https://www.instagram.com/shoesn143?igsh=YmlwbWpteHJ3Njlt

RiftProof Soul, Butuan City (2025)

04/07/2025

Thoughts of Mediocrity

There are days I just feel... average.
Not terrible, not amazing — just stuck in the middle.
And honestly, it’s a weird place to be.
Like I’m trying, but nothing really stands out.
Like I’m doing enough to get by, but not enough to be noticed.

It’s hard not to compare.
You see people winning, creating, leading, and you think,
“Maybe I missed something. Maybe I’m just built for the background.”

But lately, I’m learning that being “in the middle” doesn’t mean I’m lost.
It might just mean I’m in process.
Not every season is about shining.
Some are just about showing up, staying steady, and growing quietly.

So maybe mediocrity isn’t failure.
Maybe it’s just a pause — a space between becoming and being.
And maybe that’s okay.

—RiftProofSoul

02/07/2025

Sa Panahong Pakiramdam Ko'y Pabigat Ako.

Minsan dumarating talaga ‘yung mga araw na parang wala akong silbi. Lalo na ngayon — wala akong trabaho, wala akong kinikita, wala akong naiaambag. Sa totoo lang, mabigat sa loob. Kahit hindi ko sabihin, nararamdaman ko sa sarili ko ‘yung hiya. Hindi dahil may nagsabi, kundi dahil alam kong gusto ko rin namang makatulong. Gusto kong may ginagawa. Gusto kong may kabuluhan.

Pero wala. At sa mga araw na ‘yon, parang lalo lang akong lumulubog sa tanong: “Pabigat na lang ba ako?”

Pero kahit gano’n, may parte pa rin sa puso ko na ayaw bumitaw. Tahimik lang siya — pero nandiyan. Sa likod ng pagod, may paalala na ang halaga ko ay hindi lang nasusukat sa trabaho, sa ambag, o sa kung gaano ako “kapakinabang.” Hindi ito excuse para tumigil, kundi paalala na minsan, ang panahon ng kawalan ay hindi kawalan ng layunin.

Maaaring hindi ko pa alam kung bakit ako nandito sa ganitong sitwasyon. Pero alam kong hindi ito aksidente. Baka ito ‘yung panahon ng paghuhubog. Panahon ng pagtuturo. Panahon ng pagtahimik para matutong makinig.

At kung totoo man na hawak ng Diyos ang bawat detalye — kahit ‘yung ganitong klase ng paghinto — baka hindi ako pabigat. Baka pansamantalang tinatanggal lang sa akin ‘yung mga bagay na dati kong pinanghahawakan, para matutunan kong may ibang sandigan na mas matibay. Mas totoo.

Kaya kahit wala pa ring kasagutan ngayon, pipiliin kong umasa. Kahit mabagal. Kahit paunti-unti. Hindi dahil sigurado ako sa sarili ko, kundi dahil may tiwala akong may plano kahit sa likod ng pagkalito. At darating din ‘yung araw na mas maiintindihan ko kung bakit kailangang dumaan sa ganito.

-RiftProofSoul

27/06/2025

Sabi niya ‘di daw siya ready for commitment…
pero ready siyang mang-ghost. Champion!

27/06/2025

Rizal Is Not the Messiah. Isang Makatotohanang Paalala.

I grew up admiring Dr. José Rizal.
Sinong Pilipino ang hindi? Matapang. Matalino. Makabayan.
He gave everything for our country—even his life.

But somewhere along the way, may mga grupong tila nalihis ang tingin.
Hindi na lang si Rizal ang inaalaala, kundi sinasamba na.

Let’s be honest:
Rizal is a hero, but he is not God.
Hindi siya ang Tagapagligtas.
Hindi siya bumangon mula sa libingan.
Hindi siya ang daan patungo sa langit.

Sa mga naniniwala na si Rizal ay higit pa sa tao:

Hindi ito paninira.
Hindi ito hate post.
This is a wake-up call.

