25/05/2025
**गाउँ खाने कथा (folk tale)**
# # # **कथा: बुढो बाघ र गाउँलेहरू**
एउटा समयको कुरा हो, एउटा सानो रमाइलो गाउँ थियो जहाँ मान्छेहरू आपसमा धेरै मिल्ने गर्थे। त्यो गाउँको छेउमै बाक्लो वन थियो। त्यहाँ एक बुढो बाघ बस्थ्यो। बाघ पहिले निकै डर लाग्दो र खतरनाक थियो, तर बुढो भएपछि ऊ कमजोर र बुढो भइसकेको थियो।
अब उसलाई सिकार गर्न गाह्रो हुन्थ्यो। त्यसैले उसले सोच्यो, "अब म चालाकी प्रयोग गर्छु।"
एकदिन बाघ गाउँतिर आइपुग्यो र चिच्यायो, **"म अब तपाईंहरूको भगवान बन्न चाहन्छु! म कसैलाई खान्न, तर तपाईंहरूले मलाई खाना दिनुपर्छ।"**
गाउँलेहरू अचम्म परे। के कसैले बाघलाई भगवान बनाएको सुनेको थियो? तर त्यहाँको मुखिया थोरै चालाक थियो। उसले सोचे – **"यदि हामीले बाघलाई केही दिन खाना दियौं भने उसले हामीलाई हानि नगर्ला। तर बाघको भर छैन, चाल चल्न पनि सक्छ।"**
मुखियाले सबै गाउँलेलाई बोलाएर भने, **"हामी उसलाई एक महिना खाना दिनेछौं। तर सबै कुरा लेखेर राख्नेछौं – के दिएँ, कहिले दिएँ, कति दिएँ। अनि महिनापछि उसले केही हानी गर्यो भने उसलाई वन फर्काइदिनेछौं।"**
बाघ गाउँको छेउमै बस्न थाल्यो। हरेक दिन कोही न कोही उसलाई मासु, भात, दूध आदि दिँदै जान्थे। सुरुमा त बाघ खुसी भयो। उसले अभिनय गर्न थाल्यो – कहिले आँखा चिम्लेर तपस्या गर्ने नाटक, कहिले पुच्छर झट्काएर आशीर्वाद दिने।
तर केही समयपछि उसले गाउँका पाले कुकुरहरू, भैंसीका बाच्छाहरू हराउन थाले। गाउँलेहरू डराए।
**मुखिया भन्थे: "भोलिसम्म पनि यदि यस्तो भयो भने बाघलाई वन फर्काउँछौं!"**
तर बाघले सुनेन। उसले राति गाउँकै एउटा मानिसलाई आक्रमण गर्यो।
त्यसपछि गाउँलेहरू एकजुट भए। मुखियाले सबै प्रमाण देखाए – लेखाजोखा, हराएका जनावरहरूको सूची, अनि आक्रमणको प्रमाण।
**बाघलाई समातेर उसलाई जंगलभित्र निकै टाढा लगेर छोडियो।**
त्यसपछि गाउँलेहरूले सिके – **"डरलाग्दो जनावर कहिले पनि भगवान बन्न सक्दैन। र हामीले कसैको चालबाजीमा परेर उसलाई पूजा गर्नु हुँदैन।"**
# # # **नैतिक शिक्षा:**
- नाटक र छलकपट गरेर कसैले विश्वास जित्छ भने त्यो सधैंको लागि हुँदैन।
- डर देखाएर बनाइएको विश्वास टिक्दैन।
- बुद्धिले काम लिएर गाउँको सुरक्षाका लागि निर्णय लिनुपर्छ।
