestand!

Mijn ouders hadden nooit een rijbewijs willen halen. De ouders van mijn vriendinnetje Rian ook niet. Niemand in mijn directe omgeving dus, die mij naar een grote lege parkeerplaats, of een verlaten industrieterrein kon nemen om alvast een beetje te oefenen. Of beter gezegd, de ergste zenuwen voor het besturen van zo'n groot voertuig weg te nemen.

Het schakelen en het bedienen van de pedalen ging al gauw best goed. Op een enkele remingreep na dan. Maar wie had dat nou niet? Nee, het meeste last had ik van spierpijn in mijn bovenarmen. Blijkbaar hield ik het stuur tijdens de lessen zó krampachtig vast, dat ik bij thuiskomst bijna de voordeursleutel niet in het g*t gestoken kon krijgen. Overdreven? Nou, vooruit. Een beetje wel.

Toch kwam dan eindelijk de dag dat ik met mijn rijinstructeur naar Vught afreisde, om me te melden bij Restaurant Heidelust. Op de weg daarheen sprak instructeur Matthieu met mij af, dat als ik sneller moest optrekken, of beter moest kijken, of wat dan ook beter moest, hij met zijn voet onder mijn bestuurdersstoel zou drukken. Dat leek mij een goed idee. 'Succes, jongen!', sprak hij mij bemoedigend toe.

Voordat ik me mocht bewijzen het waard te zijn om het befaamde 'roze papiertje' te bezitten, kreeg ik het theorie-examen voorgeschoteld. Omdat we tijdens de theorielessen, bij de rijschoolhouder thuis, goed geoefend hadden, leek dat deel wel 'in the pocket' te zijn. Vol goede moed stapte ik even later achter de examinator aan naar buiten. Naar de rode Opel Kadett (1980) van Matthieu.

Na wat gehannes ('Nee, meneer Thomassen. Dat is de ruitenwisser, zoals u ziet. De richtingaanwijzer zit bij uw linkerhand.') gingen we de weg op. Mijns inziens ging het vrij aardig, echter wanneer ik opschakelde en in de binnenspiegel naar achter keek, zag ik steeds het wit weggetrokken gezicht van mijn rijschoolhouder. Waar ik een slecht voorgevoel bij kreeg...

Bij het oprijden van de snelweg, voelde ik ineens dat er tegen de onderkant van mijn stoel werd gedrukt. En wat in de eerste instantie nog licht drukken was, werden naarmate we Den Bosch naderden steeds hardere schoppen. Ik keek nog maar eens in de binnenspiegel, om in de wanhopige gezichtsuitdrukking van Matthieu proberen af te kunnen lezen wat ik in hemelsnaam fout deed?

Omdat de examinator intussen geen enkele aanstalten maakte om iets van een noodingreep uit te voeren, maar i.p.v. daarvan rustig en zakelijk dit verplicht nummertje afhandelde, besloot ik het (behoorlijk) irritante schoppen onder mijn stoel te negeren en te doen wat ik dacht wat op dat moment goed was. Waarna ik na ongeveer 20 minuten (het leken wel 2 uren!) eindelijk de parkeerplaats van 'Zenuwlust' opreed, de Kadett parkeerde, en de sleutels aan de eigenaar teruggaf.

Verwachtingsvol wachtte ik af wat het oordeel van de examinator zou zijn. Maar... wat was dat nou? In plaats van dat ik de uitslag van mijn rijexamen te horen kreeg, zonderden beide heren zich van mij af, om zichtbaar een soort van discussie met elkaar aan te gaan. Mijn persoontje totaal erbuiten latend. Na een kort schouwspel met veel handgebaren van mijn rijschoolhouder, namen ze mij mee naar binnen voor het grote oordeel.

Met een vermoeid gezicht van een overwerkte doodgraver zat de examinator tegenover mij. Matthieu daarentegen, ging strategisch achter hem staan. En terwijl het zure gezicht een lange aanloop ging nemen voor een preek over mijn getoonde blijkbaar 'schoolse' rijstijl, zag ik Mathieu glunderen van trots. Aan zijn ja-geknik wist ik al wat de examinator uiteindelijk te melden had: IK WAS GESLAAGD!

