09/08/2025
"AKALA KO PAGOD LANG PERO HINDI NA SIYA NAGISING SA BUS"
Araw-araw, nagtratrabaho ako ng bus. Ganyan na ang buhay ko bilang konduktor — sinisiguradong may ticket ang mga pasahero, tinitiyak na ligtas ang biyahe, at sinasagot ang tanong ng mga first-time uuwi sa probinsya.
Pero ngayong araw, iba. Iba ang naramdaman ko. At alam kong hinding-hindi ko ito malilimutan.
Pasado alas-dos ng madaling araw, sumakay siya — isang lalaki, tahimik, may dalang isang malaking maleta at isang backpack. Hindi ko pa alam noon, pero seaman pala siya. Galing pa raw siya ng America, may connecting flights pa mula Qatar, tapos Manila.
Mukha siyang pagod na pagod. Hindi siya halos nagsasalita. Tumango lang nang tanungin ko kung ok lang siya.
Pagkaupo niya sa may bandang likod, sumandal siya, at ipinikit ang mga mata. Sa isip ko, baka gutom lang o puyat. Wala akong duda. Marami kaming pasaherong ganyan. Normal lang.
Nang halos isang oras na ang lumipas, may umakyat na Inspector na sinimulan ang pag-check ng tickets. Isa-isa kong nilapitan ang mga pasahero.
Paglapit ko sa kanya, tinapik ko ang kanyang balikat.
"Boss, ticket lang po..."
Hindi siya gumalaw. Parang mahimbing lang ang tulog. Hindi pa rin ako nag-alala. Ayokong guluhin siya — baka sobrang pagod lang. Baka jetlag. Hinayaan ko na muna.
"Mamaya na lang siguro pag gising niya,"
sabi ko sa sarili ko.
Pero pagdating sa terminal… Tinawag ko na siya.
"Boss... boss, gising na po... Dito na po tayo."
Wala pa rin.
Medyo kinabahan na ako. Nilapit ko ang mukha ko. Tiningnan ko kung humihinga. Tinapik ko ulit — mas malakas.
Wala.
Lumamig ang batok ko. Kinabahan na talaga ako. Tinawag ko ang driver. Tinawag namin ang ibang pasahero. May nurse daw na pasahero. Tiningnan ang pulso. Wala na raw.
Wala na siya. Doon mismo sa bus. Sa upuang pinili niyang maupuan. Sa biyahe na dapat sana’y masaya.
Tahimik ang lahat. Walang kumikibo. Yung ibang pasahero, tahimik na umiiyak.
Ako? Nakaupo lang sa harapan ng bus... hawak ang maleta at backpack. May name tag:
"SEAMAN"
May mga pasalubong sa loob. Chocolate. Laruan. Picture ng pamilya.
Hindi ko mapigilan ang luha ko. Ako ang huling taong tumawag sa kanya... Pero hindi ko siya napukaw. Kasi... wala na pala talaga siya.
Ipinagdasal ko siya:
"Panginoon, Hindi ko siya nakilala. Hindi ko alam ang buong kwento niya. Pero nakita ko sa mga mata niya ang pagod, ang lungkot, at ang pananabik na makauwi. Sana po, yakapin Niyo po siya kung saan man siya naroroon ngayon. Siya po ay bayani — lumaban para sa pamilya. Nawala hindi sa digmaan, kundi sa tahimik na biyahe pauwi ng tahanan. Gabayan Niyo rin po ako, Panginoon, at kaming lahat na saksi sa mga kwentong ganito. Bigyan Niyo po kami ng pusong may malasakit at matang laging mapagmatyag. Paalam, Kabayan. Pasensya ka na… Hindi na kita nagising."
Sa lahat ng seaman na nagbabalik-bayan — saludo kami sa inyo. Sa bawat konduktor, driver, crew, at kasabay sa biyahe — tandaan natin, minsan ang pasaherong katabi natin ay may mabigat na kwento. Minsan, hindi na sila nakakarating.
