https://www.wattpad.com/story/389946392?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_

Nex Stories Chronicles, Mambaling, Cebu City (2025)

15/08/2025

THE GHOSTWRITER'S PARADOX

Woke up in my own story

Author: Nex Javar

Nagmulat ako ng mata, hinihingal. Pawis na pawis ang sentido ko at ramdam ko pa ang kabog ng puso ko. Hindi ko alam kung bangungot ba ‘yon o isang masamang biro ng utak ko. Pero nang tumingin ako sa paligid… hindi na ito ang kwarto ko.

Maliit, dilaw ang ilaw, at amoy lumang papel. Sa gilid, may nakasalansang na mga libro at kwaderno — at sa ibabaw ng mesa, nakabukas ang isang notebook. Kilala ko ang notebook na ‘yon.
Ito ang ginagamit ko sa pagsusulat ng mga kwento.

Pero teka…
Ang pamagat ng bukas na pahina: "The Blood Vow" — ang kwentong sinusulat ko kagabi bago ako matulog.

Napalunok ako. Hindi puwedeng totoo ‘to. Pero bago pa ako makapagsalita, bumukas ang pinto. Puma*ok ang isang lalaking naka-itim na coat, may hawak na baril at nakangisi. Kilala ko rin siya… dahil siya ang kontrabida sa kwento ko.

“Oh, gising ka na pala,” sabi niya. “Handa ka na bang tuparin ang sumpa mo?”

Para akong tinakasan ng dugo sa mukha.
Kung totoo ito, ibig sabihin… nandito ako sa mismong kwento ko.

---
Ang Unang Bala

“Hindi kita kilala,” tanggi ko, kahit kabisado ko ang bawat linya niya.
Nilapit niya sa noo ko ang baril. “Hindi mo ako kilala? Ikaw mismo ang sumulat sa akin.”
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Sinulat ko nga ang linyang iyon noong nakaraang linggo. Eksakto ang tono, pati ang timing.

Hinablot niya ang bra*o ko at hinila palabas ng kwarto. Doon ko lang nakita ang ibang tauhan na ako rin ang gumawa — si Mira, ang babaeng tatakas sana sa sindikato, at si Hector, ang traydor na kaibigan ng bida. Pero ang pinak**asakit… wala rito ang bida. Ako ang bida ngayon.

“Kung gusto mong mabuhay,” bulong ni Mira habang dumadaan kami sa madilim na pasilyo, “sumunod ka lang sa script mo.”
“Anong ibig mong—”
“Basta! Kung magk**ali ka ng linya, mamamatay ka rito.”

Parang nanlamig ang kaluluwa ko.
Kung totoo ang sinabi niya, bawat hakbang at bawat salita ko ay magiging desisyon kung mabubuhay pa ako hanggang ending.

---
Ang Sumpa ng May-Akda

Dinala nila ako sa isang lumang bodega. Doon, may mesa sa gitna na puno ng mga larawan ng iba’t ibang tao. May dugo sa ilang litrato. At sa gitna, isang papel na may p**ang sulat: "ISA KA SA SUSUNOD."

Nanginginig ako.
Sa totoong kwento ko, sa eksenang ito ay mamamatay ang minor character… pero dahil nandito ako, baka ako ang palitan.

“Ano ba talaga ‘to?!” sigaw ko.
“Ito ang mundo na ginawa mo,” sagot ng kontrabida. “At ngayon, pagbabayaran mo ang lahat ng kasalanang isinulat mo.”

Hindi ko alam kung paano ko ‘to tatakasan. Wala akong script, wala akong plano.
Pero biglang sumingit si Mira. “May paraan para makalabas ka… pero kailangan mong baguhin ang ending.”

---
Rewriting the Fate

Naglakad kami ni Mira papalayo habang ang ibang tauhan ay abala sa pag-aayos ng armas. Sinabi niya sa akin na may tinatawag silang "Pahina ng Kapalaran" — isang mahiwagang pahina sa notebook ko na kung saan nakasulat ang huling eksena ng kwento. Kapag binago ko iyon, magbabago ang buong mundo.

“Pero kapag binago mo ang maling detalye,” babala niya, “baka mamatay ang totoong ikaw sa labas.”

Pucha. Paano ko malalaman kung alin ang tama?
Sa isip ko, alam ko ang ending — mamamatay ang bida habang nililigtas si Mira, at ang kontrabida ay matatakasan. Pero kung ako na ang bida ngayon… ibig bang sabihin, ako ang mamamatay?

Hindi ako pumayag.

---
Ang Pagbabaliktad

Puma*ok kami sa isang silid na puno ng mga lumang makina. Doon, nakatago sa ilalim ng mesa ang notebook na hinahanap namin. Binuksan ko… at totoo nga. Nakasulat ang eksaktong ending na isinulat ko dati.

Pero bago ko mabura ang kahit ano, biglang sumulpot si Hector, may hawak na kutsilyo.

“Hindi mo pwedeng baguhin ‘yan,” sabi niya. “Kapag ginawa mo, mawawala ako… at lahat ng alam mo, kasama ka.”

Sinubukan niya akong saksakin, pero inawat siya ni Mira. Nag-away sila habang ako’y mabilis na nagsusulat ng bagong ending.