Mocht u trouwens tijdens het lezen van dit verhaal zich zorgen hebben gemaakt over mijn zwemkwaliteiten? Dat hoeft echt niet. Op de LTS gingen die (verrekte) schoolzwemlessen gewoon door. Daar ontkwam ik niet aan. Een zwemdiploma heeft dat helaas niet opgeleverd. Wel meer watervrees ('Die oren moeten onder water bij de rugslag, Thomassen! Tjonge jonge, dat wordt niks zo met jou, hè?) Wat een ellende.

Maar gelukkig eigende ik me tijdens die lessen net voldoende zwemkunsten toe om mezelf lang genoeg drijvende te houden. Overdreven? Nou, vooruit. Een beetje wel.

11/07/2025

JACK LEEST VOOR UIT EIGEN WERK: ZOEF DE HAAS
Kort voorgelezen verhaal over een gewelddadig voorval uit mijn jeugd in Drunen, waar een dreigend pak slaag mij ertoe bewoog om lid te worden van de atletiekvereniging DAK.
En, al zeg ik het zelf, een zeer succesvolle periode, in:
ZOEF DE HAAS.

07/07/2025

Nieuw voorleesverhaal: DE KOFFIEMOLEN VAN ONS MA

01/07/2025

COWBOYS EN INDIANEN
'Rookworst zonder R is ook worst!' Met zulke grappige opmerkingen o.a. weet onze jongste monteur vaak de boel een beetje wakker te houden, wanneer de sfeer in de koffiepauze wat ingekakt is. Op zo'n moment kan hij dus, zomaar uit het niets, met iets grappigs komen. Soms moet je even nadenken over wat ie nou weer gezegd heeft, maar wanneer de grap ingedaald is, zijn we weer alert.

De meeste van die leuke uitspraken ben ik jammer genoeg al gauw weer vergeten. In het onthouden van moppen en grappen ben ik namelijk heel slecht. Toch, heel af en toe, schiet me een leuk zinnetje te binnen, welk ik vroeger eens gelezen of gehoord heb. En die nu weleens opnieuw van pas komen.

In mijn periode op het voortgezet onderwijs, vond ik het stoer om op het schoolbord 'Jack was here' te schrijven. Echter was ik niet zo dapper om dat op de voorkant te doen. En al helemaal niet wanneer de leerkracht in het lokaal aanwezig was. Een beetje laf dus. Maar ik was een kind, en wist nu eenmaal niet beter.

Een paar jaar later, had ik (volgens mij) in het boek 'IK Jan Cremer' een smeuïge uitspraak gelezen, die ik weer in mijn militaire diensttijd pleegde te gebruiken. In het leslokaal voor de opleiding tot wapenhersteller, liet ik weleens papiertjes slingeren met het zinnetje: 'If you think f**k is funny, f**k yourself and safe your money'. Ook kinderachtig natuurlijk.

Laatst hadden we het in onze bedrijfskantine over spelletjes van vroeger, die kinderen van nu haast niet meer kennen. Zo was het in mijn jeugd eigenlijk heel normaal om voor je verjaardag een (klappertjes)pistool te vragen. Of een (plastic) Winchestergeweer, waar je pijltjes met een zuignapje eraan weg kon schieten. Zulk 'speelgoed' is nu 'niet meer van deze tijd'.

Op een gegeven moment had mijn-ongeveer-even-oude-collega het in een koffiepauze over dat hij als kind 'cowboytje en indiaantje' speelde. En dat er eerst ruzie gemaakt moest worden wie er bij de cowboys hoorde, en wie bij de indianen. Want destijds was het, net als in de film, gebruikelijk dat de cowboys het altijd wonnen van de indianen.

Dat gesprek over die spelletjes van vroeger, had ik eerlijk gezegd slechts half gevolgd. Maar toen tot mij doordrong dat hij het dus over die cowboys had, schoot mij ineens een grappig zinnetje te binnen, dat ik vroeger ergens een keer gehoord had. Op het moment dat er een kleine stilte viel, zei ik heel droog: 'Die indianen van jou waren dat eeuwige verliezen wel een beetje MOE. Ze waren onderhand weleens aan 'WINNETOE'.

Zoals verwacht, moest ook deze tekst even indalen bij het kleine groepje aanwezigen. De iets oudere collega's hadden 'm zo door. De jongere juist weer niet. Maar ja, wie leest er tegenwoordig nog boeken over cowboys en indianen?

