22/05/2025
साँझको आकाश सुनौलो रंगले रंगिन थाल्छ, जब शहरको कोलाहल बिस्तारै शान्त हुँदै जान्छ। विराटनगर-०१ को एउटा साधारण गल्लीमा, एउटा असाधारण युवक चुपचाप घरको भान्सामा खाना पकाइरहेको हुन्छ। उनको नाम हो—आदित्य राज ढकाल। उमेरले जम्मा २२ वर्ष, तर हृदयको विशालता कहिल्यै नाप्न सकिँदैन।
मसिनो आवाजमा प्रेसर कुकर सिटिहान्छ, अनि भान्सामा मसालाको सुगन्ध फैलिन्छ। आदित्यको हात चलिरहन्छ—कहिले भात, कहिले कुखुराको क्लेजो ( संगै मिसाएर बनाईन्छ खाना )। उनी दिनहुँ झैँ, आज पनि स्वादिष्ट भोजन तयार गर्दैछन्। तर यो खाना उनी आफ्ना लागि बनाइरहेका होइनन्—यो त उनीसँग बोल्न नसक्ने, तर उनलाई हृदयदेखि चिनेका सडकमा रहेका कुकुरहरू लाई !
सबै खाना साना साना डब्बामा राखेपछि, उनी तिनलाई झोलामा सावधानीपूर्वक सजाउँछन्। ढोका खोल्ने बित्तिकै गल्लीकै कुनाबाट केही कुकुर दौडिदै आउँछन्—जो लामो समयदेखि उनलाई पर्खिरहेका हुन्छन । कहिले उनीहरूको आँखामा आशा देखिन्छ, कहिले धन्यवाद, कहिले नि:शब्द प्रेम।
आदित्य चुपचाप मुस्कुराउँछन्। उनी बोल्दैनन्, तर उन्का हरेक कदममा करुणा बोल्छ। उनी एकपछि अर्को ठाउँमा पुग्छन्—पुरानो मन्दिरको आँगन, सुनसान पार्कको छेउ, सडकमै शिर राखेर सुतेका अलपत्र कुकुरहरू। जसै उनी पुग्छन्, तिनको पूछर हल्लिन थाल्छ, जिब्रो निल्न थाल्छ, आँखा चम्किन थाल्छ।
उनी ‘अन्नदाता’ हुन् तिनका लागि। तिनले न त उनका धर्म सोध्छन्, न जात। उनी केवल एउटा नाम हुन्—"उनी जो माया दिन आउँछन्।"
कहिलेकाहीँ त उनी खाली पेट नै सुत्छन्, तर ती कुकुरहरू भोको नरहोस् भन्नेमा उनको ध्यान रहन्छ। कतिपय दिन, उनीहरूमध्ये कुनै एक बिरामी देख्छन् भने ढाडस दिँदै स्याहार गर्छन्, कहिले पशु अस्पतालसम्म पनि लैजान्छन्।
रात पर्छ, आकाशमा चन्द्रमा उदाउँछ। तर उज्यालो त आदित्यको आँखामा देखिन्छ—कुकुरहरूको पेट भरिएको सन्तुष्टि र उनीहरूका प्रेमिल नजरमा फर्किएको उज्यालो। त्यो नजर उनी दिनभरको थकान बिर्सन पर्याप्त हुन्छ।
शायद सारा सहरले उनलाई चिन्दैन होला, तर ती बाटोका कुकुरहरूका लागि उनी सारा संसार हुन्।
"प्रेम" बोल्ने भाषा मात्र हैन, बुझ्ने आत्मा पनि हो। र आदित्यको आत्माले त्यो भाषा शुद्ध रूपमा बोल्दछ—प्रत्येक दिन, प्रत्येक साँझ।
