23/07/2025
"Para sa Inyo, Bago Ako Tuluyang Bumitiw"
(Isang liham ng pagsuko, ngunit hindi pagkalimot)
Franklin Lopez
Sa dami ng gabi na gusto ko na lang huminto at sumuko,
kayo ang naging dahilan kung bakit kahit papaano, nagpatuloy ako.
Kahit minsan lang. Kahit saglit lang. Kahit hindi ninyo alam.
Wala akong sinabi. Pero salamat, dahil sa mga oras na iyon,
kayo ang rason kung bakit hindi ako tuluyang nawala.
Kung alam ninyo lang kung ilang beses akong sinalba ng mga biglaang aya at 'kumusta'…
Ng mga simpleng tawanan, ng mga hindi inaasahang presensya,
ng mga paalala na hindi ko kailangang maging okay palagi.
Pero ngayon…
Sumuko na ako.
Tahimik lang. Walang ingay.
Wala ring dramatikong pamamaalam.
Hindi ko na kinaya.
Hindi dahil kulang kayo,
kundi dahil kulang na ako.
Pagod na ako.
Sa giyerang ako lang ang may alam.
Sa bigat na hindi matimbang ng kahit ilang yakap.
Sa tanong na wala namang gustong sagutin:
"Bakit pa ba ako nandito?"
Pero bago ko tuluyang isara ang pinto,
nais ko lang sabihin—salamat.
Salamat sa mga hindi ninyo nalalamang pagligtas.
Sa mga araw na akala n’yo simpleng saya lang,
pero para sa akin, sandata iyon laban sa sarili kong mga demonyo.
At kung darating ang araw na mapansin ninyong wala na ako,
na tahimik akong nawala sa mga kwento,
huwag kayong manghinayang.
Hindi ninyo ako nabigo.
Hindi kayo ang dahilan ng pagbitaw ko.
Ang totoo, kayo pa nga ang dahilan kung bakit ako tumagal.
Kung may muling pagkakataon,
sana sa susunod na buhay…
mas buo na ako, mas matibay, mas kayang magtagal.
At sana, kayo pa rin ang makasama ko.
Hanggang sa muli,
kung kailan man ‘yon.
—Ako, na minsang lumaban. Ngunit ngayon, nagpasyang magpahinga.
