06/12/2025
"Napahagulgol ng iyak si mama at ewan ko napaiyak nalang din ako".
Dear Ate Goldie. hindi ko alam kung kailan huling bumigat nang ganito ang dibdib ko. Pero nung gabing iyon, parang gumuho ang buong mundo ko sa isang iglap. Ako si Lara, 24. Lumaki akong sanay na si Mama ang matapang, si Mama ang matibay, si Mama ang hindi umiiyak kahit gaano kahirap ang buhay. Pero Ate Goldie, minsan pala… kahit ang pinakamalakas na tao sa pamilya, marunong ding mabasag.
Ang gabi na yon, hindi ko makakalimutan. Umuulan nang malakas, yung tipong parang may hinahabol na lungkot ang hangin. Pag-uwi ko sa bahay, nadatnan ko si Mama sa sala, mag-isa, nakaupo sa dilim, hawak ang isang papel na parang ayaw niyang bitawan. Paglapit ko, doon ko lang narinig ang paghikbi niya. Hindi lang basta hikbi, Ate Goldie… kundi yung iyak na may kasamang panginginig ng katawan. Yung iyak na parang pinipigtal ng tadhana ang puso niya.
Hawak niya ang resulta ng test ni Papa, yung test na matagal na niyang kinatatakutan. Hindi ko pa man alam lahat ng detalye, ramdam ko agad na may mabigat. May masakit. May hindi na mababawi. Mama… bakit po? tanong ko. Tumingin siya sa akin, namumugto ang mata, nanginginig ang labi. At doon, Ate… Goldie doon siya tuluyang bumigay. Napahagulgol siya na parang bata. Yung tipong hindi ko pa narinig sa buong buhay ko. Ang Mama kong matapang, wasak.
At ako? Ewan ko. Parang may humawak sa lalamunan ko at piniga nang mabilis. Hindi ko napigilan. Hindi ko na kinaya. At ayun… napaiyak na lang din ako. Hindi dahil naiintindihan ko na ang lahat, kundi dahil ako mismo natakot. Dahil ramdam ko ang bigat na hindi niya masabi. Lumapit ako sa kanya. Ni-yakap ko siya. Matagal. Yung tipong kahit hindi ko alam kung ano ang tama kong sasabihin, ipinangako ko sa yakap na hindi ko siya iiwan. Kahit anong lumabas sa papel na hawak niya. Kahit anong katotohanang naghihintay sa amin.
Ate Goldie, masakit makita ang taong bumuhay sayo na gumuho sa harapan mo. Parang binibiyak din ang kaluluwa mo. At hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung paano haharapin ang susunod na mga araw. Pero isang bagay ang malinaw, Sa pagitan ng luha, takot, at katotohanang unti-unti pa lang nagbubukas… kami pa rin ang magkasama.