28/06/2025

VOORLEESVERHAAL
Een zielig voorleesverhaal over een gewonde duif, die ik vond op het terrein van de houthandel waar ik destijds werkte. De kraaien op het hek konden bijna niet wachten om toe te slaan. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik vertel erover in:
DE DUIF EN DE TRUCKCHAUFFEUR.

26/06/2025

DE SMEERLAP VAN HET DORP
Op straat kwam ik van de week een oud-klasgenoot van de basisschool én van de LTS tegen. Tevens de keeper van een voetbalteam waarin ik ooit speelde, en de buurjongen uit de straat waar ik met mijn ouders woonde, voordat ik met Rian op kamers ging. En geloof het of niet, allemaal in één en dezelfde persoon. Ik noem maar beter niet zijn naam, want er zullen vast enkele lezers vermoeden dat dit verhaal uiteindelijk over hem gaat. Niet dus.

We hebben meer dan een uur staan kletsen. Vele onderwerpen kwamen voorbij. Zo ook mijn verhaaltjes op deze Facebookpagina. Hij leest ze weleens. 'Niet allemaal, hoor', zei hij. Maar met dat weleens ben ik al blij. Toen schoot mij te binnen dat ik af en toe moeite heb om een pakkende titel voor mijn verhalen te verzinnen. Op de vraag wat hem ertoe beweegt om zo'n verhaal te lezen, zei hij het volgende:

'Tja, Jack. Dat ligt eraan wat je erboven zet. Maar het klopt inderdaad dat een pakkende titel eerder triggert om jouw verhaal te lezen.' Met die feedback ging ik wat later huiswaarts. Om daar onderstaand verhaal op te schrijven. Met precies de juiste titel (zie boven) om zeker even te lezen. Spoileralert: het gaat gewoon weer over de schrijver van dit stukje. Sorry.

Het speelt af ergens halverwege de jaren '90. Toen onze kinderen dus nog klein waren. We waren op vakantie, zoals gewoonlijk in Nederland. Op een soort van bungalowpark in Limburg. Waar tevens een camping bij was. Met een leuke speeltuin voor de kinderen. Wanneer we van het zwemparadijs terug naar het huisje liepen, maakten we haast elke dag wel een omweggetje om onze kindjes daar even te laten spelen.

Op de één na laatste dag van die vakantie, bleven we extra lang in het zwembad en ook wat langer in de campingspeeltuin. En terwijl het kroost zich goed vermaakte op de familieschommel, begon mijn blaas intussen behoorlijk vol te raken. 'Nondeju', zei ik zachtjes tegen mezelf. 'Weer eens vergeten om na het zwemmen naar het toilet te gaan. Je wordt langzaamaan een oude man, Sjakie!'

Maar goed, een beetje camping heeft natuurlijk een toiletgebouw. En met wat geluk is het daar netjes en schoon. Zodat het niet hoogdrempelig is om gauw efkes een plasje te doen. Aan de buitenkant zag het er uit alsof het pas verbouwd was. Met veel kunststof platen in een kleurtje. Aan de binnenkant echter, leek de tijd stil te hebben gestaan. Geen witte tegeltjes overal, maar juist nog veel bakstenen muren.

Terwijl ik om me heen keek, zoekende naar een pisbak voor een snelle plas, viel mijn oog op een smal muurtje, met daarachter een soort van gootje. Ongeveer eenzelfde gootje als in de toiletruimte van een café, waar ik vroeger weleens kwam. Bij die goot stonden mannen schouder aan schouder te pi**en. Omdat ik de kinderen niet te lang alleen wilde laten, besloot ik die snelle plas in dat zojuist ontdekte gootje achter te laten.

Vlug ritste ik mijn gulp los en 'goot daar de aardappels even af', zoals dat soms plat gezegd wordt. Het was toch nog best veel, dus keek ik eens naar links opzij, en ook eens naar rechts opzij. En toen boven mij, naar het openstaande raampje, om te zien dat er een dikke spin naar binnen was geslopen. Uuuuh, rilde ik, snel afronden hier en naar buiten.