Isinulat ko:
"The villain points the gun at Mira, but before he can shoot, a hidden sniper fires. The bullet pierces his skull. The story ends with both Mira and the protagonist alive."

Pero bago ko matapos ang huling linya, isang k**ay ang humawak sa balikat ko. Paglingon ko… ako rin ang nakatayo doon.

Ako… pero mas matanda. Mas malamig ang tingin. At may hawak siyang baril.

“Mali,” sabi niya. “Hindi mo pwedeng baguhin ang sinulat mo. Ako ang totoong may-akda… at ikaw lang ang karakter na iniwan ko dito para mamatay.”

Bumalik lahat sa isip ko.
Ang totoo, hindi ako ang nagsusulat ng kwento. Isa lang akong karakter na nagk**alay at naniwalang ako ang may kontrol. Ang totoong “ako” ay siya — ang matandang nasa harap ko.

“Pero bakit?” tanong ko.
“Para makita mo kung gaano kalupit ang mundong ginawa ko. At para malaman mong kahit anong gawin mo… ako pa rin ang magdidikta ng ending.”

Binaril niya ako sa ulo.

---

Epilogo

Nagmulat ulit ako ng mata. Nasa kwarto na ako, sa totoong buhay… o akala ko lang.
Sa mesa ko, nakabukas pa rin ang notebook. At sa huling pahina, nakasulat ang ending:
"The protagonist wakes up, thinking it was all a dream… until he sees the barrel of a gun pressed to his temple."

At bago pa ako makasigaw…

BANG...!!!

— Wakas —

🥀kung nagustuhan mo, e-Like, Comment at wag kalimutang e-follow 👉 Nex Stories Chronicles para lagi po kayong updated sa mga susunod pang kwento.

14/08/2025

VOW IN BLOOD

Author: Nex Javar

(Accidentally Summoned a Demon Boyfriend)

Maingay ang ulan sa bubong ng lumang apartment habang binubuklat ni Andrea ang isang makapal na librong binili niya sa ukay-ukay ng mga lumang gamit. Nakasulat sa takip: "Arcana Obscura – Mga Ritwal ng Lihim na Panawagan".

"Pang aesthetic lang 'to," bulong niya habang nagkakape.

Hindi siya naniniwala sa mga ganyang kababalaghan.

Pero bored na siya sa walang patutunguhang gabi, lalo na't iniwan siya ng boyfriend niyang si Lester para sa kapitbahay.

Binuklat niya ang pahina na may pamagat: "Ritwal ng Puso't Laman".

Kakaiba — may diagram ng isang bilog, mga simbolo, at babala: "Bawal basahin ng walang pusong handang ibigay ang sarili."

Napailing siya. "E di wow."

Pero dahil trip lang, nagdrawing siya ng bilog gamit ang lipstick sa sahig, inilagay ang kandila sa apat na sulok, at binasa nang malakas ang Latin phrase sa libro.

Sa huling salita, biglang lumamig ang hangin. Namatay ang kuryente. Sumiklab ang apoy ng mga kandila nang kulay asul.

At mula sa gitna ng bilog, unti-unting lumitaw ang isang lalaking matangkad, nakaitim na balabal, may p**ang mata at tila usok na dumadaloy mula sa balat.

Ngumiti ito — ngiting parang alam na niya ang lahat tungkol sa kanya.

"Ako si Kael, ang iyong sinumpaang kasintahan," wika nito, malalim at malamig ang boses.

"Wait — ano?!" Halos matapon ni Andrea ang kape. "Ako ang tinawag mo, at ayon sa kasunduan ng dugo… magiging akin ka hanggang sa huling tibok ng puso mo."

"Ha?
Eh hindi naman kita —." Singhal ni Andrea na may panginginig sa boses dala ng pagkabigla at gulat.

"Binasa mo ang mga salita. Tinapos mo ang bilog. Tumawag ka. Kaya ako nandito."

Napalunok si Andrea.

Super handsome si Kael sa paraang hindi pang-tao — matangos ang ilong, oozing confidence, pero may something sa aura niya na nakakatindig-balahibo.

Sinubukan niyang kanselahin ang ritwal. Pero sabi sa libro: "Walang pagbabalik; tanging k**atayan o pagkumpleto ng kasunduan ang tanging wakas."

At doon nagsimula ang kakaibang cohabitation nila.

Si Kael, kahit isang demonyo, marunong magluto. Marunong maglaba. Minsan pa nga, dinadalhan siya ng bulaklak. Pero may kapalit — kada hinahawakan siya nito, parang kumukuha ito ng init mula sa kanyang katawan.

Lumipas ang linggo, napansin ni Andrea na mas mabilis siyang mapagod. May mga gabi na nagigising siya at nakikita si Kael na nakaupo sa gilid ng k**a, nakatitig lang sa kanya.

"Bakit mo ako tinitingnan habang natutulog ako?" Tanong niya minsan.

"Binibilang ko ang bawat tibok ng puso mo. Bawat isa… pag-aari ko na."

Minsan natatakot siya, minsan natutunaw siya sa kilig. Lalo na nang biglang sumulpot si Lester, ang ex niya, sa pintuan isang gabi.

"Babalikan kita, Andrea. Miss na kita at pinagsisihan ko na ang lahat." Pero bago pa siya makasagot, lumitaw si Kael sa likod niya, nakahawak sa balikat ng lalaki. "No one touches what's mine."

