19/01/2021
Ja, dit is alweer 3 jaar oud, onderstaand stuk. Maar ik had het vandaag kunnen schrijven... Voor jou ook zo herkenbaar?
MOEDERS WETEN ALLES. NOT.
Ik gaf gisteravond een interview over hoe het met ons gaat, bijna twee jaar na de dood van Arend en de geboorte van Olaf. De dame die het interview deed hoefde weinig vragen te stellen, ik had spraakwater alsof de dijk doorbrak. Wat me zelf het meeste opviel aan wat ik kennelijk graag wilde vertellen, was toch weer de reden dat ik aan dit coachen ben begonnen.
Nog steeds ben ik dagelijks zo verbaasd over het feit dat iedereen die een kind krijgt het kennelijk gewoon moet kunnen, vanaf dag 1. Moeder of vader zijn. De meest belachelijke uitspraak die ik overal tegenkom als het gaat over wat een kind nodig heeft: "Als moeder weet je het toch het beste." HOEZO? Welke moeder had na of tijdens de bevalling ineens een soort helder moment waarin alle benodigde informatie over de behoeftes van een opgroeiend kind als bij toverslag in haar hoofd zaten?
Ik zeg niks over het wonder van een kind krijgen, dat is MAGISCH. Maar echt. Ik wist voor de bevalling net zoveel over een baby als daarna. Ik moest mijn kind leren kennen, ik moest nog veel leren en nog veel meer ervaren. Laat me niet lachen. Je weet het niet. Ik wist het niet.
En dat is ook helemaal geen schande.
Ik heb wel een pedagogische studie gedaan. Ik heb veel geleerd over de ontwikkeling van kinderen, over stoornissen, over pedagogische aanpak, over mentale ontwikkeling, over emoties, over didactiek. Maar dat bereidde me maar voor een fractie voor op wat het moederschap ging doen met mijn leven... In feite is al die kennis maar weinig waard als je niet ondertussen ook aan zelfstudie doet. Als je niet heel goed weet hoe je zelf bent opgegroeid, wat je eigen hindernissen waren als kind, hoe je omgaat met je eigen emoties, waar je valkuilen zitten, hoe je jezelf in de hand houdt als je moe en gefrustreerd bent, wat je kunt doen om jezelf weer op te laden in een zware periode.
Waar de meeste problemen die ik tegenkom als coach over gaan: grenzen. De grenzen van je kind, maar vooral ook je eigen grenzen. Moeders (en vaders ook trouwens!) willen zó graag goed voor hun kind zorgen, dat ze dat vaak ten koste van zichzelf doen. Zonder dat ze beseffen dat ze hun kind daarmee het voorbeeld geven: je kunt jezelf best wegcijferen, het gaat om de ander... HUH? WAT HEEFT JE KIND DAARAAN, ALS IK VRAGEN MAG??
We vergeten dat kinderen leren van ons voorbeeld. Wij zijn hun 'rolmodel', wij doen voor hoe zij moeten worden. En dus moet je vooral ook voordoen hoe je voor jezelf moet zorgen, want daar gaat het toch uiteindelijk om: dat jouw kind onafhankelijk van jou wordt; dat het voor zichzelf kan zorgen. Maar hoe moet dat, als jij dat niet voordoet?
Als jij dorst hebt, maar je gaat niks te drinken pakken omdat je kind jou niet naar de keuken laat lopen, ZORG JE NIET VOOR JEZELF. Als je plast met de deur open, terwijl je héél graag even een minuut alleen wilt zijn, maar je kleuter staat te dreinen dat je niet weg mag, ZORG JE NIET VOOR JEZELF. Als je om vijf uur opstaat omdat je kind wakker wordt en het niet accepteert dat hij/zij wordt teruggelegd in bed, ZORG JE NIET VOOR JEZELF!
Mijn eeuwig herhaalde voorbeeld van de aanwijzing in vliegtuigen bij de veiligheidsvoorschriften komt alweer omhoog: in een noodsituatie, als de luchtdruk in de cabine uitvalt: eerst je eigen zuurstofmasker opzetten, daarna pas je kinderen helpen. ECHT WAAR! Als jou iets overkomt, als jij niet voor jezelf zorgt, heeft je kind NIETS aan jou.
Je kunt me bellen, mailen, skypen of met me wandelen. Maar van al mijn volgers zijn er toch maar bar weinig die hun kinderen of hun moederschap kennelijk willen boosten met een persoonlijk consult... Of is het aanbod niet duidelijk? Of gaat bij jou alles op rolletjes? Ik wil zó graag dat elke mama een ontspannen, tevreden moeder vol zelfvertrouwen kan zijn zodat de kinderen met plezier en in alle rust op kunnen groeien...
Vraag: hoe kan ik JOU het beste helpen?