Bilang kapwa Pilipino—at higit sa lahat, bilang Kristiyano, masakit man sabihin, pero kailangan:
Mali ang pagsamba sa tao, kahit gaano pa siya kadakila sa kasaysayan.

“Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay.
Walang makakapunta sa Ama kundi sa pamamagitan Ko.” Juan 14:6

Walang sinabi si Rizal na siya ang daan.
Walang bahagi ng Bibliya na nagsasabing may ibang tagapamagitan bukod kay Cristo.

Isang hamon sa’yo:

Balikan ang Salita ng Diyos.

Alamin kung anong sinasabi ng Bibliya, hindi lang ng kasaysayan.

Tanungin ang sarili:
“Pinanghahawakan ko ba ang katotohanan, o ang tradisyon lang?”

Mahal ni Rizal ang bayan, pero hindi siya kailanman humiling na sambahin.
At kung nabubuhay siya ngayon, malamang siya pa mismo ang unang aamin:
“Hindi ako ang Tagapagligtas.”

Totoo ito:

Ang pagiging makabayan ay hindi kapalit ng pananampalataya.
At ang pagmamahal sa Pilipinas ay hindi dapat humadlang sa pagsunod kay Kristo.

Hindi natin kailangang talikuran si Rizal bilang bayani.
Pero dapat nating talikuran ang maling paniniwala na may ibang tagapagligtas maliban kay Jesus.

Kung may pagdududa ka, okay lang.
Pero sana, magsimula kang mag-isip at magtanong.
At huwag agad sa tao tumingin—sa Salita ng Diyos ka tumingin.

Hindi ito galit.
Ito ay paalala, mula sa kapwa mo Pilipino,
Na gusto ka lang dalhin pabalik kay Kristo.

—RiftProofSoul 🔥☝️

26/06/2025

"Siya na ba, Lord?"
Isang Tahimik na Tanong ng Pusong Naghihintay

Christian siya. Godly. Naglilingkod. Marunong mag-share ng Word. Sa panlabas, parang wala ka nang hahanapin pa. Kaya napapatanong ka, "Lord, siya na ba?"

Pero habang tumatagal, natutunan kong hindi porket pareho kayo ng paniniwala, ay ibig sabihin na kayo ang itinakda para sa isa’t isa. Oo, mahalaga na parehong Kristiyano. Pero hindi iyon ang sukatan ng “right person.” Kasi kahit ang mga Christian, pwedeng hindi ilaan ng Diyos para sa isa’t isa.

Ang tanong pala dapat ay ito:
Sa presensya niya, lumalalim ba ang relasyon ko sa Diyos? Hindi ba’t ang tunay na katuwang ay hindi lang 'yung kasama mong mag-pray, kundi ‘yung hinihikayat kang mamuhay nang may kabanalan kahit hindi ka nakatingin?

Minsan, nadadala tayo sa imahe: active sa ministry, magaling magsalita, mabait. Pero ang tanong ay: May bunga ba? Tahimik ba siyang nagmamahal? May paggalang ba sa Diyos kahit walang audience? At ako, ako ba ay nagiging mas mapagpakumbaba, mas mapanalanginin, mas nakasandal sa Diyos dahil sa kanya?

Hindi sapat na godly siya. Dapat, dala niya ang kapayapaan. Hindi yung kilig na kinikilig ka kasi bagay kayo, kundi yung kapayapaan na kahit walang label, alam mong may Diyos sa gitna.

Hindi rin lahat ng mabubuting tao ay “para sa iyo.”
May mga taong ginagamit lang ni Lord para ituro kung paano maghintay. Para itama ang puso mo bago Kanyang ibigay ang talagang inilaan Niya.

Kaya habang hinihintay mo ang sagot, huwag mong hawakan ang relasyon, hawakan mo ang Diyos. Kasi kung siya nga ang itinakda, hindi mo kailangang ipilit. Dadating siya nang may kapayapaan at kumpirmasyon.

