24/10/2025
NAULILANG 10-ANYOS, MAG-ISANG NAGSISIKAP MABUHAY SA PILING NG KALIKASAN
Isang batang lalaki, sampung taong gulang pa lamang, ang hinahangaan ngayon ng marami matapos mapabalita ang kanyang kwento ng pagtitiis, pagsisikap, at tahimik na katatagan. Sa murang edad, siya ay namumuhay mag-isa sa gitna ng bukid, umaasa lamang sa sarili at sa mga gulay na itinatanim niya araw-araw.
Nang pumanaw ang kanyang mahal na lola at tatay—ang tanging mga taong kasama niya sa buhay—hindi siya pinanghinaan ng loob. Sa halip na sumuko, tinanggap niya ang hamon ng pagiging ganap na mag-isa sa mundong tila hindi laging patas sa mga bata.
Walang masisilungan na teknolohiya o luho, walang kasamang magluluto o maghuhugas para sa kanya—lahat ng ito, natutunan niyang gawin mag-isa. Araw-araw, bumabangon siya nang maaga, nagtatanim at nag-aalaga ng kanyang munting taniman ng gulay para may makain sa susunod na araw. Kung minsan, ito rin ang pinagkukunan niya ng kaunting pera—sa pamamagitan ng pagtitinda ng ilan sa mga ito sa mga kapitbahay.
Hindi siya palaging may sapat. Hindi rin siya palaging ligtas o kampante. Ngunit ang kanyang puso ay punô ng lakas at pangarap, at ang kanyang simpleng buhay ay repleksyon ng isang tunay na bayani—tahimik, matatag, at marunong lumaban.
Hindi natin alam kung gaano kahirap ang araw-araw para sa isang bata na walang ina, ama, o lola sa tabi. Pero sa halip na umasa o umiyak sa sulok, pinipili niyang mabuhay, kumilos, at magtiwala sa sarili.
Isang malaking paalala sa ating lahat: Ang tunay na katapangan ay hindi lamang makikita sa malalaking tagumpay. Minsan, nasa isang maliit na kubo lang ito, sa gitna ng palayan, kung saan may isang batang marunong lumaban para sa bukas.
Sana, mas marami pa ang tumulong, magmalasakit, at makakita sa kanya—hindi bilang kaawa-awang bata, kundi bilang huwaran ng pag-asa.
