Anna Mae

Anna Mae OFW Caregiver/Graphic Designer

Weedy Scorpionfish Scientific name: Rhinopias aphanes
31/07/2025

Weedy Scorpionfish

Scientific name: Rhinopias aphanes

30/07/2025

"HOSTAGE KAMI NG MGA HOUTHI”

Ako ay isang marinong Pilipino na halos dalawang dekada nang naglalayag sa iba't ibang panig ng mundo. Sanay na ako sa bagyo, sa gutom, sa homesickness, at sa panganib sa laot—pero ngayong taon, ibang klase ang laban na kinakaharap namin.

Noong nakaraang linggo, habang naglalayag kami sa Red Sea sakay ng barkong bulk carrier, bigla kaming inatake. Wala kaming kaalam-alam na sa isang iglap, sasabog ang bahagi ng barko. Nagulat kami sa lakas ng pagsabog—yumanig ang buong barko.

Umalingawngaw ang sigawan ng mga kasamahan kong Pilipino.

“Tulong! May sugatan! Lumilubog na tayo!”

Naghahalo ang usok, apoy, at sigaw. Hindi ko alam kung anong mas malakas—yung putok ng missile o yung tibok ng dibdib ko habang pinipilit naming mailigtas ang isa’t isa.

Sa gitna ng kaguluhan, dumating sila—mga armadong rebelde. Hinablot kami, duguan pa ang ilan, wala ni isang armas na panlaban. Akala namin kamatayan na ang susunod… pero hindi. Binihag kami. Dinala sa isang lugar sa Yemen, piring ang mata, walang alam kung saan kami dadalhin, o kung may kinabukasan pa.

Sa mga unang araw ng pagkabihag, halos mabaliw kami sa takot at pangungulila. May mga umiiyak. May naninikluhod. May nagsusulat sa pader gamit ang kuko—pangalan ng anak, birthday ng misis, isang huling paalala.

Pero isang araw, dinala kami ng mga rebelde sa isang silid, at sinabihan:

“Video call. Tawag sa pamilya.”

Parang gumuho ang mundo ko sa tuwa at sakit. Una kong tinawagan ang asawa ko. Pagkadinig pa lang ng boses niya, napaiyak ako. Wala akong nasabi agad. Tanging ang anak kong limang taong gulang ang paulit-ulit na tanong ay:

“Papa, uwi ka na… kailan ka uuwi, Papa?”

Hindi ko siya masagot. Nilunok ko ang luha ko at sinabi:

“Anak, buhay si Papa. Magdasal lang tayo araw-araw. Mahal na mahal ko kayo.”

Hanggang Ngayon, Hostage Pa Rin Kami.

Hindi namin alam kung kailan kami palalayain, o kung ligtas kaming makakauwi. Pero sa bawat umaga na bumubungad sa selda, may isa kaming panalangin na hindi nawawala. Sa ngalan ng lahat ng Pilipinong binihag, nais kong iparinig ito:

Panalangin ko:

"Panginoon, sa gitna ng dilim at pangamba, Ikaw ang tanglaw namin. Iligtas Mo kami sa lugar na ito. Bigyan Mo kami ng lakas sa bawat araw, ng pag-asa sa gitna ng kawalan, ng tapang kahit punô ng takot ang aming puso. Panginoon, yakapin Mo rin ang aming pamilya sa Pilipinas— ang asawa, anak, ina, ama—na walang tigil na nag-aabang, umaasa, at nagdarasal.

Alam naming hindi Mo kami pinapabayaan. Kung ito man ang krus na dapat naming pasanin, huwag Mo kaming pabayaan sa daan. Gabayan Mo ang mga susubok tumulong. Bigyan Mo ng liwanag ang mundong ito. Hanggang kami’y makauwi, sa tahanan, sa yakap ng mga mahal namin, at sa lupaing kinagisnan.
Amen."

Ako ay marino. Isa akong ama. Isa akong Pilipino. Binihag man ang katawan, pero hindi kailanman ang aming pananampalataya."

🇵🇭🕊️🚢

30/07/2025

Address

Lapu-Lapu City

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Anna Mae posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Share