At kung hindi man siya, hindi ka lugi.
Dahil sa bawat tanong na “Siya na ba, Lord?” ang pinakamahalagang sagot ay: “Ako ang kasama mo, anak. Ako muna.”

—RiftProofSoul

26/06/2025

Kasalanan bang maging mahirap?

Hindi.
At sa harap ng Diyos, hindi kailanman naging kasalanan ang kahirapan.

Hindi mo pinili kung saan ka isisilang.
Wala kang kapangyarihang piliin kung anong klaseng buhay ang sasalubong sa'yo. At kung naniniwala tayong Diyos ang may hawak ng lahat ng bagay, alam natin: lahat ng ito ay nasa ilalim ng Kanyang layunin.

May isinilang na may yaman, may isa namang walang-wala. Pero hindi yan sukatan ng dangal, at lalong hindi yan sukatan ng kabanalan.

“The rich and the poor meet together;
the Lord is the Maker of them all.” (Proverbs 22:2)

Sa Biblia, paulit-ulit ipinapakita ng Diyos ang malasakit Niya sa mga dukha. Hindi Niya sila kinalimutan, at ni minsan hindi sila itinuring na pabigat. Ang mga propeta, si Jesus mismo, laging nasa panig ng naaapi, ng napag-iiwanan, ng walang boses.

Si Kristo, ipinanganak sa sabsaban. Hindi sa palasyo.
Lumaki sa piling ng karaniwang tao. At sa Kanyang ministeryo, hindi Niya ikinahiya ang mahihirap, sa kanila pa nga Siya lumapit. “Blessed are you who are poor,
for yours is the kingdom of God.” (Luke 6:20)

Hindi kasalanan ang magsumikap ngunit kulang pa rin.
Hindi kasalanan ang mangarap kahit kapos sa puhunan.
At lalong hindi kasalanan ang ipanganak sa hirap.

Ang kasalanan ay ito. Yung panlalait. Yung mapanuring tingin. Yung pagsasara ng puso sa kapwa na nilalang rin sa larawan ng Diyos. “If you really fulfill the royal law according to the Scripture, ‘You shall love your neighbor as yourself,’ you are doing well. But if you show partiality, you are committing sin…”(James 2:8–9)

Bilang mga mananampalataya, tinawag tayong maging mapagkalinga, hindi mapanghusga. Mapagbigay, hindi mapagmataas. Sapagkat kung tunay tayong anak ng Diyos, makikita ito sa pagtrato natin sa kapwa, lalo na sa mga walang-wala.

Hindi kasalanan ang maging mahirap.
Pero ang mawalan ng puso sa kapwa?

Baka yun ang mas dapat nating katakutan.

26/06/2025

I didn’t deserve saving.
Honestly, I was a mess.
Full of guilt, shame, silence.
But God didn’t wait for me to clean up.
He reached down… right where I was.

That’s grace.
Not because I earned it.
Just because He loved me anyway.

“But God shows His love for us in that while we were still sinners, Christ died for us.” — Romans 5:8

26/06/2025

MAY SIRA BA ‘KO — O MAY LABAN LANG AKO NA DI NILA NAKIKITA?

Hindi lahat ng pagod sa isip ay dahil kulang ka sa pananampalataya.
At hindi lahat ng anxiety ay bunga ng kasalanan.
Minsan, bunga ‘yan ng nasirang mundo.
At sa mundong ito, kahit ang mga banal ay sumasakit ang isipan

Sabi ng Psychology:
“The brain can be rewired.”
Sabi ng Diyos bago pa na-discover ang neuroscience:
“Be transformed by the renewing of your mind.” (Romans 12:2)
Pareho ang sinasabi, pero ang Diyos ang may final say kung ano ang totoo.

Psychology helps us name the wounds.
But only Christ can truly heal the soul.

Self-awareness is not salvation.
Healing is not just reprogramming the brain—It’s repentance, renewal, and reliance on grace.

You are not just a bundle of symptoms.
You are not your trauma.
You are not your diagnosis.

You are an image-bearer of God, broken by the fall,
but made whole through Christ alone.

Hindi ito “Faith vs. Therapy.”
Ito ay
Faith above therapy.
Therapy can guide.
But only Jesus can restore.

Mental health matters.
Spiritual warfare is real.
But the Cross is greater than both.

So kung pagod ang isip mo,
hindi ibig sabihin wala ka nang pag-asa.
Ibig sabihin lang kailangan mong lumapit sa
Tanging Kayang Magligtas, si Cristo.

26/06/2025

🛡️ RiftProof Soul isn’t just a page —It’s a place for the broken but believing.
The weary but still walking.
The scarred, but still holding on to Jesus.

Dito, hindi kailangan maging perfecto para lumapit.
Dito, hindi ka huhusgahan dahil sa sugat mo.
Dito, ipapaalala sa’yo na kahit sugatan ka — hindi ka basta-basta masisira.

Because a soul anchored in Christ…
Is rift-proof.

🎯 Purpose ng Page:

To speak truth with tenderness and boldness.

To bring hope to the hopeless.

To remind the weary that they are not forgotten.

To expose religious performance, and highlight raw relationship with God.

🤝 Our Promise:

We will keep posting raw, unfiltered, Spirit-led content that challenges, encourages, and wakes up your soul.
No sugarcoating. No hype.
Just real encounters with the One who makes souls unshakable.

26/06/2025

“IMPERFECT CHRISTIANS”

Bakit kahit Kristiyano ka na, nagkakasala ka pa rin?

'Di ba nakakainis minsan?

May desire ka namang sumunod. Nagpe-pray ka, uma-attend ka ng church, nagbabasa ka ng Bible, pero minsan sa loob ng isang araw lang, ilang beses ka nang nadapa.

Ang tanong ng ilan:
“Kristiyano ka ba talaga kung paulit-ulit kang nagkakasala?”

Pero heto ang katotohanan na hindi matatalo ng kahit anong argumento:

Ang pagiging Kristiyano ay hindi pagiging perpekto.
Ito ay pagiging matapat sa Diyos kahit sa gitna ng imperpeksiyon.

Kasi kung pagiging perpekto ang batayan, wala ni isa sa atin ang qualified.

Si Pedro, nag-deny kay Jesus.
Si David, adulterer at murderer.
Si Pablo, dating mamamatay ng Kristiyano.

Pero sila ang ginamit ng Diyos.

Hindi dahil perpekto sila, kundi dahil ang grasya ng Diyos ay totoo.

Yes, Kristiyano ako at oo, nagkakamali pa rin ako.

Pero hindi ako natutulog sa kasalanan.
Kapag nadapa ako, bumabangon.
Hindi dahil malakas ako, kundi dahil ang Diyos na kasama ko, hindi nagsasawa sa akin.

Kung perfect ka na, 'di mo na kailangan si Jesus.

Pero ako, kailangan ko Siya araw-araw.
Dahil alam kong hindi ko kayang maging banal mag-isa.

So no, hindi ako perpekto.
Pero mahal ako ng Diyos.
At hindi Siya titigil hangga’t hindi Niya natatapos ang sinimulan Niya sa buhay ko.

—RiftProofSoul

26/06/2025

WORLD WAR III? PERO BAKA MAS MATINDI NA ANG GYERANG NASA LOOB KO.

Ang dami kong nababasa ngayon.
Mga balita, posts, video, haka-haka.
"World War III na raw."
"End times na siguro."
"Fulfillment na ng prophecy."

At sa totoo lang, oo, parang ang bigat. Parang totoo. Parang malapit na.

Pero habang iniisip ko ang lahat ng ito, may isang mas malalim na tanong na pumasok sa isip ko,
"Kung totoong malapit na ang wakas... kumusta na ang kalagayan ng puso ko?"