Kinabukasan, natagpuan ang katawan ni Lester sa ilog — walang sugat, pero wala na ring buhay na nakadilat ang mga mata.

Galit na hinarap ni Andrea si Kael.

"Anong ginawa mo sa kanya?!"

"Tinanggal ko ang sakit na dala niya sa'yo. Hindi mo na siya iiyakan pa."

"Wala kang karapatan na gawin 'yon!" Sigaw ni Andrea.

Ngumiti lang si Kael. "Akin ka, Andrea. Kahit tumakbo ka pa, kahit sumigaw ka pa… ako at ako lang ang tanging nagmamay-ari sa'yo."

Sinubukan niyang sunugin ang libro, pero habang nagliliyab ito, biglang lumabas mula sa apoy ang parehong pahina ng ritwal — buo, parang hindi nasunog.

Ilang gabi ang lumipas.

Nagising si Andrea sa kakaibang panaginip — isang alaala na hindi kanya.

Nakita niya si Kael noong mortal pa ito, isang sundalo sa sinaunang panahon. Pinagtaksilan siya ng kasintahan, kaya nakipagkasundo siya sa impyerno para magkaroon ng walang hanggang kapangyarihan… kapalit ng pagmamahal na hindi na mawawala.

At doon niya naintindihan—hindi aksidente ang pagkakasumpong niya sa librong iyon.

Nabigla si Andrea nang makita ang litrato ng lola niya sa lumang baul — katabi ng isang lalaking kamukhang-kamukha ni Kael.

May nakasulat sa likod ng litrato: "Para sa pagmamahal ko sa'yo Selina, maghihintay akong babalikan mo."

Si Kael, nakatitig sa kanya mula sa pinto ng magising ito. "Ikaw… ay reinkarnasyon niya."

Ngayon malinaw na — hindi siya basta na-summon lang.

Pinlano ni Kael ang lahat, mula sa pagdating ng libro sa tindahan hanggang sa gabing mabasa niya ang ritwal.

"Bakit ako?" nanginginig na tanong ni Andrea.

"Kasi ikaw ang tanging babaeng nagpatibok ng puso ko at utang na loob ng kaluluwa ko. Ginawa kong imortal ang sarili ko para lang makita kang muli kahit pinagtaksilan mo ako."

Lumapit si Kael at marahang hinawakan ang mukha niya. "Pero tandaan mo… sa pagkakataong ito, wala nang makakaagaw sa'yo. Kahit si k**atayan pa."

At sa huling patak ng ulan, naramdaman ni Andrea ang malamig na halik ng isang nilalang na hindi na niya matatakasan — hindi sa mundong ito, o sa susunod man.

Nagsimulang lumala ang mga gabi ni Andrea.

Hindi na lang basta lamig ang nararamdaman niya tuwing hinahawakan siya ni Kael — may naririnig na rin siyang bulong sa tenga niya, mga tinig na parang galing sa ilalim ng lupa.

"Andrea... huwag kang lalayo sa kanya... o kukunin ka namin..."

Tumitingin siya sa salamin, hindi na siya ang nakikita niya, kundi ang mukha ng lola niyang nakadamit pang-lumang panahon, may mga mata na puno ng luha — si Selina. At sa likod ng lola niya… si Kael, hawak-hawak ito, gaya ng pagkakahawak nito sa kanya ngayon.

Isang gabi, habang umuulan, nagising si Andrea sa pakiramdam na may humahaplos sa kanyang buhok.

Tumayo siya, napaatras, at doon niya nakita si Kael sa pinto, nakangiti… ngunit duguan ang mga k**ay.

"Anong ginawa mo?" nanginginig na tanong niya.

"Binayaran ko ang utang mo sa pag-gamit ng libro," sagot nito. "May mga nilalang na gustong agawin ka sa akin. Hindi ko hahayaang mangyari 'yon."

Ngunit sa gilid ng kanyang paningin, nakita niya ang isang pares ng mga k**ay—tila k**ay ng isang babae — nakalaylay mula sa dilim at unti-unting nawawala.

Hindi na alam ni Andrea kung sino ang mas dapat niyang katakutan — ang mga tinig na sumusunod sa kanya o si Kael mismo.

Ngunit sa bawat pagtatangkang lumayo siya, laging may nangyayaring masama sa paligid: kapitbahay na misteryosong nawawala, mga pusa at a*o sa kalye na natatagpuang patay.

At laging nandoon si Kael, may bulaklak sa k**ay, parang walang kasalanan.

Isang gabi, kinausap niya ito nang diretso.
"Kael… kung talagang mahal mo ako, pakawalan mo na ako."

Tahimik si Kael.

Lumapit ito at hinaplos ang kanyang pisngi.
"Mahal? Hindi na ako marunong magmahal sa paraan ng tao. Ang alam ko lang… ay pag-angkin kung ano ang nararapat ay sa akin."

At bago siya makasagot, kinulong siya nito sa mga bisig at bumulong sa kanyang tenga:
"Bakit kita pakakawalan… kung kahit ang kaluluwa mo ay kay Selina pa rin?"

Nagsimula nang maghalo ang realidad at bangungot para kay Andrea. Sa mga panaginip niya, lagi siyang tumatakbo sa kagubatang puno ng abo.