Maar... en nu komt het deel waar de titel van dit verhaal op gebaseerd is: Mijn oog viel niet alleen op de flinke spin. Er hing iets tegen de muur. Een stangetje met een ronde kop met gaatjes. En toen zag ik pas de bijna onzichtbare drukknop van.... DE DO**HE! Ooooooh, niet te geloven, jongens. Stond ik me daar toch in de do**he te plassen! Weliswaar de do**he om het zandbakzand van de kinderen af te spoelen, maar toch. Wat smerig.

Gelukkig was er al die tijd niemand in dat deel van de toiletruimte te zien geweest. Dus had ook niemand mijn stomme blunder hoeven te aanschouwen. Mezelf kapot schamend, borg ik vlug mijn bewijsmateriaal weer op. Drukte daarna de knop voor water hard in om alles wat tegen mij gebruikt kon worden, weg te spoelen.

Met een kop als een rode biet verliet ik schielijk het gebouw, om me ongemerkt weer bij m'n kinderen te voegen. Die hadden intussen natuurlijk niets doorgehad. Vastberaden besloot ik op dat moment het voorval voor iedereen te verzwijgen. Want je weet immers maar nooit. Voor ik er erg in heb, kom ik in m'n woonplaats oud-klasgenoten tegen, of voetballers waar ik ooit wedstrijdjes mee speelde.

En wat denk je van de mensen in onze buurt? Dezelfde buurt als waar ik destijds met mijn ouders heb gewoond. Nee, voordat je het weet heb je hier een stempel opgedrukt gekregen. Zoals bijvoorbeeld, hou je vast... DE SMEERLAP VAN HET DORP.

Nou, als dat geen pakkende titel is voor een verhaal dat je zeker even moest lezen?

22/06/2025

OMGAAN MET TELEURSTELLINGEN
Op visite bij de overburen voor een verjaardag, was er opeens een moment van grote opwinding. De jongste dochter van die mensen was binnengekomen met voor haar heel belangrijk nieuws. In eerste instantie luisterde ik maar half naar wat er zo bijzonder was, toen nog niet beseffend dat haar mededeling uiteindelijk ook mij aan zou gaan. Inclusief mijn oudste én jongste zoon.

Terwijl ik eigenlijk liever mijn gesprek met een kennis op gang wilde houden, bereikte mij alsnog het nieuwtje dat er iets met M&M's (?) aan de hand was. En ook dat het stadion Amsterdam Arena genoemd werd. En dat die dochter daar maar al te graag heen wilde gaan. Toen haar vader onverhoeds geagiteerd op haar plannen reageerde, kon ik de aandacht niet langer bij mijn eigen conversatie houden.

'NEE, daar kunnen we niet aan beginnen!', sprak de buurman zijn dochter resoluut toe. 'Jij gaat op jouw leeftijd niet alleen of met een vriendin naar Amsterdam voor dat concert. Geen denken aan!'
Pas toen werd mij duidelijk dat de grote artiest Eminem naar Nederland zou komen. Voor een concert dus, in de Arena. Omdat mijn kinderen eveneens graag naar diens muziek luisterden, wilde ik er best iets meer van weten.

En blijkbaar kwam Eminem niet alleen. Terwijl overbuurman zich zichtbaar zat te verbijten, somde dochter onverstoord enkele namen van bekende Amerikaanse rappers op die eveneens van de partij zouden zijn: D12, Obie Trice, Xzibit en ook 50 Cent. Bovendien zat Cyprus Hill in het voorprogramma. Voor het jaar 2003 redelijk grote artiesten. Echter voor een rockmuziek-fan als ik, niet zozeer interessant om daarvoor naar de hoofdstad af te reizen.

Even later kwam mijn vrouw naast mij staan. 'Zeg Jack, onze Bart is toch ook fan van die artiesten die net genoemd werden? Is dat concert niet ook iets voor hem?' Met onderzoekende blik antwoordde ik: 'Ja, en? Hij is net als zij (buurmeisje) pas 15 jaar. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om die kinderen samen naar Amsterdam te laten gaan. En laat op de avond met de trein weer naar huis? Dat lijkt me geen goed plan.'

Goed, onderschat vrouwen nooit wanneer ze ergens hun zinnen op hebben gezet. Dus lagen er enkele dagen later tickets voor de twee jeugdige fans. Die natuurlijk overgelukkig waren. En omdat van de vier ouders ik al verschillende keren in dat stadion was geweest voor muziekconcerten, mocht ik de twee escorteren. Niet dat ik dat heel erg vond, hoor. Zoals ik al zei, zelf had ik het nooit bedacht om daar tickets voor te kopen.