Hindi ko alam ang eksaktong mangyayari sa mundo.
Pero alam kong araw-araw, may giyerang nangyayari sa loob ko.
Tahimik. Di kita sa mata. Pero totoo.

Giyera sa pagitan ng katotohanan at kasinungalingan.
Sa pagitan ng tawag ng Diyos at ng tukso ng mundo.
Sa pagitan ng liwanag na gusto kong tahakin,
at ng dilim na minsan ako rin mismo ang pumipili.

At minsan, kahit alam kong mali,
mas pinipili ko pa rin 'yung madali.

Sabi sa Ephesians 6:12, "We wrestle not against flesh and blood, but against principalities... against the darkness of this age."

Ang tunay na laban, hindi sa mga bansang nagbabantaan.
Hindi sa pulitika. Hindi sa missiles.
Kundi sa kaluluwa ko. Sa konsensya ko. Sa relasyon ko sa Diyos.

At habang nag-aabang ang marami sa World War III,
nakalimutan na nating baka matagal nang may war zone sa loob ng bawat isa sa atin.

Si Jesus, hindi darating para sa Church na puno ng takot.
Darating Siya para sa Bride na handang-handa.
Hindi dahil nagka-alarm sa balita,
kundi dahil matagal nang gising ang puso sa katotohanan.

Kaya ngayong naririnig ko ulit ang mga usapan ng giyera,
hindi ako mananatiling neutral.
Hindi ako mananatiling manhid.

Lord, tapusin mo na ang giyera sa puso ko.
Ikaw ang manalo.
Ikaw ang Panginoon.

Kung totoo ngang malapit na ang wakas,
hindi ako matatakot, maghahanda ako.

At kung darating man ang World War III,
panatag ako…dahil tapos na ang pinakamahalagang giyera: 'yung laban ng puso kong natutong magpasakop kay Kristo.

—RiftProofSoul

26/06/2025

"Magaling siya, oo. Pero bakit parang walang dating? Wala ‘yung bigat. Wala ‘yung anointing."

Hindi ako nanghuhusga, promise.
Pero may mga ganitong moments talaga.

Umakyat sa stage, maayos ang porma.
Confident. Maayos ang galaw. Magaling kumanta. Solid ang banda.
Pero habang nagwo-worship siya… parang walang nangyayari.

Tahimik ang langit.

Walang kilabot.
Walang kabog sa dibdib.
Walang luha. Walang movement. Walang presence.

Dun ko naisip:
Pwede ka palang maging worship leader pero hindi worship carrier.
Pwede kang marunong mag-set ng lineup, mag-sustain ng notes, ngumiti sa audience…
Pero kung wala si Lord sa likod ng ginagawa mo, wala rin.

Kasi ang anointing, hindi yan natutunan sa rehearsals.
Hindi yan kayang i-edit sa mixing.
At lalong hindi mo pwedeng i-fake.

Hindi siya galing sa galing.
Sa mga panahong wala kang hawak na mic, pero hawak ka ni Lord.
Sa mga panahong hindi ka kilala ng mundo, pero kilala ka ng langit.

May mga worship leader na sikat pero walang echo sa langit.
May mga worshipper na di sikat pero bumababa ang presensya ng Diyos pag nagsimula silang umawit.

So tanong ko lang:
Are you skilled, or are you anointed?
Naririnig ka ba ng langit o ng speakers lang?

Hindi mo kailangan ng spotlight.
Ang kailangan mo, yung apoy na hindi namamatay, kahit walang pumapalakpak.

Okay lang kahit simple, basta totoo. Okay lang kahit hindi viral, basta ramdam si Lord.

RiftProof Soul

04/07/2025

02/07/2025

27/06/2025

27/06/2025

26/06/2025

26/06/2025

26/06/2025

26/06/2025

26/06/2025

26/06/2025

26/06/2025

26/06/2025

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category