Hanggang sa isang gabi, nagising siya na may dugo sa kanyang mga k**ay — at sa tabi ng k**a, nakahandusay ang landlord nilang matanda.

"Anong… ginawa ko…?" nanginginig niyang tanong.
"Hindi mo ginawa," sagot ni Kael. "Pero ipinakita ko sa kanila kung ano ang mangyayari kapag sinubukan nilang kunin ka sa akin."

Sa muling gabi na umuulan, dinala siya ni Kael sa gitna ng lumang sementeryo.

May bilog na p**a sa lupa, mas kumplikado kaysa noong una niya itong makita.

"Bakit mo ako dinala dito?"

"Para matapos na." Nakangiting sagot ni Andrea.

Pero bago siya makatakbo, hinawakan ni Kael ang k**ay niya at ipina*ok sa kanyang dibdib — at doon niya nakita, hindi puso, kundi isang itim na apoy na kumikislap sa puso nito.

"Simula ngayon," bulong ni Kael, "hindi ka na mawawala. Dahil ikaw… ay ako na rin."

At sa halik na iyon, naramdaman ni Andrea na parang may sumabog sa loob ng kanyang utak — mga alaala ng kanyang lola Selina.

Mga halik ng nakaraan, at ang kasunduan ng dugo na hindi na mabubura kailanman.

Sa huling patak ng ulan, natanto niyang hindi niya basta na-summon ang isang demonyo. Siya mismo ang tumawag at pumayag… sa isang kasunduan na ginawa pa bago siya isilang — hanggang sa dahan-dahang nalusaw ang anyo ni Kael na pilit hinahawakan ang k**ay niya.

"Sa Gitna ng Altar"

Ilang taon na mula nang mamatay si Lola Selina sa isang aksidente kasama ang kanyang mga magulang.

Binalikan ni Andrea ang malaking lumang bahay nito kung saan dito rin siya isinilang, nagk**alay at lumaki kasama ng mga magulang niya.

Kasama ang mga lumang gamit na pinagbabawalan siyang galawin moon pa — lalo na ang isa pang lumang baul na nakatago sa ilalim ng altar.

Pero ngayong wala na si lola… bakit hindi niya buksan?

Sa ilalim ng altar, natagpuan niya ang lumang baul — at sa loob nito ay isang lumang aklat na kulay itim, may nakaukit na simbolo ng mata. Nakasulat sa unang pahina:

"Isang beses lamang ito magagamit. At kung bubuksan mo, ihanda mo ang iyong puso."

Tinatawanan lang niya ito. "Ano bang masama kung magbasa ng kaunting "magic?"

Pero sa pagbigkas niya ng mga salitang magic sa harap ng lumang aklat, biglang bumigat ang hangin, umuga ang sahig, at bumukas ang lahat ng kandila sa paligid.

Mula sa gitna ng altar, unti-unting bumangon ang nakayuko na isang gwapong lalaki — matangkad, naka-itim, at may p**ang mata na kumikislap.

Natigilan si Andrea sa sobrang pagkagulat. Hindi siya maaaring magk**ali.

"Kael?!"

Ngumiti ang lalaki. "Ako si Kael, Prinsipe ng Pitong Impiyerno. At sa oras na buksan mo ang aklat at binigkas ang aking sagrado… muli akong magpapakita — ngunit kailanman ay hindi ako nawawala."

Bahid ng Pag-ibig

Sa mga sumunod na linggo, hindi na nawala si Kael sa tabi ni Andrea. Kahit siya'y isang demonyo, may kakaibang lambing na itong ipinapakita. Alam ni Andrea na nakakatakot ito, ngunit may kakaibang naramdaman na ang kanyang puso.

Kahit na minsan, sa tuwing natutulog siya, naririnig niya ang bulong ni Kael: "Hindi mo alam kung sino ka talaga… pero malapit mo nang matuklasan."

Ang Katotohanan

Isang gabi, habang mahimbing si Andrea, bumukas muli ang lumang aklat. Lumabas mula rito ang imahe ni Lola Selina — hindi bilang matanda, kundi bilang isang batang babae na umiiyak.

"Andrea… apo… hindi mo dapat binuksan ang aklat. Hindi siya… para sa 'yo," pabulong nitong sabi.

Nagising si Andrea. "Lola? Anong ibig mong sabihin?"

Ngunit bago ito makasagot, hinila siya ni Kael palayo. "Wala kang dapat pakinggan sa kanya. Ako ang makakapagsabi ng totoo."

At dito niya nalaman ang masakit na lihim:

Siya ang ginawang kabayaran ng kanyang lolang si Selina sa pag-iwan nito kay Kael na nag-udyok sa lalaki para ibinta ang kaluluwa nito sa demonyo.

Ang Pagpili

Nanginginig si Andrea. "Kaya pala… kaya pala may mga panaginip akong nilalamon ng apoy."

Hinawakan ni Kael ang k**ay niya. "Andrea… huwag kang matakot. Kung sasama ka sa akin, wala nang makakapanakit sa'yo. Ako lang ang magiging mundo mo."

Ngunit mula sa pintuan ng altar, muling nagpakita si Lola Selina — bitbit ang isang gintong punyal na nakatitig kay Andrea.