Ons Rian had intussen haar jongste broer gebeld. Die was blijkbaar ook liefhebber. Hij wilde best mee. Voor mij een kleine geruststelling, want de optredende artiesten (en hun muziekgenre) hadden toch een enigszins gewelddadige reputatie hoog te houden. Wellicht allemaal een hoop gebakken lucht, je weet het echter nooit met die mannen. En vooral, wat er zoal op zo'n optreden afkomt?

Voor mijn jongste zoon hadden we een teleurstellend bericht. Hij wilde maar al te graag met ons mee, echter leek het voor ons als ouders geen goed (lees: veilig) idee om tussen al dat 'ruig volk' met een kind van 11 jaar ('Bijna 12, hoor pap.') te gaan staan. Och, je had z'n beteuterde gezichtje moeten zien. Ik krijg er nog medelijden mee als ik eraan terugdenk. Maar, ja. Leren omgaan met teleurstellingen hoort nu eenmaal ook bij opgroeien.

Het was niet anders. Wel beloofde ik om iets leuks voor hem te kopen. Iets van merchandising. Natuurlijk met de naam van één van die artiesten erop. Ach, dacht ik, een petje van Eminem of 50 Cent. Hoeveel zal dat nu eenmaal kosten? Een tientje, of zo? Met een aai over zijn bol spraken we dat af.

Op de dag van het concert stuurde ik ons autootje richting het stadion. Gespannen zaten de tieners achterin. De twee volwassenen voorin hadden er ook wel zin in. Vanaf de parkeerplaats was het nog een stukje lopen. En tijdens die wandeling viel me op dat er vrij veel kinderen dezelfde kant als wij opliepen. Ik stootte mijn zwager eens aan: 'Zeg, zie jij dat ook? Wat een hoop van die snotneuzen, joh? Zouden die ook allemaal naar Eminem gaan kijken?'

Een maal binnen de hekken van het stadion kwamen we daar al gauw achter. In plaats van de door mij verwachtte grote opkomst van 'wannabe gangsters', met bandana's, zonnebrillen en allerlei andere uitingen die mijns inziens bij 'ruig volk' hoort, leek het Arenaterrein wel een schoolplein op maandagmorgen. Overal zag ik ouders met kinderen. Sommige zelfs jonger dan mijn jongste zoon. Oei...

Ondanks dat we lang moesten wachten op de hoofdact (na het voorprogramma werd er op het podium een kermisattractie opgebouwd), was het best een geslaagde avond. Geweldig optreden van Cyprus Hill. En ook de rappers konden onze goedkeuring wel wegdragen. Van enig geweld of wat dan ook, was nergens sprake geweest. Tevreden gingen we na afloop weer huiswaarts.

Buiten het stadion werd ik maar al te duidelijk eraan herinnerd dat ik thuis iets beloofd had. De tentjes met merchandising schreeuwden om aandacht (en de inhoud van mijn portemonnee). Ons overbuurmeisje had al gauw een lichtblauwe pet met Eminem 's naam erop gekocht, welke mij ook wel leuk leek voor jongste zoon.

'Mooie pet. Wat kost ie?', vroeg ik terwijl mijn portemonnee wilde pakken. 'Hij is wel duur, 30 euro', antwoordde het meisje. 'Maar voor deze keer heb ik dat er wel voor over.' Nou, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik wist heus wel dat ik niet met een tientje klaar zou zijn, maar 30 euro voor een petje ging me toch wel wat ver. Mijn knip verdween weer in mijn zak.

Ik wist op dat moment nog niet hoe, maar onderweg naar huis zou ik vast een manier vinden om jongste zoon uit te leggen dat er voor die commerciële producten (lees: prullaria) de hoofdprijs werd gevraagd. En begrijpen als hij teleurgesteld was. Dat dat laatste ook bij opgroeien hoort, ging ik er zeer zeker niet bij vermelden. Daar koopt zo'n jong immers niks voor.

Gelukkig troffen we buiten het stadion een (illegale) verkoper, met een stapel posters op zijn arm dragend. Filmposters (8 MILE) met een afbeelding van Eminem, die iets op zijn hand zit te schrijven. Kosten: 5 euro. Prima deal, vond ik zelf. Ten minste, het kind in mij zou, in eenzelfde situatie, met een mooie poster al heel tevreden zijn. Maar ja, ik kom nog uit de tijd dat een kinderhand gauw gevuld is...

