22/07/2025
पातहरू झर्दै गर्दा
घरको आँगन झन् सुनसान देखिन थाल्छ,
जहाँ कहिल्यै थाक्दैनथे बाजेको गोडा —
अहिले लौरो मात्रै बाँकी छ, बेसाहारा।
झोलुङ्गे पुल हल्लिन्छ
तर तर्नेलाई हतार छैन —
किनकि पारिपट्टि न त खेत छ,
न त कुर्ने कोही मान्छे।
बेलुकीपख कुकुर भुक्छ,
तर त्यो पनि अब डराउन होइन,
एक्लो गाउँको मौनता तोड्न मात्र जस्तो लाग्छ।
माटोको गन्ध अझै उस्तै छ,
तर त्यो गन्धलाई नाघ्ने
प्रवासी सासहरू अब फर्किंदैनन्।
आमा बारम्बार भन्छिन् —
"बर्खा आयो, तिमीहरू आउँछौ कि भनेर झ्याल हेर्छु..."
तर झ्यालले केवल बादल ल्याउँछ,
मान्छे होइन।
– समिर थापालिया