"Kung pipiliin mo siya apo, mawawala ka sa mundong ito magpakailanman. Pero kung pipiliin mo ako… mawawala siya, at hindi mo na siya muling makikita."

Napaluha si Andrea. Mahal na niya si Kael, pero paano kung totoo ang sinabi ng kanyang lola?

Sa huli, nilapitan ni Andrea ang kanyang lola Selina na nakatitig sa kanya, kinuha ang punyal at itinarak ito — sa sariling dibdib.

Bumagsak siya sa sahig — at sa huling sandali bago pumikit, narinig niya si Kael na sumisigaw.

"ANDREA!!!"

Ngunit nang dumilat siya muli… nasa ibang lugar na siya. Mainit, maliwanag, at walang hangganan. Sa harap niya, nakaluhod si Kael — ngunit wala nang sungay, p**a, o apoy.

"Pinili mo ang landas na walang nakakaalala. Kaya ako'y naging tao muli. Pero kapalit… wala na ring makakaalala sa 'yo."

Ngumiti si Andrea, kahit naluluha.

At doon nagsimula ang kanilang bagong buhay — bilang dalawang estranghero na nagmamahalan, sa mundong walang pangalan at walang alaala ng nakaraan.

— Wakas —

🥀kung nagustuhan mo, e-Like, Comment at wag kalimutang e-follow 👉 Nex Stories Chronicles para lagi po kayong updated sa mga susunod pang kwento.

13/08/2025

LAST RESPAWN

By Nex Javar

Hindi siya naniniwala sa mga kuwentong “trapped in a game” — hanggang sa nangyari ito sa kanya.

Day 1

Si Adrian Cortez, isang 26-anyos na ex-pro gamer, ay nagising sa isang trono. Hindi ordinaryong trono—itim na bakal na may mga ukit ng bungo. Sa paligid, libo-libong sundalo na may p**ang mata ang nakaluhod sa kanya.

“Your Highness, the heroes are on their way to kill you,” sabi ng isang heneral na mukhang demonyo.

Napatingin si Adrian sa salamin sa gilid, ngunit laking gulat niya dahil hindi siya ito.

Naka-armor siya na parang final boss ng isang RPG. Nakilala niya agad — ito si Lord Malphas, ang pinaka-kinaayawan niyang kalaban sa paborito niyang laro na Kingdom’s Fall Online.

"Wait… paano ako naging si Malphas?" bulong niya.

Bago pa siya makapag-isip, lumitaw ang isang system prompt sa paningin niya:

Main Objective: Survive 7 days. Failure: Permanent death (both in-game and reality).

Kinilabutan siya. Permanent death?

Day 2

Alam ni Adrian na sa lore ng laro, si Malphas ay mamamatay sa k**ay ng mga heroes sa loob ng isang linggo. Scripted ito. Kahit anong gawin niya dati sa laro bilang player, laging gano’n ang ending.

Pero ngayon… siya ang villain. Kung mamamatay si Malphas, mamamatay siya.

Sinubukan niyang baguhin ang script. Pinatawag niya ang kanyang mga elite assassin para patayin ang mga heroes bago pa sila makarating sa kastilyo. Pero nang sumilip siya sa battle log, nakita niya:

System Notice: Main Storyline cannot be altered.

Parang sinampal siya ng katotohanan — wala siyang pwedeng baguhin sa malaking plot. Pero baka may loophole.

Day 3

Habang palapit nang palapit ang mga heroes, napansin ni Adrian ang kakaiba sa mundo ng laro. May mga NPC na gumagalaw nang labas sa script. May mga aliping natatakot, mga kawal na nag-uusap ng mga bagay na wala sa original game.

Lalo siyang kinilabutan nang makilala niya ang isa sa kanila — si Lira, isang babaeng alalay na nakatingin sa kanya na parang kilala siya.

"Ikaw… hindi ka si Malphas," bulong nito.

Napaatras siya. "Paano mo—?"

"Huwag kang magpahalata. Kapag nalaman ng System na aware ka, mas mabilis nitong isasara ang mga opsyon mo."

Day 4

Sa tulong ni Lira, nalaman niya na may ibang “Player” din na napunta sa laro. At hindi lang siya. Ang masama — isa sa mga heroes ay hindi simpleng NPC. Isa rin itong tao mula sa totoong mundo.

"Kung matalo ka, at siya ang pumatay sa'yo… makukuha niya ang katawan mo. At ikaw, mabubura ka."

Day 5

Dumating ang mga heroes sa labas ng kastilyo. Nakita niya sa HUD ang pangalan ng isa sa kanila:

Player_Zero — Level 99 Hero HP: ???

Alam ni Adrian na ito ang ibang trapped player. At kung siya nga ang pumatay kay Adrian, magiging siya ang bagong “Lord Malphas” — pero may full control sa mundo.

Day 6 — The Battle

Sumabog ang digmaan. Mga sundalo niya ay nauubos isa-isa. Ang Player_Zero ay parang halimaw — walang cooldown, walang limitasyon. Parang sinasadyang patagalin ang laban para pahirapan siya.

Napansin ni Adrian na parang pinaglalaruan siya.

Hanggang sa dumating ang huling laban: si Adrian laban kay Player_Zero.

Day 7 — The Twist

Nang halos matalo na siya, biglang bumagsak ang mundo sa paligid. Nag-freeze lahat ng NPC. Lumitaw ang System Message:

Endgame Protocol Activated One must remain.