Thuis aangekomen, bleek jongste zoon al op bed te liggen. Natuurlijk was hij vol verwachting wakker gebleven, hopend op iets gaafs waar hij de volgende dag op het schoolplein de blits mee kon maken. Maar, zoals ik al dacht, de poster was niet bepaald wat hij voor ogen had gehad. En met de boodschap dat die spullen verschrikkelijk duur waren, kon hij ook even niks. Tja...

Een jaar of wat later vierden we zijn 13e verjaardag. En niet omdat hij zo teleurgesteld was geweest dat ik geen mooie pet voor hem meegenomen had, maar op die verjaardag maakten we hem zielsgelukkig met een seizoenkaart van Ajax. En eentje voor vader natuurlijk. Want een 13-jarige is nog veel te jong om voor zulke evenementen naar de hoofdstad af te reizen.

Het werd een 'memorabel' seizoen (2005-2006). Wat al begon met de topper tegen Feyenoord (1-2). Afijn, supporters van Ajax willen liever niet herinnerd worden aan dat jaar. Een jaar met zeer teleurstellende resultaten. Dat hoort er helaas ook weleens bij.

Maar ondanks dat vader en zoon het achteraf geweldig vonden (de broodjes worst waren overigens wel prima), kwamen wij samen tot de conclusie: Voetbalsupporter ben je niet altijd voor je lol.
Johan Cruijff ArenA

17/06/2025

DE SNELKAS
Ergens in de jaren '70 verscheen er een nieuw fenomeen in ons plaatselijke filiaal van de RABO-bank. Je kon namelijk aan een aparte balie heel makkelijk cashgeld opnemen van je rekening. Wat altijd wel goed ging. Tot die ene vrijdagavond, 5 minuten vóór sluitingstijd, toen de mevrouw achter de balie ten overstaan van wel 10 ongeduldig wachtende klanten, juist een verlegen jongen als ik uitkoos om eens lekker voor joker te zetten!
In dit voorleesverhaal: DE SNELKAS.
Rabobank

15/06/2025

DE SNELKAS
Ergens in de jaren '70 verscheen er een nieuw fenomeen in ons plaatselijke filiaal van de RABO-bank. Je kon namelijk aan een aparte balie heel makkelijk cashgeld opnemen van je rekening. Wat altijd wel goed ging. Tot die ene vrijdagavond, 5 minuten vóór sluitingstijd, toen de mevrouw achter de balie ten overstaan van wel 10 ongeduldig wachtende klanten, juist een verlegen jongen als ik uitkoos om eens lekker voor joker te zetten!
In dit voorleesverhaal: DE SNELKAS.
Vrienden van Ge zet n'n echte Drunense Rabobank
Op mijn Youtube kanaal () vindt je nog meer voorleesverhalen.

Verhaal over een ongemakkelijk moment voor mij toen ik in de jaren '70 bij de RABObank in ons dorp, wat geld wilde opnemen bij DE SNELKAS.

13/06/2025

SIGARETTEN, LEVENSLIEDJES... EN REGGAE!
De feestjes bij mijn aanstaande schoonouders waren altijd wel gezellig. Met de familie uit hun geboortestad Tilburg werd er tot in de late uurtjes de verjaardag van één van de gezinsleden gevierd. Dat de muziek soms iets te hard en te lang aanstond, werd door de buren niet moeilijk over gedaan. Waarschijnlijk zal het over en weer zijn geweest, want de meeste mensen in die buurt hielden wel van een feestje op z'n tijd.

Helaas werd er destijds nog volop binnen gerookt. En omdat dat door vele familieleden werd gedaan, hing er in het begin van de avond al gauw een flink rookgordijn tegen het plafond in de huiskamer. De nostalgische tijd van glazen op tafel, met daarin sigaretten voor de gasten, was intussen voorbij. Maar omdat rookwaar bij lange na niet zo duur was als tegenwoordig, werd er ook van elkaar gerookt.

