10/11/2025
Jessica: I understand na hindi naging madali ang buhay niyo ng mama mo mula nung maliit ka pa?
Emman: Naalala ko po yung mama ko… pagkatapos ko mag-boxing, 9 years old lang po ako noon. Binisita namin si Daddy birthday niya kasi. Naghintay po kami sa gate, ako at si Mama, ilang oras kaming nakatayo lang doon.
Jessica: Bakit daw?
Emman: Siguro po, hindi rin alam ni Daddy na andun ako.
Jessica: Bakit ka raw nila binu-bully?
Emman: Kasi daw anak ako ni Pacquiao. Madalas nilang sabihin, “Tara, suntukan tayo.” Pero paglabas ko ng gate, bigla na lang nila akong pinagtutulungan. Araw-araw po yun. Minsan tatakas ako sa likod ng paaralan, kasi ayoko nang maramdaman yung sakit hindi lang sa katawan, kundi sa puso.
Jessica: Eh ang Daddy mo, ano ang kuwento niya sa’yo? Nagtatanong ka ba kung bakit hindi kayo magkasama?
Emman: Nung bata pa po ako, natutunan kong intindihin ang sitwasyon. Maaga akong namulat sa realidad ng buhay. Alam ko na meron siyang sariling pamilya, kaya kahit gustong-gusto kong magtanong, pinili kong manahimik na lang.
Jessica: Hindi naging madali ang buhay mo?
Emman: Hindi po, Ma’am. Ang hirap po talaga. Tiniis ko ang gutom, ang hirap, at ang kakulangan. Pero mas mabigat po yung pakiramdam ng pagiging mag-isa.
Jessica: Pasensya ka na, ha? Hindi ka sinuportahan ng Daddy mo nung bata ka pa?
Emman: Sinusuportahan naman po paminsan-minsan. May panahon na nagbibigay siya, pero hindi po palagi. Kaya madalas, si Mama lang talaga ang sandigan ko.
Emman: Naiinggit po ako noon sa ibang bata, lalo na tuwing Father’s Day. Nakikita ko sila, sabay lakad ng papa nila, sabay tawa, sabay kain. Ako po, nanonood lang mula sa malayo. Matagal ko na pong hinangad yung ganun yung maramdaman kong may tatay akong mag-aakay sa akin, magtuturo, magtatanggol. Sabi ko sa sarili ko, “Lord, kahit isang araw lang, gusto kong maramdaman na buo kami.”
Growing up without a dad is never easy. You learn to build your own strength when no one’s there to lift you up. You learn to hide your pain behind a smile and act brave even when you’re breaking inside. Sometimes, you wonder how it feels to have someone call you “anak” with pride someone who’s there to guide, to cheer you on, to make you feel safe.
But through the loneliness, you also learn something beautiful that love doesn’t always come from where you expect it. You learn to treasure the people who stay, who fight beside you, who love you without conditions. And in that love, you find the strength to forgive, to grow, and to keep going.