Ngumiti si Player_Zero.

"Matagal kitang hinahanap, Adrian," sabi nito. "Hindi aksidente na nandito ka."

Napatitig si Adrian. "Sino ka?"

Tinanggal ni Player_Zero ang helmet niya.

Lira.

"Alam ko lahat ng galaw mo. Ako ang nag-imbita sa'yo sa beta test. Pero hindi mo alam… ako ang totoong may-ari ng katawan ni Malphas."

Natigilan si Adrian. Ano?

"Oo. Ginamit ko lang ang katawang 'yan bilang test character. Pero noong matalo ako sa unang sea*on, naghanap ako ng kapalit… at ikaw 'yon."

Naramdaman ni Adrian ang malamig na k**ay sa batok niya. Hindi boses ng laro, kundi parang mismong boses ng Diyos ng mundong ito:

Transfer of Host Initiated.

Ngumiti si Lira/Player_Zero. "Salamat sa pag-aalaga sa katawan ko, Adrian. Pwede ka nang… mamatay."

Huling nakita ni Adrian ay ang sariling k**ay niya na tinatarakan siya ng espada.

Epilogue

Nagising si Adrian — hindi sa k**a, kundi sa katawan ng isang random foot soldier NPC na walang pangalan. Walang kapangyarihan.

Sa trono, si Lira na ngayon ay si Lord Malphas. At tumingin ito diretso sa kanya.

"See you in the next respawn."

— Wakas —

🥀kung nagustuhan mo, e-Like, Comment at wag kalimutang e-follow.

Pindotin: 👉 Nex Stories Chronicles para lagi po kayong updated sa mga susunod pang kwento.

12/08/2025

THE LAST SLEEP

Author: Nex Javar

Gabi ng Biyernes. Dala ang isang backpack at pagod na katawan, bumaba si Jace mula sa bus at naglakad papunta sa isang lumang bahay sa Tagaytay—isang AirBnB na inarkila niya para sa writing retreat. Solo trip. Gusto lang niya ng katahimikan.

Pagdating niya, sinalubong siya ng caretaker, si Aling Mila.

“Iho, ito lang ang kwarto. Pasensiya na, isang k**a lang talaga. Pero malaki naman 'yan, queen size.”

Tumango si Jace. Wala na siyang pake. Pagod siya. Pagpa*ok niya sa kwarto, simple lang: isang k**a, isang malaking salamin sa tapat nito, at isang lamesang may maliit na ilaw.

Doon siya nagsulat buong gabi. Bandang alas-dos ng madaling araw, pinatay na niya ang laptop at humiga. Pero bago siya makatulog...

May narinig siyang bumulong.

"Tabi po..."

Napabalikwas siya ng bangon. Wala namang tao.

Natawa siya sa kanyang sarili.

"Ang corny ko. Sumobra yata ako sa horror research."

Binalewala niya ang lahat at natulog uli.

---
Ang Unang Gabi

Nagising si Jace kinabukasan, tila pagod pa rin. Para siyang may kashare sa k**a. May amoy na di niya mawari—hindi mabaho, pero parang luma. Mabangis ang hangin mula sa bintana, pero naka-lock lahat.

Kinagabihan, sumulat ulit siya. Alas-dos. Whisper. Pareho pa rin.

"Tabi po..."

This time, parang may gumalaw sa k**a. Lumamig ang hangin, kahit nakasara ang lahat ng bintana. Sa takot, bumangon siya at lumabas ng kwarto. Doon na siya nakatulog sa sofa.

---
Ang Panaginip

Sa ikatlong gabi, hindi na siya nakatiis. Kinausap niya si Aling Mila.

“May multo po ba rito?”

“Ha? Wala, iho. Matagal nang walang nangyayaring ganyan. Pero kung makaramdam ka ng kakaiba sa k**a… baka bumalik na siya.”

Hindi na siya tinulungan pa. Wala nang paliwanag.

Pagbalik sa kwarto, pinilit niyang matulog. Doon siya nagkaroon ng panaginip.

Sa panaginip, nakita niya ang isang babaeng nakaputi. Nakatayo sa tabi ng k**a.

“Hindi ito para sa ‘yo,” sabi ng babae. “May nauna na sa’yo rito.”

“Sino ka?”

“Ako ang narito bago ka pa dumating... at hindi ako nag-iisa.”

Pagising niya, may mga kalmot ang bra*o niya. Pero hindi siya sigurado kung siya lang ba ang gumawa non habang natutulog. O may iba.

---
One Bed...

Sa ikaapat na gabi, nagpasya siyang i-record ang sarili habang natutulog gamit ang phone niya. Gamit ang voice recorder app, iniwan niya ito habang tulog.

Kinabukasan, pinakinggan niya.

Una, normal lang. Himbing na tulog. Hanggang...

[2:13AM]
mahinang yabag...
[2:14AM]

> "Tabi po..."
[2:15AM]
"Bakit siya nandito?"
"Akin lang siya..."

May boses. Dalawa. Isang babae, at isang lalaki.

Napamulagat si Jace.

“Ano ‘to? Prank?”

Pero walang ibang tao sa bahay. Siya lang mag-isa.