De familie was niet zo groot. De vrijgezelle oom nam 'ons oma' mee. Jongste tante haar partner en een andere tante haar man en 2 kinderen. Met de 6 gezinsleden van mijn vriendinnetje erbij, zat de ruimte toch aardig vol. De salontafel en een fauteuil werden aan de kant geschoven, zodat er zelfs een beetje gedanst kon worden. Denk dan aan een foxtrot of Engels walsje met pa en ma, of pa en tante. Vooral schoonvader vond dat heel leuk.

Tja, en dan wil ik de muziekkeuze nog even benoemen. Mijn aanstaande schoonouders waren echte jazzliefhebbers. De vrijgezelle oom ook. Ze hadden verschillende langspeelplaten (LP's) van dit genre in hun verzameling. Echter hielden ze die op zulke avondjes (gelukkig) in de hoes zitten. Ze wisten heus wel dat ze de jongelui daar totaal geen plezier mee deden. Toch aardig van ze.

Verder was het vooral rock & roll, country en levensliederen die op de pick-up werden afgedraaid. Ik kan me echter niet herinneren dat er massaal meegezongen werd. Misschien een enkele enthousiasteling die een stukje van Tammy Wynettes 'Stand By Your Man' mee durfde te lallen, maar met z'n allen de eerste hits van de oude Hazes meezingen? Nee, dat zat er niet in.

Mijn persoontje was de eerste die daar als verkering binnenkwam. En hoewel het tussen schoonmoeders en mij nog niet echt goed wilde klikken, mocht ik gewoon blijven slapen als het heel laat werd. En 's morgens stond er dan een extra bordje voor mij op tafel, om met de familie een ontbijtje te gebruiken voordat ik naar huis ging.

Wie nu denkt dat ik bij mijn vriendinnetje op de kamer mocht slapen, zit er heel ver naast. Zo vooruitstrevend waren ze nog niet. Bij ons thuis trouwens ook niet, hoor. En blijkbaar evenmin bij de meesten van onze leeftijdsgenoten. Dus sliep ik op een luchtbedje op zolder, bij de 2 broers op de slaapkamer. En geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om 's nachts zachtjes de trap af te dalen om bij mijn meisje 'een kusje te stelen'. Moeders sliep met één oog open.

Wel mocht ik voor die feestjes een pas gekochte LP of singeltje meenemen. Dat vond ik pas echt aardig. Ik weet nog dat het nieuwe album van Van Halen (eindelijk) in NL verkrijgbaar was, en ik die op een feestje meebracht. Na enkele nummers, en een paar zure gezichten van de tantes, werd er ergens door iemand een seintje gegeven, waaruit bleek dat het voor dat moment wel even genoeg hard-rock was.

Maar de keer dat ik een Maxisingle van Third World had gekocht en die op weer een ander feest gedraaid mocht worden, werd al gauw duidelijk dat de meeste feestgasten nog niet rijp waren voor de muziek van deze Jamaicaanse reggae-fusionband (volgens Wikipedia). Na het eerste refrein van 'Now That We Found Love' namelijk (toch een grote wereldhit geworden), zag ik opnieuw afkeurende blikken.

Omdat mijn plaat nét werd gedraaid tijdens een 'Hollands kwartiertje', vreesde ik na die treurige gezichten het ergste voor de maxisingle. Plotseling zag ik schoonmoeder haar sigaret op de a***k leggen, van tafel opstaan en naar de stereotoren lopen. Waarna ze resoluut het hendeltje ophaalde, zodat de naald van de plaat ging en de muziek ophield. Bovendien pakte ze alvast een Alle 13 Goed LP en gaf die aan haar jongste zoon. 'Hier', zei ze kortaf. 'Zet deze maar op.'

Heel even had ik het bange vermoeden dat dit ongemakkelijk momentje tot nieuwe wrijving tussen schoonmoeder en mij zou leiden. Maar dat viel gelukkig mee. Nadat het feest in de nachtelijke uren was geëindigd, mocht ik ook toen blijven slapen. Nog steeds niet bij mijn vriendin overigens, maar gewoon weer bij de twee broers op zolder.

Op de 'day after' werd er meestal niet zoveel gezegd. Wel een heleboel zwarte koffie gedronken en wat shagjes gerold. Bovendien was er een extra ontbijtbordje op de gedekte tafel neergezet. Dat dan weer wel. Waardoor ik wist: schoonmoeder en ik kunnen voorlopig weer door één deur.