02/10/2025
Tijdens een vakantie in Duitsland begaf onze Renault Mégane het plotseling. De accu was door de kou kapotgegaan en bij de vervanging bleek de nieuwe accu verkeerd te zijn, waardoor de kabelboom beschadigd raakte. De reparatiekosten liepen zo hoog op dat het niet meer rendabel was om de auto te herstellen. Diezelfde avond zat ik daarom driftig op Marktplaats te zoeken naar een betaalbare auto: eentje die niet alleen in aanschaf, maar ook in onderhoud, wegenbelasting en benzinekosten te dragen zou zijn.
Toch viel mijn oog al snel op iets heel anders: een Chrysler Voyager 3.3, een Amerikaans model dat bol stond van de luxe. Leren stoelen, ruimte, comfort – alles wat je je maar kon wensen. Ik wist dat dit geen verstandige keuze was; onderhoud, belasting en brandstof zouden flink in de papieren lopen. Maar de foto’s spraken voor zich. Het was liefde op het eerste gezicht.
Met mijn telefoon in de hand belde ik meteen de eigenaar. Al gauw legde hij uit waarom hij de auto verkocht. Niet door schade, en ook niet omdat hij een nieuwe wagen had gekocht. Nee, de reden was persoonlijker – en voor mij onverwachts een geluk. Alcohol had zijn leven in de greep, hij was zijn rijbewijs kwijtgeraakt en reed nog steeds illegaal rond. Totdat hij inzag dat dit zo niet verder kon. De auto moest weg, en snel.
Mijn vriendin en zoon konden het nauwelijks geloven. Samen reden we naar het opgegeven adres. Daar stond hij, de Chrysler. Niet alleen om te bekijken, maar ook om te ervaren. Toen ik plaatsnam achter het stuur voelde ik direct de luxe en de mogelijkheden. De stoelen konden eruit, zodat je er in kon slapen. Ze konden gedraaid worden, ideaal om van binnenuit naar buiten te filmen. De schuifdeuren maakten het mogelijk om vanuit de zijkant beelden te schieten. Voor mij betekende dit: een mobiele studio én hotel. Mijn eigen Freakrunner hoteletje.
De koop werd snel gesloten: vijftienhonderd euro in twee dagen contant betaald, omdat ik per dag slechts duizend euro kon opnemen. De volgende dag reed ik, trots als een pauw, in mijn nieuwe Chrysler over de weg. Ik hecht me normaal niet sterk aan spullen, maar dit was een uitzondering. Jarenlang bracht deze auto mij plezier. Ik reisde ermee naar talloze plekken, binnen en buiten Nederland. Het kostte geld, ja – maar samen met mijn partner vonden we manieren om dit te dragen. Onderhoud konden we soms in termijnen aflossen, wat het mogelijk maakte de wagen te behouden.
Het enige nadeel: roest. Uiteindelijk was dat ook de reden waarom ik afscheid moest nemen. Toch blijft de herinnering. Want deze Chrysler was meer dan een auto. Hij was mijn beste vriend, mijn slaapkamer, mijn werkruimte en mijn toevluchtsoord. Dankzij hem heb ik mensen blij kunnen maken met foto’s en films die dierbare momenten vastlegden. Een hoofdstuk dat voorbij is, maar dat altijd in mijn hart zal blijven.