---
Kinagabihan

Hindi na siya natulog. Hinintay niya ang alas-dos habang nakaupo sa k**a, hawak ang phone na naka-record.

2:00 AM. Walang nangyari.

2:05 AM. Tumunog ang doorknob. Walang tao.

2:13 AM. May biglang lumamig. Tumigil ang orasan. Namatay ang ilaw.

Biglang lumitaw sa harap niya ang babae sa panaginip.

“Umalis ka na. Hindi ikaw ang hinihintay namin.”

“Sino ba ‘ko para sa inyo?!”

Ngumiti ang babae.

“Hindi mo pa ba talaga natatandaan?”

Biglang nag-blackout si Jace.

---
Pagmulat... ang Katotohanan

Nagising si Jace sa k**a. Mag-isa. Pero hindi na siya sigurado kung gising ba talaga siya.

Sa salamin sa harap ng k**a, nakita niya ang sarili niya—pero hindi siya ang gumagalaw.

"Hindi ka si Jace," sabi ng reflection.
"Ikaw si Martin... at ikaw ang pumatay sa amin."

Flashback.

Bahagyang unti-unting Ng bumalik ang kanyang alaala.

Hindi siya writer. Hindi siya AirBnB guest.

Siya si Martin Javier, ang dating may-ari ng bahay.

At labing-isang taon na ang nakalipas, pinatay niya ang nobya niyang si Lena—ang babaeng nagmumulto—at ang lalaking kabit nito, sa mismong k**a na 'yon. Sila ang bumubulong ng “Tabi po...” dahil sila ang naunang natulog sa k**a—sa huling pagkakataon.

Pinatay niya sila, sinunog ang mga ebidensya, at nagtangkang magsimula ng bagong buhay. Gumawa ng bagong identity. Si “Jace” ay pangalan lang ng isang fiction writer persona na nilikha niya para itago ang nakaraan.

Pero ang bahay—ang k**a—hindi nakalimot.

---
Huling Gabi

Muling natulog si “Jace” sa k**a. Pero ngayong alam na niya ang totoo, hindi na siya makakatakas.

Habang nakapikit siya, naramdaman niyang may dumudagan sa kanya. Hindi hangin. Hindi imahe.

Biglang may malamig na k**ay na pumigil sa dibdib niya.

"Tabi po... pero dito ka na matutulog... habang buhay."

Nabigla siya. Napasigaw. Ngunit walang makakarinig.

Dahil—siya na ang bagong multo ng k**a.

—WAKAS—

🥀kung nagustuhan mo, e-Like, Coment at wag kalimutang pindutin at e-follow 👉 Nex Stories Chronicles para lagi po kayong updated sa mga susunod pang kwento.

12/08/2025

👉5K reads🥰
Months ago, dahil sa maulang panahon ay nag-try akong magsulat. Kung may magbasa man o wala ay OK lang dahil di naman talaga ako writer. Pero di ko lubos akalain na may 5k reads na ang main story natin sa wattpad.

Sa lahat ng mga sumuporta at nagbasa at nag-follow sa wattpad, maraming salamat po sa inyo.🥰🙏

12/08/2025

VOWS AT GUNPOINT

Author: Nex Javar

The barrel of the gun pressed cold against her temple, a cruel contrast to the warmth of the wedding candles flickering in the church. The scent of roses mixed with gunpowder. Elena’s hands trembled as she clutched the bouquet, her knuckles white.

Across from her, Daniel stood in the same black tuxedo he wore in high school when he was crowned prom king—only now, his hands weren’t holding hers. They were steadying the gun.

The priest’s voice cracked. “Do you, Elena Rivera, take Daniel Cruz as your lawfully wedded husband—”

“Say it,” Daniel’s voice was low, urgent. “Or someone dies.”

The guests shifted uneasily in the pews, but no one moved. Armed men stood at every exit. Outside, sirens wailed faintly, swallowed by the heavy wooden doors.

“I…” Elena’s throat burned. She glanced toward the front pew. Her father sat there, head bowed, wrists bound with zip ties. Blood trickled from the corner of his mouth.

“I do.” The words left her lips like shards of glass.

The priest swallowed hard. “Do you, Daniel Cruz, take Elena Rivera—”

“I do,” Daniel cut in, his eyes locked on hers.

The gun never left her head as the vows were completed.

When the kiss came, he didn’t lean in. He pulled her toward him, pressing his lips against hers—not in love, but in warning. She tasted metal and fury.

The applause was hollow.

---

Three Weeks Earlier

Elena and Daniel had been inseparable since childhood. Best friends. Neighbors. Co-conspirators in every mischief their sleepy coastal town had to offer. She told him her secrets; he told her his dreams.

They’d grown apart after college—she moved to Manila to work for her father’s shipping company, he joined the police force. Yet whenever she returned home, it was Daniel who picked her up from the bus station.

It was during one of those visits that she found him in the old pier, staring at the sea like it had betrayed him.

“Talk to me,” she said, nudging his shoulder.

“They killed him,” Daniel murmured. “My partner. Ex*****on style. Right in front of me.”

Her smile faded. “Daniel—”

“They’re in your father’s payroll, Elena. I know it.”

She froze. Her father, Antonio Rivera, was no saint, but she had spent her life convincing herself that his rumored connections to smuggling rings were exaggerations.

