03/10/2025
βNawala sa lindol ang aking asawa at anak sa Cebuβ¦β
Ako po ay isang seaman na mahigit sampung taon nang naglalayag sa karagatan. Matagal ko nang pangarap ang maiahon sa hirap ang aking pamilya β ang aking asawa at anak.
Sila ang dahilan kung bakit kahit gaano kahirap ang buhay sa barko, tiniis ko ang layo, ang lungkot, at bawat hampas ng alon.
Tuwing uuwi ako, sabik na sabik akong makita sila. Kahit ilang buwan lang kaming magkasama, sapat na iyon para mapunuan ang mga panahong wala ako.
Lagi kong sinasabi sa asawa ko:
βMaghintay ka lang. Kapag nakaipon na tayo, uuwi na ako for good.β
Hindi ko akalain na darating ang araw na wala na akong uuwianβ¦
Noong isang gabi, nabalitaan ko ang lindol sa Cebu habang nasa gitna ako ng dagat.
Wala akong signal, wala akong alamβ¦
Kinabukasan lang, may nagbalita sa amin:
βPre, tinamaan ng 6.9 magnitude na lindol ang Cebuβ¦ May mga nasawi.β
Nang marinig ko ang pangalan ng barangay namin, nanghina ako.
Tinawagan ko agad ang asawa ko sa satellite phone pero walang sumasagot.
Hanggang sa tawagan ko ang kamag-anak ko at doon ko nalamanβ¦
Kabilang pala sa mga biktima ang asawaβt anak ko. Parang gumuho rin ang mundo ko.
Wala akong nagawa kundi umiyak.
Doon ko naramdaman ang pinakamalalim na sakit ng isang asawa at ama.
Wala akong nasabi kundi:
βLordβ¦ bakit sila pa?β
Hindi ko alam kung paano magpapatuloy.
Ginawa ko ang lahat para sa kanila, pero sa isang iglap, nawala ang dahilan ng lahat ng sakripisyo ko.
Gustung-gusto ko silang mayakap, pero nasa gitna kami ng dagat at sa susunod na linggo pa kami makakadaong para makauwi.
Araw at gabi, tahimik akong umiiyak sa kabina habang tinitingnan ang mga larawan nila sa cellphone ko.
Ngayon, wala na sila β pero dala ko pa rin ang pagmamahal nila sa bawat paglalayag ko.
Dahil sa kanila, natutunan kong mas pahalagahan ang bawat oras, bawat tawag, bawat
βMahal na mahal kita, Love.β
Kasi hindi mo alam kung kailan mo iyon maririnig muli.
βPanginoon, sa gitna ng dagat ng kalungkutan, Ikaw nawa ang maging pampang ng aking pag-asa. Yakapin Mo po ang aking pamilya sa langit, at bigyan Mo ako ng lakas na magpatuloy sa kabila ng sakit. Turuan Mo akong tanggapin ang Iyong kalooban at maniwala na may dahilan ang bawat luha. Nawaβy maging liwanag pa rin ako sa iba, kahit madilim na ang mundo ko. Amen.β
Ang buhay ay parang dagat β hindi mo alam kung kailan darating ang unos. Kaya habang may pagkakataon, yakapin mo ang mga mahal mo at huwag ipagpaliban ang oras, dahil hindi na ito maibabalik.
At kung dumating man ang panahon ng pagkawala, tandaan mo:
Ang Diyos ay hindi kailanman umaalis sa tabi mo β Siya ang tutulong sa iyong muling pag-ahon.
ccto:
