20/06/2025
TIA (त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल) को अन्तर्राष्ट्रिय इमिग्रेशनतर्फ हत्तार-हत्तार जाँदै गर्दा मैले एक जना बुढा बा र उहाँका छोरा आँखा रसाएका अवस्थामा एक महिला सुरक्षा कर्मचारीसँग विन्ती गरिरहेको देखेँ। उनीहरू UK मा रहेका आफ्नो दाजु/छोरालाई भेट्न जाँदै थिए, तर इमिग्रेशनको डेस्कमा बसेका एक कर्मचारीले "नाता प्रमाणित कागजात छैन" भन्दै फर्काइदिएको गुनासो गरिरहेका थिए।
मैले सोधेँ, “यो त इम्बेसीले माग्ने कुरा हो, यहाँ किन मागिएको?” अनि भनें, “UK को इम्बेसीले नै भिसा दिएको हो भने नाता प्रमाणित नगरी कसरी दियो?” त्यसपछि मैले सोधेँ, “उहाँ कुन डेस्कमा हुनुहुन्थ्यो देखाइदिनुहोस्।” भाईले डेस्क देखाए तर त्यहाँ कोही थिएन — पछि बुझ्दा ती कर्मचारी शौचालय गएका रहेछन्।
केही बेरमा एक पुरुष कर्मचारी फर्केर आए। मलाई देख्दा “दिदी, जर्मनी फर्कन लाग्नु भएको हो?” भन्दै मुस्काउँदै कुर्सीमा बस्नुभयो। मैले भने, “हो, केही दिनका लागि।” त्यो बेला मैले भाई र बुबाको कुरा राख्न नपाउँदै उनले पासपोर्ट र बोर्डिङ पास माग्नुभयो। केही बेरमै सबै प्रक्रिया गरिदिनुभयो।
त्यसपछि भाई अलमलिएर सोधे, “सर, तपाईंले त केहीबेर अघि नै डकुमेन्ट पुगेन भनेर फर्काउनु भएको थिएन र?” तर कर्मचारीले गम्भीर भएर भन्नुभयो, “तपाईंसँग त भर्खरै मात्र भेट भयो, मैले त्यस्तो केही भनेको छैन।”
त्यसपछि हामी तीनै जना इमिग्रेशनको अटोमेटिक गेटबाट सँगै भित्र छिर्यौं। भित्र छिर्नासाथ ती बुढा बा ले भाबुक हुँदै मलाई अंगालो हालेर धन्यबाद दिनुभयो। भाई भने अझै पनि कर्मचारीको उत्तरले अलमलिएको अनुहारमा थिए — जबसम्म भित्री सुरक्षा जाँचपछि सेल्फी लिने क्षण आयो, तबसम्म पनि उसको अनुहारमा अझै सोही भ्रम देखिन्थ्यो। ☺️
✍️ आशिका तामाङ