“You think my father—”

“I don’t think. I know. I’ve got proof.”

---

The Night Before the Wedding

Elena’s apartment was dim, the only light coming from the streetlamp outside. She had just finished packing for a sudden “family gathering” her father demanded she attend.

A knock came. She opened the door to find Daniel—his uniform gone, replaced by black jeans, a pistol holstered at his side.

“You have to come with me,” he said.

“What’s going on?”

“They’re planning to kill me tomorrow. Your father’s men. And you, if you don’t play along.”

Her chest tightened. “Play along with what?”

“The wedding.”

She laughed once, sharply. “That’s not funny.”

“It’s not supposed to be. They’ll make it look like I kidnapped you. But if we act fast, we can turn it against them.”

---

Present — The Reception

The ballroom glittered with chandeliers, but the tension was thick enough to cut. Daniel kept one hand on her back and the other inside his jacket.

“Elena,” he whispered, guiding her toward the dance floor, “when the music stops, we run.”

She stiffened. “Run where? There’s nowhere to go.”

“There’s always somewhere.” His grip tightened.

As they danced, she saw her father speaking to a man in a gray suit. The man nodded once and reached into his coat.

“Now,” Daniel breathed.

He pulled her through a side door. They raced down a service corridor, footsteps echoing, shouts erupting behind them.

---

The Basement

They burst into a dark storage room. Daniel bolted the door.

“Listen to me,” he said, chest heaving. “I have a flash drive in my pocket. It has everything—shipping manifests, payment records, names of politicians your father’s been paying off. It’ll put him away for life.”

Her pulse pounded. “And you think I’ll help you?”

“I don’t think. I’m betting my life on it.”

She stared at him. This was her best friend—the boy who once stitched her knee when she fell from her bike, who bought her cheap birthday cakes when her father forgot.

But this was also the man holding her hostage at her own wedding.

“Why me?” she asked.

His voice cracked. “Because I can’t do this without you.”

---

Gunfire

The door splintered. Armed men poured in.

Daniel fired first. Elena dropped to the floor as bullets ripped through shelves of wine bottles. Shards of glass rained down.

One man lunged at her—then fell, clutching his leg. Daniel pulled her to her feet.

“Go!” he shouted.

They fled through a narrow tunnel, emerging into the cold night air behind the hotel.

---

The Dock

The sea roared in the distance. A speedboat waited, its engine humming.

“Get in!” Daniel urged.

But Elena froze. Her father stood on the pier, flanked by two men.

“Sweetheart,” Antonio called, “come here. He’s lying to you.”

Daniel stepped between them, gun raised. “Don’t listen. He ordered the hit on my partner. He’s running guns through your company’s cargo.”

Antonio’s smile was thin. “And what’s your proof, officer? A flash drive you planted yourself?”

Elena’s gaze darted between them.

Daniel’s jaw tightened. “Tell her, Antonio. Tell her you had Miguel Cruz executed.”

Her father’s eyes flickered. “Miguel?” He chuckled. “Son, you really don’t know, do you?”

---

The Twist

Antonio took a step forward. “Miguel wasn’t just your partner. He was your brother. Half-brother. My son.”

The words hit like a bullet.

Daniel blinked. “You’re lying.”

“I met your mother before I married Elena’s. She never told you because she wanted to protect you from me.”

Elena’s stomach churned. “You’re saying—”

“That you’re siblings,” Antonio said softly. “And yet here you are, married.”

Daniel’s grip on the gun faltered. Elena’s knees buckled.

“Why do you think I agreed to this wedding?” Antonio’s smile widened. “Not to join our families. To destroy you both.”

Daniel’s hand shook. “No… No, that’s not—”

“I had Miguel killed because he was getting in my way. And now I’ve given you the perfect scandal. The perfect crime. In**st, under the church’s roof.”

Elena felt the air leave her lungs. Everything—the forced vows, the escape, the chase—was part of his plan.

“You planned all of this,” she whispered.

Antonio’s eyes gleamed. “From the moment you were born.”

---

The Final Shot

Daniel’s finger tightened on the trigger—but Elena moved first.

The gunshot shattered the night.

Antonio collapsed, a dark bloom spreading across his chest.

Daniel turned to her, stunned.

“You…”

She dropped the smoking pistol she had taken from one of the guards in the chaos.

“No more games,” she said, tears blurring her vision. “We end this now.”

Sirens wailed closer.

Daniel reached into his pocket, pulling out the flash drive. He pressed it into her palm. “Run.”

“What about you?”

“I’m not running anymore.”

---

Epilogue

The headlines the next morning screamed of Antonio Rivera’s death, the shocking marriage between his daughter and a decorated officer, and the corruption scandal that followed.

But buried in the chaos was one truth no paper printed:

Elena never told anyone whether she believed Daniel about being siblings. And Daniel never asked her if she did.

Some truths were too dangerous to confirm—because if they were real, the gun at the wedding wasn’t the most dangerous thing between them.

It was the vow.

— The End—

🥀kung nagustuhan mo, e-Like, Coment at wag kalimutang e-follow 👉 Nex Stories Chronicles para lagi po kayong updated sa mga susunod pang kwento.

Nex Stories Chronicles

15/08/2025

14/08/2025

13/08/2025

12/08/2025

12/08/2025

12/08/2025

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category